Też go podziwiam. :D To jest pieskie życie, tak ciągle wychowywać sobie to oporne państwo (przez małe p). :D

O, a to dlaczego?

Te duże go niepokoją gabarytowo, mój pieseł jest bardzo... zachowawczy i po prostu... tchórzliwy :)
Ale przeszedł swoje w schronisku, więc tylko przytulasy i żadnych dużych kości ;)
W zasadzie ja nawet nie wiem, co może go wystraszyć, bywało, że bał się "źle" ustawionej miski na wodę.

A, no to tak. Możemy się tylko domyślać, co przeżył w schronisku - albo i jeszcze wcześniej, zanim do niego trafił.

Niestety. Ale teraz ma kochający dom który go hołubi jak nikogo :)

I to jest szczęście, Wasze wspólne. :) Pozdrawiamy z Lucjanem. :)