Maciej Blacha

Z tomiku: A poezja nas uniesie

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

🌹Kim jestem🌹

Jestem jak morze pełne ryb

Woda to żywioł z którym rezonuję

Jestem nasionkiem rośliny

Które ku światu kiełkuje

Jestem jak liść porwany przez wiatr

Który na ziemię nigdy nie spadł

Jestem nadzieją

Która żyje w Was

Jestem powietrzem dla

Którego niczym jest czas

Lecz cóż prawda jest taka

Że jestem tym wszystkim

Tylko w chwili uniesienia

Na co dzień jestem

Człowiekiem bez wątpienia

🌹Docenić życie🌹

Czasem wydaje nam się

Że z bólu umieramy

Nie mówię o bólu fizycznym

Lecz tym co go w sercu mamy

Często w stylu komicznym

Życiowe role odgrywamy

Ale to tylko dlatego

Że zbyt mocno się staramy

Być może zbyt głęboko

Nazbyt intensywnie

To wszystko przeżywamy

Ale tak naprawdę

dopiero wtedy życie doceniamy

Kiedy troszeczkę umieramy

🌹Stare drzwi🌹

Otwieram drzwi

Kolejny raz te same

Całe we krwi wymazane

Otwieram drzwi

Dobrze mi znane

Ze złą przeszłością powiązane

Otwieram drzwi

Ciężkie piwnicze

Uwalniam wspomnienia liczne

Otwieram drzwi

Stare zmurszałe

Za nimi cierpienia niemałe

Otwieram drzwi

Po raz kolejny te same

Choć są mi dobrze znane

Otwieram drzwi

Pokryte ciemną sadzą

Które donikąd już nie prowadzą

Niektórych drzwi lepiej

Nigdy nie otwierać

Bo po ich otwarciu

Świat zaczyna umierać

🌹Choroba miłości🌹

Zastanawiają się nad tym

Ludzie przez długie lata

I nadal nikt tego nie wie z nas

Że miłość to największa choroba świata

Która atakuje dwoje na raz

🌹Głębia czy dno🌹

A gdy już zaślepiająca rzeczywistość mgła opadnie

A serce niczym supernowa

na miliardy drobin się rozpadnie

I zdasz sobie sprawę że uczucia

wcale nie osiągnęły głębi lecz spoczywają na dnie

A my rozeszliśmy się po świecie

A miłość gdzieś na krańcach tego świata kona

Choć nie umarła jeszcze

bo tli się, że może jednak znowu się spotkamy

Gdzieś na tańczącej morskiej fali…

A cisza i szum w rytm „Hymnu to the Sea” się scali

Bylebyśmy tylko po latach się nie spotkali

I tego co się nie stało obyśmy obaj nie żałowali

🌹Czas wachty🌹

Cień fali w mroku znika

Ogrom wód wokół niezmierzony

Lekka bryza chłodem przenika

Poprzez tysiące mil zamglonych

Glob księżycowy drogę maluje

Na horyzoncie azymut wyznaczając

Srebrzyste sklepienie powoli kształtuje

Coraz to więcej blasku dając

Światła latarni z oddali mrugają

Przez łachy mgły się przedzierając

Przed niebezpieczeństwem ostrzegają

Pobliskie statki sygnały dźwiękowe wysyłając

Z bezpieczną prędkością się poruszają

O swojej pozycji znać dając

Na radarach wzajemnie się obserwują

A czasem na radiu komunikują

A ponad nami skrzydlaty jarmark ptactwa morskiego

Szybując w przestworzach nieba owego

Kwileniem umila czas wachty

Rozpraszając powoli mgliste płachty