Magdalena Łubkowska

Z tomiku: ostatni koniec świata

Wydawnictwo Autorskie

 

 

🌹Anioł zmierzchu🌹

 

zawsze przychodzi

o zmierzchu

 

przysiada

w koronie drzew

i słucha

 

zmęczony dzień

szykuje się do snu

księżyc rozwiesza gwiazdy

 

Anioł dyskretnie zagląda

w okna

 

w tych jasnych

słyszy najpiękniejsze baśnie

o miłości

 

w tych ciemnych

widzi jak cisza gasi

wszystkie jasne kąty

 

codziennie przychodzi

o zmierzchu

 

z każdym świtem

jego skrzydła

ważą coraz więcej

 

 

🌹odpłynęły czaple i motyle🌹

 

zmierzch

zrzuca senne skrzydła

świt przechodzi przez firanki

 

w szybie okna odbija się

szary lament nieba

 

czas się pożegnać

z ostatnim rozdziałem

przeszłości

 

czas zapomnieć

 

zabrakło

tych najważniejszych kolorów

 

z nieśmiałych marzeń

odpłynęły czaple i motyle

 

żal spływa przez gardło

 

serca róż

mocują się z lękiem

 

pod strzechą jutra

zamykam za sobą

tę ostatnią furtkę

 

nie będzie powrotu

 

 

🌹jesień zapala wspomnienia jak znicze🌹

 

kolejny listopad

jest pełen

twojej nieobecności

 

jesień

zapala wspomnienia

jak znicze

 

wplatasz się myślami

w każdy mój fragment

 

uciekam

w dobrze znaną mi ciszę

w pamięć serca

 

myślami o tobie

wypełniam każdy zakamarek

w moich czterech pustych ścianach

 

nieśmiałym wspomnieniem

wychodzę ci na spotkanie

całkiem sauté

 

obiecywałeś mi

świty pełne słońca w sercu

i zmierzchy pełne księżycowych snów

 

teraz

moje świty

nie chcą otwierać oczu

a zmierzchy

bolą w najgorszym miejscu 

 

 

🌹nasz ostatni świt🌹

 

to już ostatnia diagnoza

ostatni etap

 

na horyzoncie

wyraźnieje czerwień

 

ciepły głos stygnie w powietrzu

 

wszystkie modlitwy

udają się na wieczny spoczynek

 

bezdomny czas

miesza się ze zmierzchem

już nieważnych obietnic

 

martwe drzewa

wyśpiewują pieśń ciszy

 

niebo przeprasza

za zmowę milczenia

 

rośnie nade mną samotność

niczym most

między wiarą i niewiarą

 

odchodzisz

z ostatnim świtem 

 

 

🌹(nie) moje niebo🌹

 

dzisiaj boję się bardziej

 

zaciskam w dłoni

mokry brzeg nieba

rozkładam przemoczone skrzydła

 

proszę o radę

moje siostry chmurne

 

horyzont stygnie

nutami sennej kołysanki

 

słoneczność nieba

już dawno umarła

pod powiekami

 

płoną we mnie

wszystkie nienapisane listy

 

odmawiam modlitwę

o ciszę chabrowych mgieł

 

dzisiaj nisko jest niebo

 

 

🌹pożyczone skrzydła🌹

 

nie skosztowała piekła

nie wyśniła nieba

 

na plecach rosną jej

pożyczone skrzydła

 

biegnie w bezpowrotną

ciemność

 

milczenie trzyma za zębami

w małej dłoni ściska

ostatni niespełniony sen

 

powietrze pełne jest

bliźniaczych aniołów

 

czarnym alfabetem

podrzuconych grzechów

wypełnia

cztery kartonowe ściany

własnej wolności

 

między niebem a piekłem

przemyca

wiarę niewłasną  

 

 

🌹już nie ma odwrotu🌹

 

niebo obiecało mi anioła

innego niż wszystkie

ze skrzydłami rosnącymi zielenią

 

dzisiaj niebo straciło głos

a mój anioł

boi się ciemności

 

samotne dłonie

szukają obietnicy świtu

 

na próżno

już nie ma odwrotu

 

 

🌹moje chore miejsca🌹

 

przystroiłam się w świt

pełen ciepłych plam zmierzchu

 

cisza żłobi linie papilarne

niespokojnych dłoni

 

układam codzienność

ze słów niespokojnych

i zamki z tęsknoty

 

we krwi pulsują

uparte przemilczenia

 

na słowach przysiada

chabrowy cień

 

moje sny chcą zasnąć

snem wiecznym

 

świt wymilczy we mnie

wszystkie chore miejsca 

 

 

🌹gdy zatrzyma się świat🌹

 

niebo

zostanie to samo

 

te same omszałe mury

i podrapane twarze

 

słońce

nie będzie świecić

mocniej

oczy nie spojrzą inaczej

 

skrzydła nie rozłożą się

jak dawniej

powieki nie podniosą się

po raz drugi

 

ostatnia szansa

nie zdarzy się ponownie

 

gdy już zatrzyma się

świat

 

 

🌹testament🌹

 

nim wygaśnie

ostatni zmierzch

oddam

wszystkie dni i noce

w szczęśliwe ręce

 

gra o życie

milknie echem

najcichszych godzin

 

nadzieja zwalnia rytm

 

cztery strony nocy

osiadają na rzęsach

skrzepłym lękiem

 

w powietrzu stygną

znajome słowa

 

zostawię po sobie

tęsknoświty

i tęsknozmierzchy

drzewa–gwiazdy

i chmury–kwiaty

sny na jawie

pod naszą jabłonią

spalone łzy niewypłakane

 

kiedy noc pęka świtem

gaśnie ostatnia jaskółka nocy

 

już nikt nie wskaże

drogi powrotnej 

 

 

🌹powietrze pełne powrotów🌹

 

kiedy odejdę

z ostatnim zmierzchem

zostawię po sobie zmarznięte sny

i powietrze pełne powrotów

 

czas zaśnie w moim cieniu

chmurom ściemnieją twarze

 

gałęzie bolesnych drzew

zabiorą moje rzeczy

rozlejesz tęsknotę na dwie filiżanki

 

będę wracać do ciebie

z każdym świtem

 

zamieszkam w wietrze

wejdę ci w krew z zielonym deszczem

wrócę jaskółką białego snu

w ciszy porannych mgieł

 

kiedy odejdę

opowiesz o mnie niebu

gdy noc nie dotrzyma obietnicy

i przyjdzie o jedno pożegnanie

za wcześnie

 

 

gra o życie

powietrze pełne powrotów

inna