Cześć - przywitał się. - Co czytasz? Elisabeth pokazała mu puste ręce. Czy ja wyglądam, jakbym coś czytała? Zawsze coś czytaj - poradził. - Nawet jeśli nie czytasz niczego dosłownie. Jak inaczej mamy odczytywać świat? Pomyśl o tym jak o stałej. Stałej czego? Stałej stałości - odparł Daniel.
***
Język jest jak pole maków. Wystarczy trochę spulchnić wokół nich ziemię i rozwiną się uśpione wyrazy, jaskrawoczerwone, świeże, kołyszące się na wietrze. Potem zaczynają grzechotać makówki, wypadają nasiona. I wreszcie nowe słowa czekają, żeby wykiełkować.
Czekając na te upragnione Wiersze wybrane, dzielę się utworem z tomu Prawdziwe życie (2019) Adama Zagajewskiego. To jest wg mnie wiersz, w którym autorowi udało się zamknąć tyle czasu, że aż strach - i wielki podziw, że potrzebował do tego tak niewielu zwrotek, wersów, słów.
I w ogóle myślę, że urządzę tu jakiś Kąt Poetycki, bardziej zorganizowany niż dotychczas.
Góry
Kiedy nadchodzi noc góry są jasne i czyste - jak student filozofii przed egzaminem.
Obłoki odprowadzają ciemne słońce na koniec cienistej alei i żegnają się z nim długo, ale nikt nie płacze.
Patrz, patrz chciwie, kiedy nadchodzi zmierzch, patrz nienasycenie, patrz bez lęku.
Mój uczeń (pierwszy rok go uczę) odkrył dzisiaj - i podzielił się ze mną tym odkryciem - że bardzo trudno jest wskazać w lekturze wymagany cytat, jeśli się tej lektury nie czytało.
A ja dałam 20 cytatów do znalezienia i opisania. :D
Dziś setne urodziny Krzysztofa Kamila. Z tej okazji wiersz inny od wszystkich Jego wierszy.
Krzysztof Kamil Baczyński - Prezentacja
Jestem Symeon - pelikan, urodziłem się pod znakiem Wodnika, stąd mam skłonności do mętnej poezji, do mistyki i paramnezji, stąd nawet nie wiem, czy mam dwa dni, czy rok, czy mi się tylko wszystko śni. W ogóle: cierpię na długiej mojej szyi bóle. Czasami: żywię się witaminą D i węglowodanami. Mile: rozmawia się tylko z Jerzym A. i z krokodylem. Często: byle g... jest już dla mnie klęską. Zawsze: (taka już moja uroda) krzywo na ludzi patrzę. Proszę jeszcze, przyjm mnie dobrze sercem całym, bo jestem bardzo nieśmiały Symeon
Pierwszy wiersz Adama Zagajewskiego, nad którym zatrzymałam się dłużej, wiele lat temu napotkawszy go w podręczniku do gimnazjum. Przykuł moją uwagę swoją dostojnością. Od tamtej pory poezja Zagajewskiego jakoś stale mi towarzyszyła, ciągle była gdzieś z tyłu głowy, w pamięci. Czułam, że któregoś dnia poświęcę jej więcej czasu i uwagi. I tak się stało w tym roku. Wczytałam się w nią głębiej, poszerzyłam też swoją wiedzę na temat samego Poety. I stwierdzam jednoznacznie - to jest wybitny Poeta. A poza wszystkim, jego twórczość mnie wycisza.
Szybki wiersz
Słuchałem śpiewu gregoriańskiego w pędzącym samochodzie na autostradzie, we Francji. Drzewa śpieszyły się. Głosy mnichów chwaliły niewidzialnego Pana (o świcie, w drżącej od chłodu kaplicy). Domine, exaudi orationem meam*, prosiły męskie głosy tak spokojne, jakby zbawienie rosło w ogrodzie. Dokąd jechałem? Gdzie schowało się słońce? Moje życie leżało rozdarte po obu stronach drogi, kruche jak papier mapy. Razem ze słodkimi mnichami zmierzałem w stronę chmur, sinych, ciężkich, nieprzeniknionych jak opaska na oczach skazańca, w stronę przyszłości, otchłani, połykającej twarde łzy gradu. Daleko od świtu. Daleko od domu. Zamiast murów – cienka blacha. Ucieczka zamiast czuwania. Podróż zamiast zapomnienia. Zamiast hymnu – szybki wiersz. Przede mną biegła mała, zmęczona gwiazda i błyszczał asfalt szosy, wskazując, gdzie jest ziemia, gdzie ukryła się brzytwa horyzontu, a gdzie czarny pająk wieczoru i noc, wdowa po tylu marzeniach.
W poezji możesz powiedzieć wszystko, odkryć się całkowicie, podać się na tacy, stanąć w drzwiach nieubranym - i jednocześnie pozostać nie w pełni czytelnym (albo zupełnie nieczytelnym) dla odbiorcy. To jest prawdziwa moc słowa - poetyckiego.
Dziś podzielę się z Wami ćwiczeniem wykonanym w ramach kursu, w którym właśnie uczestniczę. Może znacie, może nie? Dla maniaków twórczego myślenia świetna sprawa. Ćwiczenie nazywa się połówkowy wiersz. Wybieramy sobie dowolny tekst poetycki, odcinamy każdy wers w dowolnym miejscu, po czym uzupełniamy je wg własnego pomysłu. Żeby się niczym nie sugerować, najlepiej by było, gdyby ktoś wybrał i przygotował nam wiersz. Ja zrobiłam to sama, a dla ograniczenia wpływów sięgnęłam po poetkę, której utworów nie czytam. Oto, co wyszło.
Oryginał -Anna Achmatowa,W blaskach zachodu
W blaskach zachodu pożółkł świat, Czule kwietniowy chłód się skrada. Spóźniłeś się o tyle lat, A jednak jestem tobie rada.
Siądź bliżej, usiądź przy mnie tuż I uśmiechając się oczami, Na ten niebieski zeszyt spójrz - Dziecinny zeszyt mój z wierszami.
Przebacz, że tonąc w smutku złym Cieszyć się słońcem nie umiałam. Przebacz i to, że w życiu mym Innych za ciebie często brałam.
Moje pierwsze przekształcenie - odcięte końcówki wersów (pogrubiona czcionka oznacza to, co ja dopisałam) W blaskach ułudy W blaskach poranka najróżniejszych Czule jak kiedyś jestem dotykana. Spóźniłeś się jednak z najważniejszym, A jednak nie szczęście to, lecz rana.
Siądź bliżej, może coś się wyprostuje I uśmiechając się, coś rozwiążemy, Na ten dzień tylko, nie na inne Dziecinny sposób wynajdziemy?
Przebacz, a ja przebaczę także – Cieszyć się jeszcze przecież można. Przebacz mi moje sny niewinne Innych nie miewam na tej ziemi…
I drugie moje przekształcenie - odcięte początki wersów (znów pogrubiona czcionka oznacza to, co ja dopisałam) Szkoda zachodu Oto jest starość. Pożółkł świat. Śmierć już przemyka, już się skrada. Myślałaś – jeszcze tyle lat, Jeszcze się znajdzie na to rada.
A one obie obok, tuż Głodnymi na Cię patrzą oczami, A Tyś gotowa, w lustro spójrz – Wszak umiesz czytać między wierszami.
Nie grzęźnij teraz w smutku złym I nie mów sobie – nie umiałam. Czas swoim rytmem w życiu mym Płynął – ja go za prolog często brałam.
Pytanie uczennicy: Czy w kreatywności nie chodzi o to, żeby sobie ułatwiać życie, a nie je utrudniać? No - perła, nie dziewczyna! Ma rację, już i tak wystarczająco komplikujemy sobie życie. A kreatywność i utrudnianie to w ogóle dwa wykluczające się pojęcia.
A potem jeszcze trafiam na taką myśl: Lepiej jest stworzyć coś, co inni skrytykują, niż nie stworzyć niczego i krytykować innych. (Ricky Gervais) Wykorzystam do następnych zajęć. :)
Nic odkrywczego nie będzie w tym, jeśli napiszę, że największą trudnością podczas prowadzenia lekcji zdalnych jest brak bezpośredniego kontaktu z uczniem, takiego twarzą w twarz, w klasie, nie przez kamerkę. Ma to wpływ na proces dydaktyczny, że się tak mądrze wyrażę. W klasie na bieżąco obserwuję reakcje uczniów - widzę, kto przysypia, kto faktycznie jest zainteresowany, a kto udaje zainteresowanie, kto stwarza pozory pracy, a kto ma wywalone, kto korzysta z lekcji albo przynajmniej próbuje. I sama mogę od razu zareagować, stosując odpowiednie środki przymusu dobrowolnego, wzmagające aktywność kochanej młodzieży. :) A za pośrednictwem ekranu te reakcje docierają do mnie z opóźnieniem lub wcale - jeśli pacjent akurat wyłączy kamerę, ewentualnie w ogóle opuści lekcję, oczywiście na skutek nagłych i niespodziewanych problemów z internetem. Odzew na moje hasła bywa różny, niekoniecznie właściwy. I kiedy tłumaczę temat, pokazuję prezentację, robimy ćwiczenie - to nie wiem, czy mam stanąć na głowie, czy może wystarczy, jak stanę na rękach...
Książka przyszła dziś. Jeszcze nie zaczęłam czytać, otworzyłam na przypadkowej stronie - i taki oto cytat ukazał się oczom mym:
Origami to było dla mnie trudne słowo. Długi czas myliłam je z orgazmami i nie mogłam wyjść ze zdumienia, kiedy matka opowiadała Kimiemu przez telefon, że po powrocie do domu pokaże mu kilka odlotowych orgazmów. Tak wiele spraw może stać się źródłem nieporozumień.
