Miałam ogromną przyjemność mieć swój wkład w promocję książki Agnieszki Kaźmierczyk ,,Coś patrzy", która swoją premierę miała 24-02-2023r. Kiedy zapytałam Agnieszkę o wywiad, była zachwycona. 

Cześć Aga. Dziękuję, że zgodziłaś się na mały wywiad ze mną. Wydałaś już kilka książek, ja przeczytałam tylko ostatnią, miałam przyjemność poznać ją przed jej premierą. Tak naprawdę do końca nie wiem kim jest Agnieszka Kaźmierczyk. Możesz mi coś o sobie napisać? Co robisz na co dzień, czy masz rodzinę?
Cóż mogę powiedzieć. Jestem z wykształcenia polonistką i dziennikarką. Przez kilka lat pracowałam w redakcji „Dziennika Polskiego”, potem w lokalnych mediach, byłam nawet rzecznikiem prasowym jednej z miejskich spółek. Później zdecydowałam się założyć rodzinę i zostałam nauczycielką. Zawód ten wykonuję do dziś. Jestem także mamą charakternych bliźniaczek. Mają aktualnie osiem lat i skutecznie utrudniają mi pisanie książek.

To musisz mieć wesoło w domu. A powiedz mi jak w ogóle zaczęła się Twoja przygoda z pisaniem? Kiedy zaczęłaś? Czy był ktoś kto Cię do tego zachęcał?
Pisałam od zawsze. Moja polonistka chętnie wysyłała mnie na wszelkie konkursy, zatem przygodę zaczęłam dość wcześnie, bo jeszcze w szkole podstawowej. Kiedy urodziły się moje córki, postanowiłam założyć z inną mamą bliźniąt portal o tematyce rodzicielskiej: multirodzice.pl, a kiedy po kilku latach przestały mnie zadowalać krótkie teksty publicystyczne, sięgnęłam po coś dłuższego. Spodobało mi się. Pisanie to moja chwila dla siebie, coś tylko mojego…


Rozumiem Cię. Ja mam tak jak siadam i czytam, to moja chwila, coś tylko mojego... Odczuwam to dokładnie jak Ty przy pisaniu. A skoro pisanie stało się Twoją pasją, to jak wygląda dziś Twój dorobek literacki? Możesz króciutko o nim coś powiedzieć?
„Topielica ze Świtezi” to typowa młodzieżówka z elementami fantastyki, motywami słowiańskimi, „Klątwa sióstr” to historia o paranormalnych zdolnościach dwóch sióstr bliźniaczek. W niej najwięcej jest elementów autobiograficznych. „Epidemia uczuć” powstała jako historia young adult, „Coś patrzy” jest – w opinii mojej redaktor – najbardziej mroczna. Uważam, że łączy je jedno: aura tajemniczości, zagadka do rozwiązania, nieoczywiste zakończenie i jak mawia prowadząca moje spotkania w rodzinnym mieście – Anna Serwatka – nieodkładalność.

To prawda, ,,Coś patrzy" faktycznie jest nieodkładalne, przetestowałam na sobie. Ubolewam troszkę, że nie czytałam Twoich wcześniejszych książek, ale będę musiała to kiedyś nadrobić. Z tego co poczytałam o nich, to są one naszpikowane nadprzyrodzonymi zjawiskami, magią i duchami. Nawet w ostatniej ,,Coś patrzy" daje się odczuć aurę mistyczną i te legendy słowiańskie. Powiedz mi czy interesujesz z się takimi tematami? Jak to się dzieje, że wplątujesz takie wątki do swoich książek?
Zawsze ubolewałam, że uczniom przekazuję wiedzę na temat mitologii Greków i Rzymian, zaś nie mam w podstawie programowej z języka polskiego ani jednego tematu dotyczącego mitologii słowiańskiej. Uważam, że tyle w niej osobliwości i dziwów, tyle ciekawych zjawisk, że aż prosi się o to, by brać z niej garściami.

Czyli mitologia słowiańska to po prostu Twoja pasja. Naprawdę z przyjemnością to się czyta. Jest to coś czego nie znam, ale już wiem, że jest to ciekawe. A skąd pomysł na ,,Coś patrzy"? Czytając ją miałam wrażenie jakby ten książkowy program wzorowany był na programie Big Brother sprzed kilkunastu lat. Miałam rację?
Przeczytałam kiedyś artykuł o śmierci uczestników kilku reality show w dziwnych okolicznościach. Pomyślałam, że to świetny punkt wyjścia. Oczywiście dom, do którego wchodzi wraz z innymi nasza główna bohaterka Beata jest wzorowany na tym z „Big Brothera”.

Wiedziałam!!! Od razu w mojej wyobraźni zobaczyłam dom Big Brothera. Powiedz mi jeszcze masz jakieś plany na przyszłość? Napisałaś już coś nowego? A może coś się dopiero tworzy w Twojej głowie?
Podpisałam już umowy wydawnicze na kolejne mroczne historie: „Miasto samobójców”, „Sekret belfra”, „Krzyk rzeki”, „Głosy z lasu”.  Wolne i gotowe są : „Zachowuj się jak żona”, „Puste wnętrze”, „Tajemnice szkolnych murów”. Aktualnie piszę, lecz idzie mi bardzo opornie, „Dintojrę”. Tak więc zapraszam wydawców do kontaktu.

Wow, duuuużo tych pomysłów! Mam nadzieję, że nasz wywiad przeczytają przedstawiciele wydawnictw. Dziękuję Ci za poświęcony czas. Miło było poznać Cię bliżej i mam nadzieję, że kiedyś spotkamy się na żywo. Życzę Ci wielu sukcesów w życiu prywatnym jak i zawodowym. Oby te wszystkie książki, o których piszesz zostały wydane i były dobrze przyjęte przez czytelników.
Bardzo dziękuję za rozmowę. Trzymaj kciuki. Niech się darzy.

Oczywiście, że trzymam kciuki!!!