Małgorzata Mirosławska

Z tomiku: Zamknięte w słowach. Tomik drugi.

Wydawnictwo Autorskie

 

 

🌹Życie zamknięte w słowach🌹

 

Swoje życie zamknęłam w słowach,

tęsknoty spisałam na białych kartkach

i zamiast żyć, czekałam na życie,

i zamiast kochać, kochałam się w bajkach.

Bałam się, czy tam swe szczęście odnajdę,

czy je zobaczę, czy znajdę to, na co czekałam.

Dni rzuciłam na wiatr, grający

w przestworzach,

i wiatrem pobiegłam boso w te lasy szumiące.

Wzbiłam się ponad łąki zielone w kroplach

rosy lśniące,

ponad łany zbóż morzem wzburzonym

falujące,

i nie wiem, czy to były kłosy zbóż dojrzałych,

czy moje włosy, w które palce wplotłeś,

mój kochany.

I byłam ciszą, cichszą niż cisza w obłokach

płynąca…

i byłam słowem w słowach dźwięczącym

i byłam myślą w twoich myślach wędrującą…

29.10.2023 r.

 

 

🌹Kocham życie🌹

 

Płynąć szczerym pragnieniem,

tajemnym nuceniem.

Wody nurtów niezdobytych,

sterem tęsknot…

Krzyczeć: kocham życie!

Kochać sercem w namiętności,

drobinami szczęścia się zachwycić.

Krętą ścieżką biec przed siebie,

coraz dalej, coraz głębiej.

Wnętrze ziemi przenicować,

przestrzeń nieba przeszybować,

niczym żagiel ciąć obłoki.

Gonić fale niedościgłe,

żyć kochaniem, kochać życie

i przekraczać gwiazd granice. 

11.02.2024 r.

 

 

🌹Migawki szczęścia🌹

 

Oczy błądzą w milczeniu jak wiersz

nieśpiesznie pisany,

Głębokie myśli snują się jak tajemnice

w starym manuskrypcie.

Miłość zyskuje nowe barwy,

ukryte w niuansach gestów,

A szczęście to drobne migawki, które

przemykają między palcami.

Stajesz w bezruchu, naiwna i głupia, jak słowa

piosenki

I miłość wydaje się śmieszna, a szczęście takie

małe,

Że trudno je dostrzec w cieniu ludzkich

twarzy.

Dłonie znów pustka osaczy, wsiąknie w skórę

i kości.

Wypełni krwiobieg jak atrament wieczne pióro

I płynie jak rzeka w swym biegu

niespokojnym,

Nic nie powstrzyma lawiny czasu pędzącego

nieubłaganie.

W dłoniach nadzieja, jak perła ukryta w muszli

na dnie morza.

1.10.2023 r.

 

 

🌹Na krawędzi🌹

 

Jestem na krawędzi, trwam

Między westchnieniem a ciszą,

Co gubi dźwięki bytu.

Między świtem a zmierzchem marzeń

Zakamuflowana w niemych szeptach.

Między ciepłem nieistniejących dłoni

W nieuchwytnym dotyku

Ogrzewam wspomnienia bezimienne.

Między dwoma światami

Istnienie w absurdzie tonie

W zakamarkach czasu i przestrzeni.

Między szmerem ciszy

Głuchej jak bezdźwięczna otchłań.

Między wargami uwięzionymi w słowie

Uwięzione w zapomnieniu usychają.

Niewypowiedziane litery

Zmieniają sens zapisanych słów.

20.01.2024 r.

 

 

🌹Wspomnienia🌹

 

W klepsydrze czasu świat zamknął

wspomnienia,

ziarenka piasku przesypuje bezwiednie.

A moje myśli szukają twojego wspomnienia,

a moje ręce szukają ciepła rąk twoich.

Czas pozamieniał wskazówki,

tarczę zegara wykrzywił niezgrabnie

i wszystko było, i niczego nie ma.

I wszystko trwało w iluzji oka,

gdzie czas spleciony z marzeniem gości.

2.01.2024 r.

 

 

🌹Barwy Ziemi🌹

 

krajobrazy moich snów

sięgają po horyzont twoich dni

najważniejsze są nasze nadzieje

najpiękniejsze wspomnienia

świat odkrywa przed nami

całą paletę barw

wystarczy wymalować słońce na niebie

obłoki płynące po bezkresnym błękicie

sad pełen pachnących jabłek

i dom pomiędzy drzewami

7.07.2023 r.

 

🌹Marzenia🌹

 

Mokną marzenia za oknem,

Zziębnięte, drżące,

Spływają kroplami deszczu po szybie,

Ścigając się nieustannie,

Nieustannie giną w pogoni.

 

Marzenia małe, drobne, codzienne,

Takie uszyte na miarę zwykłego człowieka,

Marzenia dnia codziennego,

Uśmiech kochanej osoby,

Ciepło dni, w których miłość dojrzewa.

 

Marzenia – rozmowy o niczym,

Mierzonej obecnością drugiego człowieka,

Ogromne marzenia – iluzja i mrzonka,

Rodzą się w samotności, w ciszy nocy

I giną jak ćmy w płomieniach świecy.

 

Biegną wysoko w gwiazdach, wędrują,

Chcą dotknąć serc tajemnicy,

Zanurzyć dłonie w cieple drugiego człowieka,

Duże czy małe, jednako odległe,

Nieosiągalne w świecie cienia.

14.02.2024 r.

 

 

🌹Wędrowiec absurdu🌹

 

W oparach absurdu

nurza się osłupiały rozsądek,

odbija od ścian pustego pokoju.

Myśli rozpadają się

na miliony drobnych okruchów

jak szyba w zetknięciu z kamieniem.

Nikt już nie zdoła poskładać dni

w kalejdoskopie obrazów przeszłości.

Rozum każe iść dalej,

każdego dnia zaczynam podróż od nowa,

idę do przodu drogą wyboistą.

Twój cień o krok za mną,

w ciszy podąża

 i będzie trwał aż do końca.

1.08.2023 r.

---

Tu kupisz 🛒 e-mail: [email protected]

---