Jakoś tak się złożyło, że dotąd nie przeczytałam Mitu Syzyfa Alberta Camusa. Albo może czytałam na studiach i zapomniałam, bo to nie był jego moment. Nie wiem.
Niedawno musiałam przeczytać, bo był w podręczniku. Okazał się dla mnie czymś więcej niż tylko kolejnym tekstem do omówienia. Pojawił się we właściwym momencie i dobrze, bo bardzo mi teraz potrzebne słowa takie jak te:

Zostawiam Syzyfa u stóp góry. Człowiek zawsze odnajdzie swój ciężar. Syzyf uczy go wierności wyższej, tej, która neguje bogów i podnosi kamienie. On także mówi, że wszystko jest dobre. Świat bez władcy nie wydaje mu się ani jałowy, ani przemijający. Każda z cząsteczek kamienia, każdy poblask minerału w tej górze pełnej nocy same w sobie tworzą świat. Aby wypełnić ludzkie serce, wystarczy walka prowadząca ku szczytom. Trzeba wyobrażać sobie Syzyfa szczęśliwym.

Polecam, otwiera oczy i zostaje.
Cały tekst m.in. tu: http://staropolska.pl/tradycja/starozytnosc/Albert_Camus.html