Doireann Ni Ghriofa

Z tomiku: Skry na mrok

Wydawnictwo Biuro Literackie

🌹Fragment wyrwany z Księgi Deszczów🌹

Tak więc rozedrzyj

zasłony

i opiewaj

deszcz.

Jak przewleka

nas szybko

przez

podwójne

słowa,

ten deszczowy dar.

Otwórz usta,

wymawiaj

mur,

gdzie chmura,

nie,

gdzie lśnienie,

ach,

gdzie piach.

🌹Pod miastem. Światło w jaskini🌹

Winda zjeżdża do piwnic,

gdzie parking,

którego ciemne ściany

w bazgrołach i bliznach po ospie.

Na końcu korytarza

jaskinia: kapliczny mrok.

Nie migocze tu

żadna świeczka,

tylko na ekranie

wyświetla się modlitwa

powtórzona w każdym

parkomacie:

Wprowadź zmianę.

Wyświetla się, lśni.

🌹Fałszywi przyjaciele🌹

Historia po irlandzku to gwiazda.

Uczyć po irlandzku to księżyc.

Światło po irlandzku to strata.

Sekret po irlandzku – zgliszcza.

Może dlatego

niebo wabi nocą wzrok

i uczy nas, przy byle świetle,

które wciąż roziskrza mrok.

🌹Obłączki🌹

Mimo że z chwili na chwilę ciemniało,

czy mogliśmy popaść w rozpacz,

gdy doszło do nas, że są obłączki

na każdym paznokciu?

Dziesięć małych księżyców

roziskrza nasz uścisk,

ślizg światła, które, gdy trzymamy się,

chociaż mrok, za ręce, wciąż trwa.

🌹List do nieznajomego, który przeprowadzi sekcję mojego mózgu🌹

Twoja praca ciągnęła się miesiącami,

w ruch szły nożyce i skalpel,

ciąłeś łokieć i knykieć,

więzadła i płuco.

Słyszałam, jak wzdychasz, gdy rano

ściągałeś moją twarz jak maskę.

To dla ciebie dłutem

rozwarto mi czaszkę, dziś możesz

podważyć moją kość czołową,

a zobaczysz mózg,

zimny, szary, pod twardówką

i błoną pajęczynową.

Na tę chwilę, mój drogi nieznajomy,

przygotowałem ci dar, to podwójne słowo –

foscladh – które może (a) otwierać

i (b) niebo błyskawicą rozświetlać.

Pamiętaj, że kiedy nożykiem wejdziesz mi

do mózgu, neurony odpalą

i błysną nad twoim zsiwiałym krajobrazem.

Mózg twój buchnie jasnością,

żywą, nieujarzmioną, a ja –

ja będę tym światłem.