Krzysztof Rudomin

Z tomiku: SAMOTNOŚĆ to najdłuższa pora roku

Wydawnictwo Sorus

 

 

🌹chryste nadaremny wsiąkasz bez szmeru🌹

 

chryste nadaremny wsiąkasz bez szmeru

w cień nad futryną w szorstką zimną skórę

ile trzeba wytrzymać i czy raj nie okaże się

piekłem bez niej ile trwają piekła

jak bardzo są ciepłe

 

beznogi chryste otwieram ci oczy na światło

płoszę pająki puch kurzu wplątany w kolce

wycieram zrudziałe mięśnie czas ojciec

nie dba o więcej niż upływ

 

nieszczęsny bracie ćmo waleczna zwielokrotniona

kroplo jego krwi jak tobie wierzyć cisza rozpięta

na gałęziach wsiąkniesz bez szmeru w tajemną noc

pamięć ściany krzyżuję odwieszam w mękach

 

 

🌹dobrze🌹

 

Czyta Czarek Papaj @Poezja Ma Głos

 

 

🌹kiedy patrzę w niebo jest to🌹

 

kiedy patrzę w niebo jest to

największa samotność gwiazd

streszczenie nocy

i tylko te gwiazdy

zechciałyby mnie pragnąć

gdybym spłonąć mógł u ich boku

nakarmić popiołem ich żarłoczne jądra

jak karmię dzieci ich tu na dole

pyłem moich lędźwi

niepokonanym chwastem serca

dzikością straconego wzroku

snami o człowieku

 

 

🌹moja mama🌹

 

moja mama zgubiła się

czasem mocno chcę myśleć

że wyrosłem z ziemi

drzewo na polu które

nie ma dokąd szumieć

 

i gdy pod nogi twoje

spada suchy liść

myśl mamo

że to moja myśl

 

przyszła do ciebie

 

zabawne suche żyłki żalu

 

 

🌹skowyt🌹

 

jestem zabawnie walczącym mięsem

kroplą błota na karoserii

rysą na iphonie

 

gryzą mnie

wyrastające zewsząd kły

chciwe szepty

 

najbardziej lubię

kiedy niebo pulsuje blaskiem

światło przemocą rozrywa noc

 

i chowają się ze strachu przed mocą

a ja biegnę w deszcz

śmiejąc się wolnością

 

nienasycony

wylizuję rany

 

 

🌹światło jakie mnie jeszcze nie grzało🌹

 

nie pisałem długo zapomniałem jak

to jest myśleć wersami

działo się wiele stanowczo za wiele
moja twarz opowiada więcej

usta ściśnięte mam częściej

dni są krótkie jak życie motyli

mój spokój jest jak ściana o którą możesz się oprzeć

moje myśli nie istnieją lub są

rozrzucone po podłodze by po chwili

nie istnieć

mój spokój jest jak drzewo

nieustraszony konsekwentnie

odhaczam dni

ale

świeci moim dniom światło

jakie mnie jeszcze nie grzało

moje oczy wiosennieją

zaczynam lubić włoskie likiery

i smak szminki na filarze

odrastają mi chęci i mięśnie

oboje mrużymy oczy

boimy się ciepła tego światła

jakie nas jeszcze nie grzało

 

 

🌹metro🌹

 

wszyscy razem

zmierzamy osobno

szybkim ciemnym tunelem

i tylko nieplanowane opóźnienia

jednoczą nas cichą dezaprobatą

 

 

🌹amnezja🌹

 

czarne kartki z kalendarza

stare zdjęcia wygięte w

łobuzerski uśmiech

porzucone serca na

na wpół spalonych mostach

czasem krzyż bielejący w źrenicy

wszystkie zatrute strzały

w kolorowych papierkach

banderole

blade wycieńczone świty

ucieczki bez zapowiedzi

w głąb kontynentu lub głowy albo

w noce bezkresne i puste

każdą z twoich pomylonych dróg

najgorsze co ciągniesz za sobą

w upał przez wyrojenie mrówek

wszystko czego ci nie zapomną już nigdy

zapomni ci miłość

 

LINK🛒 https://sorus.pl/autor-ksiazki/rudomin-krzysztof/