– Kiedy podczas wojny kolejna osoba z jej otoczenia została rozstrzelana na ulicy, moja babcia była załamana. Nie zamierzała siedzieć bezczynnie i ratować „głupich książek”, jak to opisała. W poczuciu bezradności rzuciła zielnikiem i urwała róg. Nie chciała go zniszczyć, wycięła więc kawałek skóry z okładki swojego pamiętnika i przykleiła tutaj. – Emilia obrysowała palcem kształt czerwonej skóry.

– To niesamowite! A teraz ty, jej wnuczka, po tylu latach trzymasz tę książkę w ręku.

– Tak. Wyobrażasz to sobie? Wiesz, to sprawia, że ta historia jest mi jeszcze bliższa. Odnoszę wrażenie, że przenika mnie na wskroś. Czytam wspomnienia babci, wiem, że są prawdziwe. Teraz mam jeszcze świadectwo tego, że tak było. Tyle wylanych łez, straconych istnień, uczucia strachu i bezsilności, a także wielkiej odwagi i poświęcenia. Ona uratowała ten zielnik dla mnie, dla ciebie, dla wszystkich.