Mam dziś dla Was wywiad z cudowną kobietą. Z Marceliną współpracuję od dłuższego czasu. Bardzo lubię współpracować z nią i jej wydawnictwem. To świetne dziewczyny, które robią dobrą robotę, a przy tym tworząc ciepłą i przyjazną atmosferę. Życzę Wam takich współprac jakie są z Wydawnictwem Sabat

 

Dziś mija pierwszy miesiąc po premierze ,,Alana". To książka, która bardzo zapadła mi w sercu. Jest wypełniona emocjami, które czuję głęboko w sobie. Nawet dziś, jakiś czas po przeczytaniu, odczuwam smutek na myśl o tym co tam się podziało

 

Zapraszam Was do wywiadu, w którym porozmawiamy nie tylko o Alanie, ale także o pozostałych bohaterach serii Detektyw. Poznacie kilka nowinek, jak i dlaczego powstali bohaterowie tej serii, a także Marcelinę i jej myśli. Zapraszam

 

 

 

Hejka. To już tyle czasu minęło od naszego wywiadu? Szok Tak, zamknęłam serię Detektyw, wpadły też Cienie. Zaczęłam swoją przygodę z Wattpadem. Dorobiłam się kilku nowych zeszytów z pomysłami. No i oczywiście kilka, których nie pisałam, ale piastowałam jako wydawca. Więc trochę tego było, ale ja lubię jak się dzieje

 

Nie godzę Żartuję, nie jest to łatwe. Doba jest zdecydowanie za krótka, ale przez to nauczyłam się bardziej spinać z innymi rzeczami. Więc jak już mi się uda wygospodarować czas, to siadam i daje się pochłonąć pisaniu, ale brakuje mi czasem takich dni kiedy mogłam skupić się tylko na tym. Jednak praca daje dużo satysfakcji. W końcu znalazłam coś, w czym mogę się spełniać, i co chyba najważniejsze naprawdę kocham to co robię.

 

Oczywiście. Nie umiałabym już chyba inaczej. Poza tym uwielbiam pisać ręcznie. Na początku rozpisuje bohaterów. Wygląd, cech charakteru, znaki szczególne i całą resztę. Następnie powiązania, kto z kim, dla kogo kto jest kim i tak dalej. Później czas na sceny, luźne zdania, czasem nawet fragmenty dialogów. Zdarzają się tam też słowa, które tylko ja rozumiem. Czasem jest tak, że po czasie dopisuje na karteczkach jakieś rzeczy i przyczepiam Więc co poza dużą ilością książek, mam też masę zeszytów, notatników i brulionów. Jak ktoś chce mi zrobić prezent, to zeszyt będzie idealny

 

Tak, już minął ponad miesiąc od premiery, nie wiem kiedy ten czas uciekł. Kocham tę serię całym sercem. Wiesz, co czystym przypadkiem powstała cała seria, zawsze chciałam pojechać i zobaczyć Gdynię Orłowo i klify. W 2021 pojechałam tam pierwszy raz i przepadłam, zakochałam się w tym miejscu. I już wiedziałam, że to będzie to. Miejsce już miałam, reszta była kwestią czasu Kiedy wyjeżdżałam z podziemnego parkingu na płocie naprzeciwko była mała, stara tabliczka. “ Biuro detektywistyczne” no i już wiedziałam, że to jest to. Po dwóch dniach miałam już mniej więcej rozpisany pierwszy tom.

 

Na początku seria miała wyglądać zupełnie inaczej. Nie miałam w planach pisania o Lenie, Eryku. Oni nie mieli mieć swoich książek, mieli je mieć pracownicy biura. Jednak w połowie pierwszego tomu, zmieniłam koncepcję, za bardzo polubiłam siostrę i brata Ptysia, aby nie dać im własnej historii.

 

Hugo był pierwszą moją książką, która pisała się sama. Dosłownie płynęłam po niej. Jednak to, co początkowo miałam zapisane, a to co wy dostaliście… No cóż, to dwie zupełnie inne historie, Kaja i Hugon tak naprawdę sami pisali swoją historię. Nawet teraz jako tym piszę mam uśmiech na twarzy. Ich historia jest mi bardzo bliska. Uwielbiam ich relację i tę chęć walki o lepsze jutro. Nadzieję, jaką daje mi ich miłość.

 

Wiesz co, ja chyba po prostu otaczam się takimi osobami. Sama mam charakterek i lubię osoby z podobnymi cechami jak Lena. Często mam tak, że wypisuję cechy charakteru, które cenie, lubię czy podziwiam. A później to już jakoś idzie. Zlepiam to wszystko i tak jakoś wychodzi

 

Tak, zgadzam się z tobą. Jan ma w sobie to coś… Mam do niego ogromną słabość. Jest jednym z tych bohaterów, że wystarczy mi jego imię, a się uśmiecham. Nie miałam pierwowzoru. Nie wzorowałam się na nikim jeżeli chodzi o wygląd czy charakter. Jan to zlepek, i chyba wyszedł mi całkiem dobrze Jan od samego początku nawet dla mnie był tajemnicą, opanowaniem i równowagą. To cechy, których chciałabym się nauczyć.

 

Eryk jest trochę mną w męskiej wersji, sama mam dość charakterystyczne poczucie humoru. I lubię zadaniowość, jest coś do zrobienia to się to robi. Akcja reakcja. Pod maską śmieszka, kryje się uczuciowy i wrażliwy facet. W tym tomie moje obawy były chyba największe, poza tym zaliczyłam przy nim największy zastój, jaki miałam dotychczas.

 

Szczerze, to nie. Właśnie z nią było najmniej problemów. Bo wystarczyło zrobić kogoś innego niż Eryk. Jej dystans i zimna postawa były maską. Potrzebowała bliskości, a on jest z tych upartych więc nie odpuszczał. Zoya jest mi bardzo bliska, czuje z nią szczególną wieź.

 

Alan tak naprawdę nie miał nawet powstać. Jednak przy pisaniu Eryka, wiedziałam, że potrzebuję jeszcze jednego męskiego bohatera. Alan od początku był takim dobrym duchem całej serii, pomocny, uczciwy. Więc kiedy kończyłam pisać ciasteczkowego potwora miałam już rozpisaną historię Alana i Idy. Poza tym ilość wiadomości od osób, które czytały Eryka i prośby o następny tom spowodowały, że tylko mnie w tym utwierdziliście.

 

Właśnie przez to, że nie był spokrewniony i spowinowacony z resztą detektywów, a spajał ich wszystkich. To dzięki niemu Kaja wróciła, to on pomógł dziewczyną dostać się w Bieszczady, no i dzięki… Nie mogę zdradzać za dużo. Był idealną wisienką na torcie, aby zamknąć serię. Pokazał mi i innym, że nie trzeba mieć tej samej krwi, aby nazywać się rodziną. A tak naprawdę o to chodzi w tej serii, że to tak naprawdę my decydujemy kogo nazywamy rodziną.

 

Bo tak to już jest w życiu. Nie może być zawsze kolorowo, nie każde życie to bajka. Czasem jest to dramat z horrorem. Zdecydowanie w tym tomie emocji jest bardzo dużo. I po części o to mi chodziło, jak już kończyć to z przytupem. Poza tym takiego zakończenia

jeszcze u mnie nie było… I chyba chciałam też pokazać, że jak ma się dobre serce, jak się pomaga, poświęca dla innych trzeba mieć też twardą d***.

 

Oczywiście, że się dało, wszystko się da. Jednak po co? Takie zostanie w tobie na zdecydowanie dłużej i będziesz je pamiętać. A słodkie… No cóż… To już było. Nie mogłam znowu zrobić tego samego. W całej serii masz każde możliwe zakończenia. Od wyboru do koloru

 

Tak, już naprawdę. Historia starych Dąbrowskich, Silvy i Alana jest już zakończona. Nie chcę przedobrzyć, to już cztery tomy, które już zawsze ze mną będą. A czas zrobić miejsce na nowych bohaterów i równie nowe historie.

 

Nawet nie wiesz ile te słowa dla mnie znaczą. Z każdym kolejnym tomem bałam się, że nie będzie tak samo dobry jak poprzedni, bałam się, że nawalę i zawiodę osoby, które czekają na następne książki. Dla mnie dobrze wykreowani bohaterowie są bardzo ważni, historia historią, ale bohaterowie. To jest to.

 

Lubię kontrasty, silni, męscy, niezawodni a tu ktoś mówi do niego, Ptyś czy ciasteczkowy potwór. Przecież to pasuje do siebie idealnie. Poza tym nie wyobrażam sobie Zoy mówiącej do Eryka tygrysku albo misiu. Nie pasuje

 

Bo lubię próbować nowych rzeczy. Kiedyś sama czytałam tam książki, a z tego co widzę bardzo dużo książek z tej platformy zostaje wydawane. Chciałam powiększyć grono czytelników. I chyba też trochę z ciekawości czy ktoś będzie czekał cały tydzień na nowy rozdział.

 

To bardzo miłe. Oczywiście, że chciałabym, aby Anioł dostał papier. Za długo siedziała w mojej głowie ta historia. Jednak najpierw muszę skończyć pisać drugi i trzeci tom. Jestem w połowie drugiego.

 

Mamy bardzo napięty grafik. Jednak to bardzo dobrze. No moich będą na pewno dwie. W tym pierwszy tom dylogii to jest dopiero historia. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Bo ja... Bardzo lubię bohaterów, tam dopiero będą charakterki.

 

Dziękuję, to była super zabawa. Mam nadzieję, że odpowiedziałam wyczerpująco na wszystkie pytania. Jak ktoś chce wiedzieć coś jeszcze, zapraszam do mnie chętnie odpowiem na resztę pytań.