Marcin Lewiński

Z tomiku: Mocno osadzony

Wydawnictwo Oficynka

wzgórza

(zapis limfatyczny)

najpierw uzbrojony po kły wartownik obstając

przy swoim

donośnym barytonem nie chce mnie wpuścić

na teren zakazany

przez co nie umiemy się dogadać

nie operujemy w tej samej stylizacji

inaczej definiujemy podstawowe pojęcia

odmiennie nauczono nas tej samej wiedzy

jedynie sztuka trzymania dystansu

jest mniej więcej na tym samym poziomie

w końcu on odpuszcza archaizację idiomy swój dialekt

przywołany przez napełniających mu michę

zgrabnym susem

znika

następnie wzgórza - pozostawione ślady pojazdów

niekosmicznych

dysząc wspinam się utartym szlakiem ludzkiej

ingerencji w naturę

gdy nagle rwące myśli spojrzenie oszałamia widok

pędzącego kozła

zdecydowanie nie jest ofiarnym

tym samym degraduje tak ważny dla ludzkości stereotyp

truchlejąc przed nim potężnieję przed sobą

wspinam się krętą ścieżką linii serca napiętej

w wyschniętym przełyku

jestem sapiącym oddechem w nie najlepszej formie

fizycznej

wzgórza objawiają wiele prawd już objawionych

tylko wspomnę czasy gdy myślałem że zjadłem

wszystko

każdą mądrość wylizując miskę z rozumem do dna

wzgórza odkryły brakującą nanocząsteczkę prawdy

której jak się okazało

miałem w pełni nigdy nie dostąpić

stąd do dziś operuję czasami zaprzeszłym przyszłym

i niedoszłym

jakby były linią ciągłą

nieustającym zdarzeniem

jednostajnie monotonicznie niezmiennym

na niewielkiej przestrzeni z samym sobą jakbym

pozostawał

umarły