„Muzyka jest w mojej duszy”. Tak, to bardzo górnolotne określenie, ale jak inaczej określić stan kiedy podczas degustacji określonych dźwięków, ciało przeszywają ciarki, pojawia się „gęsia skórka”, a wraz z nimi wahanie oddechu, czy chociażby nieokreślone pocenie oczu (póki co, nie przyznam się Wam, że to mogły być łzy). Niegdyś czynnie chwytałem za gitarę, ponad dekadę spędziłem na tzw. gigach klubowych i co nieco doświadczyłem. Próby, koncerty, sesje studyjne to niesamowite przeżycie. Chwała tym, co potrafią połączyć ten tryb z życiem rodzinnym… mi się nie udało.
Ale ja nie o tym, nie o moich doświadczeniach, a bardziej prosto. O muzyce. O emocjach.
Jak pewnie zauważyliście na łamach „Czego słuchamy?”, jestem dość określony w gatunku prezentowanych przeze mnie utworów i zarówno do każdej czytanej książki jaki i muzycznego utworu jestem w stanie przywołać historię, anegdotę, która skłoniła mnie w danym kierunku.
Nie staram się nikogo przekonać, nie uznaję gatunków lepszych – gorszych. Każdy z nas ma inne podejście, gust i oczywiście życie, które pędzi z rozbrzmiewającą w tle muzyką. Bez ocen, bez uprzedzeń. Czysto o emocjach i towarzyszącym im wydarzeniach.
Postaram się zaprezentować mój punkt widzenia, czy też sposób odbierania dźwięków. Nie przez formę książkowych definicji, a na zasadzie porównań, inspiracji.
Taki oto projekt sobie wymyśliłem, co z niego wyjdzie, zobaczymy.
