obiektywna

Owi Wookz-Sawi

Z tomiku: Iluzja chaosu

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Imperatyw🌹

 

Co chcesz dostrzec w moich oczach, patrząc wzrokiem uporczywym?

Wczoraj byłeś niczym heros – dzisiaj jesteś… martwym żywym.

Jeszcze nie tak dawno biło w Tobie źródło altruizmu…

Dzisiaj myśli Twe spętane powrozami konformizmu.

W stronę wyzwań niebosiężnych pierwszy szedłeś pewnym

krokiem…

Dziś spoglądasz na nie z dala obojętnym, mętnym wzrokiem.

Umysł Twój był niczym twierdza dla kompleksów i słabości…

Lecz powoli go oplotły gęste ciernie niepewności.

Płonął w Tobie zapał wielki, aby zmieniać wszystko wokół…

Ale z ognia tego został tylko szary, brudny popiół.

Wiem – Ty wciąż szukałeś sensu… I go nie znalazłeś w życiu.

Wątpliwości są przyczyną egzystencji Twej w ukryciu.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ewolucja, w kości grając, z gwiezdnych pyłów świat stworzyła

I zupełnie przez przypadek oczy nasze otworzyła.

Dzisiaj szepce, by dni dane wykorzystać należycie.

Posłuchajmy tego szeptu – mamy przecież jedno życie.

 

 

🌹Dzikość🌹

 

Jesteś odbiciem moich męskich pragnień – we mnie ukrytych,

gdzieś na dnie mej duszy…

Które w niewoli trzymam bezustannie, bo szczerzą zęby i stawiają

uszy…

Czy aby zamek w kłódce nie przerdzewiał – tej, co łańcuchy

spina pożądania,

By zerwać mogły się w szaleńczym tempie, biegnąc ku Tobie,

gdy nic nie przesłania

Drogi… I celu, którym jest spełnienie w ogniach rozkoszy

dzikiej i namiętnej,

Która, uśpiona w studni mych popędów, czeka cierpliwie –

wolnej, permanentnej

Zgody na taniec warg mych na Twych ustach, zachwycającą

wędrówkę mych dłoni…

Po udach smukłych, nagich, gdzie rozpusta – mrużąc figlarnie

oczy – chce zniewolić

Mój trzeźwy umysł… Duszę… Moje ciało… I chce bezwzględnie

na więcej pozwalać…

I w spontanicznym przymierzu z szaleństwem – wszystkie

potrzeby w jedną chce zespalać;

Tę najsilniejszą z pierwotnych instynktów, której nie sposób

długo powstrzymywać;

Która potrafi – bez żadnych oporów – zdrowy rozsądek biegle

oszukiwać.

Nim objęć burza i deszcz pocałunków, co rozsiewane wiatrem

podniecenia…

W całości rozum w posiadanie wezmą, niepostrzeżenie, jakby

od niechcenia

Wnikając w ciało przyjemnością wielką, co tak żarliwa

i nieposkromiona –

W otchłań ekstazy spadniesz, tak po prostu… intensywnością

doznań zaskoczona.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Żar zuchwałości – tlący się w mej głowie – ogrzewa myśli

bezczelne i śmiałe,

Że od iskierki płomienie wzniecone – pochłonąć mogą wszak

połacie całe…

Jestestwa mego i palącej żądzy, by ciała Twego skosztować

słodyczy;

Mieć Cię w ramionach i obawy mroczne rozjaśnić blaskiem

zgody, co dotyczy…

Relacji prostych, aczkolwiek splątanych: moich intencji,

zaufania Twego –

W tej samej łodzi pod prąd nieśmiałości płynących rzeką

pożądania mego.

 

 

🌹Inercja🌹

 

Coraz szybciej umykają nam chwile w ślepej mroku gonitwie

po dniu.

Choć staramy się dogonić je… – tyle z tego, że zostajemy bez tchu.

 

 

🌹Miłość🌹

 

Ty i ja…

Połączeni niewidzialnym łańcuchem ogniw tęsknoty i przyjaźni…

Daleko od siebie i zarazem tak blisko, że serca nasze domem

są nam wspólnym…

Z diamentowymi myślami, co się ze sobą splatają ponad stratosferą

ludzkich pragnień…

W samym centrum Piękna…

Ty i ja… Ja i Ty… My…

Chwilą jedynie jesteśmy, lecz chwilą w całym Wszechświecie

najcudowniejszą…

Chwilą, która właśnie trwa.

Ty i ja.

 

 

🌹Horyzont🌹

 

Tęsknię…

Do prostego życia, ludzi z krwi i życzliwości…

Czekających miejsc odkrycia pełnych prawdy i miłości.

Mocno wierząc, że istnieją – po kres dni pragnę ich szukać.

W sercu z wielką wciąż nadzieją do drzwi wielu będę pukać.

Tam, gdzie człowiek będzie bratem serca swego subtelności,

Tam spojrzenia ludzkie – katem będą… mojej samotności.

 

Kornel Wroński · Filip Podzoba

Z tomiku: Drogi nagich dusz

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Zbudźcie mnie🌹

 

Piotrowi P.

.

.

W zabrudzonych szczelinach pająki,

ciecze jadowite po gardle spływają,

ręce mięso wpółżywe rozgniatają,

karnawał cierpień przesłaniają maski.

 

Zasyfione rany rozdrapują języki długie,

lasy proszą się o ognistą anihilację,

wariaci klną na Boga i życia sytuację,

groźby żałośnie oddają nasz czas żałobie.

 

Kółko przeplatane kaftanem niewolnictwa,

współczująca nienawiść cechą mego bractwa,

rozsypują się nadziei i szczęścia dziedzictwa.

 

Świat nie jest przeciwko mi – ostateczna wiara…

Rozstępująca się ziemia otchłań dla mnie otwiera,

motłoch w piecu dusze męczenników spala.

 

 

🌹Demonologia🌹

 

C11H15NO

.

.

Gwiezdny pył ukryty w worku,

dziś skradniemy bogom wieczór.

W skrzydłach demonów mroku

wzlecimy ponad emocjonalny mór.

 

Miejskie latarnie ścieżki oświetlały,

drogi donikąd prowadzą zmęczone ćmy,

pięści chodniki stagnacji pokruszyły.

W kosmicznym deszczu się obmyjemy.

 

Diabły do uszu ciepłe szeptały słowa,

pozwalały czerwieni natury kwitnąć,

obietnice wzajemne, by zacząć od nowa,

z przeszłości ciężarem mogłem się minąć.

 

Oddałem w ofierze część swojej duszy,

jest teraz z wami, nikt jej nie usłyszy.

 

 

🌹Smutek🌹

 

Czarne serce bije pod ziemią,

sączy się nafta i pokłady smoły,

brudne chodniki, trudy, mozoły,

szklane oczy za ostro świecą.

 

Wszystkie drogi do prochu prowadzą,

nosimy ostatnie codzienności okruchy,

w ciałach zepsutych fizjologii rozruchy.

Kiedyś nasze dusze robaki zjedzą.

 

Sam nie wiem, czego tu szukać,

chyba ludzi podobnych sobie,

by razem zwracać wzrok do nieba.

 

Lecz niebezpieczna to jest potrzeba,

bo zaraz krawężnik da znać o Tobie,

kiedy gwiazda pomogła zapominać.

 

 

🌹Dziękuję🌹

 

Adrianowi J.

.

.

Płaczę kroplą deszczu, umieram smutkiem niebios,

niosę w sobie mglistą łzę zachmurzonego księżyca.

Zostanie po mnie jedynie niedopalony papieros,

mimo,  że przenika mnie melancholia całego świata.

 

Srebrzysta Luna zza chmur się czasem wyłania,

przekazuje mi wiersze pisane Waszą miłością.

Aura tego uczucia to niewysłowiona poezja,

nasycam się nią, wraz z całą moją marnością.

 

Widowisko świateł uderza mnie swą jasnością,

wnikam w jej istotę i staję się złotym gromem,

Pęka nieboskłon, kiedy tryskam całą mocą

i uderzam w skałę, żegnając się z mym ciałem.

 

Po co bierzesz je w swoje silne ręce?

To szczątki moje, popiół na wietrze…

 

 

🌹Monada🌹

 

Kacprowi Ł.

.

.

Chciałbym się przed Tobą obnażyć,

nie myśląc o tym, co może się zdarzyć.

Być jak świadomość czysta i wolna,

której jestestwo się wśród przestworów rozciąga.

Móc w nagości w siebie się przeobrazić

i w Twym istnieniu, rozpadać się i marzyć.

Umrzeć w Twoich najcieplejszych ramionach,

przerodzić się w niebyt, nieświadom końca.

 

 

🌹Tylko na chwilę🌹

 

Dagmarze K.

.

.

Zanim podążysz za całym chorym tłumem,

przed tym, jak pożegnasz się z aniołem stróżem.

Proszę, spójrz w moje oczy dziwnie przeszklone…

Wiem, to straszne, widać w nich jedynie wojnę.

Lecz, gdy spojrzenia nasze spotkają się,

chciałbym, abyś weszła na moją ścieżkę.

Choć raz uroniłbym szczęśliwą łzę…

Dla Ciebie odsłonię wtedy zbolałą duszę

i zawrócę z dotychczas obranej drogi,

pójdę tam, gdzie rzuci nas świat szeroki.

Uwierzę w każde słowo mimo woli,

niech słodkie kłamstwo mnie ukoi.

Przez sekundę będę z Tobą i zapomnę o samotności,

potem odejdziesz, ukochana, a ja umrę z miłości…

 

 

Renata Skórnicka

Z tomiku: Uśpieni

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹Uśpieni🌹

 

Zapomnieliśmy, że w ogrodach

wieczornej ciszy światło tańczy.

Miłość w dwudziestym pierwszym wieku

ma kształt uschniętej pomarańczy.

 

Zapomnieliśmy, jak świat światem,

przed snem do ucha szeptać baśnie.

Ledwie umiemy na dobranoc

łagodzić polityczne waśnie.

 

Zapomnieliśmy, w jakim bólu

przyszło nam rodzić wspólną wolność.

Nie pamiętamy, jaki gniew

budziły słowa: „Wam nie wolno”.

 

Zapomnieliśmy, że poezja

powstaje z prochów pokolenia.

I ono jest. Tworzy się znów.

Szuka swych dróg, słów i natchnienia.

 

Zapomnieliśmy… słabi ludzie.

Pamięć ulotna jest, nietrwała.

Poetów czas nadchodzi znów,

by chociaż część nas przetrwała.

 

 

🌹Embrion🌹

 

Poezja we mnie

boi się urodzić,

boi się rozkwitnąć

jak czerwona róża,

jak niewinna brzoza,

jak dziecko rozkoszne.

 

Kuli się tak cicho

i nie śmie oddychać

ze strachu przed ludźmi.

 

A przecież mogłabym

ją podziwiać

jak czerwoną różę.

 

Mogłabym ją objąć

ramionami czule

jak niewinną brzozę.

 

Mogłabym przytulić

do serca głębokiego

jak dziecko rozkoszne.

 

I już tak dorosłą

oddać strasznym ludziom.

 

 

🌹Miejsce🌹

 

Jest taka przestrzeń

w mojej ciemności,

w której pogrążam się cała.

 

Nie słyszę krzyku.

Nie czuję złości.

Jestem bezbronna i mała.

 

Jest taka przestrzeń

w mojej ciemności,

do której klucz tylko ja mam.

 

I nie otwieram

przygodnym gościom.

Najlepiej czuję się sama.

 

Jest taka przestrzeń.

Ciepła i cicha.

Mogę przytulić się w nocy.

 

Nie ma nieszczęścia.

Nie ma zazdrości.

Nie potrzebuję pomocy.

 

Nie wejdziesz do mnie

prosto z ulicy.

Nikt obcy tutaj nie bywa.

 

Jest taka przestrzeń

wyłącznie moja.

Poezją się nazywa.

 

 

🌹Zmora senna🌹

 

Przebłysk nieznanego

w głowie myśl swą plecie.

Śnię i sen zamglony

ciało moje gniecie.

Rozbudzona jawa

daje przyzwolenie

na sen o błogości,

na senne olśnienie.

 

Gdzie zjawa tej nocy

czar wygrywa ducha,

tam czas się zatrzymał

i w napięciu słucha.

 

Słucha o nieznanym,

co w duszy się budzi,

niewidoczne oku,

zbyt senne dla ludzi.

 

Sen mój dziwny płonie,

duszę się, żar studzę.

W okrutnym pożarze

palę się i budzę.

 

 

🌹Czas jarzębin🌹

 

Czerwona jak kropla krwi

na sznurek nanizana.

Koral z jesiennym liściem

gdzieś w gąszczu zaplątany.

 

Tańczy w przymglonym świetle,

w podmuchu wiatru z nieba.

W dłoni ucieka przez palce

na ziemię czarną jak heban.

 

Ziemia kocha odcienie

czerwieni w bladej poświacie

i twarze kobiet spłonionych,

schowanych za białym kwiatem.

 

Kwiaty dał im miłośnik

jarzębin i kochania,

w ciepły, jesienny wieczór,

gdy księżyc wszystko ochraniał.

 

 

🌹Śmierć🌹

 

umieram sto razy dziennie

umieram cicho w zachwycie

 

spacerem

chwilą słońca

nad miastem

żółtym liściem

w jesieni zenicie

 

i umieram powoli przewlekle

tuli do mnie się cisza nieśmiała

 

tłumu

chwil słońca

nad miastem

kilku dźwięków

które cicho wydała

 

tak umieram w dzień

czasem nocą

 

pełną

ciszy dobrej

bez tłumu

kilku dźwięków

co w ciszy tej psocą

 

Jerzy Domerecki

Z tomiku: Po prostu. Wiersze dla ciebie

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹KLAN RAPACKICH - ARTYŚCI🌹

 

To plemię artystyczne – aktorów, śpiewaków, malarzy, pisarzy.

Za głowę całego klanu uchodził Wincenty – aktor tysiąca twarzy.

Jeden z największych aktorów w dziejach teatru polskiego.

Z klanem Rapackich związany jest klan Bolesława Leszczyńskiego.

To zięć Wincentego, aktor, barwna postać warszawskiego światka.

 

Z kolei Andrzej Bogucki – wnuk Wincentego;

Pedagog, śpiewak operowy – bardzo znany z tego,

Że był pierwszym w Polsce aktorem piosenkarzem.

„Polskim Chavalierem i nastroju malarzem”

To on tuż przed wojną (proszę tego nie zapomnieć),

Był wykonawcą piosenki „Jakże szkoda lata i pięknych wspomnień…”.

 

 

🌹ZACZAROWAŁAŚ MNIE🌹

 

Zaczarowałaś mnie w ptaka Tatr

I teraz wznoszę się z podmuchem.

Zaczarowałaś mnie w halny wiatr,

Szalony robię zawieruchę.

Wyczarowałaś dla mnie karetę, sto koni,

Bat tęgi, długi i zwinny,

Który serce po szczytach goni

W nieznane uczuciom krainy.

 

Miałaś w sobie kwiat paproci

A urodę iście cygańską.

Miałaś w sobie wzór miłości;

Miłość romantyczną, pańską.

W tobie tkwiły wszystkie cechy

Uplecione z kruszców cennych;

Smutki, radości, a nawet uciechy,

Które były jak wiatr zmienny.

 

Miałaś oczy z wolnej toni,

Które mijały się zielonością.

Twój wzrok tak mnie uronił,

Że żyłem nieziemską miłością.

 

 

🌹JAKA JESTEŚ🌹

 

Jaka jesteś w mojej wyobraźni.

Jesteś we mnie – mam rozdwojenie jaźni.

Jesteś perłą srebrną z Morza Czerwonego

Jesteś skarbem z kruszcu złotego.

Ptakiem wszystkich barw z dalekiego kraju.

Nimfą morską, boginią z nieziemskiego raju.

Promieniem słonka rażącego silą.

Mym marzeniem, które się nigdy nie spełniło.

Ranną rosą okrytą srebrną wodą.

Erotyką Leśmiana, Mickiewicza odom.

 

Twe włosy miękkie wiatrem rozwiane

Zachęcające, by poznać rzeczy skrywane.

I usta namiętne ze znakiem zapytania,

Jakby pytały o prawo do zakochania.

Jesteś z tym wszystkim całym poematem

Ubranym w poezji przebogatą szatę,

Najszlachetniejszych kruszców, bogactwo kolorów.

Słowem – jesteś dziewczyną godną wzorów.

Ubraną w suknię białą ze śniegu skrzącego.

Na głowie wieniec ze słonka złotego

I choć masz nadzieję z przychylnością nieba.

Lecz nie jesteś tą, której mi potrzeba.

 

 

🌹LATO ODCHODZI🌹

 

Odchodzi lato.

Niepostrzeżenie.

W sadach bogato,

W sercach wspomnienie,

Jak u poety.

Odchodzi lato

Niestety.

 

Z nieba błękitem,

Z polem zielonym,

Z ciepłą nocą,

Miłym świtem.

Odchodzi – po co?

 

Czy nie widzicie,

Że lato ucieka

Jak górska rzeka

O świcie.

 

Lecz nie ma co się smucić,

Przyjdzie jesień – czar wróci.

 

 

🌹SZŁA JESIEŃ🌹

 

Szła jesień ociężale,

A z nią wrzesień

Październik, listopad.

Nieśli ze sobą

Radości i żale,

Trochę słońca, deszcz,

A nawet grad.

I wiatr grający jak Bach,

Stukający w szyby

Naprawdę i na niby.

 

 

🌹NIWY🌹

 

Jedni tęsknią za morzem.

Inni w górach są szczęśliwi.

A są tacy i to w większości,

Co podziwiają niwy.

 

Niwy – czyli równiny.

Płaskie lub pofałdowane.

Kształtne jak dziewczyny

Wieczorem lub nad ranem.

 

Stworzone w różnych kolorach.

Pocięte polami i lasem.

Zmienne o różnych porach

(Najpiękniejsze jesienią – tak nawiasem).

 

Tam dnie i nocą

Rzeki się toczą

Cicho i leniwie.

Więc można wypocząć

Zdrowo i szczęśliwie.

 

Tak więc jest rzeczą oczywistą

Mój drogi turysto,

Ze jak chcesz poznać krajobraz prawdziwy,

To szukaj doznań w krainie niwy.

 

Anna Nazar

Z tomiku: RÓŻO Z OGRODU WYOBRAŹNI

Wydawnictwo Gens

 

 

🌹Tajemnica🌹

 

Najwyższy akord

wygrany na strunie

serca

zęby w rozchylonych

rozpękniętych wargach

złoty kurz zaklęty

w promieniu słońca

zawieszony w kąciku

oka

spazm

uwięziony w krtani

łza

zastyga na pochyłości

policzka

mięśnie stężałe

od pragnień

nozdrza drażniące

zapachem róż

 

-poranek-

pełen leniwych

przebudzeń

odkrywania

miejsc sekretnych

słodkich tajemnic

rozkoszy…

 

 

🌹Sen🌹

 

W fioletowej pościeli

sny kolorowe mieszkają

drobnymi kwiatkami

rozkosznie otulają

 

na łące wrzosowej

usnęli

pod głowę szyszki

sosnowe włożyli

 

wrzosowo

sośniano śnili

nie chcieli się

obudzić

 

 

🌹Retrospekcje poranne🌹

 

Poranek leniwy

tramwaj nie dzwoni

budzik wyłączony

powieki podpuchnięte

usta obrzmiałe

słodkie przeciąganie

głośne ziewanie

szukanie przynależności

prysznic zabawką

dziecinną igraszką

masaż pieszczotą

 

wspólne śniadanie

słodkie południe

czas galopuje

słonik witrażowy

cieszy się szczęściem

błogosławione razem

pora rozerwać ciała

nasycone rozkoszą

przeczuwają

rozstanie

 

nie chcą…

 

 

🌹***🌹

 

Dziękuję że byłeś

dałeś się zaprosić

na długie miesiące

 

serca zaiskrzyły

jak płatki śniegu

pod uliczną latarnią

 

oczy zabłysły srebrem

na granatowym niebie

a pyłem księżycowym

oprószyły się powieki

 

słowa koiły

raniły

zostawiały

radość

ból

 

z premedytacją

zabijaliśmy się

dzień po dniu

by się ocknąć

w samotności

bez granic

 

 

🌹Chwytam🌹

 

ostatnie promyki

lata w gęstą

siatkę rzęs

 

nitki babiego lata

wplatające się

we włosy

 

mgły sunące

nad polami w otwarte

szeroko oczy

 

klucze żurawi

z jasiennym klangorem

w chwytliwe dłonie

 

tęsknotę

w zakamarkach

głębokich serca

 

w otwarte usta

chwytam słowa

co kłamią

pieszczą

kołyszą

jak jesienny wiatr

 

 

🌹Miłość nie odchodzi🌹

 

To nic

że nie jesteśmy razem

a los

zgotował rozłąkę

to nic

że odszedł ktoś

 

miłość przecież

trwa nadal

zamknięta

w muszli serca

ukryta

w zakamarkach duszy

 

zapisana

kodem wspomnień

których ciepło

grzeje

pustkę dni

 

miłośnie nie odchodzi

z człowiekiem

 

Anna Hayder

Z tomiku: Droga do uśmiechu

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹MODLITWA🌹

 

Powiedz, Zielonooki

 

Której wiary trzeba do modlitwy?

Obojętne? Wszystkie są dobre?

 

Czy każdy może prosić, by każdy dostał po trochu,

czy oni muszą prosić dla mnie?

 

Jakim cudem wierzy żołnierz zabity?

 

I jak to do diabła możliwe, że gadam z Tobą bez

wiary?

 

 

🌹ROŚLINY ROSNĄ, a na niebie garby🌹

 

niebo jasne, spokojne

pamiętasz, jak bawiliśmy się w chmury?

wielbłąd

 

dwugarbny

chyba

jasny, puszysty, miękki

patrzeć i patrzeć

 

traci wyrazistość

jeden garb czy dwa?

pysk się wydłużył, czaszka zdziurawiła

 

ulotne garby, głowy, oczy, postacie

jak ja na twoim niebie

 

 

🌹BORYS🌹

 

Jesteś dobrym człowiekiem.

Masz prawo czuć się patriotą i chcieć dobrze

dla swojego kraju.

Masz prawo czuć potrzebę pomocy Ukrainie wbrew

swemu krajowi.

Wiatr wieje mocno i szybko, zmienia wszystko

po wielokroć w jednym życiu.

Nie trzeba nikogo nienawidzić, nie ma nakazu

nikogo kochać.

To twoje życie.

 

 

🌹PRZEZ OSIEDLE DYSKRYMINACJI🌹

 

Pewnemu dziecku z miejscowości Wesoła

Dano znać, że renomowana ta szkoła

Woła, męczy, wciąż pyta – co to remo… znaczy

Tata zajęty bardzo. Po remoncie – tłumaczy.

Wystarczyło, spokój, już nie woła.

 

Z pewnym młodym panem spod Krakowa

Na żaden temat nie da się podyskutować

Z wyglądu kawał draba

A kłóci się jak baba

Ciepły, dobry, a śladów słuchu nie zachował

 

Pewna Pani w drodze do Słowacji

Chciała trafić do PKP stacji

Nie udało się  - nie trafiła

Bo na rondach zjazdy liczyła

Nie dla bab chyba cuda nawigacji…

 

Pewna panna z Warszawy za młodu

W promocji wzięła kieckę, bez powodu

Zapłaciła ceny połowę

I zapewniam was, daję głowę,

Że ma wynik po stronie przychodu

 

 

🌹K.I. GAŁCZYŃSKI🌹

 

Wyciąga szyję w pobliżu Przysuchy

Żyrafa w kropki, za nią cztery karaluchy

Polska centralna wysoko mierzy

Jasne więc, że tam żyrafa bieży

Lecz po cholerę nam karaluchy? Do poduchy?

 

Czerwona rzodkiewka znad Czarnej Hańczy

Inna od reszty, dla odmiany tańczy

- Jakim cudem – pyta zboże

Głupieś. Najnormalniej może.

I to jak. Bez żadnych figur oszukańczych.

 

Odważny pszczelarz Cym z Kaszub nie zmyka przed

rojem

Raczej się ekscytuje pszczelich barw przekrojem

Ma w duszy siłę, by się nie bać

Ma w koszu wszystko to, co trzeba

No, chyba że użądlą… to w długą i miodu nie poje.

 

Warszawianka grzecznie kochała wróbelka

Wyprowadzała co rano na spacer w szelkach

W końcu wzięła ją też ta cholera

Co w każdej babie musi wzbierać

Gdy on skrzydła rozwija tylko przy butelkach

 

Doireann Ni Ghriofa

Z tomiku: Skry na mrok

Wydawnictwo Biuro Literackie

 

 

🌹Fragment wyrwany z Księgi Deszczów🌹

 

Tak więc rozedrzyj

zasłony

 

i opiewaj

deszcz.

 

Jak przewleka

nas szybko

 

przez

podwójne

 

słowa,

ten deszczowy dar.

 

Otwórz usta,

wymawiaj

 

mur,

gdzie chmura,

 

nie,

gdzie lśnienie,

 

ach,

gdzie piach.

 

 

🌹Pod miastem. Światło w jaskini🌹

 

Winda zjeżdża do piwnic,

gdzie parking,

 

którego ciemne ściany

w bazgrołach i bliznach po ospie.

 

Na końcu korytarza

jaskinia: kapliczny mrok.

 

Nie migocze tu

żadna świeczka,

 

tylko na ekranie

wyświetla się modlitwa

 

powtórzona w każdym

parkomacie:

 

Wprowadź zmianę.

Wyświetla się, lśni.

 

 

🌹Fałszywi przyjaciele🌹

 

Historia po irlandzku to gwiazda.

Uczyć po irlandzku to księżyc.

Światło po irlandzku to strata.

Sekret po irlandzku – zgliszcza.

 

Może dlatego

niebo wabi nocą wzrok

i uczy nas, przy byle świetle,

które wciąż roziskrza mrok.

 

 

🌹Obłączki🌹

 

Mimo że z chwili na chwilę ciemniało,

czy mogliśmy popaść w rozpacz,

 

gdy doszło do nas, że są obłączki

na każdym paznokciu?

 

Dziesięć małych księżyców

roziskrza nasz uścisk,

 

ślizg światła, które, gdy trzymamy się,

chociaż mrok, za ręce, wciąż trwa.

 

 

🌹List do nieznajomego, który przeprowadzi sekcję mojego mózgu🌹

 

Twoja praca ciągnęła się miesiącami,

w ruch szły nożyce i skalpel,

 

ciąłeś łokieć i knykieć,

więzadła i płuco.

 

Słyszałam, jak wzdychasz, gdy rano

ściągałeś moją twarz jak maskę.

 

To dla ciebie dłutem

rozwarto mi czaszkę, dziś możesz

 

podważyć moją kość czołową,

a zobaczysz mózg,

 

zimny, szary, pod twardówką

i błoną pajęczynową.

 

Na tę chwilę, mój drogi nieznajomy,

przygotowałem ci dar, to podwójne słowo –

 

foscladh – które może (a) otwierać

i (b) niebo błyskawicą rozświetlać.

 

Pamiętaj, że kiedy nożykiem wejdziesz mi

do mózgu, neurony odpalą

 

i błysną nad twoim zsiwiałym krajobrazem.

Mózg twój buchnie jasnością,

 

żywą, nieujarzmioną, a ja –

ja będę tym światłem.

 

 

Magdalena Piasek

Z tomiku: Przebudzenie

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Skromność🌹

 

Oczy pełne przepychu mamy,

Swój świat zaburzamy,

Cenzury już nie znamy.

Jak swe dzieci wychowamy?

Nagie słowiki śpiewają wciąż,

Moje ciało może oglądać tylko mój mąż.

Gwiazdy już nie wiedzą, czym błyszczą…

Wizerunkiem talent swój niszczą…

W skromności siła, niech każdy to wie!

Nie wszystko da zatuszować się…

Media powinny przykładem być,

Rozwagą i kulturą świecić.

 

 

🌹Przejście🌹

 

Żuczki w pędzie na betonowej ulicy,

Zaślepione, głuche w ciszy

Nad zebrami przelatują,

Jak cienie się snują.

Stukot metalu się zaczyna…

I czyja to wina?

Jak ćmy światłem zwabione

Biegniemy na oślep, nierozejrzane,

Jak zombi spowolnione…

Przejścia często nieoświetlone –

W ostatniej chwili wielki wrzask,

Za późno zobaczyłem blask.

Moja wina, a nie jego –

Niech przestroga będzie dla tego,

Co przez zebrę gna

I o świecie zapomina…

 

 

🌹Praca🌹

 

Wszyscy chcą kierować,

Nie ma z kim pracować.

Co się stało?

Stado wilków się zleciało!

Nie pozwól im żerować na sobie,

Niech zobaczą bratnią duszę w tobie.

W pracy jedność musi być,

Inaczej tak nie da się żyć.

Większość swego czasu spędzamy tam,

Nikt tutaj nie może zostać sam.

Jeden cel łączy nas,

Szanujmy ten wspólny czas…

 

 

🌹Miasto🌹

 

Piękne miasto mamy –

Wszędzie tylko bloki stawiamy.

Gdzie nie spojrzę, to widzę blok…

Czuję się, jakbym miał wyrok.

Zaparkować nie mam gdzie,

W głowie to nie mieści się!

Tutaj mamy banki, lekarzy, apteki, sklepy –

Wszystko jest bez podniety.

Drogi wyją bezustannie,

Czuję się jak na sawannie.

Czy coś w końcu zaskoczy mnie?

Bez tlenu tu skończymy źle.

 

 

🌹Świat🌹

 

Wszyscy mówią, że świat się zmienia…

Dajmy naszym sercom siłę istnienia.

Tak naprawdę zmieniamy się my.

I to my ten świat zmieniamy.

Natura jaka była, taka zostaje.

To my zapominamy, dlaczego on powstaje.

Ciągle chcemy czegoś nowego,

Nie szanujemy ładu dobrego.

Dziś w dobrobycie tracimy życie…

Pieniądz na szczycie

Nie dba o dobro globalne.

Co z tego, że to niemoralne?

Na dłuższą metę tak żyć nie da się,

Żadna maszyna nie zastąpi cię.

To my sami niszczymy ten świat –

Jeszcze trochę i będzie nas brak…

 

 

Wacława Leokadia Adelstein

Z tomiku: Naucz mnie fruwać

Agencja Wydawnicza Gajus

 

 

🌹Wiosenne marzenia🌹

 

Przez mgły woalkę i natury mocą

Różana zorza wita świat radośnie,

Na strunach zmysłów wygrywa miłośnie

Wiosenną nutkę słowik ciepłą nocą.

 

Wieczorem koncert orkiestry skrzypcowej,

W objęciach wiosny tańczysz z cykadami,

Figlarny zefir włosów kosmykami

Igra w poświacie nocy księżycowej.

 

Miłości siłą unosisz swe skrzydła,

Gdy wiatr wiosenny serenady nuci,

W obłokach fruniesz wprost w Erosa sidła.

 

Wiosenna miłość przeminie, nie wróci,

Zostanie tylko wspomnień nić pobladła.

Pokoju duszy zakłócą widziadła.

 

 

🌹Jesienny wietrzyk🌹

 

Tam, na skalniaku pachnące wrzosy

błyszczą w perełkach porannej rosy.

 

Cienkie niteczki babiego lata

jesienny wietrzyk misternie splata.

 

W jasne fiolety figlarnie dmucha,

szuka wśród kwiatów psotnego druha.

 

Węszy i tropi, wieje i hula,

goni robotne pszczółki do ula,

które nie bacząc na fochy jego

na tropie miodu są wrzosowego.

 

Ostatnie krople do ula niosą

razem z miodową poranną rosą.

 

Cała przyroda płonie czerwienią,

opadłe liście złotem się mienią.

 

W promieniach słońca co dzień na nowo

skrzą się begonie na bursztynowo.

 

Nagle poczułam podmuch dość silny,

w uszach gwizd jakiś i ucisk dziwny…

To ten swawolny, figlarny skrzat

moją apaszkę mi z głowy skradł.

 

 

🌹rozstania🌹

 

płomyk znicza

zadygotał i zgasł

 

niby niechcąco

zdmuchną go lekki wiatr

 

jak życie

co przeminęło

 

i tylko zadumane drzewa

nucą obumarłą ciszą

kołysankę do wiecznego snu

 

 

🌹dobre słowo🌹

 

jak perełki rozsypały się

i przepadły

szargane przez życie

te miłe

często niewidzialne gesty

 

dwoję się i troję

szukając ich wszędzie

nie będzie to łatwe

ich ślad na zawsze zanikł

 

na satynowej karteczce

wykaligrafowane

leżą gdzieś w kącie samotnie

i czekają

 

może ktoś kiedyś zatęskni

i pieszczotliwie jak klejnoty

do szkatułki schowa

 

nigdy go nie jest za dużo

- dobrego słowa

 

 

🌹Kolorowy świat🌹

 

Życie jest barwne jak tęcza,

Każdy dzień w innym kolorze,

Wybierz więc tylko swą barwę,

Steruj na szerokie morze.

 

Życie jest jak kalejdoskop.

Często potrzeba zachęty.

Drogę ci wskaże rozsądek,

Rzuć się odważnie w odmęty.

 

Wytrwale walcz z falą losu.

Gdzieś błąka się szczęście twoje.

Nocą imieniem cię wzywa,

Otwiera rajskie podwoje.

 

Daleko na horyzoncie

Razi twój wzrok łuna świateł,

Upiorna cisza dokoła,

Głębiny pełne widziadeł.

 

Wrze w porcie życie jak w ulu,

Kończy się podróż daleka,

Zarzuć kotwicę głęboko,

Przyszłość na ciebie tu czeka.

 

 

🌹dziwny ten świat🌹

 

marzymy o czymś,

co nieosiągalne

biegamy za czymś,

co całkiem banalne

 

wokół nas nieprzeparte mury

całkiem iluzorycznej natury

 

których architektem

my sami

zadekowani za

potiomkinowskimi wsiami

 

Bożena Denys-Trela

Z tomiku: Ludzie w biegu

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹Zapach🌹

 

Czeremchy zapach w ogrodzie

wyostrzył życia smak

Zatrzymał jak przechodzień

i teraz znowu myślę tak:

Granice stawiać czy forsować

Burzyć czy wolno puścić je

Mosty rozwalać czy budować

Jaki kształt życia moim jest

Czy zapach mój się mnie wypiera

Gdzie jest mojego życia kres

Czy to ja miejsce swe wybieram

Czeremcha z nocą kłócą się.

Czy mieć dwa domy to dwa groby

Czy może jeden lepiej mieć

W końcu się budzę zbyt zmęczona

by odpowiedzi znaleźć sens…

 

 

🌹Spotkanie🌹

 

Opowiem Ci, jak się spotkamy

Wylejemy potok słów

Twoje hmmmm i moje ściany

Zbudujemy wiersz bez słów

Wzrok w pędzie drogowskazem będzie

Prowadził całość

Pytania nasze przecież znamy

Potrzebny tylko deszcz i mgła

Mamy tęsknoty nasze stale

Rzeźba, malarstwo wieczne są

Wzrok zawsze gospodarzem będzie

Nawet gdy czasu braknie nam

Pomilczeć przecież też możemy

Tak przed podróżą czasem bywa

Wieża też czasem bywa krzywa

Choć droga prosta się wydaje

Pomilczeć przecież też możemy

 

 

🌹Miasto🌹

 

prowadzony tęsknotą wracam do ciebie

Miasto

kolorem jasnego nieba

gdy słońce budzi świt

zapachem mi odpłacasz

Miasto

kawą w przydrożnym barze

chcę cię całe pamiętać

Miasto

by z tobą wiecznie być

czuję bruk pod stopą

próbuję znaczyć ślad

schodzę do twych katakumb

w ciszę co wieczność trwa

wiem że miłość jest jedna

Miasto

jedna

jedyna i już

nie oddam tego nikomu

zostań wybaczaj wróć

 

 

🌹Wrażliwość🌹

 

W chaosie ludzkich spraw rodzi się MAŁA wrażliwość

dziecięca jeszcze tak…

tak jakby jej nigdy nie było

W chaosie świata spraw rodzi się wrażliwość

krnąbrna i taka oporna

jakby broniła się

W chaosie ludzkich żądzy rodzi się podła złośliwość

MAŁA jest jakby pierwsza…

na podium stanąć chce…

MAŁA już zawsze pierwsza…

wojny, upadki pokona

MAŁA ludzka wrażliwość

żeby zachować TWARZ

 

 

🌹Kolejny dzień🌹

 

Codzienny dławiący poranek ujawnia życia cierń.

Odbijasz się od ściany, nikt nie zatrzyma Cię.

Świat bronić Ci się każe. Gladiatorem masz być.

Nóż w ręku Ci pomoże. Miał uratować Cię.

Gniew oczy Ci zakrapla, ulica każe biec.

Zerwane w chaosie myśli i przypadkowy cel.

Co wtedy myślałeś samotny, gdy serce przestało bić.

Co czułeś, czy tylko strach? Wstydziłeś się za ludzi?

i ilu takich nas?

 

 

🌹Dylematy🌹

 

Dzisiejszy poeta jesienią u progu życia lata

myśli gubi w natłoku codziennych prostych spraw

Przerzuca słowa w zeszytach

Żuczka dostrzega w kleksie

Słyszy apel o świcie…

A przecież to tylko ptak

Wulkan w głowie powraca

Pragnienia wyrzuca treść

Myśleć o przemijaniu nie chce

Ma przecież czterdzieści lat

Kawa już dawno wystygła

rozpierzchły się myśli gdzieś

Wrzuca do Odry wspomnienia

Ciszy czuje treść

Wraca spokojnie do domu i dalej pisze.

Mój stan umysłu się poprawia – myśli poeta

Wzrokiem wodzi słońca cień

Czy na obczyźnie też tęskniłbym za słońcem?

 

 

Maciej Blacha

Z tomiku: A poezja nas uniesie

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

 

 

🌹Kim jestem🌹

 

Jestem jak morze pełne ryb

Woda to żywioł z którym rezonuję

Jestem nasionkiem rośliny

Które ku światu kiełkuje

Jestem jak liść porwany przez wiatr

Który na ziemię nigdy nie spadł

Jestem nadzieją

Która żyje w Was

Jestem powietrzem dla

Którego niczym jest czas

Lecz cóż prawda jest taka

Że jestem tym wszystkim

Tylko w chwili uniesienia

Na co dzień jestem

Człowiekiem bez wątpienia

 

 

🌹Docenić życie🌹

 

Czasem wydaje nam się

Że z bólu umieramy

Nie mówię o bólu fizycznym

Lecz tym co go w sercu mamy

Często w stylu komicznym

Życiowe role odgrywamy

Ale to tylko dlatego

Że zbyt mocno się staramy

Być może zbyt głęboko

Nazbyt intensywnie

To wszystko przeżywamy

Ale tak naprawdę

dopiero wtedy życie doceniamy

Kiedy troszeczkę umieramy

 

 

🌹Stare drzwi🌹

 

Otwieram drzwi

Kolejny raz te same

Całe we krwi wymazane

Otwieram drzwi

Dobrze mi znane

Ze złą przeszłością powiązane

Otwieram drzwi

Ciężkie piwnicze

Uwalniam wspomnienia liczne

Otwieram drzwi

Stare zmurszałe

Za nimi cierpienia niemałe

Otwieram drzwi

Po raz kolejny te same

Choć są mi dobrze znane

Otwieram drzwi

Pokryte ciemną sadzą

Które donikąd już nie prowadzą

Niektórych drzwi lepiej

Nigdy nie otwierać

Bo po ich otwarciu

Świat zaczyna umierać

 

 

🌹Choroba miłości🌹

 

Zastanawiają się nad tym

Ludzie przez długie lata

I nadal nikt tego nie wie z nas

Że miłość to największa choroba świata

Która atakuje dwoje na raz

 

 

🌹Głębia czy dno🌹

 

A gdy już zaślepiająca rzeczywistość mgła opadnie

A serce niczym supernowa

na miliardy drobin się rozpadnie

I zdasz sobie sprawę że uczucia

wcale nie osiągnęły głębi lecz spoczywają na dnie

A my rozeszliśmy się po świecie

A miłość gdzieś na krańcach tego świata kona

Choć nie umarła jeszcze

bo tli się, że może jednak znowu się spotkamy

Gdzieś na tańczącej morskiej fali…

A cisza i szum w rytm „Hymnu to the Sea” się scali

Bylebyśmy tylko po latach się nie spotkali

I tego co się nie stało obyśmy obaj nie żałowali

 

 

🌹Czas wachty🌹

 

Cień fali w mroku znika

Ogrom wód wokół niezmierzony

Lekka bryza chłodem przenika

Poprzez tysiące mil zamglonych

Glob księżycowy drogę maluje

Na horyzoncie azymut wyznaczając

Srebrzyste sklepienie powoli kształtuje

Coraz to więcej blasku dając

Światła latarni z oddali mrugają

Przez łachy mgły się przedzierając

Przed niebezpieczeństwem ostrzegają

Pobliskie statki sygnały dźwiękowe wysyłając

Z bezpieczną prędkością się poruszają

O swojej pozycji znać dając

Na radarach wzajemnie się obserwują

A czasem na radiu komunikują

A ponad nami skrzydlaty jarmark ptactwa morskiego

Szybując w przestworzach nieba owego

Kwileniem umila czas wachty

Rozpraszając powoli mgliste płachty

 

 

Anna Nazar

Z tomiku: Amor fati

Wydawnictwo Fundacja Poetariat

 

 

🌹My🌹

 

Jak trawa

rozwichrzona na wietrze

jak pachnące suche siano

rozsypujemy się

w dłoniach niecierpliwych

 

pył unoszony podmuchem

dławi skrawki życia

pocięci poszarpani

motamy się

 

koszmarem nocy

udręczeni

gaśniemy

bezdechem

 

 

🌹Miłość🌹

 

Podarował miłość

lekką jak zefir

pocałunkami

rozpalił zmysły

 

pali się jak żagiew

jak płonąca żyrafa Dalego

od czubka głowy

po stopy mały palec

 

niech się pali

nawet tylko tli

lub żarzy

byleby

nie zgasła

 

 

🌹Dwa serca🌹

 

Wracała lżejsza

o swoje serce

 

lekka jak piórko

on zabrał je z sobą

 

nie udźwignął

ciężaru

 

-pękło-

 

rozsypało się

na milion

kryształów

 

 

🌹Kiedy odszedł🌹

 

Noszę tę miłość

w tobołku serca

związanym

węzłem gordyjskim

 

nieraz dotykam jej

myślami czystymi

od najbielszych

prześcieradeł

 

słucham szmeru

i drżenia czułych strun

nikt nie odbierze

wspomnień o tobie

 

przed nami tylko

wieczność

 

 

🌹Słowa🌹

 

Co mogę ci dać

w czas niewdzięczny

dotkliwie rozdzielający

bliski tylko wirtualnie

 

słowa tylko słowa

wypełniają pustkę dni

rozpalają głodne zmysły

uśpione długim snem

 

zapomnijmy o codzienności

dajmy się ponieś marzeniom

Pegaz niech pofrunie w świat

wyzwoli zniewolone zmysły

 

cóż warte jest życie

bez pasji uczuć pragnień

czy to sen

majak iluzja

 

przecież pestka to owoc

miłości.

 

 

🌹***🌹

 

Myśli rozbiegane

w zamieszaniu pragnień

promienie nadziei

zniekształcone w szybie

codzienności

 

pragnienia to nic innego

jak chęć dogodzenia swej

próżności

nadzieja to chęć wytłumaczenia

swojej nieudolności

 

 

🌹Wersami otulaj🌹

 

Lśnisz na wysokim niebie

słońcem nigdy niezachodzącym

gwiazdy z zimnym księżycem

konkurują zawzięcie

 

emanujesz ciepłem

pieścisz szorstkość i niedosyt

otulasz wersami

długo tańczą w głowie

 

zachwyt spijam z ust

których nie mogę dosięgnąć

ciągle uczysz mnie siebie

bym zapamiętała słowa

 

śmiech tembr głosu

nasz alfabet

 

 

Artur Kamiński

Z tomiku: Kuba i Heheszek

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹15 sekund🌹

 

Mądre książki piszą o cierpliwości

Mądre książki każą się zatrzymać –

Nie biec, gdy usłyszysz pierwszy płacz

Heheszek w sekundę robi się… stary!

A gdy czerwień pokrywa twarz

Pojawia się kozi wrzask

Daję sobie piętnaście sekund

W mojej głowie trwa to godzinę

Wytrzymałem

Uspokoił się

Możemy iść dalej

 

 

🌹Dojrzałe namiętności🌹

 

Namiętności pierwszych nocy

Mocno tkwią w mojej głowie

Ciepło kominka wypełniło

Jesienią schłodzone ściany

Światło świec rozświetliło

Ciemne dotąd pomieszczenie

Bałem się, że ten scenariusz

Będzie jedynie wspomnieniem

Bałem się, że rodzinna

Codzienność zabije intymność

Tymczasem wciąż o siebie walczymy

Przełamując liczne niemożliwości

Wciąż o siebie walczymy

By pamiętać, że na końcu

Pozostaniemy jedynie doświadczeniem

 

 

🌹Lęk o status🌹

 

Najpierw przez lata walczysz

Chcesz coś osiągnąć i czekasz

Nie decydujesz się na danie życia

Pragniesz, by dorastało

Otoczone dobrymi warunkami

Gdy to w końcu osiągasz

A po podłodze raczkuje dziecko

Dopada cię lęk o status

Lęk o utratę wypracowanego poziomu

Boisz się, że za dziesiąt lat

W oczach dziecka będziesz nikim…

A to, co w życiu zrobiłeś

Zblednieje, straci swój blask

Skruszeje znaczenie, a wraz z nim

Rozpadniesz się i Ty…

 

 

🌹Cztery wymiary🌹

 

Woda, bo z niej się rodzę

Powietrze, bo nim oddycham

Ogień, bo się go boję

Wreszcie ziemia, bo po niej chodzę

A na koniec mych dni

Do niej wrócę

 

 

🌹Kuba i Heheszek🌹

 

Miałem w życiu kilka wielkich marzeń

Wszedłem na wiele wysokich gór

Z kilku boleśnie upadłem

Doświadczyłem ciężkich podniesień

I zmieniających mnie procesów

W końcu przyszedł dzień

W którym wszystko się zmieniło

W końcu przyszedł dzień

Od którego jest nas dwóch

Dzisiaj przekazuję Ci

Mój z marzeniami balonik

Ja już go nie potrzebuję

Dał mi więcej, niż chciałem

Wypełnij go swoimi

Niewymuszonymi

Stworzonymi przez Ciebie

Wypełnij go sobą

Wypełnij go prawdą

 

 

Piotr Dumin

Z tomiku: SOBIE NAPRZECIW

Wydawnictwo Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza

 

 

🌹Zimowy spacer z Gałczyńskim🌹

 

Drzewa stoją zamyślone,

droga skrzy się pod nogami,

dzięcioł z pasją w drzewo stuka

przodem biegnie nasza suka.

 

Powietrze jest krystaliczne,

Czasem jakieś drzewo jęknie,

w niebie być może jest cieplej,

ale nie może być piękniej.

 

Mistrz Gałczyński nam się kłania.

Odpowiadam uniżenie.

Z dzwoneczkami jak w dzieciństwie

przejeżdżają obok sanie.

 

Srebrnym pyłem sypią drzewa.

Słońce z lasem chce się zbratać,

Znów, wolnością utraconą,

świat dzieciństwa w nas powraca.

 

 

🌹W Puszczy Kamienieckiej🌹

 

W zimowym lesie cisza

unicestwia czas

 

Las jest katedrą

a raczej jej pierwowzorem

 

Śnieg pada

Drzewa stoją

oniemiałe z zachwytu

jakby Świat właśnie się rozpoczynał

 

 

🌹Niedokończeni🌹

 

Wciąż się stajemy dla Świata

jakby nas było w nas za mało

Wciąż próbujemy

zrozumieć to wyzwanie

 

I odchodzimy zwykle niespełnieni

bo tyle spraw zaczętych

myśli niedomyślanych

 

Zamknięci w chwili nie jesteśmy chwilą

 

A to co zdaje się być dopełnieniem

zawsze jest początkiem

i tylko początkiem

 

 

🌹***🌹

 

Wypłakujesz nad tym grobem siebie

bo brak ci tych co odeszli

Ciebie także ubywa

i się powtarzasz

Tą samą ścieżką brniesz kolejny raz

wśród tych samych myśli

i obcych ludzi

 

Czy możesz jeszcze powstać

z tej iskry nadziei

ty co śmiesz wątpić

chcesz być ponad sporem

równie istotnym jak naiwnym

 

Czy zdołasz się znaleźć

w czasie co przed tobą

 

2010

 

 

🌹Czosnek niedźwiedzi🌹

 

Nie warto chodzić po tych samych ścieżkach

Na nich wtedy znikamy

 

Dzisiaj jednak udało mi się

zabłądzić w znanym lesie

I wreszcie poczułem

że się odnalazłem

 

Szedłem i szedłem

w rozciągniętym czasie

aż natrafiłem na czosnek niedźwiedzi

Jego smak przywrócił mi kilka wieków

a może tysiącleci

czasu za nami

 

 

🌹Wspomnienie🌹

 

T.

 

Samotność jest piękna

a czas nie utracony

w cieniu kaflowego pieca

na stacji gdzie czekamy na pociąg

do raju mego dzieciństwa

 

Śnieg  zasypuje bezradność

ukrywa egzystencjalny niepokój

w wędrówce przez cienie pomiędzy lampami

 

Ty obok

spragniona zabawy i władzy

czekasz na mą słabość

by uczynić ofiarą

swojej słabości

 

Nie pozwalasz mi się posiąść

więc stajesz się ofiarą

mojego na siebie skazania

 

Tytuł: SZEPTY. AUDIOANTOLOGIA POETYCKA. ALMANACH POETYCKI

Autor: WYDANIE ZBIOROWE*/ CZYTA ANETA MAZUREK I CZAREK PAPAJ

Data wydania: 2024

ISBN AUDIO: 9788397121324

ISBN DRUK: 9788397121331

Wydawnictwo: PS CEZARY PAPAJ

Kategoria: POEZJA POLSKA

Stron: 84

*Autorzy: Joanna Baranowska, Urszula Bauer, Jagoda Buch, Anna Czartoszewska, Magdalena Grzywaczewska, Aldona Jańczak, Aneta Jasłowska, Justyna Kasprzyk, Magdalena Łubkowska, Kinga Michałowska, Anna Nazar, Ryszard Oleszkowicz, Lilianna Pawełkiewicz-Mustafa, Monika Stanisławowska, Agnieszka Świrniak, Helena Trzcionka-Kryściak, Andrzej Wróblewski, Cezary Żarna.

---

 

Wiersz Joanny Baranowskiej "Wdzięczność" to refleksja nad ulotnością chwil i siłą wspomnień. Autorka ukazuje jak mimo trudnych doświadczeń, życie pełne jest momentów za które warto być wdzięcznym. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Joanna Baranowska „Niemądrość” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz Joanny Baranowskiej "Niemądrość" opowiada o sile podszeptów, które burzą codzienność, prowadząc do wewnętrznej przemiany. To poetycka podróż przez chaos myśli, odkrywająca nową perspektywę na siebie i świat. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

 

Urszula Bauer„Najczulsza struna” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

"Najczulsza struna" Urszuli Bauer to poetycka refleksja o wewnętrznej wrażliwości i ukrytym talencie. Autorka poprzez metaforę muzyki, zaprasza do odkrycia najgłębszych emocji i niespełnionych marzeń, poruszając struny duszy, które czekają na przebudzenie. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Urszula Bauer „Motyla ważkość” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

„Motyla ważkość” Urszuli Bauer to poetycka refleksja nad wolnością i duchowym wyzwoleniem. W lekkim pełnym metafor wierszu, autorka ukazuje pragnienie oderwania się od codziennych trosk, unosząc się ponad nimi niczym motyl. To delikatny utwór o dążeniu do beztroski i wewnętrznej harmonii. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

 

Jagoda Buch „W objęciach gór” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

"W objęciach gór" Jagody Buch to poetycka opowieść o miłości i tęsknocie, bohaterka czeka na ukochanego pośród majestatycznych gór. Otulona ciszą i blaskiem księżyca, wierzy, że odnajdą schronienie w naturze, a ich uczucia poprowadzi los. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Jagoda Buch „Czuły szept” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek i Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

"Czuły Szept" to opowieść o miłości wyrażanej w najdelikatniejszych gestach i słowach. On i Ona połączeni niewidzialną nicią pragnień, odkrywają siebie w cichych wyznaniach i spojrzeniach pełnych namiętności. To liryczna podróż przez emocje, gdzie miłość jest jak delikatna melodia, łagodna i nieskończona. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Anna Czartoszewska „Pantomima” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz „Pantomima” Anny Czartoszewskiej ukazuje bolesne milczenie utraconego szczęścia. Autorka opisuje, jak emocje, które kiedyś były bliskie, nagle oddalają się i stają niedostępne. Metafora pantomimy podkreśla bezsilność i brak komunikacji z uczuciami, które znikają bez pożegnania. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Anna Czartoszewska „Jakie to szczęście, że nie jestem liściem” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz Anny Czartoszewskiej „Jakie to szczęście, że nie jestem liściem” wyraża wdzięczność za ludzką zdolność do pamiętania i odczuwania. Autorka kontrastuje kruchość liścia z bogactwem ludzkiej świadomości, podkreślając wartość życia opartego na wspomnieniach i uczuciach. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Magdalena Grzywaczewska „Na dwa głosy. Zamiast listów” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

i Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

"Na dwa głosy. Zamiast listów" Magdaleny Grzywaczewskiej to subtelny dialog poetycki, pełen zmysłowości i emocji. Autorka opowiada o pragnieniach, bliskości i intymnych chwilach między dwojgiem ludzi. To poezja czułych gestów i milczących wyznań, gdzie słowa stają się mostem między duszami, a miłość nabiera duchowego wymiaru. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Magdalena Grzywaczewska „*** (w namiastkę ciszy…)” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Magdalena Grzywaczewska w wierszu „*** w namiastkę ciszy” tworzy intymny świat pełen delikatnych emocji. Jej poezja to refleksyjna podróż, w której cisza staje się przestrzenią dla uczuć, a obrazy natury – jak ptaki i rzeki – prowadzą nas przez nocne myśli. To subtelny szept, który koi niepokój i zaprasza do zanurzenia się w marzenie.

Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

 

Aldona Jańczyk „Ciszej” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersza Aldony Jańczak „Ciszej” w subtelny sposób ukazuje utratę naturalnej harmonii w głośnym, współczesnym świecie. Poetka zwraca uwagę na zgiełk otaczającej nas rzeczywistości, kontrastując go z cichymi szeptami przyrody. „Ciszej” to refleksyjna podróż, która przypomina nam, że warto odnaleźć spokój w chaosie. Odkryj z nami ten wyjątkowy głos poezji! Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Aldona Jańczyk „Nadjeziornie” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Aldona Jańczak w swoim wierszu "Nadjeziornie" zaprasza do odkrywania ulotności chwil, które zamienia w poetyckie obrazy. Wiersz łączy w sobie naturę i osobiste refleksje, oddając ducha czasu, spływającego szeptami i muzyką tworząc przestrzeń dla emocji. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Aneta Jasłowska „Miłosna kaskada” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz Anety Jasłowskiej "Miłosna kaskada" zaprasza do odkrywania intymnych chwil pełnych namiętności i emocji. Jasłowska maluje obrazy pragnień i uniesień, tworząc świat, w którym każda chwila jest bezcenna. Odkryjcie tę niezwykłą kaskadę uczuć! Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Aneta Jasłowska „Wyszeptane roztęsknienia” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz Anety Jasłowskiej „Wyszeptane roztęsknienia” to głęboka refleksja o ciszy i tęsknocie, która w intymny sposób eksploruje emocje międzyludzkie. Dzięki grze słów i obrazów, autorka ukazuje, jak milczenie może leczyć rany oraz budować mosty w relacjach. Wiersz zaprasza do odkrywania ukrytych pragnień, w których każdy wers staje się subtelnym szeptem, a cisza opowiada historie pełne emocji i nadziei. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Justyna Kasprzak „Zwyczajnie” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz Justyny Kasprzyk "Zwyczajnie" opowiada o pragnieniu miłości, ale bez nadmiernych oczekiwań, bez desperackiego jej poszukiwania czy zabiegania o nią. Poetka ukazuje tęsknotę za uczuciem, które przychodzi naturalnie, bez presji i upiększeń, i które można przyjąć takim, jakie jest – nawet jeśli wydaje się "zwyczajne". To refleksja o autentyczności, spokoju i akceptacji siebie, bez potrzeby sztucznego udoskonalania. Miłość pojawia się tu jako coś prostego, niespektakularnego, ale zarazem prawdziwego i wystarczającego. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Justyna Kasprzak „Poezja” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz Justyny Kasprzyk "Poezja" to intymna refleksja nad siłą słów i emocji, które towarzyszą poetyckiemu wyrażaniu siebie. Autorka ukazuje proces ucieczki w świat słowa, gdzie znajduje schronienie, spokój i możliwość głębokiego zanurzenia w emocjach. Tekst kreuje przestrzeń, w której codzienność ustępuje miejsca wyjątkowym chwilom introspekcji, a powrót do rzeczywistości przynosi lekkość, odrodzenie i duchową przemianę. Wiersz porusza subtelnie tematykę autorefleksji i uzdrawiającej mocy poezji, która pomaga odnaleźć spokój i równowagę. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Magdalena Alicja Łubkowska „Szeptunka” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

„Szeptunka” Magdaleny Łubkowskiej to poetycki obraz kobiety związanej z naturą, wybranej przez duchy lasu i żyjącej w harmonii z ziemią. Jej postać emanuje mistyczną siłą, a milcząca obecność w świecie przyrody, przekształcająca modlitwy w szepty ptaków, podkreśla jej głęboką więź z duchowym światem. Choć samotna, czerpie szczęście z tej symbiozy z naturą, z której płynie zarówno udręka, jak i wewnętrzny spokój. Wiersz przenosi czytelnika w świat pełen magii i duchowych tajemnic, zanurzony w dzikiej przyrodzie. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Magdalena Alicja Łubkowska „Szepty pod skórą” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

"Szepty pod skórą" to poruszający wiersz Magdaleny Łubkowskiej, który oddaje intymne zmagania bohaterki z lękami i wewnętrznymi demonami. M. boi się snów, z których wyłaniają się cienie, przynoszące niepokój i gęstą, ciężką atmosferę. Ucieczka do lasu i modlitwa stają się jej rytuałem oczyszczenia, a kontakt z naturą—symboliczną walką o zachowanie równowagi między ciałem a duchem. Wiersz pełen jest subtelnych metafor, gdzie noc pozostawia na niej ślady, a szepty tkwiące pod skórą są świadectwem jej najgłębszych emocji. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Kinga Michałowska - Złączeni poezją i prozą życia. „Ten jeden szept” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz Kingi Michałowskiej "Ten jeden szept" to subtelna refleksja o miłości zaklętej w chwilach i wspomnieniach. Przypomina, by cieszyć się najpiękniejszymi momentami, żyjąc teraźniejszością i zapominając o tym, co było później. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Kinga Michałowska „Zakazana miłość” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz Kingi Michałowskiej "Zakazana miłość" to opowieść o namiętnym, zakazanym uczuciu, któremu trudno się oprzeć. Pełen zmysłowości i magii, ukazuje fascynującą siłę emocji, które wciągają bohaterów, mimo że są poza ich kontrolą. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Anna Nazar „Tylko szept” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersza Anny Nazar "Tylko szept" jest pełen tęsknoty i zmysłowości, gdzie cisza i szept stają się mostem między pragnieniem a niedosiężną bliskością.

Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Anna Nazar „Szeptem mów” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz „Szeptem mów” Anny Nazar to subtelna opowieść o bliskości i czułości wyrażonej szeptem. Przepełniony delikatnością, ukazuje intymny dialog, w którym marzenia, sny i uczucia stają się poezją i muzyką, tworząc obraz miłości pełnej ciepła i spokoju.

Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Ryszard Oleszkowicz „*** (jesteś piękna…) czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz Ryszarda Oleszkowicza to subtelna, jesienna oda do kobiecego piękna, spleciona z naturą. Poeta maluje emocje i nastroje za pomocą obrazów złotych liści, ros i ciepłych nocy, tworząc delikatny portret przemijającej, pełnej uroku chwili. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Ryszard Oleszkowicz „*** (zaproś chłodem rzęs)” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Zapraszam do odsłuchania wiersza Ryszarda Oleszkowicza, gdzie biel zimy i namiętność tanga splatają się w emocjonalnym tańcu. To opowieść o katharsis, miłości i bólu, przeżywanych w rytmie ostatniego, białego poranka.

---

 

 

Lilianna Pawełkiewicz-Mustafa „Rozmowy szeptane” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek i Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz "Rozmowy szeptane" Liliany Pawełkiewicz-Mustafy eksploruje temat ulotności i zagadkowości relacji międzyludzkich. Bohaterka, przenosząc się przez różne pory roku, reflektuje nad swoją tożsamością i trudnością w odnalezieniu siebie. Metaforyczne szeptanie staje się kluczem do zrozumienia, a cisza wyraża najgłębsze emocje. To liryczna podróż w poszukiwaniu bliskości i zrozumienia. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Lilianna Pawełkiewicz-Mustafa „Biblioteka uczuć” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz "Mustafa" Liliany Pawełkiewicz przenosi nas do Biblioteki Uczuć, gdzie słowa stają się emocjonalnymi zbiorami. Autorka ukazuje zawirowania relacji międzyludzkich, podkreślając, jak niedopowiedzenia i kłótnie są częścią codzienności. Zaskakujący język i obrazowość wiersza odkrywają, że to, co naprawdę ważne, często pozostaje w sferze szeptów, które nie mieszczą się w kanonie lektur. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

24 października (czwartek) MONIKA STANISŁAWOWSKA

Monika Stanisławowska strona autorska „Szept” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz "Szept" Moniki Stanisławowskiej to intymna refleksja o miłości, wyrażona poprzez subtelne pytania i zmysłowe obrazy. Poetka w mistrzowski sposób ukazuje, jak czuły szept przenika duszę i serce, prowokując do głębszej kontemplacji nad pragnieniami i namiętnościami. To poezja, która zaprasza do odczuwania emocji w ich najdelikatniejszej formie. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Monika Stanisławowska strona autorska „Przed snem” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz "Przed snem" Moniki Stanisławskiej to intymna refleksja o pragnieniu bliskości. Poetka wzywa do mówienia słowami, które palą duszę, i ukazuje siłę emocji przez metafory wiatru i wilgoci. To zaproszenie do czułości i zrozumienia, które ożywia relację w szeptach przed snem. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

 

Agnieszka Abémonti-Świrniak „Zaklęcie” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz „Zaklęcie” Agnieszki Świrniak to magiczna podróż, w której szept staje się narzędziem uzdrawiającym. Poetka zachęca do dzielenia się smutkami z naturą, ukazując, jak poprzez bliskość do otaczającego świata można znaleźć ulgę i nadzieję. Zmysłowe obrazy i refleksyjna treść sprawiają, że wiersz staje się zaproszeniem do odkrywania mocy natury. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Agnieszka Abémonti-Świrniak „Szept tłumów (do Córki)” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz „Szept tłumów” Agnieszki Świrniak to intymny przekaz do córki, w którym poetka szeptem dzieli się mądrością, siłą i godnością kobiet. To poruszające wezwanie do refleksji nad rolą kobiety w społeczeństwie oraz potrzebą wzajemnego wsparcia. Utwór inspiruje do odkrywania wewnętrznej mocy i podążania za marzeniami, przypominając o sile wspólnoty i odwadze w obronie godności. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

 

Helena Trzcionka-Kryściak „Chcę” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz „Chcę” Heleny Trzcionki-Kryściak to emocjonalna eksploracja pragnień i intymności. Poetka wykorzystuje zmysłowe obrazy, by oddać magię codziennych gestów, takich jak pocałunek czy szept. Tematyka przemijania i bliskości sprawia, że wiersz staje się refleksją nad chwilami, które warto zatrzymać. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Helena Trzcionka-Kryściak „Gdybyś wiedział” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz „Gdybyś wiedział” ukazuje subtelną grę słów, w której każda myśl przeradza się w intensywne emocje. Autorka przywołuje tęsknotę i pragnienie, tworząc obraz kaskady włosów i zapachu atramentu, prowadząc czytelnika w głąb intymnego świata uczuć. To poetycka podróż do wnętrza kobiecej duszy, pełna melancholii i piękna. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

 

Andrzej Wróblewski „W ciszy” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz "W ciszy" Andrzeja Wróblewskiego ukazuje subtelną moc porannego szeptu, który budzi myśli i uczucia. W atmosferze letargu autor odkrywa, jak delikatne dźwięki przenikają do świadomości, nadając każdemu porankowi intymny i wyjątkowy charakter. Szept staje się symbolem bliskości, wprowadzając nas w nowy dzień z pięknem codziennych chwil. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

Andrzej Wróblewski „Szeptanie” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz „Szeptanie” Andrzeja Wróblewskiego ukazuje szept jako nośnik tajemnic i nieśmiałości. Autor przedstawia go jako sposób na przekazywanie wiedzy i unikanie krytyki, podkreślając jego rolę w interpersonalnych relacjach. To refleksja nad mocą cichych słów w złożonym świecie komunikacji. Zapraszam do odsłuchania wiersza

---

 

 

Cezary Żarna „Opuszkiem palca” czyta Czarek Papaj Poezja Ma Głos

---

Wiersz "Opuszkiem palca" Cezarego Żarny eksploruje intymność i bliskość w nocnej scenerii. Autor w piękny sposób łączy obrazy dotyku i szeptów, tworząc atmosferę napięcia i namiętności. Przez zmysłowe opisy oddaje emocje związane z bliskością dwojga ludzi, pozostawiając czytelnika w refleksji nad naturą relacji. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---

 

Cezary Żarna „Pudełko wielkości serca” czyta Aneta Mazurek Studio Otwarte Aneta Mazurek

---

Wiersz Cezarego Żarny „Pudełko wielkości serca” ukazuje intymność miłości zamkniętej w małym pudełku. Autor w subtelny sposób opisuje delikatność uczuć, szeptów i bliskości, które są jednocześnie źródłem radości i bólu. Ten emocjonalny pejzaż ilustruje złożoność relacji, gdzie ulotność chwili przeplata się z pragnieniem bliskości. Zapraszam do odsłuchania wiersza 🤗

---