obiektywna

🏃‍♀️10 km

 

 

 

 

 

 

 

Karina Frankowska

Z tomiku: Ja dziś nie tańczę, ja czekam.

Wydawnictwo Ridero

 

 

🌹***(moje słowa)🌹

 

moje słowa

nie są po to, by je lubić,

czy wielbić

nie są wskazówką,

ani radą

nie są czymś, czego nigdy

nie zapomnisz,

nie są tez grą w berka,

której zadaniem jest dawanie

radości dzieciom

 

moje słowa

są spowiedzią małej dziewczynki,

której iskierka miłości

otworzyła oczy

na piękno świata,

która wreszcie

nauczyła się latać

 

 

Karina Frankowska

Z tomiku: Ja dziś nie tańczę, ja czekam.

Wydawnictwo Ridero

 

🌹***(próbuję pisać)🌹

 

próbuję pisać,

ale jak dobrać wyrazy,

by serce przelać na papier,

by dotknąć słowami ust,

 

a może pisanie to

też całowanie

bez udziału warg?

to pieszczoty literami,

z udziałem nagich emocji?

 

czy wiersz to rozmowa

między kochankami,

w języku zrozumiałym

tylko dla nich?

 

wydech

wdech

 

 

🌹***(dziś rano)🌹

 

dziś rano

między 4 a 6,

stworzyłam wiersz,

pozbawiając go

swoich emocji

 

zmieniłam słowa,

zniesmaczone

ckliwymi porównaniami

wygładziłam smutek,

by wieczorem,

mógł błyszczeć spokojem

 

dziś rano

między 4 a 6

ten wiersz skonał,

pozbawiony

ciemnej strony

nadającej charyzmę,

i osobowość

 

pozbawiony cząstki mnie

 

 

🌹***(znalazłam na drodze)🌹

 

znalazłam na drodze

słowa,

zniszczone, zabłocone

milczące i głodne

 

cudze,

 

ograniczane przez ludzi,

ganiane przez hałas,

uciszane przez świat

 

smutno patrzyły na mnie

mówiąc,

że żadne z nich

nie przetrwa w milczeniu

bo muszą mówić,

krzyczeć,

wypluwać z sienie emocje,

bo są jak organizmy złączone

nieśmiertelnością liter,

 

spytałam je o miłość,

czy ona przetrwa w ciszy –

nie odpowiedziały,

zabrakło im słów

 

 

🌹***(chciałabym dziś)🌹

 

chciałabym dziś

zmienić świat,

a udało mi się tylko

zmienić powłokę na kołdrze

 

chciałabym narodzić się

na nowo,

ale trudno mi uwierzyć

(najtrudniej umiera się pierwszy raz)

 

chciałabym prawdy,

a wypluwam z ust

kłamstwa, tony kłamstw,

zapakowanych w kolorowe papierki

 

spoglądam w okno,

ale to nic nie zmieni,

patrzę w zgaszony punkt

szukając jasności

 

 

🌹***(cichutko tańczyła)🌹

 

cichutko tańczyła,

wirując w takt wiatru,

łyżeczka,

mała, malutka

 

to właśnie dla niej

usiadłam przy stoliku,

króciutkiego życia

 

dziś już jej nie ma,

bo tylko na moment

trafiła do mojej filiżanki,

na chwilę wrosła

w mój dzień

 

tylko we śnie

wciąż słyszę jej wołanie

*dla przedwcześnie zmarłej córeczki

 

 

🌹***(mam prawie dziesiąt lat)🌹

 

mam prawie dziesiąt lat,

a zdążyłam ledwie

wziąć kilka oddechów,

wypowiedzieć

czterdzieści parę słów,

przyoblec tysiące masek

 

wciąż jedna z wielu:

mieszkanek miasta,

słuchaczek mew,

obserwatorek życia,

 

patrzę przez okna

pełne zawieruchy,

na lustra z twarzami,

czekającymi uwolnienia

 

mam prawie dziesiąt lat

i idę przez życie

nie robiąc hałasu,

wciąż jako jedna

z(nie)wielu

 

 

🌹***(nie pamiętam uczuć)🌹

 

nie pamiętam uczuć

z wczorajszego dnia,

nie mam zapisanych obrazów

pod powiekami

 

oczy wciąż zamknięte

na podobieństwo nocy,

oddech ciepłym powietrzem

na podobieństwo dnia

 

zasznurowane usta

zachłannie łapiące promienie,

rozpoczęty chwilę temu

zabieg bipartycji serca trwa,

 

niezmiennie trwa

 

 

🌹***(sekcja zwłok po śmierci poety)🌹

 

sekcja zwłok po śmierci poety

przebiega spokojnie i leniwie,

(do)słownie

bez przenośni

 

najpierw z głowy

wyskakują westchnienia,

krążąc po sterylnej sali,

niczym dmuchawce

wysyłane w świat podmuchem

 

potem z serca wyskakuje to,

co spać nie dawało –

dwie miłości, czasem dziesięć,

tych pierwszych

i tych, które chcą być ostatnie

 

poecie nie leży nic na wątrobie

wszystko powie za życia,

więc jej ruszać nie trzeba

niech zostanie w spokoju

 

 

🌹***(patrzę na ręce)🌹

 

patrzę na ręce,

przez które przelewają się dni,

jak wieczór za porankiem,

ulica z ulicą,

 

między palcami

szukam słów,

prawdy w nich szukam,

jednak jej tam nie ma

 

gdzie jest?

nie w tym wierszu,

nie w tym mieście

czy w tych rękach?

 

 

🌹***(kim jesteś?)🌹

 

kim jesteś?

 

jestem splotem

życia z życiem,

tchnienia z westchnieniem,

przywiązaniem

większym niż wczoraj,

a mniejszym niż jutro

 

jestem splecionym

warkoczem zdarzeń,

owiniętym wokół palca

scalającym ciebie

z drugim istnieniem

 

jesteś wciąż?

Jestem

 

 

🌹***(mam 14 lat)🌹

 

mam 14 lat,

nie znam znaczenia słów

matka, ojciec

to puste wyrazy,

wyrazy – pociski

rzucane przez ludzi

 

mam 44 lata

między otwarciem,

a zamknięciem losu,

pojawiły się życia,

które współtworzyłam

 

nie jestem już tylko

kamieniem

ciśniętym na dno,

ani porcelanową figurką

 

jestem domem,

jestem skrzydłem,

jestem matką

 

Link do zakupu książki

https://ridero.eu/pl/author/frankowska_karina_ko1sd/

 

Linki do stron autorki

https://www.facebook.com/profile.php?id=100063554204847

https://www.instagram.com/zapiski_kariny/?fbclid=IwAR31aRCWlJzPpB1HGi9RpPOf8L2oAh1cg5mIGqLx8-hIylLh8qKMBvtTNj0

 

Zapraszam Was bardzo serdecznie 🤗

https://czytadlojagody.blogspot.com/2022/11/karina-frankowska-ja-dzis-nie-tancze-ja.html

 

Oraz fragment z wywiadu

 

Bartosz Konopnicki

Z tomiku: WAGONY DO CISZY

Wydawnictwo Ridero

 

 

 

 

 

🌹Kontrasty🌹

 

Sterujemy naszymi myślami

i gubimy się

w życiu

 

kontrolujemy nasze stopy

i nie wiemy

gdzie iść

 

patrzymy przed siebie

po horyzont

i nie widzimy nic

 

ustawiam słowa

na baczność

a one lecą w swoją stronę

 

 

 

🌹Szpital🌹

 

Stół

dookoła

ludzie z kamiennymi twarzami

 

ciało

i myśli

rozkręcone co do śrubki

 

zgodnie

z zasadami

dawno zapisanego schematu

 

w ciekłokrystalicznym świecie

samotność

wkręca się pomiędzy przestrzenie

 

szpitale dusz

zapełnione

do ostatka

 

 

🌹Gdzie się podziały🌹

 

Przez brak wiatru

nieobecność

dryfujesz

 

smutek płaskiej tafli oceanu

zalewa myśli

cisza

 

gdzie się podziały słowa

rzucone nieopatrznie na wiatr

rozsypane w popiół

 

cisza która tylko tężeje

i nieznośny upał

rozlany pod bosymi stopami

 

 

🌹Jeszcze🌹

 

Jeszcze będzie dobrze

ostatnie promienie słońca

zanim przyjdzie jesienny wiatr

 

jeszcze widzisz cel

chociaż coraz słabiej

wzrok odmawia posłuszeństwa

 

oczy zaropiałe

od łez

przez uśmiech

 

jeszcze będzie dobrze

cokolwiek to znaczy

przez głuchy telefon

 

 

 

Zapraszam Was bardzo serdecznie 🤗

Na FB można dziś zadawać pytania autorce od godziny 14:00, w wolnych chwilach odpowie😊

https://www.facebook.com/101484055135456/posts/538755231408334/

 

Dla tych co nie mają FB

https://czytadlojagody.blogspot.com/2022/11/magdalena-podobinska-ocalay-karp-wywiad.html

 

 

Oraz fragment z wywiadu

 

 

Magdalena Podobińska

Z tomiku: OCALAŁY KARP

Wydawnictwo Stowarzyszenie Pisarzy Polskich

 

 

🌹walc🌹

 

zioła mnicha oczyszczają myśli

które teraz płyną spokojem

od koniuszków palców

i zastygają

na niezmąconej tafli źrenic

 

noc tak cudownie

wymownie milczy

i tylko ty tańczysz mi w głowie

walcem

nad pięknym

modrym

Dunajem

 

 

🌹oczy Bowiego🌹

 

siedzę w ołowianej sali

na spotkaniu szarym i gęstym

biały kot w domu patrzy wymownie

 

te oczy Bowiego

 

siedzę na ławce w parku z tobą

wyznaję to

czego wtedy nie powiedziałam

wiosłuję przez błękit

 

kubek spada na podłogę

 

ludzie tak często mówią

przecież się nie rozdwoję ani nie roztroję!

a ja nigdy nie mam z tym problemu

 

 

🌹tango🌹

 

ostrą

antyelektrostatyczną szczotką

rozczesuję kołtuny myśli

nakładam farbę na świeżo zmytą głowę

czas rozjaśnić ten mrok

 

w twoich oczach oglądam

moją cytrynową sukienkę

amarantowe usta i szpilki

 

idę w tango z nowym dniem

 

z entuzjazmem

ale też pokorą

będę się uczyć od nowa

trudnej sztuki milczenia

 

 

🌹kiedy myślę o szczęściu🌹

 

kiedy myślę o szczęściu

widzę złote kłosy

okalające twoją twarz

źdźbła traw zielone zielenią twoich oczu

i ciepłe mleko pod moim nosem

palce tańczące na strunach gitary

pamiętają tamte melodie

bębniące o dach lipcowym deszczem

 

gdybyś tak mógł

zebrać mój dmuchawiec słów

rozsianych na cztery świata strony

i ułożyć z nich księgę

atlas mojego serca…

 

ciekawe czy wciąż mam w sobie

tkliwość i prostotę polnych kwiatów

jak na tej fotografii w białej sukience

wiele wiosen stąd?

 

maczając pędzel w filiżance kawy

maluję na obrusie zgarbione chatki

naprawiam pęknięte dachówki

 

później zasypiam nad złotą rzeką

nade mną kołysze się bocianie drzewo

z księżycem w tle

 

tu jest teraz mój dom

 

 

🌹światło🌹

 

nawet

światło

może się załamać

a co dopiero

człowiek

 

 

🌹gorzka pomarańcza🌹

 

jestem gorzką pomarańczą

obraną ze skórki

bezdomnym

żebrakiem

złodziejem

jestem twardym orzechem do zgryzienia

dziewczynką z zapałkami

Kajem

kamieniem przy drodze

 

toczę się

smutnym spojrzeniem

po twarzach za plastikową szybą

roześmianych

i dźwięcznych jak dzwonki u sań

na kuligach z dzieciństwa

 

jestem nie jestem sobą w tych słowach

 

tulę i głaszczę tych

na zgliszczach

tych na krańcu świata

trzeciego drugiego pierwszego

 

podziemnego

przyziemnego

tamtego

 

wyciągam do nich rękę z opłatkiem

i skradzionym cukierkiem z choinki

 

 

🌹koszyk🌹

 

idę przez życie

zbierając słowa

dziś wrzuciłam do koszyka

turkusową sukienkę

mgliste jezioro

i jednorożca

 

 

🌹ocalały karp🌹

 

po Pasterce

siedzimy ramię w ramię

okręceni kraciastym pledem

świątecznych życzeń

 

za oknem drzemie grudniowy zmierzch

w kominku płoną minione dni

 

podkładamy drewienka

by nie zgasł ogień

ani półuśmiech na szafirowym niebie

 

nasz dom milczy

śpią jak aniołowie

śpią zwierzęta i pasterze

w wannie pływa ocalały karp

 

trwamy tak razem

szczelnie otuleni zadumaniem

zatrzymani w czasie

między kartkami z kalendarza

 

tlą się w kominku minione dni

miesiące lata

ogrzewają nas dobre wspomnienia

a w sercach jeszcze echem

kolęda gra

 

wplotę w te słowa gałązki jemioły

i dam ci ten wiersz w prezencie

zwinięty w rulon

i obwiązany gwieździstą tasiemką

 

w podzięce za miłość

za twe piernikowe miodowe serce

 

 

Link do zakupu książki

https://www.empik.com/ocalaly-karp-podobinska-magdalena,p1288951802,ksiazka-p

https://www.znak.com.pl/ksiazka/ocalaly-karp-magdalena-podobinska-218246

https://ksiegarnia.pwn.pl/Ocalaly-karp,929968283,p.html

https://www.taniaksiazka.pl/ocalaly-karp-magdalena-podobinska-p-1598106.html

http://www.sppkrakow.pl/magdalena-podobinska-ocalaly-karp/

 

 

Link do Czytadła:

https://www.facebook.com/jagodabuch

 

Bieg Jesienny już za mną 🙃5 km 🏃‍♀️ zaliczone🚶‍♀️

 

 

Link do wywiadu z autorką :)

https://czytadlojagody.blogspot.com/2022/11/aleksandra-wilk-wojna-kolorow-wywiad.html

 

oraz fr. z wywiadu

 

 

 

 

Miało tak być, lecz nie jest. Mieli nie pragnąć krzywdy, a pieszczot jedynie. Mieli nie rozumieć, mieli być przy tym niezachwianie szczęśliwi.

Pragnęłam kiedyś pewnego dnia pokochać, otworzyć serce, zgłupieć. Teraz nie ma niczego, mimo otwartego serca jedynie pustka cicho w kącie łka. Jakbym popełniła błąd. Tylko jaki i kiedy? Przecież kocham. Wszystko. Bardziej niż siebie. Tyle serc uleczonych uśmiechem jedynie, przecież to czuję. Tyle niezdeptanych iskierek nadziei, uratowanych myśli kiedyś porzuconych.

Dlaczego zatem, och, dlaczego nie czuję obiecanego mi kiedyś pocałunku piękna? Przecież niedawno romansowałam, a teraz niczym skrzywdzona dziewczynka boję się nawet wzroku. Nigdy niezadana krzywda boli najbardziej, kiedy to serce otwiera pełne żalu, nieistniejące wspomnienie. Robi tyle krzyku, tyle huku, powtarzając ciągle to samo. Jedno i w kółko, non stop. Aż po jakimś czasie wiercący ból w czaszce daje o sobie znać, ale to wtedy i tylko wtedy budzi się umysł. I mówi, że przez ten cały czas było cicho… Byle szum, wywołany cichuteńką pustką, nie zmącił porządku. Po raz kolejny zawiodłaś, pozwoliłaś sobie na zawirowanie.

To właśnie te momenty opamiętania sprawiają, że nie czuję się chora. Co najwyżej od czasu do czasu lekko niemrawa. Głowa pęka, ciało wyje z rozpaczy, pora spać.

 

🌹Kochałam jak Dulcynea🌹

 

za oknem stałeś zmoczony deszczem

bezradnie wpatrzony w krople

 

samotność i  egzystencja mój Don Kichocie

to drugie nasze życie

 

nie wyglądam na ciebie

zegar odmierza moją młodość

zaplata w senne miraże

oszukują serce

 

strach że zostanę tu na zawsze

zginę w odmętach wspomnień

coraz mniej cię widzę

mój Don Kichocie

 

 

🌹Tęsknota🌹

 

Zakładam na siebie marzenia,

a one, z myśli o tobie uszyte,

delikatnie dotykają mojej skóry.

W tęsknotę ubrana, czekam.

Czekam, że przyjdziesz i mnie

z niej rozbierzesz…

 

 

🌹Ballada o miłości🌹

 

Życie jest piękne, gdy miłość kwitnie,

wtedy świat cały jak ogród cudny!

Jesteś motylem, fruwasz w nim ślicznie,

kwiaty ci tkają kobierzec ślubny.

Kroczysz szczęśliwy, z miłości dumny,

masz wiosnę w sercu, majem pachnącą,

radosnyś nawet, gdy dzień pochmurny:

„Miłość jest siłą, promieniem słońca!”

 

Kiedy odchodzi, nagle świat niknie

i zdaje ci się, żeś głupi, durny.

Wszystko dokoła staje się przykre –

dosyć masz wyznań, kłamstw i obłudy!

Każdy dzień smutny i bardzo trudny.

Nie chcesz już wierzyć słowom gorącym,

bo cię zawiodły do uczuć zguby:

„Miłość jest siłą, promieniem słońca?”

 

Ale czas mija, gniew i złość cichnie.

Strzała Amora… i dreszcz podskórny

roznieca miłość. Jest aksamitnie

i świat znów kwitnie jak ogród bujny.

Tracisz kontrolę, nie jesteś czujny,

bo znowu serce rozkoszy chcące…

Możesz być głupi, możesz być durny:

„Miłość jest siłą, promieniem słońca!”

 

Kochasz namiętnie, uczuciem cudnym,

dajesz pierścionek, a serce dudni.

Przyrzekasz miłość na kwietnej łące,

że nie opuścisz w momentach trudnych –

„Miłość jest siłą, promieniem słońca…”

 

 

🌹Mleczna droga🌹

 

Chciałabym spróbować jeszcze raz,

nie mając nic do ukrycia,

oświecić twoje myśli milionem gwiazd,

które będą drogowskazem życia.

 

Naznaczyć na niebie mleczny szlak,

byś trafił wprost w moje ramiona,

byś nie musiał błądzić bez sensu tak,

byś tchnął we mnie życie, gdy będę konać.

 

Chcę być widoczna jak Mleczna Droga,

chcę być dla ciebie najpiękniejszą z tras.

Chcę z tobą za rękę pójść w stronę Boga,

gdy smuga światła wypali się w nas.

 

 

🌹Zmysłowa impresja doznań🌹

 

Podaruję ci kwiat rumianku,

zapleciony w oniryzmów sennych marzenia.

Namiętnym jego pocałunkiem

scałuję z twych wilgotnych warg

całun kłamstw nam wciąż pisanych,

niewypowiedzianych myśli

w próżni wspólnej samotności,

tęsknot, które pragną milczeć

niemym krzykiem odległości,

bym papilarną linią swych dłoni

była namiastką miłostki niespełnionej.

Bym potrafiła namalować

giętkim pędzlem

gorącej rozkoszy

pejzaż naszych nagich ciał,

skupionych w ukryciu,

przemokniętych bladym świtem,

wciąż zwilżonym prześcieradłem

z jedwabnej tkaniny.

 

Podaruję ci kwiat rumianku,

w którym całym światem będą jego płatki,

a delikatnością ich krawędzi

zapragnę łechtać, rozpalone

po nocnej karuzeli snów, gorące lica twe.

 

 

🌹Nieznośna lekkość ciała🌹

 

Wstałam lżejsza o osiem kilo,

Lekko – wiotka jak kwietnik z makramy.

Mnie ubyło, a ciebie nie było –

Zwiałeś, biorąc moje kilogramy:

 

Kilo sporów o to, z czym omlety

I półtora jakichś mdłych rozrzewnień.

Złudzeń kilo. I kilo tapety,

Co na twarz kłaść przywykłam. Dla ciebie.

 

Sześćset gramów roszczeń, co w żołądku

Od trzech wiosen tańcowały twista.

I pół kilo w szafie nieporządków,

Żali gorzkich tak… kilo czterysta.

 

Wraz z litrowym, łez przelanych, słojem,

Dwa rozmiary zabrałeś. I wzdęcie.

Niknę w oczach! Weź wróć… Tak się boję,

Że zaniknę. I że mnie nie będzie.

 

 

🌹Wiosna🌹

 

pod skrzydłem bociana

w liściach dębu

i majowych pękach

 

w głębinie serca

schowaj mnie

 

pod drżącą pajęczyną

wątłą jak skroń

 

i daj słowo

(co ruchem warg zatrzyma

tętniący rój)

że nie przeminiesz

 

 

 

🌹***(policzkiem dotykam słońca…)🌹

 

policzkiem dotykam słońca

ciepłomiękka pieszczota

o mirażowym poranku

 

myślałam ile znaczą promienie

gdy we mnie nieskończenie

ciemność wnika

 

jaśniejący światła obłok

obok ty

palące duszę pragnienie

 

nad widnokręgiem splecione dłonie

łapię dmuchane latawce

powietrza w nich brakuje

gdy garściami chwytam oddech

 

zachłannie konam

w twoich ustach

czy starczy w nich westchnień

by zabrać mnie do nieba?

 

 

🌹Blisko🌹

 

mam język poparzony

od twoich pocałunków

 

ciało rozgrzane

jak dachy budynków w upale

 

gaśnie milczenie

żarzy się w spojrzeniach

 

przyspieszone oddechy

pozostawiają w głowie szum

 

 

🌹***🌹

 

pokochałam niecieleśnie i nie grzesząc myślą

spragniona ciepłego słowa choćby od przypadku

do przypadku smakowałam powoli okruchy rzucone

łaskawą ręką jak wierny pies tkwiłam pod stołem

obok pańskiej nogi

 

ale nie da się zaspokoić głodu naręczem

suchych liści przyłożone do serca nie chcą się

zazielenić nie zapuszczają korzeni i nie owocują

ich kruchość tylko potęguje nienasycenie

 

ostatni okruch położyłam na języku jak opłatek

zatruty nagłym i bolesnym objawieniem a wtedy nawet

serweta na stale wyblakła i zostały na niej tylko plamy

po gorzkiej herbacie

 

 

🌹Fotografia🌹

 

pamięć przechowuje nie tylko obrazy. słowa

owijają się w kokon i zastygają latami

w głębokiej hibernacji aby któregoś dnia

zachwycić urzekającą frazą

 

zapach morskiego wiatru skrystalizował się

banalnie na skórze. utrwalił mocniej

od widoku na fotografii dzisiaj wyblakłej

po kolejnych odsłonach wspomnień

 

smak namiętności przełożonej suto

nieśmiałą czułością nie wraca

drażni tęsknota za dotykiem i ochroną

nocy. nie widać zakończenia

 

 

🌹[Naturalnie]🌹

 

Miłości nie da się zmierzyć

w centymetrach

zważyć ani oszukać

 

przychodzi nad ranem

niepodobna do niczego

co strefą komfortu

 

nie da się jej zastąpić

co gorsza uciec

nie da się objąć

w pasie

 

jest jak dotknięcie

może być jak burza

kotwica.

 

 

🌹Kwieciste oblicze🌹

 

Jesteś ogrodem, w którym odkrywam zmysłami

Ciche zakątki z ukrytymi blaskami olśnienia.

 

W ustach twoich tkwią lilie o rozchylonych kielichach,

Gotowe przyjąć poranną rosę mych warg.

 

Twe policzki to czerwone róże o dygoczących płatkach,

Rozpalone żarem nietłumionej namiętności.

 

Uszy, przystrojone we frezje kolczyków,

Drżą w oczekiwaniu na miękki szept.

 

We włosach drzemią wysmukłe malwy,

Spragnione głaszczącego dotyku.

 

Serce, jak pąk hortensji, strzela w piersiach

Pulsującym wulkanem uniesień.