obiektywna

Tytuł: ŻYCIEM PISANE… VOL. 3

Autor: WYDANIE ZBIOROWE

Data wydania: 01.12.2024

ISBN: 9788368343069

Wydawnictwo: DC BOOKS

Kategoria: POEZJA

Stron: 116

Zamów tutaj 🛒 tomiki Kochani możecie zakupić bezpośrednio u poszczególnych autorów

do czego serdecznie zachęcam

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przyszła pora na podsumowanie roku 2024. Co takiego się wydarzyło? 💙

1. Statystyki czytelnicze

• Zrecenzowałam 107 książek, co daje łącznie 17 407 przeczytanych stron.
• Łączna liczba przeczytanych pozycji: 130, co przekłada się na imponujące 25 136 stron! 📚

Rozkład gatunkowy książek (zrecenzowanych książek):

• Literatura dziecięca: 18
• Literatura piękna: 1
• Kryminał/Sensacja/Thriller: 4
• Romans/Erotyka: 4
• Fikcja historyczna/Romans/Dramat: 2
• Literatura obyczajowa/Beletrystyka: 11
• Poezja: 42
• Poradnik/Przewodnik: 7
• Literatura faktu/Wspomnienia/Biografia: 4
• Horror: 1
• Science fiction: 1
• Powieść historyczna: 1
• Literatura młodzieżowa: 2
• Literatura przygodowa: 1
• Fantasy: 6
• Komiks: 1
• Astrologia: 1

2. Poezja na stałe zagościła w moich wpisach.
3. Wywiady autorskie
   Przeprowadziłam 16 wywiadów z autorami, których mogliśmy bliżej poznać.
4. Patronaty medialne
   Objęłam patronatem medialnym 13 książek. Dziękuję za zaufanie!
5. Wydałam własny tomik poezji "Wędrowiec w krainie ciszy" https://virtualo.pl/audiobook/wedrowiec-w-krainie-ciszy-i559736/
6. Podsumowanie
   Jestem ogromnie zadowolona z tego okresu. Dziękuję Wam za każde wsparcie – komentarze, lajki. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną w kolejnym roku. Obiecuję, że będzie równie ciekawie i różnorodnie!

Wydanie zbiorowe

Z tomiku: Poezja w blasku Świąt

Wydawnictwo Ridero

 

 

🌹W świerkowej sukni🌹

 

Stała przy oknie w zielonej sukience

wielka choinka ubrana w łańcuchy,

bombki, ozdoby, było tego więcej,

tak dla otuchy.

 

W zwierciadle szklanych niewinnych aniołów

królował uśmiech, rozszerzał źrenice,

dwanaście potraw podanych do stołu,

wszystko to widzę.

 

Stała w salonie świerkowa panienka,

każdy cukierek był nowym przesłaniem,

los ciężkich doznań w te dni szybko pękał,

łagodząc pamięć.

 

Mandarynkowe powietrze kusiło,

makowa babka, orzechy laskowe,

było tak ciepło, rodzinnie i miło,

musiałaś odejść.

 

I nadal stoi w świerkowej sukience

cisza ubrana w melodię kolędy,

choć dusza tęskni i płacze wciąż serce,

widzę twój błękit

 

oczu wpatrzonych tak czule, niewinnie,

mienisz się, mamo, brokatem, jak kiedyś,

byśmy na nowo mogli znów dziecinnieć,

nie czując biedy.

 

Stoi przy oknie zielona nadzieja,

ma twoją suknię świerkowych przemyśleń

i każde święta miłością chce sklejać,

nim gwiazda błyśnie.

 

 

🌹Jak pachnie miłość🌹

 

ponad moją głową noc zimowa

suchym szelestem rozpala zmysły

gdzieś daleko żal serca się schował

trzy boginie na spacer już wyszły

 

razem z nimi też gwiazda promienna

szlakiem mlecznej drogi wędrowała

tam pasterze i dziecina senna

miłość szybująca jak śnieg biała

 

miłość cierpieniem mawiają poeci

aniołowie łzy wczoraj mi skradli

śnieżne bałwany lepią już dzieci

a pomarańcze pachną jak diabli

 

 

🌹Idealne święta🌹

 

Zamykam oczy i widzę,

Zamykam oczy i słyszę.

Dalekie wspomnienie świątecznego wieczoru,

Który spędzałam z bliskimi pospołu.

 

Dom pełen ludzi wesołych, roześmianych.

Takich, dla których nie ma żadnych granic.

Siadają przy stole, śląc sobie życzenia

Zdrowia oraz wszelkiego powodzenia.

Cieszą się sobą, swoją obecnością,

A wszystko, co robią, czynią z radością.

 

Mają ku tej radości prawdziwe powody:

Mają dużo jedzenia, nie brakuje im wody.

Starcza na ubrania, drobne przyjemności.

To skromne, ale istotne powody radości.

Najważniejsze jednak, że siedzą pospołu

Przy świątecznej kolacji, u wspólnego stołu.

 

Sztućce brzęczą w rytm świątecznych kolęd,

Stukają talerze, kieliszki wprowadzają zamęt.

Mrugają na choince lampki kolorowe,

A całe otoczenie robi się bajkowe.

I nie zmienia tego nawet ton rozmowy,

Który nie zawsze jest spokojny ani pokojowy.

 

Jednak ludziom przy stole wcale nie przeszkadza

Różnica poglądów i odmienne zdania.

Dzięki odmienności dyskusja jest żwawa,

Nawet gdy zbyt gorąca, to jednak ciekawa.

Nikt sobie nie ubliża, nie okazuje wrogości,

Bo wszyscy się szanują i czynią to z miłości.

 

Otwieram oczy i widzę,

Otwieram oczy i słyszę.

To tylko mrzonki i odległe wspomnienia.

Przepis na rodzinne święta bez cierpienia.

 

 

🌹Wigilia🌹

 

Mam swój kawałek raju

z samotną filiżanką.

Ułożę sianko, a na nim opłatek.

Z tych dni

niecodziennych wymoszczę posłanie

Nowo Narodzonemu.

 

Goździki powbijam w pomarańcze,

jeszcze kompot z suszu…

i usiądę do Wigilii…

 

Czas zacząć — już w lustrze

przegląda się pierwsza gwiazda.

Czeka pusty talerz na wędrowca.

 

Biorę do ręki opłatek, dotykam dłonią

serca.

Nie, nie jestem sama, przecież On się narodził.

 

 

🌹Śnieżynki miłości🌹

 

W ciszy nocy, w białym lesie

dwie śnieżynki wiatr uniesie.

Każda inna, lekko drżąca,

każda lgnie do światła słońca.

 

Jedna jasna, pełna blasku,

druga drobna, z nutą piasku.

Każda z chłodnym pięknem własnym,

lecz w samotnym niebie jasnym.

 

Zimny wiatr je wciąż rozdziela,

tańczy wokół, smutek ściela,

lecz choć różne, w jednym locie

do siebie ciągną sercem w krocie.

 

Gdy w półmroku się spotkały,

znalazły ciepło w chwili małej,

każda inna, lecz spleciona,

odtąd w tańcu już złączona.

 

Więc choć z chłodu świat ich cały,

w tej miłości zajaśniały.

Dwie śnieżynki — różne, bliskie —

niosą ciepło, choć tak śliskie.

 

I tak w ciszy nocy lśniły

dwie śnieżynki, co się złączyły.

Różne, lecz w jedności stałe,

tak jak serca — doskonałe.

 

 

🌹Wigilia🌹

 

nastała zima,

a w szopce skrzynki pocztowej

narodził się list — Dobra Nowina,

choć nie było u mnie listonosza;

strzegł tego listu anioł

w uwitym tam sobie gnieździe

z białego anielskiego włosia

 

nowina brzmi, że zrodził się Bóg

w ukryciu, w ciszy

i największej w roku ciemności,

niechaj więc Światłość

rozpręży swe członki

i śmiało się tutaj rozgości,

a ja dam opłatek Boskiemu Stworzonku,

zrodzonemu nie w polu,

lecz pośród świerka korzonków

 

w komunii domowej, w podzięce,

dzielę się tym opłatkiem z bliźnimi

jak rozrywaną po kawałku swą szatą,

tak mi się łamie wzruszone serce

w palcach mych bliskich i w życzeń ich słowach,

aż opłatek drży i topi się w ręce —

delikatny i płochliwy jak owad

 

Wydanie zbiorowe: Wacława-Leokadia Adelstein, Maciej Antoszczuk, Basia Baranowska-Zając, Magdalena Bawej, Kazimiera Duraj, Aneta Jasłowska, Ewa Klajman-Gomolińska, Anna Koprowska-Głowacka, Elżbieta Kowalczyk Maternia, Urszula Krajewska-Szeligowska, Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz, Anna Malinowska, Ireneusz Mazia, Jakub Niklas, Janusz Olearnik, Izabela Panopulos, Szymon Różycki, Grzegorz Sierocki, Magdalena Szałaj, Andrzej Wróblewski, Joanna Zawadzka-Sieradzka.

 

 

Magia Wigilijnej Nocy

.

Gdy pierwsza gwiazda na niebie zabłyśnie
Opłatkiem się podzielimy w szczerych życzeń sile
Zasiądziemy razem przy stole wigilijnym
Gdzie ciepło ogniska rozgrzeje nam dusze

.

Choinka jaśnieje blaskiem świętej chwili
A kolędy rozbrzmiewają pełne wzruszeń
Niech miłość i pokój otulą nas wszystkich
By magia tej nocy trwała jak najdłużej

.

Przy jednym stole – bliscy i przyjaciele
Łamiąc się opłatkiem życzliwość składamy
Niech zdrowie szczęście i dobrobyt płyną

W tę cichą świętą wigilijną godzinę

---

Jagoda Buch

 

P.S. Zaczytanego kolejnego roku 😘

 

Owi Wookz-Sawi

Z tomiku: Iluzja chaosu

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Imperatyw🌹

 

Co chcesz dostrzec w moich oczach, patrząc wzrokiem uporczywym?

Wczoraj byłeś niczym heros – dzisiaj jesteś… martwym żywym.

Jeszcze nie tak dawno biło w Tobie źródło altruizmu…

Dzisiaj myśli Twe spętane powrozami konformizmu.

W stronę wyzwań niebosiężnych pierwszy szedłeś pewnym

krokiem…

Dziś spoglądasz na nie z dala obojętnym, mętnym wzrokiem.

Umysł Twój był niczym twierdza dla kompleksów i słabości…

Lecz powoli go oplotły gęste ciernie niepewności.

Płonął w Tobie zapał wielki, aby zmieniać wszystko wokół…

Ale z ognia tego został tylko szary, brudny popiół.

Wiem – Ty wciąż szukałeś sensu… I go nie znalazłeś w życiu.

Wątpliwości są przyczyną egzystencji Twej w ukryciu.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ewolucja, w kości grając, z gwiezdnych pyłów świat stworzyła

I zupełnie przez przypadek oczy nasze otworzyła.

Dzisiaj szepce, by dni dane wykorzystać należycie.

Posłuchajmy tego szeptu – mamy przecież jedno życie.

 

 

🌹Dzikość🌹

 

Jesteś odbiciem moich męskich pragnień – we mnie ukrytych,

gdzieś na dnie mej duszy…

Które w niewoli trzymam bezustannie, bo szczerzą zęby i stawiają

uszy…

Czy aby zamek w kłódce nie przerdzewiał – tej, co łańcuchy

spina pożądania,

By zerwać mogły się w szaleńczym tempie, biegnąc ku Tobie,

gdy nic nie przesłania

Drogi… I celu, którym jest spełnienie w ogniach rozkoszy

dzikiej i namiętnej,

Która, uśpiona w studni mych popędów, czeka cierpliwie –

wolnej, permanentnej

Zgody na taniec warg mych na Twych ustach, zachwycającą

wędrówkę mych dłoni…

Po udach smukłych, nagich, gdzie rozpusta – mrużąc figlarnie

oczy – chce zniewolić

Mój trzeźwy umysł… Duszę… Moje ciało… I chce bezwzględnie

na więcej pozwalać…

I w spontanicznym przymierzu z szaleństwem – wszystkie

potrzeby w jedną chce zespalać;

Tę najsilniejszą z pierwotnych instynktów, której nie sposób

długo powstrzymywać;

Która potrafi – bez żadnych oporów – zdrowy rozsądek biegle

oszukiwać.

Nim objęć burza i deszcz pocałunków, co rozsiewane wiatrem

podniecenia…

W całości rozum w posiadanie wezmą, niepostrzeżenie, jakby

od niechcenia

Wnikając w ciało przyjemnością wielką, co tak żarliwa

i nieposkromiona –

W otchłań ekstazy spadniesz, tak po prostu… intensywnością

doznań zaskoczona.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Żar zuchwałości – tlący się w mej głowie – ogrzewa myśli

bezczelne i śmiałe,

Że od iskierki płomienie wzniecone – pochłonąć mogą wszak

połacie całe…

Jestestwa mego i palącej żądzy, by ciała Twego skosztować

słodyczy;

Mieć Cię w ramionach i obawy mroczne rozjaśnić blaskiem

zgody, co dotyczy…

Relacji prostych, aczkolwiek splątanych: moich intencji,

zaufania Twego –

W tej samej łodzi pod prąd nieśmiałości płynących rzeką

pożądania mego.

 

 

🌹Inercja🌹

 

Coraz szybciej umykają nam chwile w ślepej mroku gonitwie

po dniu.

Choć staramy się dogonić je… – tyle z tego, że zostajemy bez tchu.

 

 

🌹Miłość🌹

 

Ty i ja…

Połączeni niewidzialnym łańcuchem ogniw tęsknoty i przyjaźni…

Daleko od siebie i zarazem tak blisko, że serca nasze domem

są nam wspólnym…

Z diamentowymi myślami, co się ze sobą splatają ponad stratosferą

ludzkich pragnień…

W samym centrum Piękna…

Ty i ja… Ja i Ty… My…

Chwilą jedynie jesteśmy, lecz chwilą w całym Wszechświecie

najcudowniejszą…

Chwilą, która właśnie trwa.

Ty i ja.

 

 

🌹Horyzont🌹

 

Tęsknię…

Do prostego życia, ludzi z krwi i życzliwości…

Czekających miejsc odkrycia pełnych prawdy i miłości.

Mocno wierząc, że istnieją – po kres dni pragnę ich szukać.

W sercu z wielką wciąż nadzieją do drzwi wielu będę pukać.

Tam, gdzie człowiek będzie bratem serca swego subtelności,

Tam spojrzenia ludzkie – katem będą… mojej samotności.

 

Kornel Wroński · Filip Podzoba

Z tomiku: Drogi nagich dusz

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Zbudźcie mnie🌹

 

Piotrowi P.

.

.

W zabrudzonych szczelinach pająki,

ciecze jadowite po gardle spływają,

ręce mięso wpółżywe rozgniatają,

karnawał cierpień przesłaniają maski.

 

Zasyfione rany rozdrapują języki długie,

lasy proszą się o ognistą anihilację,

wariaci klną na Boga i życia sytuację,

groźby żałośnie oddają nasz czas żałobie.

 

Kółko przeplatane kaftanem niewolnictwa,

współczująca nienawiść cechą mego bractwa,

rozsypują się nadziei i szczęścia dziedzictwa.

 

Świat nie jest przeciwko mi – ostateczna wiara…

Rozstępująca się ziemia otchłań dla mnie otwiera,

motłoch w piecu dusze męczenników spala.

 

 

🌹Demonologia🌹

 

C11H15NO

.

.

Gwiezdny pył ukryty w worku,

dziś skradniemy bogom wieczór.

W skrzydłach demonów mroku

wzlecimy ponad emocjonalny mór.

 

Miejskie latarnie ścieżki oświetlały,

drogi donikąd prowadzą zmęczone ćmy,

pięści chodniki stagnacji pokruszyły.

W kosmicznym deszczu się obmyjemy.

 

Diabły do uszu ciepłe szeptały słowa,

pozwalały czerwieni natury kwitnąć,

obietnice wzajemne, by zacząć od nowa,

z przeszłości ciężarem mogłem się minąć.

 

Oddałem w ofierze część swojej duszy,

jest teraz z wami, nikt jej nie usłyszy.

 

 

🌹Smutek🌹

 

Czarne serce bije pod ziemią,

sączy się nafta i pokłady smoły,

brudne chodniki, trudy, mozoły,

szklane oczy za ostro świecą.

 

Wszystkie drogi do prochu prowadzą,

nosimy ostatnie codzienności okruchy,

w ciałach zepsutych fizjologii rozruchy.

Kiedyś nasze dusze robaki zjedzą.

 

Sam nie wiem, czego tu szukać,

chyba ludzi podobnych sobie,

by razem zwracać wzrok do nieba.

 

Lecz niebezpieczna to jest potrzeba,

bo zaraz krawężnik da znać o Tobie,

kiedy gwiazda pomogła zapominać.

 

 

🌹Dziękuję🌹

 

Adrianowi J.

.

.

Płaczę kroplą deszczu, umieram smutkiem niebios,

niosę w sobie mglistą łzę zachmurzonego księżyca.

Zostanie po mnie jedynie niedopalony papieros,

mimo,  że przenika mnie melancholia całego świata.

 

Srebrzysta Luna zza chmur się czasem wyłania,

przekazuje mi wiersze pisane Waszą miłością.

Aura tego uczucia to niewysłowiona poezja,

nasycam się nią, wraz z całą moją marnością.

 

Widowisko świateł uderza mnie swą jasnością,

wnikam w jej istotę i staję się złotym gromem,

Pęka nieboskłon, kiedy tryskam całą mocą

i uderzam w skałę, żegnając się z mym ciałem.

 

Po co bierzesz je w swoje silne ręce?

To szczątki moje, popiół na wietrze…

 

 

🌹Monada🌹

 

Kacprowi Ł.

.

.

Chciałbym się przed Tobą obnażyć,

nie myśląc o tym, co może się zdarzyć.

Być jak świadomość czysta i wolna,

której jestestwo się wśród przestworów rozciąga.

Móc w nagości w siebie się przeobrazić

i w Twym istnieniu, rozpadać się i marzyć.

Umrzeć w Twoich najcieplejszych ramionach,

przerodzić się w niebyt, nieświadom końca.

 

 

🌹Tylko na chwilę🌹

 

Dagmarze K.

.

.

Zanim podążysz za całym chorym tłumem,

przed tym, jak pożegnasz się z aniołem stróżem.

Proszę, spójrz w moje oczy dziwnie przeszklone…

Wiem, to straszne, widać w nich jedynie wojnę.

Lecz, gdy spojrzenia nasze spotkają się,

chciałbym, abyś weszła na moją ścieżkę.

Choć raz uroniłbym szczęśliwą łzę…

Dla Ciebie odsłonię wtedy zbolałą duszę

i zawrócę z dotychczas obranej drogi,

pójdę tam, gdzie rzuci nas świat szeroki.

Uwierzę w każde słowo mimo woli,

niech słodkie kłamstwo mnie ukoi.

Przez sekundę będę z Tobą i zapomnę o samotności,

potem odejdziesz, ukochana, a ja umrę z miłości…

 

 

Renata Skórnicka

Z tomiku: Uśpieni

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹Uśpieni🌹

 

Zapomnieliśmy, że w ogrodach

wieczornej ciszy światło tańczy.

Miłość w dwudziestym pierwszym wieku

ma kształt uschniętej pomarańczy.

 

Zapomnieliśmy, jak świat światem,

przed snem do ucha szeptać baśnie.

Ledwie umiemy na dobranoc

łagodzić polityczne waśnie.

 

Zapomnieliśmy, w jakim bólu

przyszło nam rodzić wspólną wolność.

Nie pamiętamy, jaki gniew

budziły słowa: „Wam nie wolno”.

 

Zapomnieliśmy, że poezja

powstaje z prochów pokolenia.

I ono jest. Tworzy się znów.

Szuka swych dróg, słów i natchnienia.

 

Zapomnieliśmy… słabi ludzie.

Pamięć ulotna jest, nietrwała.

Poetów czas nadchodzi znów,

by chociaż część nas przetrwała.

 

 

🌹Embrion🌹

 

Poezja we mnie

boi się urodzić,

boi się rozkwitnąć

jak czerwona róża,

jak niewinna brzoza,

jak dziecko rozkoszne.

 

Kuli się tak cicho

i nie śmie oddychać

ze strachu przed ludźmi.

 

A przecież mogłabym

ją podziwiać

jak czerwoną różę.

 

Mogłabym ją objąć

ramionami czule

jak niewinną brzozę.

 

Mogłabym przytulić

do serca głębokiego

jak dziecko rozkoszne.

 

I już tak dorosłą

oddać strasznym ludziom.

 

 

🌹Miejsce🌹

 

Jest taka przestrzeń

w mojej ciemności,

w której pogrążam się cała.

 

Nie słyszę krzyku.

Nie czuję złości.

Jestem bezbronna i mała.

 

Jest taka przestrzeń

w mojej ciemności,

do której klucz tylko ja mam.

 

I nie otwieram

przygodnym gościom.

Najlepiej czuję się sama.

 

Jest taka przestrzeń.

Ciepła i cicha.

Mogę przytulić się w nocy.

 

Nie ma nieszczęścia.

Nie ma zazdrości.

Nie potrzebuję pomocy.

 

Nie wejdziesz do mnie

prosto z ulicy.

Nikt obcy tutaj nie bywa.

 

Jest taka przestrzeń

wyłącznie moja.

Poezją się nazywa.

 

 

🌹Zmora senna🌹

 

Przebłysk nieznanego

w głowie myśl swą plecie.

Śnię i sen zamglony

ciało moje gniecie.

Rozbudzona jawa

daje przyzwolenie

na sen o błogości,

na senne olśnienie.

 

Gdzie zjawa tej nocy

czar wygrywa ducha,

tam czas się zatrzymał

i w napięciu słucha.

 

Słucha o nieznanym,

co w duszy się budzi,

niewidoczne oku,

zbyt senne dla ludzi.

 

Sen mój dziwny płonie,

duszę się, żar studzę.

W okrutnym pożarze

palę się i budzę.

 

 

🌹Czas jarzębin🌹

 

Czerwona jak kropla krwi

na sznurek nanizana.

Koral z jesiennym liściem

gdzieś w gąszczu zaplątany.

 

Tańczy w przymglonym świetle,

w podmuchu wiatru z nieba.

W dłoni ucieka przez palce

na ziemię czarną jak heban.

 

Ziemia kocha odcienie

czerwieni w bladej poświacie

i twarze kobiet spłonionych,

schowanych za białym kwiatem.

 

Kwiaty dał im miłośnik

jarzębin i kochania,

w ciepły, jesienny wieczór,

gdy księżyc wszystko ochraniał.

 

 

🌹Śmierć🌹

 

umieram sto razy dziennie

umieram cicho w zachwycie

 

spacerem

chwilą słońca

nad miastem

żółtym liściem

w jesieni zenicie

 

i umieram powoli przewlekle

tuli do mnie się cisza nieśmiała

 

tłumu

chwil słońca

nad miastem

kilku dźwięków

które cicho wydała

 

tak umieram w dzień

czasem nocą

 

pełną

ciszy dobrej

bez tłumu

kilku dźwięków

co w ciszy tej psocą

 

Jerzy Domerecki

Z tomiku: Po prostu. Wiersze dla ciebie

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹KLAN RAPACKICH - ARTYŚCI🌹

 

To plemię artystyczne – aktorów, śpiewaków, malarzy, pisarzy.

Za głowę całego klanu uchodził Wincenty – aktor tysiąca twarzy.

Jeden z największych aktorów w dziejach teatru polskiego.

Z klanem Rapackich związany jest klan Bolesława Leszczyńskiego.

To zięć Wincentego, aktor, barwna postać warszawskiego światka.

 

Z kolei Andrzej Bogucki – wnuk Wincentego;

Pedagog, śpiewak operowy – bardzo znany z tego,

Że był pierwszym w Polsce aktorem piosenkarzem.

„Polskim Chavalierem i nastroju malarzem”

To on tuż przed wojną (proszę tego nie zapomnieć),

Był wykonawcą piosenki „Jakże szkoda lata i pięknych wspomnień…”.

 

 

🌹ZACZAROWAŁAŚ MNIE🌹

 

Zaczarowałaś mnie w ptaka Tatr

I teraz wznoszę się z podmuchem.

Zaczarowałaś mnie w halny wiatr,

Szalony robię zawieruchę.

Wyczarowałaś dla mnie karetę, sto koni,

Bat tęgi, długi i zwinny,

Który serce po szczytach goni

W nieznane uczuciom krainy.

 

Miałaś w sobie kwiat paproci

A urodę iście cygańską.

Miałaś w sobie wzór miłości;

Miłość romantyczną, pańską.

W tobie tkwiły wszystkie cechy

Uplecione z kruszców cennych;

Smutki, radości, a nawet uciechy,

Które były jak wiatr zmienny.

 

Miałaś oczy z wolnej toni,

Które mijały się zielonością.

Twój wzrok tak mnie uronił,

Że żyłem nieziemską miłością.

 

 

🌹JAKA JESTEŚ🌹

 

Jaka jesteś w mojej wyobraźni.

Jesteś we mnie – mam rozdwojenie jaźni.

Jesteś perłą srebrną z Morza Czerwonego

Jesteś skarbem z kruszcu złotego.

Ptakiem wszystkich barw z dalekiego kraju.

Nimfą morską, boginią z nieziemskiego raju.

Promieniem słonka rażącego silą.

Mym marzeniem, które się nigdy nie spełniło.

Ranną rosą okrytą srebrną wodą.

Erotyką Leśmiana, Mickiewicza odom.

 

Twe włosy miękkie wiatrem rozwiane

Zachęcające, by poznać rzeczy skrywane.

I usta namiętne ze znakiem zapytania,

Jakby pytały o prawo do zakochania.

Jesteś z tym wszystkim całym poematem

Ubranym w poezji przebogatą szatę,

Najszlachetniejszych kruszców, bogactwo kolorów.

Słowem – jesteś dziewczyną godną wzorów.

Ubraną w suknię białą ze śniegu skrzącego.

Na głowie wieniec ze słonka złotego

I choć masz nadzieję z przychylnością nieba.

Lecz nie jesteś tą, której mi potrzeba.

 

 

🌹LATO ODCHODZI🌹

 

Odchodzi lato.

Niepostrzeżenie.

W sadach bogato,

W sercach wspomnienie,

Jak u poety.

Odchodzi lato

Niestety.

 

Z nieba błękitem,

Z polem zielonym,

Z ciepłą nocą,

Miłym świtem.

Odchodzi – po co?

 

Czy nie widzicie,

Że lato ucieka

Jak górska rzeka

O świcie.

 

Lecz nie ma co się smucić,

Przyjdzie jesień – czar wróci.

 

 

🌹SZŁA JESIEŃ🌹

 

Szła jesień ociężale,

A z nią wrzesień

Październik, listopad.

Nieśli ze sobą

Radości i żale,

Trochę słońca, deszcz,

A nawet grad.

I wiatr grający jak Bach,

Stukający w szyby

Naprawdę i na niby.

 

 

🌹NIWY🌹

 

Jedni tęsknią za morzem.

Inni w górach są szczęśliwi.

A są tacy i to w większości,

Co podziwiają niwy.

 

Niwy – czyli równiny.

Płaskie lub pofałdowane.

Kształtne jak dziewczyny

Wieczorem lub nad ranem.

 

Stworzone w różnych kolorach.

Pocięte polami i lasem.

Zmienne o różnych porach

(Najpiękniejsze jesienią – tak nawiasem).

 

Tam dnie i nocą

Rzeki się toczą

Cicho i leniwie.

Więc można wypocząć

Zdrowo i szczęśliwie.

 

Tak więc jest rzeczą oczywistą

Mój drogi turysto,

Ze jak chcesz poznać krajobraz prawdziwy,

To szukaj doznań w krainie niwy.

 

Anna Nazar

Z tomiku: RÓŻO Z OGRODU WYOBRAŹNI

Wydawnictwo Gens

 

 

🌹Tajemnica🌹

 

Najwyższy akord

wygrany na strunie

serca

zęby w rozchylonych

rozpękniętych wargach

złoty kurz zaklęty

w promieniu słońca

zawieszony w kąciku

oka

spazm

uwięziony w krtani

łza

zastyga na pochyłości

policzka

mięśnie stężałe

od pragnień

nozdrza drażniące

zapachem róż

 

-poranek-

pełen leniwych

przebudzeń

odkrywania

miejsc sekretnych

słodkich tajemnic

rozkoszy…

 

 

🌹Sen🌹

 

W fioletowej pościeli

sny kolorowe mieszkają

drobnymi kwiatkami

rozkosznie otulają

 

na łące wrzosowej

usnęli

pod głowę szyszki

sosnowe włożyli

 

wrzosowo

sośniano śnili

nie chcieli się

obudzić

 

 

🌹Retrospekcje poranne🌹

 

Poranek leniwy

tramwaj nie dzwoni

budzik wyłączony

powieki podpuchnięte

usta obrzmiałe

słodkie przeciąganie

głośne ziewanie

szukanie przynależności

prysznic zabawką

dziecinną igraszką

masaż pieszczotą

 

wspólne śniadanie

słodkie południe

czas galopuje

słonik witrażowy

cieszy się szczęściem

błogosławione razem

pora rozerwać ciała

nasycone rozkoszą

przeczuwają

rozstanie

 

nie chcą…

 

 

🌹***🌹

 

Dziękuję że byłeś

dałeś się zaprosić

na długie miesiące

 

serca zaiskrzyły

jak płatki śniegu

pod uliczną latarnią

 

oczy zabłysły srebrem

na granatowym niebie

a pyłem księżycowym

oprószyły się powieki

 

słowa koiły

raniły

zostawiały

radość

ból

 

z premedytacją

zabijaliśmy się

dzień po dniu

by się ocknąć

w samotności

bez granic

 

 

🌹Chwytam🌹

 

ostatnie promyki

lata w gęstą

siatkę rzęs

 

nitki babiego lata

wplatające się

we włosy

 

mgły sunące

nad polami w otwarte

szeroko oczy

 

klucze żurawi

z jasiennym klangorem

w chwytliwe dłonie

 

tęsknotę

w zakamarkach

głębokich serca

 

w otwarte usta

chwytam słowa

co kłamią

pieszczą

kołyszą

jak jesienny wiatr

 

 

🌹Miłość nie odchodzi🌹

 

To nic

że nie jesteśmy razem

a los

zgotował rozłąkę

to nic

że odszedł ktoś

 

miłość przecież

trwa nadal

zamknięta

w muszli serca

ukryta

w zakamarkach duszy

 

zapisana

kodem wspomnień

których ciepło

grzeje

pustkę dni

 

miłośnie nie odchodzi

z człowiekiem

 

Anna Hayder

Z tomiku: Droga do uśmiechu

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹MODLITWA🌹

 

Powiedz, Zielonooki

 

Której wiary trzeba do modlitwy?

Obojętne? Wszystkie są dobre?

 

Czy każdy może prosić, by każdy dostał po trochu,

czy oni muszą prosić dla mnie?

 

Jakim cudem wierzy żołnierz zabity?

 

I jak to do diabła możliwe, że gadam z Tobą bez

wiary?

 

 

🌹ROŚLINY ROSNĄ, a na niebie garby🌹

 

niebo jasne, spokojne

pamiętasz, jak bawiliśmy się w chmury?

wielbłąd

 

dwugarbny

chyba

jasny, puszysty, miękki

patrzeć i patrzeć

 

traci wyrazistość

jeden garb czy dwa?

pysk się wydłużył, czaszka zdziurawiła

 

ulotne garby, głowy, oczy, postacie

jak ja na twoim niebie

 

 

🌹BORYS🌹

 

Jesteś dobrym człowiekiem.

Masz prawo czuć się patriotą i chcieć dobrze

dla swojego kraju.

Masz prawo czuć potrzebę pomocy Ukrainie wbrew

swemu krajowi.

Wiatr wieje mocno i szybko, zmienia wszystko

po wielokroć w jednym życiu.

Nie trzeba nikogo nienawidzić, nie ma nakazu

nikogo kochać.

To twoje życie.

 

 

🌹PRZEZ OSIEDLE DYSKRYMINACJI🌹

 

Pewnemu dziecku z miejscowości Wesoła

Dano znać, że renomowana ta szkoła

Woła, męczy, wciąż pyta – co to remo… znaczy

Tata zajęty bardzo. Po remoncie – tłumaczy.

Wystarczyło, spokój, już nie woła.

 

Z pewnym młodym panem spod Krakowa

Na żaden temat nie da się podyskutować

Z wyglądu kawał draba

A kłóci się jak baba

Ciepły, dobry, a śladów słuchu nie zachował

 

Pewna Pani w drodze do Słowacji

Chciała trafić do PKP stacji

Nie udało się  - nie trafiła

Bo na rondach zjazdy liczyła

Nie dla bab chyba cuda nawigacji…

 

Pewna panna z Warszawy za młodu

W promocji wzięła kieckę, bez powodu

Zapłaciła ceny połowę

I zapewniam was, daję głowę,

Że ma wynik po stronie przychodu

 

 

🌹K.I. GAŁCZYŃSKI🌹

 

Wyciąga szyję w pobliżu Przysuchy

Żyrafa w kropki, za nią cztery karaluchy

Polska centralna wysoko mierzy

Jasne więc, że tam żyrafa bieży

Lecz po cholerę nam karaluchy? Do poduchy?

 

Czerwona rzodkiewka znad Czarnej Hańczy

Inna od reszty, dla odmiany tańczy

- Jakim cudem – pyta zboże

Głupieś. Najnormalniej może.

I to jak. Bez żadnych figur oszukańczych.

 

Odważny pszczelarz Cym z Kaszub nie zmyka przed

rojem

Raczej się ekscytuje pszczelich barw przekrojem

Ma w duszy siłę, by się nie bać

Ma w koszu wszystko to, co trzeba

No, chyba że użądlą… to w długą i miodu nie poje.

 

Warszawianka grzecznie kochała wróbelka

Wyprowadzała co rano na spacer w szelkach

W końcu wzięła ją też ta cholera

Co w każdej babie musi wzbierać

Gdy on skrzydła rozwija tylko przy butelkach

 

Doireann Ni Ghriofa

Z tomiku: Skry na mrok

Wydawnictwo Biuro Literackie

 

 

🌹Fragment wyrwany z Księgi Deszczów🌹

 

Tak więc rozedrzyj

zasłony

 

i opiewaj

deszcz.

 

Jak przewleka

nas szybko

 

przez

podwójne

 

słowa,

ten deszczowy dar.

 

Otwórz usta,

wymawiaj

 

mur,

gdzie chmura,

 

nie,

gdzie lśnienie,

 

ach,

gdzie piach.

 

 

🌹Pod miastem. Światło w jaskini🌹

 

Winda zjeżdża do piwnic,

gdzie parking,

 

którego ciemne ściany

w bazgrołach i bliznach po ospie.

 

Na końcu korytarza

jaskinia: kapliczny mrok.

 

Nie migocze tu

żadna świeczka,

 

tylko na ekranie

wyświetla się modlitwa

 

powtórzona w każdym

parkomacie:

 

Wprowadź zmianę.

Wyświetla się, lśni.

 

 

🌹Fałszywi przyjaciele🌹

 

Historia po irlandzku to gwiazda.

Uczyć po irlandzku to księżyc.

Światło po irlandzku to strata.

Sekret po irlandzku – zgliszcza.

 

Może dlatego

niebo wabi nocą wzrok

i uczy nas, przy byle świetle,

które wciąż roziskrza mrok.

 

 

🌹Obłączki🌹

 

Mimo że z chwili na chwilę ciemniało,

czy mogliśmy popaść w rozpacz,

 

gdy doszło do nas, że są obłączki

na każdym paznokciu?

 

Dziesięć małych księżyców

roziskrza nasz uścisk,

 

ślizg światła, które, gdy trzymamy się,

chociaż mrok, za ręce, wciąż trwa.

 

 

🌹List do nieznajomego, który przeprowadzi sekcję mojego mózgu🌹

 

Twoja praca ciągnęła się miesiącami,

w ruch szły nożyce i skalpel,

 

ciąłeś łokieć i knykieć,

więzadła i płuco.

 

Słyszałam, jak wzdychasz, gdy rano

ściągałeś moją twarz jak maskę.

 

To dla ciebie dłutem

rozwarto mi czaszkę, dziś możesz

 

podważyć moją kość czołową,

a zobaczysz mózg,

 

zimny, szary, pod twardówką

i błoną pajęczynową.

 

Na tę chwilę, mój drogi nieznajomy,

przygotowałem ci dar, to podwójne słowo –

 

foscladh – które może (a) otwierać

i (b) niebo błyskawicą rozświetlać.

 

Pamiętaj, że kiedy nożykiem wejdziesz mi

do mózgu, neurony odpalą

 

i błysną nad twoim zsiwiałym krajobrazem.

Mózg twój buchnie jasnością,

 

żywą, nieujarzmioną, a ja –

ja będę tym światłem.

 

 

Magdalena Piasek

Z tomiku: Przebudzenie

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Skromność🌹

 

Oczy pełne przepychu mamy,

Swój świat zaburzamy,

Cenzury już nie znamy.

Jak swe dzieci wychowamy?

Nagie słowiki śpiewają wciąż,

Moje ciało może oglądać tylko mój mąż.

Gwiazdy już nie wiedzą, czym błyszczą…

Wizerunkiem talent swój niszczą…

W skromności siła, niech każdy to wie!

Nie wszystko da zatuszować się…

Media powinny przykładem być,

Rozwagą i kulturą świecić.

 

 

🌹Przejście🌹

 

Żuczki w pędzie na betonowej ulicy,

Zaślepione, głuche w ciszy

Nad zebrami przelatują,

Jak cienie się snują.

Stukot metalu się zaczyna…

I czyja to wina?

Jak ćmy światłem zwabione

Biegniemy na oślep, nierozejrzane,

Jak zombi spowolnione…

Przejścia często nieoświetlone –

W ostatniej chwili wielki wrzask,

Za późno zobaczyłem blask.

Moja wina, a nie jego –

Niech przestroga będzie dla tego,

Co przez zebrę gna

I o świecie zapomina…

 

 

🌹Praca🌹

 

Wszyscy chcą kierować,

Nie ma z kim pracować.

Co się stało?

Stado wilków się zleciało!

Nie pozwól im żerować na sobie,

Niech zobaczą bratnią duszę w tobie.

W pracy jedność musi być,

Inaczej tak nie da się żyć.

Większość swego czasu spędzamy tam,

Nikt tutaj nie może zostać sam.

Jeden cel łączy nas,

Szanujmy ten wspólny czas…

 

 

🌹Miasto🌹

 

Piękne miasto mamy –

Wszędzie tylko bloki stawiamy.

Gdzie nie spojrzę, to widzę blok…

Czuję się, jakbym miał wyrok.

Zaparkować nie mam gdzie,

W głowie to nie mieści się!

Tutaj mamy banki, lekarzy, apteki, sklepy –

Wszystko jest bez podniety.

Drogi wyją bezustannie,

Czuję się jak na sawannie.

Czy coś w końcu zaskoczy mnie?

Bez tlenu tu skończymy źle.

 

 

🌹Świat🌹

 

Wszyscy mówią, że świat się zmienia…

Dajmy naszym sercom siłę istnienia.

Tak naprawdę zmieniamy się my.

I to my ten świat zmieniamy.

Natura jaka była, taka zostaje.

To my zapominamy, dlaczego on powstaje.

Ciągle chcemy czegoś nowego,

Nie szanujemy ładu dobrego.

Dziś w dobrobycie tracimy życie…

Pieniądz na szczycie

Nie dba o dobro globalne.

Co z tego, że to niemoralne?

Na dłuższą metę tak żyć nie da się,

Żadna maszyna nie zastąpi cię.

To my sami niszczymy ten świat –

Jeszcze trochę i będzie nas brak…

 

 

Wacława Leokadia Adelstein

Z tomiku: Naucz mnie fruwać

Agencja Wydawnicza Gajus

 

 

🌹Wiosenne marzenia🌹

 

Przez mgły woalkę i natury mocą

Różana zorza wita świat radośnie,

Na strunach zmysłów wygrywa miłośnie

Wiosenną nutkę słowik ciepłą nocą.

 

Wieczorem koncert orkiestry skrzypcowej,

W objęciach wiosny tańczysz z cykadami,

Figlarny zefir włosów kosmykami

Igra w poświacie nocy księżycowej.

 

Miłości siłą unosisz swe skrzydła,

Gdy wiatr wiosenny serenady nuci,

W obłokach fruniesz wprost w Erosa sidła.

 

Wiosenna miłość przeminie, nie wróci,

Zostanie tylko wspomnień nić pobladła.

Pokoju duszy zakłócą widziadła.

 

 

🌹Jesienny wietrzyk🌹

 

Tam, na skalniaku pachnące wrzosy

błyszczą w perełkach porannej rosy.

 

Cienkie niteczki babiego lata

jesienny wietrzyk misternie splata.

 

W jasne fiolety figlarnie dmucha,

szuka wśród kwiatów psotnego druha.

 

Węszy i tropi, wieje i hula,

goni robotne pszczółki do ula,

które nie bacząc na fochy jego

na tropie miodu są wrzosowego.

 

Ostatnie krople do ula niosą

razem z miodową poranną rosą.

 

Cała przyroda płonie czerwienią,

opadłe liście złotem się mienią.

 

W promieniach słońca co dzień na nowo

skrzą się begonie na bursztynowo.

 

Nagle poczułam podmuch dość silny,

w uszach gwizd jakiś i ucisk dziwny…

To ten swawolny, figlarny skrzat

moją apaszkę mi z głowy skradł.

 

 

🌹rozstania🌹

 

płomyk znicza

zadygotał i zgasł

 

niby niechcąco

zdmuchną go lekki wiatr

 

jak życie

co przeminęło

 

i tylko zadumane drzewa

nucą obumarłą ciszą

kołysankę do wiecznego snu

 

 

🌹dobre słowo🌹

 

jak perełki rozsypały się

i przepadły

szargane przez życie

te miłe

często niewidzialne gesty

 

dwoję się i troję

szukając ich wszędzie

nie będzie to łatwe

ich ślad na zawsze zanikł

 

na satynowej karteczce

wykaligrafowane

leżą gdzieś w kącie samotnie

i czekają

 

może ktoś kiedyś zatęskni

i pieszczotliwie jak klejnoty

do szkatułki schowa

 

nigdy go nie jest za dużo

- dobrego słowa

 

 

🌹Kolorowy świat🌹

 

Życie jest barwne jak tęcza,

Każdy dzień w innym kolorze,

Wybierz więc tylko swą barwę,

Steruj na szerokie morze.

 

Życie jest jak kalejdoskop.

Często potrzeba zachęty.

Drogę ci wskaże rozsądek,

Rzuć się odważnie w odmęty.

 

Wytrwale walcz z falą losu.

Gdzieś błąka się szczęście twoje.

Nocą imieniem cię wzywa,

Otwiera rajskie podwoje.

 

Daleko na horyzoncie

Razi twój wzrok łuna świateł,

Upiorna cisza dokoła,

Głębiny pełne widziadeł.

 

Wrze w porcie życie jak w ulu,

Kończy się podróż daleka,

Zarzuć kotwicę głęboko,

Przyszłość na ciebie tu czeka.

 

 

🌹dziwny ten świat🌹

 

marzymy o czymś,

co nieosiągalne

biegamy za czymś,

co całkiem banalne

 

wokół nas nieprzeparte mury

całkiem iluzorycznej natury

 

których architektem

my sami

zadekowani za

potiomkinowskimi wsiami

 

Bożena Denys-Trela

Z tomiku: Ludzie w biegu

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Zapach🌹

 

Czeremchy zapach w ogrodzie

wyostrzył życia smak

Zatrzymał jak przechodzień

i teraz znowu myślę tak:

Granice stawiać czy forsować

Burzyć czy wolno puścić je

Mosty rozwalać czy budować

Jaki kształt życia moim jest

Czy zapach mój się mnie wypiera

Gdzie jest mojego życia kres

Czy to ja miejsce swe wybieram

Czeremcha z nocą kłócą się.

Czy mieć dwa domy to dwa groby

Czy może jeden lepiej mieć

W końcu się budzę zbyt zmęczona

by odpowiedzi znaleźć sens…

 

 

🌹Spotkanie🌹

 

Opowiem Ci, jak się spotkamy

Wylejemy potok słów

Twoje hmmmm i moje ściany

Zbudujemy wiersz bez słów

Wzrok w pędzie drogowskazem będzie

Prowadził całość

Pytania nasze przecież znamy

Potrzebny tylko deszcz i mgła

Mamy tęsknoty nasze stale

Rzeźba, malarstwo wieczne są

Wzrok zawsze gospodarzem będzie

Nawet gdy czasu braknie nam

Pomilczeć przecież też możemy

Tak przed podróżą czasem bywa

Wieża też czasem bywa krzywa

Choć droga prosta się wydaje

Pomilczeć przecież też możemy

 

 

🌹Miasto🌹

 

prowadzony tęsknotą wracam do ciebie

Miasto

kolorem jasnego nieba

gdy słońce budzi świt

zapachem mi odpłacasz

Miasto

kawą w przydrożnym barze

chcę cię całe pamiętać

Miasto

by z tobą wiecznie być

czuję bruk pod stopą

próbuję znaczyć ślad

schodzę do twych katakumb

w ciszę co wieczność trwa

wiem że miłość jest jedna

Miasto

jedna

jedyna i już

nie oddam tego nikomu

zostań wybaczaj wróć

 

 

🌹Wrażliwość🌹

 

W chaosie ludzkich spraw rodzi się MAŁA wrażliwość

dziecięca jeszcze tak…

tak jakby jej nigdy nie było

W chaosie świata spraw rodzi się wrażliwość

krnąbrna i taka oporna

jakby broniła się

W chaosie ludzkich żądzy rodzi się podła złośliwość

MAŁA jest jakby pierwsza…

na podium stanąć chce…

MAŁA już zawsze pierwsza…

wojny, upadki pokona

MAŁA ludzka wrażliwość

żeby zachować TWARZ

 

 

🌹Kolejny dzień🌹

 

Codzienny dławiący poranek ujawnia życia cierń.

Odbijasz się od ściany, nikt nie zatrzyma Cię.

Świat bronić Ci się każe. Gladiatorem masz być.

Nóż w ręku Ci pomoże. Miał uratować Cię.

Gniew oczy Ci zakrapla, ulica każe biec.

Zerwane w chaosie myśli i przypadkowy cel.

Co wtedy myślałeś samotny, gdy serce przestało bić.

Co czułeś, czy tylko strach? Wstydziłeś się za ludzi?

i ilu takich nas?

 

 

🌹Dylematy🌹

 

Dzisiejszy poeta jesienią u progu życia lata

myśli gubi w natłoku codziennych prostych spraw

Przerzuca słowa w zeszytach

Żuczka dostrzega w kleksie

Słyszy apel o świcie…

A przecież to tylko ptak

Wulkan w głowie powraca

Pragnienia wyrzuca treść

Myśleć o przemijaniu nie chce

Ma przecież czterdzieści lat

Kawa już dawno wystygła

rozpierzchły się myśli gdzieś

Wrzuca do Odry wspomnienia

Ciszy czuje treść

Wraca spokojnie do domu i dalej pisze.

Mój stan umysłu się poprawia – myśli poeta

Wzrokiem wodzi słońca cień

Czy na obczyźnie też tęskniłbym za słońcem?

 

 

Maciej Blacha

Z tomiku: A poezja nas uniesie

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹Kim jestem🌹

 

Jestem jak morze pełne ryb

Woda to żywioł z którym rezonuję

Jestem nasionkiem rośliny

Które ku światu kiełkuje

Jestem jak liść porwany przez wiatr

Który na ziemię nigdy nie spadł

Jestem nadzieją

Która żyje w Was

Jestem powietrzem dla

Którego niczym jest czas

Lecz cóż prawda jest taka

Że jestem tym wszystkim

Tylko w chwili uniesienia

Na co dzień jestem

Człowiekiem bez wątpienia

 

 

🌹Docenić życie🌹

 

Czasem wydaje nam się

Że z bólu umieramy

Nie mówię o bólu fizycznym

Lecz tym co go w sercu mamy

Często w stylu komicznym

Życiowe role odgrywamy

Ale to tylko dlatego

Że zbyt mocno się staramy

Być może zbyt głęboko

Nazbyt intensywnie

To wszystko przeżywamy

Ale tak naprawdę

dopiero wtedy życie doceniamy

Kiedy troszeczkę umieramy

 

 

🌹Stare drzwi🌹

 

Otwieram drzwi

Kolejny raz te same

Całe we krwi wymazane

Otwieram drzwi

Dobrze mi znane

Ze złą przeszłością powiązane

Otwieram drzwi

Ciężkie piwnicze

Uwalniam wspomnienia liczne

Otwieram drzwi

Stare zmurszałe

Za nimi cierpienia niemałe

Otwieram drzwi

Po raz kolejny te same

Choć są mi dobrze znane

Otwieram drzwi

Pokryte ciemną sadzą

Które donikąd już nie prowadzą

Niektórych drzwi lepiej

Nigdy nie otwierać

Bo po ich otwarciu

Świat zaczyna umierać

 

 

🌹Choroba miłości🌹

 

Zastanawiają się nad tym

Ludzie przez długie lata

I nadal nikt tego nie wie z nas

Że miłość to największa choroba świata

Która atakuje dwoje na raz

 

 

🌹Głębia czy dno🌹

 

A gdy już zaślepiająca rzeczywistość mgła opadnie

A serce niczym supernowa

na miliardy drobin się rozpadnie

I zdasz sobie sprawę że uczucia

wcale nie osiągnęły głębi lecz spoczywają na dnie

A my rozeszliśmy się po świecie

A miłość gdzieś na krańcach tego świata kona

Choć nie umarła jeszcze

bo tli się, że może jednak znowu się spotkamy

Gdzieś na tańczącej morskiej fali…

A cisza i szum w rytm „Hymnu to the Sea” się scali

Bylebyśmy tylko po latach się nie spotkali

I tego co się nie stało obyśmy obaj nie żałowali

 

 

🌹Czas wachty🌹

 

Cień fali w mroku znika

Ogrom wód wokół niezmierzony

Lekka bryza chłodem przenika

Poprzez tysiące mil zamglonych

Glob księżycowy drogę maluje

Na horyzoncie azymut wyznaczając

Srebrzyste sklepienie powoli kształtuje

Coraz to więcej blasku dając

Światła latarni z oddali mrugają

Przez łachy mgły się przedzierając

Przed niebezpieczeństwem ostrzegają

Pobliskie statki sygnały dźwiękowe wysyłając

Z bezpieczną prędkością się poruszają

O swojej pozycji znać dając

Na radarach wzajemnie się obserwują

A czasem na radiu komunikują

A ponad nami skrzydlaty jarmark ptactwa morskiego

Szybując w przestworzach nieba owego

Kwileniem umila czas wachty

Rozpraszając powoli mgliste płachty