Ja Ci już ani trochę nie wierzę, jak tak mówisz. :D

Mniej więcej coś tam próbuję, uchwycić sens, ale galareta z czachy się buntuje i zaczyna burczeć i piszczeć :P

Ja myślałem, że Miron chciał strzelić samobója, czyli poszedłem dalej w interpretacji XD

Myślę, że można to tak odczytać, choć wg mnie nie tylko o poetycką niemoc może chodzić, a ogólnie o natchnienie do życia. Czy omawia się ten akurat wiersz - nie wiem, ja akurat nigdy w żadnym podręczniku się na niego nie natknęłam.

@Mackowy, a nie mówiłam??? :D
Tylko może nie Miron, a podmiot liryczny, któremu ewentualnie Miron przekazał swoje uczucia. :D

Metodą dedukcji. On rośnie i puchnie jak balon, więc jest pusty w środku mimo że co raz większy się wydaje, toteż gdy ktoś chce sprawdzić i otwiera te <ekhem, ekhem> metaforyczne drzwi, to Mirona po prostu wywiewa i dopiero na sekcji stwierdzą, że był pusty w środku, a taki się wydawał wielki i mądry.

Sthap! :P

Tak. No i to połączenie dosłowności z niedosłownością: dopiero jak mnie rozkroją=brak wnętrzności (bebechów)=brak wnętrza (duchowości). A wszyscy myśleli, że jet taki bogaty w środku. Pozory!

Przepraszam, musiałam użyć fachowego pojęcia, gdyż nie można utożsamiać podmiotu lirycznego z autorem, chyba że się ma ku temu solidne podstawy, no. :D

A to ładny wiersz, dobry, jakoś to wojenne i wczesnopowojenne pokolenie jakoś do mnie trafia najlepiej, oprócz twojego ulubieńca niestety :P

Trudno, przeżyję. :)
Ja to w ogóle pisałam magisterkę o poetach wojennych, choć akurat nie o Baczyńskim.

Hm, to nie tyle balon, ale ciasto jakieś. Biszkopt tak opada, jak się mu za wcześnie piekarnik otworzy. I potem "jak go rozkroją", to zakalec na palec. ;)