obiektywna

Czytadło: Jak rozpoczęła się Pani przygoda z pisaniem literatury dla dzieci? Co zainspirowało Panią do wyboru tego gatunku?

Dominika Tarnowska: Moja przygoda z pisaniem literatury dla dzieci zaczęła się od opowiadania bajek własnym dzieciom oraz podopiecznym, którymi zajmowałam się na różnych etapach życia. Opowiadanie historii dzieciom towarzyszyło mi od zawsze, co naturalnie przerodziło się w chęć tworzenia literatury dla najmłodszych.

Czytadło: Co stanowiło główną inspirację do stworzenia postaci Pi oraz jego podróży do Słońca?

Dominika Tarnowska: Główną inspiracją do stworzenia postaci Pi oraz jego kosmicznej podróży był mój najstarszy syn, który od zawsze prosił mnie o bajki przed snem. Jego pasja do kosmosu zainspirowała mnie do stworzenia tej opowieści.

Czytadło: Jakie przesłanie i wartości chciała Pani przekazać młodym czytelnikom poprzez opowieść o Pi?

Dominika Tarnowska: W opowieści o Pi chciałam przekazać wartości takie jak zaufanie w relacji rodzic-dziecko, odwaga w dążeniu do marzeń oraz wytrwałość w obliczu przeciwności losu i wiara. Mam nadzieję, że młodzi czytelnicy odnajdą w tej książce motywację do realizacji swoich marzeń.

Czytadło: Czy mogłaby Pani opisać swój proces twórczy przy pisaniu „Pi poszukuje swojego światła”? Jakie etapy tworzenia książki były dla Pani najbardziej kluczowe i fascynujące?

Dominika Tarnowska: Proces twórczy zaczynał się od pomysłu na bajkę w mojej głowie. Następnie tworzyłam pierwsze szkice, notatki oraz mapę. Po spisaniu opowieści przyszedł czas na szczegółowe ilustracje. Każdy z tych etapów był dla mnie fascynujący, ale najważniejsze było połączenie wizji fabularnej z graficzną stroną książki.

Czytadło: W jaki sposób łączy Pani elementy edukacyjne z baśniową fabułą, aby przekazać wartości i nauki w sposób przystępny i angażujący dla dzieci?

Dominika Tarnowska: Elementy edukacyjne w książce, takie jak informacje o układzie słonecznym, są wplecione w fabułę podróży Pi, który poznaje kolejność planet. Przygoda Pi w trakcie tej podróży angażuje dzieci i sprawia, że nauka staje się naturalną częścią opowieści.

Czytadło: Jakie są Pani oczekiwania dotyczące wpływu „Pi poszukuje swojego światła” na młodych czytelników? Jakie reakcje czytelników są dla Pani najważniejsze?

Dominika Tarnowska: Mam nadzieję, że książka „Pi poszukuje swojego światła” zachęci dzieci do odkrywania kosmosu oraz pomoże im w uwierzeniu we własne siły i akceptacji siebie. Najważniejsze dla mnie są reakcje, które pokazują, że dzieci znalazły w opowieści inspirację do odkrywania świata i rozwijania swoich pasji.

Czytadło: Jakie książki lub autorzy z Pani dzieciństwa miały na Panią największy wpływ?

Dominika Tarnowska: W moim dzieciństwie najsilniejszy wpływ miały książki C.S. Lewisa, Frances Hodgson Burnett, Mirosława Hrynkiewicza, Jana Brzechwy oraz baśnie Andersena i Braci Grimm.

Czytadło: Jakie są Pani przyszłe plany literackie? Czy pracuje Pani obecnie nad nowymi projektami lub książkami?

Dominika Tarnowska: Mam wiele historii w głowie, które czekają na spisanie, zarówno dla młodszych, jak i starszych dzieci. Mam nadzieję, że wkrótce zobaczą one światło dzienne.

Czytadło: Gdyby mogła Pani przenieść się do świata wykreowanego w „Pi poszukuje swojego światła”, jaką rolę chciałaby Pani w nim odgrywać?

Dominika Tarnowska: Chciałabym być nauczycielką lub strażniczką, która pojawia się epizodycznie, pomagając Pi znaleźć dalszą drogę. Może mogłabym być również kometą przelatującą w pobliżu Pi, pomagającą mu w jego kosmicznej podróży.

Czytadło: Jeżeli mogłaby Pani zabrać ze sobą jednego bohatera literackiego na podróż, kto by to był i dlaczego?

Dominika Tarnowska: Jako dziecko marzyłam o spotkaniu Aslana z „Opowieści z Narnii”, porozmawiać z nim i podróżować po Narnii, a później chciałam być jak Pan Kleks lub Mary Poppins, którzy z pasją i magią odkrywają świat przed dziećmi. To właśnie z nimi chciałabym odbyć podróż.

Czytadło: Czy jest jakieś szczególne miejsce, które zawsze chciała Pani odwiedzić, ale jeszcze Pani się nie udało?

Dominika Tarnowska: Marzy mi się odwiedzenie wodospadu Niagara oraz zwiedzenie Szkocji. To miejsca, które zawsze mnie fascynowały i mam nadzieję, że kiedyś uda mi się je zobaczyć.

---

Wywiad został przeprowadzony w ramach współpracy z Wydawnictwem Studio Million.

Jeszcze zostało kilka miejsc😊🤭

To już 3 edycja audioantologii. Po cieszących się ogromnym zainteresowaniem "Nastrojach" i "Nadziei", przyszedł czas na kolejną!  Tym razem pod wielce nastrojowym tytułem "Szepty".

Opis projektu:
Autor, który weźmie udział w tym projekcie, otrzyma nagranie jednego wiersza wykonanego przez Anetę Mazurek, drugiego przez Cezary Papaj. Redakcja zastrzega sobie prawo wyboru jedynie najlepszych utworów do publikacji.
Oba wiersze prezentowane będą na specjalnie utworzonej stronie internetowej, a także na kanale You Tube Poezja Ma Głos/Tu Mówi Książka. 
Każdy z Autorów, biorący udział w audioantologii, otrzyma pendrive z nagranymi wierszami, w specjalnie stworzonym dla tego projektu etui a także jeden egzemplarz wydanego na tę okoliczność zbioru wierszy w formie książkowej.  
Koszt udziału w audioantologii "Szepty" to 500 zł.
Lista miejsc w publikacji jest ograniczona i decyduje kolejność zgłoszeń!
Termin zgłoszeń mija 20 sierpnia 2024 roku. 
Szczegółowe informacje otrzymacie Państwo po przesłaniu zgłoszenia na adres: [email protected]
ZAPRASZAMY

Mariusz Nowicki

Z tomiku: Dla Niej

Wydawnictwo Ridero

🌹A ja🌹

A ja chciałbym, żebyś dla mnie była,

po raz drugi się urodziła,

Chciałbym, abyś bać się przestała

i tak już została.

W miłości, radości i przekonaniu –

szczęścia swojego,

gdzieś obok tuż, tuż; także mojego.

A tak niewiele do tego trzeba.

Chęci narodzin po raz wtóry,

na przekór temu światu, który ponury.

Wypalmy nad to nasze serca

w żółtych płomieniach liści.

Duszę zabierzmy w błękit nieba,

niech się ziści nasza potrzeba.

Na przestrzał tnijmy życie miłością –

moją największą słabością.

🌹Recepta🌹

Ach! Gdybyś Ty – tak jak ja – kochać umiała,

mimo deszczu i grodu dłoni dotykała.

Mógłbym pomyśleć żeś mi darowana,

że to jednak nie jawa – nie pogoda szklana.

Ach! Gdyby to tak w życiu – proste wszystko było,

jabłko mimo czasu, wciąż świeże – nie gniło.

Można by wtedy próbować bez końca,

miłować, kosztować – iść w stronę słońca.

Ach! Gdyby tak człowiek – przestał w końcu marzyć,

mogło by się wtedy – naprawdę coś zdarzyć.

I nie dam na to szczęście recepty nikomu;

Powiedz, czy ty je znalazłeś - gdzieś tam w swoim domu?

🌹Kochać🌹

Kochać – to nie zabierać, raczej wspierać.

Kochanie – to nie prezentów kupowanie,

to też nie kolorowe zorze – kiedy każdy może.

Kochać – to wtedy gdy ktoś pomoże.

Kochanie – drogie panie – to nie uwłaszczanie,

to też nie wieczne z nim wojowanie.

Kochać – to łatwa sprawa lecz nie zabawa.

Kochanie – to nie upokarzanie lecz wybaczenie,

to wieczne ręki wyciąganie – wspólne budowanie.

Kochać – to nie opluwać – wspólny dom budować.

Kochanie – to mojego i twojego mostu stawianie,

naszych dłoni na nim w życiu przeplatanie.

Kochać – to Ja i Ty – wszystkie otwarte drzwi.

Kochanie – to nie moje ani twoje łzy,

to też nie obiecywanie – ale po ziemi twarde stąpanie.

Kochać – to nasze wspólne noce i dnie.

Kochanie – to wtedy gdy ktoś chce – czasu osobne

spędzanie,

to też tych rzeczy w życiu tolerowanie.

Kochać – to gdy jeszcze nie wiemy na pewno – co znaczy.

Kochanie – słowo słyszysz – czasem znacznie przeinaczysz,

to też nie twoja wina; jak ja tobie – Ty mnie wybaczysz.

🌹Miłość i zdrada🌹

Miłość i zdrada – tak ze sobą się przekłada.

Obdarowuje Cię ta pierwsza jak strofę wiersza,

a potem rym gubi i się czubi – ta druga.

Żadna to dla nas przyjemność ni chluba,

po chwili przychodzi to, co być musi – zguba.

Tak po prostu się dzieje, gdy człek się chwieje.

I wzlecieć ponad to dzisiaj ciężko będzie,

kiedy w nas samych niepewność przędzie.

A tylko od Ciebie zależy, kto jak wysoko mierzy,

co w nas pozostanie, w jakim będziemy stanie.

Czy dotyk na długo coś dla nas będzie znaczył,

czy może przez otwarte drzwi, smutek będzie nas jednak

wciąż raczył?

🌹Oczy🌹

Był czas, że w oczach twoich mieścił się cały świat,

a nawet dwoił i troił.

Potem przyszła burza i mgła – taka nieduża,

w słonej wodzie pławiła się meduza.

Słońce kuło ponad rzęsami, snuło radość –

Promienne uniesienie.

Dziś zostało jedynie wspomnienie,

bezbarwne spojrzenie.

Być może kiedyś za jakiś czas,

ktoś jeszcze zobaczy w tych oczach blask.

🌹Refleksja🌹

Gdzieś w głębi serca w jesienne dni,

kiedy uchylam wspomnień zamknięte drzwi,

powraca do mnie pragnienie, słowa dwa:

Ty i ja.

Czytadło: Czy doświadczenia z pracy w zarządzaniu zasobami ludzkimi miały wpływ na kreowanie postaci i relacji w Pana książkach?

Paweł Kopijer: Na samo pisanie raczej nie, chyba, że jakiś niewielki i nieświadomy. Ale na rozwój projektu uniwersum już owszem.

Czytadło: Jakie książki i autorzy były dla Pana inspiracją w młodości i czy wpłynęły one na Pana twórczość literacką?

Paweł Kopijer: Wychowałem się na Tolkienie. Myślę, że pomogło mi to odnaleźć generalny klimat tego, co kreuję. Ale nie inspiruję się żadnymi książkami tak wprost. Być może zdarza się to sporadycznie w zakresie jakichś rozwiązań czy zabiegów, ale raczej to rzadkość.

Czytadło: Czy jest jakieś szczególne wydarzenie lub osoba w Pana życiu, które miały znaczący wpływ na Pana karierę pisarską?

Paweł Kopijer: Nie ma takiej jednej. Ale wiele osób ma wpływ na mój pisarki rozwój, począwszy od żony, braci, i samych Czytelników, którzy pomagają mi na milion sposobów.

Czytadło: Jakie ma Pan zainteresowania poza pisaniem i pracą zawodową?
Czy mają one wpływ na Pana twórczość?

Paweł Kopijer: Pisanie i tworzenie to obecnie mój jedyny zawód. Interesuję się tajemnicami ludzkiego umysłu, technologią, odkryciami fizyki kwantowej i matematyki, trochę zgodnie z częściowym wykształceniem. Te zainteresowania jakiś wpływ na pewno mają, choćby mój system magii w książkach opiera się właśnie o prawa fizyki, a kreowanie profili psychologicznych postaci uwzględnia moje doświadczenia z psychologii w zarządzaniu ludźmi.

Czytadło: Jak wyglądał Pana proces twórczy podczas pisania tej książki (Gwardia Słonecznej. Trylogia Deina Tom 1)? Czy miał Pan jakieś specjalne rytuały lub nawyki pisarskie?

Paweł Kopijer: W pewnym sensie mam swój rytm pracy, jak w każdym zawodzie. Dzielę obecnie dzień na poranne załatwianie wszelkich spraw związanych z rozwojem uniwersum (z grą planszową, z systemem RPG, z nagraniami i płytą pieśni bardowskich do uniwersum, z grą komputerową w moim świecie, z konwentem Dni Dwuświata itp.) Po lunchu piszę parę godzin. Poza trybem stukania w klawiaturę mam też tryb czystej kreacji, kiedy najczęściej idę na spacer, gdzieś na łono przyrody albo się wyciszam.

Czytadło: Czy mógłby Pan opowiedzieć więcej o procesie tworzenia świata Eanii? Jakie inspiracje literackie, historyczne lub kulturowe miały wpływ na jego kreację?

Paweł Kopijer: Eania to świat quasi-średniowieczny, takie późne średniowiecze, a właściwie jego koniec. W związku z tym ramy są z naszej historii, ale tylko ogólne ramy. Budując rasy Myriadów, Ghallów, Orogonów czy Arrakinów, posiłkowałem się różnymi językami, głównie starymi lub wręcz martwymi. Tworząc panteon bogów, w jakiejś mierze czerpałem z tych mitologii, które są najbardziej znane, czyli greckiej czy nordyckiej, ale też nieco starosłowiańskiej. Całość elementów, łącznie z kastowością, systemem monetarnym, systemem magii, zwyczajami, legendami i świętami oraz bogami i artefaktami, a także strukturą wojskową poszczególnych nacji i wieloma innymi aspektami mam spisaną w excelu. To duży plik.

Czytadło: Relacja między Deinem a Morienne jest centralnym elementem fabuły. Czy mógłby Pan zdradzić, co stanowiło inspirację dla tej dynamicznej i pełnej napięcia relacji?

Paweł Kopijer: Zupełnie nic. Po prostu tak tę relację stworzyłem z głowy. Zresztą jak większość rzeczy. Ja raczej jestem pisarzem, który relatywnie mało się inspiruje czymkolwiek. Lubię kreować z czystą głową i czystą kartką.

Czytadło: Wielu czytelników zauważyło głębokie i skomplikowane relacje między postaciami w Pańskich książkach. Jakie techniki literackie stosuje Pan, aby takie relacje były autentyczne i przekonujące?

Paweł Kopijer: Myślę, że głównie korzystam z życiowych doświadczeń bardzo bacznego obserwatora. Oczywiście, trochę też ze znanych historii ludzkich, jak choćby to, co działo się na dworach średniowiecznych.

Czytadło: W "Gwardii Słonecznej" porusza Pan temat mrocznej strony bohaterów. Jakie przesłanie chce Pan przekazać czytelnikom poprzez te ciemniejsze aspekty postaci?

Paweł Kopijer: Po pierwsze, że istnieje spory relatywizm oceny dobra i zła. Z jednej strony jako ludzie potrzebujemy mieć stabilny i dość jednoznaczny kompas moralny, ale z drugiej najczęściej oceniamy innych, nie biorąc pod uwagę całego spektrum kontekstu albo w ogóle przez pryzmat siebie samego lub jedynie własnego wyobrażenia o sobie samym. Dobro i zło jest w każdym z nas, miesza się w naszych intencjach i motywach postępowania, ale nie definiuje nas nigdy jako tych dobrych albo tych złych. Złe mogą być działania, ale osoba nie jest. Biorąc pod uwagę liczne znane eksperymenty z dziedziny psychologii, widać wyraźnie, że dobry zwykle człek może zachować się źle i na odwrót. Druga sprawa to sygnał, że ta tak zwana mroczna strona człowieka paradoksalnie czasem prowadzi do wykreowania dobra. Bo świat nie jest czarno-biały, a powiedzenie: „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło” ma swoje uzasadnienie. Czasem pokonać zło może tylko „ktoś zły”, bo tylko on ma taką możliwość. Czasem ktoś, kto jest pokaleczony przez życie i pogubił się w nim, ma większą moc sprawiać dobrą przemianę, bo choćby jest wiarygodny itd., itd.

Czytadło: Czy planuje Pan w przyszłości rozwijać wątki poboczne lub historie innych postaci z Eanii w osobnych książkach lub opowiadaniach?

Paweł Kopijer: Tak, jest plan na zbiorki opowiadań. Ponadto chcę w nie zaangażować moją społeczność Czytelniczą i to nie tylko w sygnalizowanie, który wątek byłby najciekawszy dla najliczniejszej części odbiorców. Chcę też zaprosić Czytelników do pisania tych opowiadań w kooperacji ze mną, szczególnie tych, którzy mają szuflady pełne swojej twórczości.

Czytadło: Jakie rady dałby Pan młodym pisarzom, którzy chcą rozpocząć karierę literacką, szczególnie w gatunku fantasy?

Paweł Kopijer: Ciężko dawać takie rady, bo każdy człowiek jest inny i ma inne uwarunkowania swojego sukcesu. Ale jedno jest pewne – marzenia mają ogromną moc i są w stanie zapewnić nam, cokolwiek zechcemy. Sam kiedyś dostałem bardzo intrygującą radę od mojego przyjaciela: „Ja ci dobrze radzę, rób jak chcesz”. Warto podglądać działania innych, by nie odkrywać koła na nowo, ale i tak trzeba odnaleźć swoją własną ścieżkę.

---

Wywiad został przeprowadzony w ramach współpracy z autorem Pawłem Kopijerem.

https://kopijer.pl/

Anna Nazar

Z tomiku: Gorzko-słodka

Wydawnictwo Autorskie

🌹***🌹

Zbieram okruchy

spojrzeń gestów i

słów

zbieram skrzętnie

do wielkiego wora jak

żebrak

ułożony obraz

odbiega od

pierwowzoru

ty?

🌹***🌹

Nagle rozpętała się

burza

ulewa zmyła

twarz

wicher wychłostał

ciało

jestem wolna

wolna

rozpadam się

rozdrabniam

trwonię uczucia

obdzielam ludzi

molekułami

szczęścia

nic mi nie pozostało

rozbitek na skale…

🌹Most porozumienia🌹

Z półuśmiechów

spojrzeń jak błyskawice

dotyku rąk muskających

drgające powietrze

utkałam most

kruchy jak mgiełka

okazał się trwalszy

od pierwszego gobelinu

po tym moście

jak po nitce babiego lata

wpisanego w krajobraz

Bieszczadów

przyjdę do ciebie

do twoich ciasno

zatrzaśniętych powiek

milczących ust

i będę pukać do drzwi

twego serca

aż do skończenia

świata

🌹***🌹

Powiało chłodem

zamarzły serca

skute lodem

wystygłe dłonie

nie karmią ciepłem

usta oszroniały

słowa i gesty

uleciały

odnalezieni zapomnieliśmy

o sobie

słonecznym porankiem

odarci z marzeń

złudzeń

obijamy się

o scenerię życia

🌹Biegnę…🌹

Wciąż biegnę

nie patrząc przed siebie

otwieram kolejne drzwi

szturmuję nowy dzień

chwytam słońce w dłonie

snuję pajęczą życia nić

spotykam ludzi

biegnę obok nich

brakuje tchu

kładę głowę

na przydrożnym kamieniu

sny nie przychodzą

biegną razem ze mną

pędzę zawrotnie

odrzucam maruderów

płaczę bezgłośnie

w ciszy nocy

w szeroko zamkniętych oczach

niosę wspomnienia

co już na zawsze

w bliznach poranionego serca

zakotwiczyły jak statek

na mieliźnie

🌹Pisanie wierszy🌹

Z tęsknoty za miłością

pisze się wiersze

pachnące werbeną

patrzy w gwiazdy

wzdycha do księżyca

z zadumy nad światem

pisze się wiersze

z żalu nad

rozlanym mlekiem

i wylanym potokiem łez

z zachwytu nad człowiekiem

pisze się wiersze

nad jego zaletami serca

umysłu

marzeniami pragnieniami

z zadziwienia nad życiem

pisze się wiersze

jego nieuchwytnym przemijaniem

zmiennością losu

nieuchronnością śmierci

jest tyle zadumy

w nieustannym

zachwycie

Czytadło: Jakie zmiany zaszły Łukaszu w Twoim podejściu do pisania od wydania pierwszej powieści "Niebieski kot. Tom 1 Dziewczyna w masce"?

Łukasz Janowicz: Czuję, że moje podejście do pisania znacząco się zmieniło od czasu wydania pierwszej powieści. Przede wszystkim staram się dokładniej czytać swoje prace po napisaniu, aby wyłapać jak najwięcej drobnych błędów. Podchodzę do procesu pisania bardziej cierpliwie, zdając sobie sprawę, że pośpiech może prowadzić do niepotrzebnych wpadek. Moje podejście stało się bardziej profesjonalne, co docenia wierne grono stałych czytelników i recenzentów, których stopniowo przybywa. Na początku miałem wiele wątpliwości i brakowało mi wiary w sukces, teraz czuję stałą potrzebę pisania i doskonalenia swojego warsztatu.

Czytadło: Co było najtrudniejsze w procesie twórczym przy drugiej powieści "Niebieski kot Tom 2 Upadek" w porównaniu do pierwszej?

Łukasz Janowicz: Największym wyzwaniem była wpadka redakcyjno-korektorska, której się zupełnie nie spodziewałem. Zaniedbania redakcji i korekty spowodowały opóźnienie premiery o rok. Przesłałem tekst z minimalną ilością powtórzeń i literówek, a otrzymałem go z powrotem z większą ilością błędów niż w oryginale. Musiałem naprawiać błędy logiczne i literówki, które zmieniały nawet płeć postaci. Trudności sprawił również research w obszarach ratownictwa medycznego i psychologii, co wymagało dwuletniej pracy. Ostatecznie udało się jednak pokonać roczną lukę i doprowadzić tekst do stanu, w którym był gotowy do wydania.

Czytadło: Dlaczego zdecydowałeś się samodzielnie stworzyć ilustracje do okładek swoich książek?

Łukasz Janowicz: Uważam, że żaden grafik nie potrafi lepiej odwzorować moich postaci niż ja sam. Korzystając z umiejętności w kilku programach do retuszu i grafiki oraz technologii AI, stworzyłem wizerunek Sandry, który był najbliższy mojemu wyobrażeniu. Chciałem, aby twarz była widoczna na okładce, ponieważ moja postać na to zasługuje. Uważam, że okładka symbolizuje gniew i bunt oraz psychodeliczne elementy w wyrazie twarzy. Jestem bardzo zadowolony z efektu końcowego i planuję samodzielnie przygotować grafiki do pozostałych książek.

Czytadło: Czy masz jakieś ulubione fragmenty z „Upadku”, które szczególnie lubisz lub które były dla Ciebie szczególnie ważne podczas pisania?

Łukasz Janowicz: Tak, mam kilka takich momentów. Jeden z nich to scena, w której Sandra torturuje jednego z bohaterów (bez zdradzania szczegółów) i naśladuje jego krzyk, co ukazuje jej psychozę. Innym istotnym fragmentem jest dramatyczne starcie Sandry z siostrą, które odbywa się w całym mieszkaniu i niemal kończy się tragedią. Z kolei ucieczka ze szpitala i przemowa Sandry do Zenka to kolejny intensywny moment. W tym tomie udało mi się uchwycić wiele takich emocjonujących scen.

Czytadło: Jakie książki lub autorzy wpłynęli na Twoje pisarstwo i które poleciłbyś fanom thrillerów psychologicznych?

Łukasz Janowicz: Na pewno polecam trylogię „Millennium” Stiega Larssona oraz serię o Jasonie Bournie Roberta Ludluma. Warto również zwrócić uwagę na „Koszmary zasną ostatnie” Małeckiego. „Millennium” szczególnie wciąga, gdyż opowiada o młodej zbuntowanej hakerce, co miało na mnie wpływ i uświadomiło mi, że takie postaci są możliwe.

Czytadło: W książce pojawia się wątek miłosny między Sandrą a Arturem. Jakie znaczenie ma ta relacja dla rozwoju fabuły i psychologii bohaterki? Czy ten wątek będzie kontynuowany w kolejnej części?

Łukasz Janowicz: Relacja między Sandrą a Arturem jest skomplikowana i ma duże znaczenie dla rozwoju fabuły. Sandra zdecydowanie chce zakończyć ten związek, aby chronić Artura. W kolejnej części pojawi się nowa postać, z którą Sandra nawiąże relację, a jej wątek miłosny będzie zupełnie inny. Będzie to nowa, interesująca historia, która na pewno wywoła emocje związane z Arturem.

Czytadło: Czy widzisz jakieś paralele między własnym życiem a życiem Sandry, które mogłyby wpłynąć na sposób, w jaki odbierasz i przedstawiasz jej psychologiczne zmagania?

Łukasz Janowicz: Tak, zarówno ja, jak i Sandra, odczuwamy głęboką niechęć do niesprawiedliwości i ignorowania krzywdy. Osobiście doświadczyłem wiele niesprawiedliwości w czasie edukacji i czułem się bezsilny. Choć nie mogę się bezpośrednio odegrać, Sandra ma taką możliwość, co daje mi szansę przelać te emocje na papier. Poprzez jej psychologiczne zmagania chciałem pokazać, jak można radzić sobie z trudnościami i znaleźć siłę, by stawić czoło niesprawiedliwości.

Czytadło: Która z sióstr, Diana czy Sandra, jest Ci bliższa pod względem psychologicznym i emocjonalnym, i dlaczego?

Łukasz Janowicz: Gdy byłem młodszy, bardziej identyfikowałem się z Sandrą. Teraz, jako dorosły, zdecydowanie bliższa jest mi Diana. Z biegiem lat stałem się bardziej rozważny i opanowany, co sprawia, że bardziej odnajduję się w jej postawie.

Czytadło: Ile części planujesz napisać w ramach tej serii? Czy masz już zarys fabuły dla kolejnych tomów?

Łukasz Janowicz: Seria "Niebieski Kot" jest częścią projektu "Projekt Solotova", opowiadającego o nielegalnych eksperymentach rosyjskiej organizacji na dzieciach. "Niebieski Kot" będzie trylogią, odpowiadającą na wszystkie pytania dotyczące głównego wątku. Obecnie trwają prace nad trzecim tomem "Projekt Solotova", którego premiera planowana jest za rok. Następnie zamierzam napisać dylogię "Kolorowy Kanarek – Anastazja i Echo przeszłości" z inną główną bohaterką. Po zakończeniu serii "Projekt Solotova" planuję rozpocząć prace nad "Kolorowym Kanarkiem". Mam nadzieję, że moje książki przypadną czytelnikom do gustu, a akcja nabierze tempa w trzecim tomie, który będzie dwa razy grubszy od drugiego.

Czytadło: Jakie są Twoje dalsze plany literackie po zakończeniu tej serii?

Łukasz Janowicz: Po zakończeniu serii "Niebieski Kot" zamierzam skupić się na serii "Kitsune – Kryształ dusz" z gatunków fantasy, przygoda i romans. Będzie to opowieść o bóstwie, które trafia do naszego świata i poznaje licealistkę, z którą łączy je specjalna więź. Planuję także inne gatunki literackie, takie jak historyczny, horror i science fiction. Nie zamierzam jednak podejmować się literatury typowo romantycznej, ponieważ nie jest to mój klimat. "Kitsune" będzie wymagającą powieścią, ale bardzo cenię wszystko związane z kulturą japońską i jestem gotów poświęcić dużo czasu na research.

---

Wywiad został przeprowadzony w ramach współpracy z autorem.

Anna Przybyll

Z tomiku: Sekwencja udanych gestów

Wydawnictwo Autorskie

🌹Smutek🌹

kiedy on nadchodzi

kiedy wszechogarnia

dzień wydaje się  nocą

noc jakby ostatnia

na imię mu smutek

na nazwisko wielki

z ogromną niechęcią gram

z własnym życiem w bierki

🌹Lot🌹

zdmuchnęło mnie z nieba

trafiłam na garnuszek burzy

kipiałam z radości kiedy

wystrzeliłam jak proca

w stronę horyzontu

i spadłam na ziemię

poobijana szczęśliwa

🌹Przesłanie J.🌹

Weź moje oczy i zobacz, jak to jest czuć ciepłe

spojrzenie miłującej Cię osoby.

Weź moje dłonie i podaj je komuś, kto

potrzebuje pomocy, gdyż stoi nad przepaścią.

Weź mój głos i wyśpiewaj całą radość, której

jeszcze wczoraj nie byłaś świadoma.

Weź moje serce i poczuj, co znaczy kochać

każdą istotę na drodze zwanej życiem.

🌹Jestem II🌹

jestem

spiętym ciałem

płytkim oddechem

podartym sercem

jestem

kobietą czyjegoś życia

czyimś koszmarem

spełnieniem

jestem

przechodniem

pasażerem

pretekstem

jestem

bo chcę

bo mogę

bo tak postanowiłam

jestem jestem jestem

🌹Księżyc🌹

miłość jest jak ocean

który przyciąga serca

umie wyryć imiona na piasku

fale rozbijają się o dusze

śladów współpracy z księżycem

nie wymaże żaden przypływ

Magdalena Łubkowska

Z tomiku: Układam się w całość

Wydawnictwo Autorskie

*Książka powstała w ramach projektu "Nagrywaj i drukuj"

🌹jestem tą która uwierzyła w miłość🌹

inspiracja utworem Haliny Poświatowskiej

„*** (jeszcze nie wspomniałam o miłości)”

jestem tą

która uwierzyła w miłość

tęsknoty zasypiały

po drugiej stronie chmur

z każdym oddechem

cisza gubiła ból

kiedy drzewa milczały

usta zaklinały niebo

o dotyk twoich dłoni

twoje wyznania

wchodziły w krew

gwałtownym rytmem

karmiłeś mnie

słonym zmierzchem

i nieobecnym świtem

w połowie drogi do brzegu

odszedłeś na palcach

 zabierając wszystkie ślady

czas uśpił miłość

tęsknię

myślą słowem i oddechem

z martwym sercem

w zaciśniętej dłoni

🌹opowiem o tobie słońcu🌹

mieszkam w szepcie lasu

i szumie skrzydeł dzikich ptaków

w oswojonych porach świtu

i cierpkiego zmierzchu

w zieleni miękkiej

jak twoje słowa

w kąciku moich warg

jestem uszyta z dźwięków

znajomych sylab

którymi wędrujesz do mnie

nocą i dniem

kiedy ostatnie jaskółki

gasną na niebie

kładę dłonie na twoich

niespiesznych słowach

jutro opowiem tobie

słońcu

🌹Karmin🌹

Ten pocałunek wypełni świt

ciepłem złotych mleczy, fioletem

rozpłynie się na wieczornym niebie.

Wejdzie pod skórę letnim przesileniem,

wróci zapachem sierpniowej nocy.

Wrośnie we mnie gałęzią dojrzałej

jabłoni.

Nachyli noc ku moim ustom,

położy się szeptem na powiekach.

W kąciku warg zakwitnie

czułym skrzydłem motyla.

Między ustami obłoków przepłynie

kroplą ciszy. Rozbierze z zachodów

i wschodów pamięci.

Nakarmią mnie czerwienią

pocałunków, które zamkną nad nami

senne niebo i zgasną w krwiobiegu

niecierpliwych dłoni.

🌹pół miłości🌹

już nie jesteśmy dla siebie

ty mi za blisko

ja tobie za daleko

zostawiłeś mi

pół słowa

pół ciszy

pół miłości

rosę która boi się świtu

i las pełen martwych motyli

budzi mnie

niecierpliwe niebo

i zapach czarnej koniczyny

za oknem włóczą się liście

i skargi zimowych jaskółek

nie ruszam się z miejsca

nieobecna

i bezdomna sercem

🌹pod strzechą ciemnej nocy🌹

zmierzch oddycha granatem

pod strzechą ciemnej nocy

mgła miesza się ze snem

księżyc kołysze marzeniami

gwiazdy drą płótno nieba

dotykasz mnie

zieloną ciszą tęczówek

wszywasz mi pod skórę

wszystkie spełnione nadzieje

serce milczy wzruszeniem

tę porę dnia lubię

najbardziej

🌹(nie)obecna🌹

Inspiracja utworem Haliny Poświatowskiej

„*** (Jestem Julią…)”

jestem tą

której zdarzyła się

miłość

z nieba sypało nam się lato

nachylałeś słońce

do moich rąk

między wargami przepływały

najczulsze sny

jestem tą

która już nigdy nie zakwitnie

żadnym kolorem

kładę dłonie

na martwej miłości

cisza pęka

od nadmiaru milczenia

przygryzam wargi do słonej krwi

która wypełnia żyły

umarłych nocy i dni

rodzę się na nowo

w bólu wciąż żywych snów

Dorota Nowicka

Z tomiku: Krawatki w kwiatki

Wydawnictwo Literackie Białe Pióro

🌹Mała Muszelka/Dla Alicji/🌹

Taka mała

rzecz

niby nic

drobnostka

ot i wszystko

a jednak wiele

bo cieszy serce

czy to

kwiat zasuszony

w książce

stara fotografia

liść koniczyny

nasza przyjaźń

zaklęta

w małej muszelce

i nie oddam jej

nikomu

w niej

jak w bursztynie

nasze wspólne

chwile zastygły

nie sprzedam ich

za góry złota

za srebrników

trzydzieści

a gdy Ciebie

przy mnie

już nie będzie

los rozdzieli

nasze drogi

będę zawsze

nosić ją

jak relikwię

pod samym

sercem

🌹Wystarczy tylko🌹

Wystarczy tylko łyżeczka cukru

by herbata nabrała smaku

odrobina wanilii do ciasta

dla aromatu

wystarczy tabliczka czekolady

którą przypadkiem kupiłam

w sklepie

by dzieciom osłodzić zimowy wieczór

wystarczy zaledwie

miły gest

przyjazny uścisk dłoni

czyichś drobnych oczu

czułe spojrzenie

i jedno jedyne słowo

KOCHAM

by w niebo zmienić ziemię

wystarczy tak niewiele

po prostu być – CZŁOWIEKIEM

04.02.2007 r.

🌹***🌹

Dzieci śpią słodko jeszcze

choć to południe

lecz ferie

ja zamiast brać się za pracę

na komputerze

wystukuję brednie

Ale cóż

taka jest kobiet rola

odgórnie i dawno ustalona

żeby ktoś mógł spać

robić musi ona

lecz czasem trzeba

po prostu wyluzować

Skarpety na środku pokoju

niczym fiołki

tańczą z kotem tango

Na stole trzy kubki

obrus w plamy mango

Istny Sajgon

powiesz

w nosie mam to

07.08.2009 r.

🌹LE ROI EST MORT, VIVE LE ROI!🌹

Niebawem zabrzmią wawelskie dzwony

i syren wrzask na baczność

postawi niejedne nogi

rozhisteryzowanych płaczek judaszowy tłum

czerwono – białą płachtą flagi

przesłoni kocie oczy

Umilknie na chwilę

żabi rechot

i spojrzeń sztylet złagodnieje

żałosnych dowcipów

wyczerpał się już repertuar

żelaznym ptakiem runął

w katyńską ziemię

jeszcze tylko jedną chwilę

ramię w ramię równi

z bratem brat

żałobą i smutkiem połączeni

póki na wietrze jak cmentarny znicz

nie wygaśnie dobro w sercu ludzkim

póki pamięci kruchy

nie przywiędnie kwiat

Jutro znów zabrzmią

srebrne dzwony

przyblaknie nieco katyński las

z serc ludu opadnie

emocji czarny welon

walką o najwyższe krzesło

krwawo rozgorzeje czas

LE ROI EST MORT,

VIVE LE ROI!

15.04.2010 r.

🌹PRAWDZIWA MIŁOŚĆ🌹

Prawdziwa miłość

przychodzi późno

gdy owoc dojrzały

a liść przywiędły

rozkwita ostatnią chryzantemą

słotną mglistą jesienią

Prawdziwa miłość

przychodzi za późno

gdy szron na skroni

i złoty krążek

na serdecznym palcu

odjeżdża samotnie

ostatnim pociągiem

Prawdziwa miłość

zawsze

nie w porę

burzy pałace

i domki z kart

z tej pierwszej się

wyśmiewa

i nigdy tego

nie wiesz

dokąd zmierza

i ile ma lat

27.04.2006 r.

Dorota Pisarek

Z tomiku: Spadające gwiazdy

Wydawnictwo Sorus

🌹Zaproszenie🌹

Witajcie w naszym świecie.

W świecie ludzi pustych i pozbawionych marzeń.

W świecie, gdzie wszystko da się kupić,

A szczerość otworzyć kapslem od piwa.

W świecie, gdzie jeden lepszy od drugiego,

Chociaż podobno wszyscy są braćmi.

W świecie, gdzie żyjesz z nożem w plecach,

W świecie fałszywej przyjaźni.

W świecie, gdzie możesz osiągnąć wiele,

Lecz żeby to zrobić, musisz coś odrzucić.

W świecie, gdzie pieniądze są nawet w kościele

Jedną z głównych wartości.

W świecie, gdzie każdy podstawia ci nogę,

Z uśmiechem na twarzy witając.

W świecie, gdzie nikt cię nie wysłucha,

Choć krzyczeć będziesz na głos.

W świecie, gdzie ludzie zapomnieli,

O sobie i o rodzinie,

Gdzie dzieci zamiast na łące,

W komputerze już piątą godzinę.

W świecie, gdzie możesz skończyć jako zero,

Na które splunie bezdomny pies.

W świecie, gdzie nie ma bohaterów,

Bo innych los obojętny nam jest.

W świecie, gdzie umrzesz na środku ulicy

I nikt cię nie zauważy,

W świecie, gdzie wstydzisz się tego,

Że śnisz nocami i marzysz,

W świecie absurdów,

gdzie trupa się leczy,

Gdzie media pokazują

Obrzydliwe rzeczy

I pięknem dumnie nazywają.

Gdzie drzewa przestrzeń nam zabierają.

Najlepiej wyrwać – zbudować galerię.

Taka jest nasza polityka.

Chcemy wolności słowa,

A wciąż mówimy tak szybko,

Że już od dawna sami siebie nie rozumiemy...

🌹***🌹

Być może nie jestem taka jak wszystkie,

Może nie płaczę tak przejmująco,

Może nie umiem się Tobie podobać,

Lecz gdy pokocham, to kocham mocno.

Być może niełatwo jest ze mną rozmawiać,

Może zbyt mocno się angażuję,

Może niełatwo jest mnie zrozumieć,

Lecz gdy zrozumiesz – nie pożałujesz.

Być może nie widzisz we mnie niczego,

A może nie chcesz tego zobaczyć,

Jak próbowałam pokazać Ci siebie,

Kiedy dla Ciebie chciałam coś znaczyć.

🌹XYZ🌹

Zostań.

To niełatwe

Być nikim.

Sens życia

Zgubiliśmy

Po drodze.

Z dalekich stron

Wraca nadzieja.

Styrana i pobita…

A miłość?

Tej to od dawna

Na oczy nie widziano.

Ogólnie,

Jakoś tu

Pusto.

Poczekaj,

Jeśli chcesz

Odejść.

Wiem,

Nie jest tu

Kolorowo…

Wciąż

Deszczowo od łez…

Burzowo od burzy mózgów…

I wiatr

Wieje zimniej

Niż kiedykolwiek.

A prawda?

Prawda jest naga,

Splugawiona i nędzna.

Szyby wyleciały

Od huraganu

Złości.

Ściany

Runęły od trzęsienia

Ziemi.

Podłogi

Już nie ma.

Zapadła się pod ciężarem winy.

Zostały gruzy

I piach.

Odejdź

I nie każ mi czekać.

Ja zostaję.

To mój

Dom.

Wiem,

Że wrócisz,

Gdy go odbuduję,

Ale nie wpuszczę do środka

Tego,

Kto raz zrównał mnie z ziemią.

🌹***🌹

A Ty szukaj mnie między wierszami,

W rytmicznym stukocie klawiszy,

Tam gdzie nie sięga ciekawość ludzka,

Szukaj mnie we łzach, wieczorem i w ciszy.

Szukaj mnie tam, gdzie nikt nie zagląda,

Może zobaczysz moje słabości.

Pochyl się lekko, lepiej usłyszysz,

Jakie mnie co dzień czekają przykrości.

Szukaj mnie w deszczu i w samotności,

Dużo łatwiejsza jest wtedy droga.

Szukaj mnie szybko, jeśli masz siłę,

Bo mi na dobre powinie się noga.

🌹***🌹

Marzenia dziewczynki w ciele nastolatki –

Pewnie dlatego nikt mnie nie lubi.

Ja z sentymentem trzymam swe lalki.

Może dlatego świat wciąż mnie gubi?

Wiecznie dziecinna, nieokrzesana,

Ciągle na świat spoglądam niewinnie,

Wierzę, że dobro kiedyś powróci

I z głową w chmurach zawsze gdzieś ginę.

I nie udaję, że jestem dorosła,

Że zjadłam wszystkie świata rozumy.

Wierzę i marzę, i mam nadzieję,

I nie uraża to mojej dumy.

I jestem przez to wiele bogatsza,

Świetnie pracuje mi wyobraźnia,

Więc mogę myśleć, że jestem elfem

Lub że dla kogoś mogę być ważna.

Małgorzata Chomont

Z tomiku: Karuzela zdarzeń

Wydawnictwo Ogrody słów

🌹Codzienna droga🌹

Chodzimy po śladach swoich i cudzych,

tych nieistotnych i tych cennych jak złote góry.

Chodzimy,

wmawiając sobie, że dopiero przecieramy szlak.

…Po tej drodze historia się przetoczyła kołem,

wyżłobiła wąwozy.

Po epokach, wiekach, niezliczonych „wczoraj”

idę dziś.

Ślimak przepełzł,

kamień poturlał się pod nogi,

Wiatr przepłoszył ciszę…

Idę

i wcale się nie spieszę.

Znalazłam pióro pod swoimi stopami.

Nie sposób przejść obojętnie.

Ileż opowieści ta droga ma dla mnie!

🌹Drabina🌹

Jeśli nie możesz mieć czegoś na wyciągnięcie ręki,

rozmawiasz z własnym echem

i mówią ci, że muru nie przebijesz…

Wyciągnij skrzydła z plecaka

albo

postaw przed domem drabinę

i oderwij się na moment od ziemi.

Pozwól nogom wejść nieco wyżej.

Oczom pozwól spojrzeć z góry.

I daj myślom odlecieć,

one potrzebują przestrzeni.

Jednak

pamiętaj,

skrzydła mają określoną liczbę piór,

a drabina nie ma szczebli bez liku.

Nie masz pojęcia,

na ile wyceniono twój umiar.

🌹Korzenie w niebie🌹

A ja zapuszczę korzenie w obłoku,

by nikt mnie stamtąd nie wyrwał.

Niech tylko puszczą mnie przyziemne sprawy,

bo ciążą teraz nieco.

Osadzę się w tej chmurze i będę bujać nad światem

- w chustce z błękitu

i już nigdy się nie zasmucę.

Ale chwilowo stąpam po ziemi, ze swoim ciężkim plecakiem,

i myślę raz po raz, jak to będzie,

kiedy zapuszczę korzenie w niebie.

…Może będzie mi brakowało zieleni?

🌹Oczekiwanie🌹

Dzień jak co dzień przechodzi do historii,

po brzegi wypełniony ludzkim oddechem,

myślami, emocjami

i oczekiwaniem.

To oczekiwanie staje się biletem do jutra,

wieczorną modlitwą, pokarmem nadziei.

To subtelny taniec na linie

zawieszonej pomiędzy

myślą o tym, co ma przyjść,

a pewnością, że tak się stanie.

Niczym dostojny zachód słońca,

żegnając się z pokorą,

Staje się oczekiwaniem.

Lubię ten stan oczekiwania, tak ludzki,

choć w swojej niecierpliwości

często zarzucam mu brak litości.

🌹Wiosenne turbulencje🌹

Dzień już się kończy,

wyczekuję wiosny na skraju jutra.

Dziś

w moich włosach wiatr tańczył i w pośpiechu o czymś szeptał.

Wszystko dookoła niby śpi,

niby przeciąga się w wybudzeniu.

Raz marzenia zaplatają się w słońcu,

innym razem turbulencje w powietrzu.

Już nikt nie pyta, co się święci, w którym kościele dzwonią.

Fantasmagoryczne przebudzenie.

Oczy wyciągają na spacer, potrzebują kolorów…

Musi jednak upłynąć jeszcze trochę wody…

by świat malował w kolorach,

tylko na zielonym tle.

🌹Zapomniałam🌹

Dziś znowu zapomniałam…

tak… wciąż zapominam.

A jednak coś pamiętam.

Pamiętam, że zapomniałam.

…Więc o czym to ja chciałam ci powiedzieć?

O tym, że słońca dziś było jak na lekarstwo,

że cztery razy potknęłam się, idąc,

widziałam też, jak kot wylegiwał się w oknie.

… I że mijałam po drodze co najmniej dwa światy…

Zapomniałam…

Choć pamiętam teraz…

…gdy wykrochmalone po dniu myśli zaczynają nabierać

miękkości,

zanim ułożę je do snu,

powyciągam z nich wszystkie niedoskonałości.

Wyprostuję te, które się powyginały.

Niedokończone rozmowy…

Czy mogą przeczekać jak w poczekalni?

Jeśli jutro nadejdzie… obiecuję nie zapomnieć…

…A jeśli nie nadejdzie wcale?

🌹Życie🌹

Jak z drzewa liście zdmuchnięte zostanie,

a w polu wiatr rozdmucha wszystkie żale…

Życie… dane nam raz, zapisane w niepojęty sposób.

Za tyle niespodzianek i wspaniałych dróg,

za łzy szczęścia i odciski doświadczeń,

za spotkanych ludzi,

za góry przenoszone z pomocą świętej wiary,

za słowa, za czyny,

za walkę ponad ludzkie siły,

za miłość i nadzieję,

za ludzką życzliwość,

za wiarę w uczciwość

już dziś dziękuję.

Jedno kruche życie…

za często bywa, że znika bez słowa na pożegnanie.

I tylko Bóg jeden wie, ile chwil zapisano nam na ziemi.

Metafizyczna przyjaźń z życiem.

---

LINK🛒 https://www.facebook.com/gosiachom piszemy do autorki na priv o tomik wierszy

Anna Szemiel

Z tomiku: KOLORoffANKI

Wydawnictwo Ridero

🌹Chciałbyś🌹

Chciałbyś być

Rękawiczką na jej dłoni,

Którą zakłada,

Kiedy na dworze siarczysty mróz.

Jak to ona robi,

Tulić się do jej dłoni,

Podziwiać i muskać skórę rąk.

Chciałbyś być

Płaszczem, co ją tuli,

Móc tak jak on,

Blisko ciała być.

Zadbasz,

By Ciebie z zimna nie zdejmowała

I szanowała,

Gdy na dworze przenikliwy chłód.

Chciałbyś być

Szalikiem

Co okrywa jej szyję.

Poczuć perfum woń.

Z rozkoszy nozdrzom danej

Byłbyś oszołomiony i rozmarzony.

Ach chwilo miła trwaj.

Nie chwilę, a dłużej

W tym stanie chciałbyś trwać.

Chciałbyś być

Zegarkiem na jej ręce,

Co odlicza stale miłosny czas.

Zatrzymałbyś romantycznej chwili czar,

By złapana w sidła cudowna ona,

Wiecznie trwała wam.

Niech nie żałuje namiętnościom ciała,

Rozgrzejesz swym sercem,

gdyby tylko chciała.

Gwiazdkę z nieba też zdejmiesz,

Ze szczęścia, gdy z tobą będzie.

Niech iskierka mała,

Ciepło w was rozpala

I niech będzie od teraz piękna każda chwila,

Życie obojgu wam umila.

Nie, nie zgadzaj się! Nie zostawiaj!

Nie odkładaj miłości na później

(11.02.2023)

🌹Czas i linie🌹

Czas linie przeszłości zaciera

Pierwsza zastyga — obumiera

W sen długi zapada

I czeka na przebłysk w szczelinie

Pamięci zwoi mózgowych przepalonych

Lustrzane K I E D Y Ś odbicie pęka

Zmrożony mocno lód je kruszy

Niepamięć czasem ulgą dla duszy

Życiowa linia jak pociąg pospieszny

dalej mknie

Początek jej słabo się widoczny staje

Bądź i żyj teraz

Jaki wybór?

Może jednak zaczekać?

Odłożyć na później?…

Teraz linie moja i Twoja łączą się

Tworzą pogrubioną

Falującą w miłosny takt

Oj tak oj tak oj tak

Mknie pociąg

Mi wesoło

Lato jest wkoło

Mimo zimowego chłodu

Pociąg zwany czasem mknie

Przerwy sobie nie robi

Człowieka to trochę boli

Gdy chce przy sobie zatrzymać radość

Ścisnąć w swej garści i nie wypuścić

A ta ciągle się ukradkiem wymyka

Przez dziurkę przechodzi od klucza

Iskra magiczna pryska

Życiowa wypłata i zapłata

Rzeczywistość supły splata

🌹Są ludzie🌹

Są ludzie którzy w naszym życiu bywają

Są ludzie którzy wcale nas nie znają

Są ludzie którzy ciągle nas mijają

Są ludzie którzy nas w tłumie nie rozpoznają

Są ludzie którzy serce nam wyrwali

Są ludzie którzy je nam ofiarowali

Są ludzie którzy dobrze nas poznali

Są ludzie którzy ufają i którym my ufamy

Są ludzie którzy nas nigdy nie okłamali

Są ludzie którzy nam obiecywali

Są ludzie którzy nas nie jedno nauczyli

Są ludzie którzy pomogli i wyręczyli

Są ludzie bo ludzie różni są

Ludzie są jacy są

Ludzie są i tacy są

Ludzie są jacy są i nic tego nie zmieni

Są ludzie i tacy jacy są pozostaną

Jesteśmy jacy chcemy i będziemy

I w pamięci innych jacy byliśmy pozostaniemy

🌹Jeśli🌹

Jeśli nie miłość co żar rozpala

I twojej duszy płomień ognia okala

To co innego to by być mogło

Gdy ledwie sypiasz

Jeśli nie przyjaźń co się nie rozmywa

I gumką ołówka wytrzeć nie można

To co innego to by być mogło

Co Ci pomogło

Jeśli nie wiara co góry przenosi

I wielkie cuda na ziemi czyni

To co innego to by być mogło

W maleńkiej nadziei…

Jeśli nie to i nie tamto

Nie żaden, żadna i żadne

Skończ rozważania

Zmiataj do świata uczyć się szkoły

Wiedz że inna jest każda dekada

Z początku się boisz

Tego nie robisz

Później się boisz a robisz

A jeszcze później choć nie masz wszystkiego

To jesteś szczęśliwy że masz coś takiego

Co już właśnie masz — Szczęśliwy to czas

🌹3 marca🌹

Zanim umrę i spocznę pomiędzy…

Niech przyszłe pokolenie pozna z wiedzy

Czytanych liter nabazgranych w zeszycie

Jakie to autor wiódł — miał życie

W przenośni dosadne

I wiele być może wtedy uleci

A uchowaj Boże gdybanie

Niech choć raz będę

Tematem śniadania

Może uroczystej kolacji

Nim stanę się popiołem

Zmiętej wyrzuconej

W ogniu spalonej

Uleciał ej myśli

1. Czytadło: Jakie były największe wyzwania podczas pisania o miłości między Daleborem a Eleną, szczególnie biorąc pod uwagę ich różnice wieku                         i pozycji społecznej?

Ewelina C. Lisowska: Największym wyzwaniem było pokazanie postaci na w miarę równym, mimo wieku, poziomie intelektualnym. Elena była młodsza, ale w XIX wieku dwudziestoletnie panny można było zaliczyć do tzw. starych panien. Dziewczęta rozwijały się dosyć szybko, więc w wieku np. 16 lat miały już mężów – naturalnie tych wybranych przez rodziców.
Jeśli mowa o pochodzeniu - Elena nie była tak do końca złą partią dla hrabiego. Właściwie wywodziła się z dobrego domu, choć jej wykształcenie nieco kulało, a jej rodzina zubożała. Była natomiast inteligentną, odważną młodą damą, której bieda przykuła uwagę mężczyzny o dobrym sercu, jakim był hrabia Dalebor. Początkowo łączyła ich jedynie sucha zależność – pan wyzwoliciel i wyzwolona. Ale myślę, że gdyby Dalebor nie był po tak wielu przejściach i dramatycznie nie pragnął kochać, Elena mogłaby nie zwrócić na siebie jego uwagi.

2. Czytadło: Czy istnieją jakieś ciekawostki związane z procesem pisania powieści, którymi chciałabyś się podzielić z czytelnikami?

Ewelina C. Lisowska: Powieść była przebudowywana co najmniej trzy razy, w różnych swoich fragmentach. Dwa lata temu była „gotowa” do publikacji, jednak późniejsza moja lektura powieści przekonała mnie, że w tym romansie historycznym brakuje przypisów, które wyjaśniałyby niejasności historyczne. W romansach historycznych lubię dodawać przy każdym rozdziale motto właściwe dla danej treści. Moim zdaniem to bardzo fajny akcent, który zachęca do zagłębienia się w lekturę.

3. Czytadło: Czy były jakieś momenty, w których musiałaś zmienić kierunek fabuły z powodu decyzji postaci?

Ewelina C. Lisowska: Właściwie początkowo chciałam, aby motyw z wyjazdem Dalebora wywiązał się na innym podłożu. Chciałam, aby wybaczył Elenie i na nowo jej zaufał. Ale tak nie mogło być. Hrabia był zbyt mocno zraniony jej zachowaniem, jego męska duma nie pozwoliła mu na to, aby ot tak przejść na porządku dziennym do tego, że jego ukochana tak źle go osądziła, zamiast najpierw dać mu dojść do słowa. I Dalebor wyjechał!

4. Czytadło: Co chciałaś przekazać czytelnikom poprzez historię hrabiego Dalebora i Eleny?

Ewelina C. Lisowska: Właściwie gdy piszę powieść, ważne przesłania wynikają z pojawiającej się treści. Po drodze wyszło mi kilka ważnych kwestii, które stały się także mottami i ciekawymi cytatami. A jest to np.: „Zakochana kobieta jest zdolna do wielkich poświęceń, takich na przykład jak wielomiesięczne rozstanie. Jej serce pozostanie wierne w każdej minucie, wielbiąc obraz i wspomnienie ukochanego, pielęgnując w sobie romantyczne uniesienia chwil, które wspólnie przeżyli.” – i myślę, że o to głównie w tej książce chodzi.

5. Czytadło: Czy można powiedzieć, że główna intryga opiera się bardziej na miłości czy na tajemnicach i intrygach?

Ewelina C. Lisowska: Jedno bez drugiego by nie miało szansy bytu. Elena z miłości do Dalebora wkracza w elitarny świat intryg, aby na własnej skórze przekonać się, jak wiele kryje ten świat tajemnic i dwulicowości. Po co miałaby rozwikływać zagadkę związaną z przestępstwem, gdyby nie kochała męża? Bohaterka krok po kroku odkrywa prawdę, aby ocalić swoją miłość.

6. Czytadło: Czy możemy spodziewać się jakiegoś zaskakującego zwrotu akcji?

Ewelina C. Lisowska: „Narzeczona bez zobowiązań” jest pełna takich zwrotów akcji. Już wydaje się, że sytuacja jest przegrana, gdy niespodziewanie pojawia się rozwiązanie. Nie będę zdradzać konkretnych szczegółów, żeby bardziej zaintrygować Czytelników! Ale tak, jest co najmniej kilka takich zwrotów, które kierują bohaterów i fabułę na niespodziewane tory.

---

Wywiad został przeprowadzony w ramach współpracy z Wydawnictwem Romanse.

Wydanie zbiorowe

Z tomiku: WWIERSZOWZIĘCI  w imię miłości

Wydawnictwo Fundacja Poetariat

🌹***🌹

nigdy

nie chciałam

się z tobą zestarzeć

nie do śmierci

mnie ciągnie

lecz

do życia z tobą

cierpkiego

soczystego

i z pestką

słodyczy

w środku

🌹Czerwcowy wieczór🌹

czerwcowy wieczór wisiał na niebie

z pułapu patrzył na nas księżyc

gdy szliśmy gajem wtuleni w siebie

zmierzch srebrzył nasze włosy

przylgnąłeś do mnie jak liść paproci

a letnie pocałunki zaczęły parzyć

pachniało mchem byliśmy młodzi

a noc rozświetlała ścieżki

dziś nie ma tamtego gaju

i paproć zielona zmurszała

zostało tylko gwieździste niebo

i księżyc który wisi nad brzozą

🌹Podróżą jesteś🌹

Samochód gorący lody zimne

Gdy jesteśmy w drodze

Rozgrzane usta i serca

Zatrzymują nas znaki

Wodzą po szyi wargi

Gdy plany się spełniają

Szybsze tempo wzrostu marzeń

Namiętny bagaż doświadczeń

Nakreślam tobą – mapę skarbów.

🌹Walki nieustannej jesteś ostoją🌹

dzika marchew w zestawie polnych barw

uspokaja…

kiedy ciągłe fale smutku

kruszą resztki murów mojej twierdzy

broniących ostoi uśmiechów

i szeptów słodkich

co uszy pieszczą wytrwale

muśnięciem języka

szelestem rzęs

oddechu wilgocią

w nocnej godzinie

rozpustnej pożądliwości

marzeń bezcennych

w tryptyku codzienności ram ujętych

***

…kiedy zrozumienie jest kluczem

ignorancja jadem

walka niewiadomą

jesteś moich murów wytrwałą ostoją

…nie jestem samotną wyspą

🌹Wielka tajemnica straty🌹

ta noc okrutna w płaszczu

z foliowych worków macocha

kładąca spać cudze dzieci

na posrebrzanej tafli jak zwiędłe

wianki rzucane na wodę – źródło zakażenia

ta noc przebiegła to ona w nas

płynie mon amour

to do niej należymy w całości

pogrążeni w przemijaniu jak minuta

nagle odbarczona w godzinie straty

ile ich zgubiliśmy w odległych

rzeźniach w jeziorach bez dna

w drżeniu mowy

ile jeszcze roztrwonimy genów

w podziemnych kasynach

igrasz z ogniem mon amour

on cię wypali przetopi w listopadową łunę

i lśniąca będzie twoja skóra

żłób twój przenośny

jak śmiertelna choroba.

🌹Poza czasem🌹

Z każdym dotykiem

oddalamy się od siebie,

by zatęsknić jeszcze raz.

Z każdym zwątpieniem zmuszeni

odnajdywać się na nowo.

Upływające dni w samotności

- naszym wrogiem

i sprzymierzeńcem zarazem.

Czas nie jest absolutem

- to jedynie miernik naszej miłości,

od kiedy los uwięził nas w jednej chwili.

🌹***🌹

Podzieliłam ciebie

najpierw na pół

żeby mieć coś jeszcze na jutro

potem znowu

na ćwierć

aby na dłużej ciebie zostało

nie zabrakło

pokruszyłam jeszcze

by powkładać wszystkie

skrawki ciebie

w zakamarki mojej szafy

na półkę w łazience

wieszak w przedpokoju

jak goździk

do mojej kawy wpadłeś

drogę do pracy tobą posypałam

by móc zawsze wrócić

tak ciebie podzieliłam

że jesteś już wszędzie

nawet tam

gdzie mnie jeszcze nie było.

🌹Pierwsza miłość🌹

Nagle, w środku życia,

pośród wielu szpargałów,

zbieranych latami,

odnajdujesz to jedno zdjęcie.

To jest właśnie ta chwila,

kiedy nie gra muzyka,

a wszystko w tobie tańczy.

Nawet kot mruczy,

Jakby chciał powiedzieć:

Viva l`amore!

🌹***🌹

zabierasz mi miodny oddech

a w zamian

dostaję ezopowe powietrze

by ocalić mój gniew uciekam

do chłodnej ciemnej ziemi

Gai matki

do zatrutej lecz spokojnej wody

Galeny siostry

do chorego ognia

pełzającego strachu

i trwają tak razem

poniżenie złość wściekłość

z nich zaś największa

jest miłość

🌹Niepewność🌹

obudziłeś moje marzenia

a już spały głęboko i cicho

poruszyłeś zastygłe pragnienia

dotąd opór stawiały zdarzeniom

otworzyłeś kufer zapomnienia

tam na dnie coś zabłysło i zgasło

i w tej chwili poczułam niepewność

czy to klejnot czy drwi ze mnie światło

🌹***🌹

niebo wpadło do morza

granatowią się fale

ciii…

słyszysz jak wilgoć

w świetle gwiazd się odbija

to miłość

bez granic

bez końca i bez początku

🌹Wiersz do ciebie🌹

*dla A.

poznajesz?

pewnie mnie rozpoznasz

po jędrnej jak pierś frazie

gładkim naskórku wersów

tatuażu czcionek

stukaniu obcasów głosek

czytaj mnie swoimi ustami czytaj mnie szeptem

rozsuń wargi tylko nieznacznie słowa nie są ważne

taka cisza… w tym wierszu pozostajesz?

poczuj ją pod palcami rozwija się  chętnie jak róża

nie uciekniesz przed nią już cię oplata koronką intrygi

to sztuka ikebany rodzaj metafory

gry wstępnej

a teraz uważaj

bądź uważny

pamiętaj o tym wierszu

jest gotowy pewny jak dworcowy zegar

zawsze znajdzie połączenie

ten wiersz ten wiersz

to pociąg do ciebie

🌹Ożywić wulkan🌹

Wulkan uczuć wygasł,

Stygnie z roku na rok –

Już nie zionie lawą czułości.

Zbocza, coraz zimniejsze,

Porastają mchy zobojętnienia.

Wulkany czasem odżywają –

Budzą się nagle, bez uprzedzenia.

Czekam – może nasz wulkan

Też się ożywi w erupcjach namiętności.