Czasy mamy niewesołe - więc dziś na wesoło. 😎

Nie wiem, jak to możliwe, że Tuwim do tej pory nie stał w Kącie.

Julian Tuwim, Sprzeczka z żoną

Lo­jal­nie mó­wię do żony;
„Mał­żon­ko, je­stem wsta­wio­ny”.

Od­rze­kła z po­gar­dą: „Bła­zen!
Uwa­żam, że je­steś pod ga­zem”.

Mó­wię: „Prze­sa­da nie lu­bię.
Przy­się­gam ci, że mam w czu­bie”.

Po­wia­da: „Kła­miesz, ko­cha­ny.
Twier­dzę, że je­steś pi­ja­ny”.

„Nie prze­czę - mó­wię żem hu­lał,
Lecz jam się tyl­ko ulu­lał”.

Od­rze­kła: „Łżesz, jak na­ję­ty.
Po pro­stu je­steś urżnię­ty”.

„Ja - mó­wię nic nie skła­ma­łem;
Do­praw­dy, pałę za­la­łem”.

„Kłam­stwo - po­wia­da - co krok!
je­steś urżnię­ty w sztok”.

„Oszczer­stwo! - oświad­czam z ge­stem:
Pi­ja­ny jak bela je­stem”.

„Ba­ra­nek - krzy­czy - bez winy!
A ku­rzy mu się z czu­pry­ny”.

Wyję: „Niech pani prze­sta­nie!
Ja je­stem w nie­trzeź­wym sta­nie”.

„Łżesz - mówi znów - jak na­ję­ty!
Trynk­nie­ty je­steś, trynk­nię­ty!”

„Nie­praw­da - ryk­ną­łem na to -
Ja je­stem pod do­brą datą!”

„Ga­daj - po­wia­da - do ścia­ny,
Wiem do­brze: je­steś za­la­ny!”

Ję­dzo - szep­ną­łem - prze­sta­niesz?
Ja - zry­ty je­stem! Ty kła­miesz!”

Go­dzi­nę trwa­ła ta sprzecz­ka,
Aż po­szła na wód­kę żo­necz­ka.

A ja, by się nie dać ogłu­pić
Tak­że po­sze­dłem się upić.

Źródło: Julian Tuwim, Jarmark rymów, Warszawa 1991, s.123-124.