Renata Skórnicka

Z tomiku: Uśpieni

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹Uśpieni🌹

 

Zapomnieliśmy, że w ogrodach

wieczornej ciszy światło tańczy.

Miłość w dwudziestym pierwszym wieku

ma kształt uschniętej pomarańczy.

 

Zapomnieliśmy, jak świat światem,

przed snem do ucha szeptać baśnie.

Ledwie umiemy na dobranoc

łagodzić polityczne waśnie.

 

Zapomnieliśmy, w jakim bólu

przyszło nam rodzić wspólną wolność.

Nie pamiętamy, jaki gniew

budziły słowa: „Wam nie wolno”.

 

Zapomnieliśmy, że poezja

powstaje z prochów pokolenia.

I ono jest. Tworzy się znów.

Szuka swych dróg, słów i natchnienia.

 

Zapomnieliśmy… słabi ludzie.

Pamięć ulotna jest, nietrwała.

Poetów czas nadchodzi znów,

by chociaż część nas przetrwała.

 

 

🌹Embrion🌹

 

Poezja we mnie

boi się urodzić,

boi się rozkwitnąć

jak czerwona róża,

jak niewinna brzoza,

jak dziecko rozkoszne.

 

Kuli się tak cicho

i nie śmie oddychać

ze strachu przed ludźmi.

 

A przecież mogłabym

ją podziwiać

jak czerwoną różę.

 

Mogłabym ją objąć

ramionami czule

jak niewinną brzozę.

 

Mogłabym przytulić

do serca głębokiego

jak dziecko rozkoszne.

 

I już tak dorosłą

oddać strasznym ludziom.

 

 

🌹Miejsce🌹

 

Jest taka przestrzeń

w mojej ciemności,

w której pogrążam się cała.

 

Nie słyszę krzyku.

Nie czuję złości.

Jestem bezbronna i mała.

 

Jest taka przestrzeń

w mojej ciemności,

do której klucz tylko ja mam.

 

I nie otwieram

przygodnym gościom.

Najlepiej czuję się sama.

 

Jest taka przestrzeń.

Ciepła i cicha.

Mogę przytulić się w nocy.

 

Nie ma nieszczęścia.

Nie ma zazdrości.

Nie potrzebuję pomocy.

 

Nie wejdziesz do mnie

prosto z ulicy.

Nikt obcy tutaj nie bywa.

 

Jest taka przestrzeń

wyłącznie moja.

Poezją się nazywa.

 

 

🌹Zmora senna🌹

 

Przebłysk nieznanego

w głowie myśl swą plecie.

Śnię i sen zamglony

ciało moje gniecie.

Rozbudzona jawa

daje przyzwolenie

na sen o błogości,

na senne olśnienie.

 

Gdzie zjawa tej nocy

czar wygrywa ducha,

tam czas się zatrzymał

i w napięciu słucha.

 

Słucha o nieznanym,

co w duszy się budzi,

niewidoczne oku,

zbyt senne dla ludzi.

 

Sen mój dziwny płonie,

duszę się, żar studzę.

W okrutnym pożarze

palę się i budzę.

 

 

🌹Czas jarzębin🌹

 

Czerwona jak kropla krwi

na sznurek nanizana.

Koral z jesiennym liściem

gdzieś w gąszczu zaplątany.

 

Tańczy w przymglonym świetle,

w podmuchu wiatru z nieba.

W dłoni ucieka przez palce

na ziemię czarną jak heban.

 

Ziemia kocha odcienie

czerwieni w bladej poświacie

i twarze kobiet spłonionych,

schowanych za białym kwiatem.

 

Kwiaty dał im miłośnik

jarzębin i kochania,

w ciepły, jesienny wieczór,

gdy księżyc wszystko ochraniał.

 

 

🌹Śmierć🌹

 

umieram sto razy dziennie

umieram cicho w zachwycie

 

spacerem

chwilą słońca

nad miastem

żółtym liściem

w jesieni zenicie

 

i umieram powoli przewlekle

tuli do mnie się cisza nieśmiała

 

tłumu

chwil słońca

nad miastem

kilku dźwięków

które cicho wydała

 

tak umieram w dzień

czasem nocą

 

pełną

ciszy dobrej

bez tłumu

kilku dźwięków

co w ciszy tej psocą