Przymierzam się do omawiania tego wiersza.

Jakoś nigdy dłużej się nad nim nie zastanawiałam, a teraz widzę, jaki jest pełny i piękny.

Leopold Staff, Przedśpiew

Czci­ciel gwiazd i mą­dro­ści, mi­ło­śnik ogro­dów,
Wy­znaw­ca snów i pięk­na i uczest­nik go­dów,
Na któ­re swych wy­brań­ców spra­sza sztu­ka bo­ska:
Znam go­rycz i za­wo­dy, wiem, co ból i tro­ska,
Złu­da mi­ło­ści, zwąt­pień mrok, tę­sk­not roz­bi­cia,
A jed­nak śpie­wać będę wam po­chwa­łę ży­cia -
Bo ży­łem dłu­go w gó­rach i miesz­ka­łem w la­sach.
Pa­mię­cią swe dni chmur­ne i dni w słoń­ca kra­sach
Prze­cho­dzę, jak­by ja­kieś wiel­kie, dziw­ne mia­sta,
Z my­ślą cięż­ką, jak z dzba­nem na gło­wie nie­wia­sta,
A dzban wino ukry­wa i łzy w swo­jej cie­śni.
Ko­cha­łem i wiem te­raz skąd się ro­dzą pie­śni;
Wi­dzia­łem ko­na­ją­cych w na­dziej­nej otu­sze
I ko­bie­ty przy stud­niach brze­mien­ne, jak gru­sze;
Sze­dłem przez pola żniw­ne i mo­gil­ne kop­ce,
Żyłem i z rze­czy ludz­kich nic nie jest mi obce.
Prze­to my­śli me, któ­re sto­ją przy mnie w ra­dzie,
Choć smut­ne, są po­god­ne jako star­cy w sa­dzie.
I uczę mi­ło­wa­nia, ra­do­ści w uśmie­chu,
W łzach wi­dzieć sło­dycz smut­ną, do­broć cho­rą w grze­chu,
I po­chwa­lam tajń ży­cia w pie­śni i w mil­cze­niu,
Po­god­ny mą­drym smut­kiem i wpraw­ny w cier­pie­niu. 

Źródło: https://poezja.org/wz/Staff_Leopold/1569/Przed%C5%9Bpiew