Już w poniedziałek będzie premiera pięknej historii. To ,,Córka słońca i księżyca" Ann Dove, mój piękny patronat. Wczoraj dotarła do mnie książka od Ani i powiem Wam, że na żywo jest jeszcze piękniejsza. Żadne zdjęcie nie odda rzeczywistości!

Z okazji premiery przygotowałyśmy dla Was mały wywiad, w którym Ania opowie o sobie i o swoich książkach. Zapraszam na wywiad

 

 

 

 

 

Z tą młodością to bym tak nie szalała, to bliżej mi do czterdziestki, niż dalej Jakkolwiek, wiem, że nie zna mnie zbyt wiele osób – a przynajmniej mnie, jako autorki Ann Dove. Zacznę od tego, że tworzenie historii towarzyszy mi w zasadzie odkąd pamiętam, a swoją pierwszą „książkę” napisałam w wieku ośmiu lat – w cieniutki zeszyciku napisałam historię o pani weterynarz i jej zwierzakach (wtedy marzyło mi się zostanie lekarzem weterynarii). Jeśli chodzi o to, co lubię robić, to do moich hobby (poza pisaniem i czytaniem) wlicza się jazda na rowerze górskim, górskie wędrówki, zwiedzanie świata (najbardziej oddalonym krajem od Polski jaki zwiedziłam była Tajlandia) i pieczenie tortów artystycznych. Nie znoszę natomiast wstawania wcześnie rano, bo od czasu urodzenia dziecka zrobił się ze mnie nocny Marek. Kiedyś byłam rannym ptaszkiem, ale posiadając dziecko, które chodzi spać w późnych godzinach, człowiek chce trochę z tego dnia mieć tylko dla siebie i potem kończy się to tak, że chodzę spać bardzo późno (a jak mam do napisania draft książki, to wręcz czasami nad ranem).

 

Ann Dove to po prostu angielska wersja mojego imienia i nazwiska. Swoją pierwszą książkę „Pureblood” wydałam w języku angielskimi stwierdziłam, że podpisanie się na niej „Anna Gołąb” wyglądałoby… dziwnie. Co więcej, nauczona doświadczeniem, wolałam uniknąć sytuacji, gdzie moje nazwisko zostanie przekręcone i zostanę w ten sposób głąbem (a to się zdarzyło już wielokrotnie, niestety również w druku ). Mój mąż skomentował tamten incydent słowami: „Przyzwyczajaj się.” (Ech, trzeba było zostawić sobie panieńskie nazwisko!).

 

Tworzę różne historie w swojej głowie odkąd pamiętam. Najpierw przybierały one formy dziecięcych zabaw (w mojej rodzinie to zawsze mnie przypadało wymyślanie w co się będziemy bawić). Potem coraz częściej przelewałam myśli na papier, albo w formie krótkich opowiadań, albo pamiętnika, a z czasem zaczęłam szlifować warsztat pisarski poprzez branie udziału w warsztatach pisarskich oraz zapoznawaniem się z literaturą poruszającą tematy budowania świata przedstawionego, bohaterów, konstrukcji fabuły itd. Ponieważ jestem osobą wysoko wrażliwą, to pisanie i czytanie zawsze stanowiło dla mnie odskocznię, której potrzebowałam, żeby złapać równowagę psychiczną, więc była to też swoista terapia dla mnie. W sumie, nadal jest !

 

Fantasy to jedyny gatunek literacki, który w pełni pozwala mi na oderwanie się od rzeczywistości i problemów, a wydaje mi się, że każdy potrzebuje czasem takiego „oddechu” od codzienności. Zachęcił mnie do niego brat, namawiając na przeczytanie „Hobbita” oraz „Władcy pierścieni”, gdy miałam niespełna czternaście lat. Stałam się wtedy psychofanką Tolkiena i pochłaniałam wszystkie jego dzieła dostępne na polskim rynku. Potem stopniowo zaczęłam się zapoznawać z innymi książkami fantasy i stwierdziłam, że to moja bajka i tkwię w niej do dzisiaj

 

Jest to retelling Romea i Julii osadzony na Islandii z czasów wikingów. Niejako posłużyłam się prawdziwą historią wyspy z tamtych czasów, wplatając w walki klanowe (które faktycznie miały miejsce) wątki fantastyczne oraz wampiry – nie oszukujmy się, bitwa morska, w której walczący obrzucają się kamieniami nie brzmi zbyt epicko, prawda? A taka, w której miotają w siebie kulami ognia i piorunami to już inna bajka.

 

Zjawy pijące krew fascynowały mnie odkąd pamiętam i próbowałam znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego w tak wielu kulturach się one pojawiają (choć pod innymi nazwami). To sprawiło, że zainteresowałam się filmem „Wywiad z wampirem”, dzięki któremu odkryłam książki Anne Rice, a potem czytałam w zasadzie każdą książkę o wampirach, jaka wpadła mi ręce.

 

Może zacznę od odpowiedzi dotyczącej tego, że bohaterowie żyją własnym życiem – w mojej ocenie to świadczy o niegotowości postaci do wprowadzenia jej w historię. Zanim zacznę pisać książkę, muszę mieć dokładną wizję tego, jak dana postać wygląda, jakie ma główne cechy charakteru, jaką motywację oraz koniecznie jak to będzie wpływać na fabułę. Fabuła jest dla mnie absolutnie najważniejszym elementem i bez planu nie zabieram się nawet za pisanie, bo doskonale wiem, że historia bez takiego szkieletu albo się będzie wlokła w nieskończoność, albo zacznę się w niej sama plątać. Może zabrzmi to okrutnie, ale moi bohaterowie nie mają nic do gadania odnośnie tego, co im się przytrafi

I tu przechodzimy do drugiej części pytania: tak, „Czystokrwisty” od początku miał być historią o zakazanej miłości. Jest to niejako wstęp do szerszej historii, zatem wszystko było starannie zaplanowane. Więcej zdradzić nie mogę, bo przenikliwsze umysły mogą się zbyt wiele zacząć domyślać .

 

Moja druga książka pt: „Córka słońca i księżyca” to retelling „Pięknej i bestii” osadzony w mitologicznych Dziewięciu Światach. Spotkacie tam bogów wojny, wilkołaki, lodowych gigantów oraz wiele innych ras. W tę historię wplecione są mocno wątki z mitologii nordyckiej i motywy takie jak walka z przeznaczeniem i od wrogów do kochanków, a także odkrywanie sekretów i kłamstw, którymi karmiona była główna bohaterka oraz (oczywiście) romans enemies to lovers .

 

Jestem fanką fantasy od swoich wczesnych lat nastoletnich, a dodatkowo w ostatnich latach zgłębiałam literaturę dotyczącą mitów nordyckich, zatem pisząc „Córkę słońca i księżyca” czułam się, jakbym wracała w znane mi miejsce, do dobrych znajomych. Ta historia w zasadzie „sama się pisała”, gdyż wykorzystałam istniejące w folklorze postaci oraz rasy dodając im odrębne motywacje oraz charaktery.

 

W „Córce słońca i księżyca” mamy do czynienia z dopiero rodzącym się uczuciem, które niejako zaciemnia nam obraz drugiej osoby. Często w okresie zakochania chcemy widzieć w tej drugiej połówce same dobre rzeczy, pomijając te złe, a to może (ale nie musi) prowadzić do niewłaściwej oceny tego człowieka. I na tym skończę, żeby uniknąć spoilerów

 

Każde z nich jest pewnym wycinkiem mojej duszy, zatem każdy jest mi bliski. Jeśli jednak miałabym wskazać którą postać polubiłabym najbardziej w prawdziwym życiu to byłaby Isa ze względu na jej wrażliwość i chęć dostrzegania dobra w innych.

 

W „Czystokrwistym” zdecydowanie nie znoszę Ilandis – jest typową manipulatorką, która udaje idiotkę, ale jeszcze Was zaskoczy. W „Córce” irytuje mnie Agnarr, ale nie mogę jeszcze ujawnić dlaczego.

 

Mogę zdradzić jedynie tyle, że naszych bohaterów czeka jeszcze sporo ciężkich chwil, a niektórzy przejdą spore przemiany (niekoniecznie na dobre). W drugiej części może się pojawić nieco więcej pewnego lubianego bohatera pobocznego

 

To ja dziękuję za ten wywiad! Jest mi niezmiernie miło, że mogłam w nim wziąć udział !