Zuzanna Marciniak

Z tomiku: Zbliżenia

Wydawnictwo Mamiko,pl

🌹*** (uciekasz mi)🌹

uciekasz mi

przez palce

zbyt szybko płyniesz

bym mogła się nasycić

i przestać biec

za dniem

który wczoraj zapisałeś

na rozdartym kawałku

mojego ciała

za dniem

który dzisiaj łączy

rozbudzone nadzieje

w twoich dłoniach

za dniem

który jutro powita

kwitnący uśmiech

i promienne wejrzenie

daj mi tylko

w bukłak pragnień

kroplę siebie

🌹*** (czas sobie z nas zadrwił…)🌹

czas sobie z nas zadrwił

miał uleczyć rany

zacerować dziury

między nami

ale zostawił nas na końcu

wspólnej listy życzeń

żebyśmy wreszcie

nauczyli się śmiać

z rozrzuconych skarpetek

i nieumytych naczyń

bo każda wymówka jest dobra

żeby się nie kochać

a każda miłość

warta starania

więc postarajmy się dziś

wieczorem

nie oczekiwać jutra

🌹zbliżenia🌹

zielenię się na widok

owadziej materii

która czułkami pieści

moje obrosłe chwastami policzki

skrzydełkami zdmuchuje półmroki

z kącików ust

wplata w zwiędłe włosy

płatki kwiatów

z delikatnością kąsa szyję

gdy przenosi do gniazda

moje bezwiedne ciało

a ja przyoblekam się w glebę

i oddaję naturze

by zbliżyć się duszą

do jądra wszechświata

🌹*** (twoja dłoń porosła mchem…)🌹

twoja dłoń porosła mchem

przygniata do ziemi

poczęte mrówczą pracą

wszystkie moje lęki

jednym ruchem palca

wyciskasz

z ruchomych drobinek ziemi

kwaśny jad

drapią skórę

igliwia łez

gdy wyjmujesz ze mnie

wszystko co zepsute

zbutwiałe myśli

rozrzuci wiatr

skruszałe obawy

rozejdą się po kościach

i w kokonie twoich włosów

dojrzeję

nowo narodzonym ciałem

🌹okruchy🌹

dla Michasi

ważę w dłoniach tęsknotę

wydarłam ją sercu

i tulę do siebie

czuję pod palcami

zmoczone strachem policzki

i kruchą powłokę miłości

miękkość lawendowych ust

i rozsypujące się włosy

na porcelanowej twarzy

okruchy mojego nieba

wsiąkają w ziemię

i tylko cichość białych lilii

wrasta w niezapomnienie