Przeglądam ofertę szkoleń. Znajduję coś takiego: Wsparcie psychoprofilaktyczne środowiska szkolnego po powrocie do nauki. Brzmi ciekawie, sprawdzam program. A tam:
wytyczne dotyczące powrotu UCZNIÓW do szkół;
identyfikacja UCZNIA w sytuacji kryzysowej;
rozpoznawanie indywidualnych potrzeb UCZNIÓW po powrocie do szkoły;
potrzeby UCZNIÓW a planowanie pracy wychowawczo-profilaktycznej;
współpraca z RODZICAMI ukierunkowana na wsparcie dziecka w kryzysie emocjonalnym.
Chciałabym zauważyć dwie rzeczy.
Po pierwsze, środowisko szkolne nie musi wracać do nauki, bo od niej nie odeszło i cały czas ją realizowało w nakazanej formie. Po drugie coś, co mnie boli od lat. Czego brak odczuwam od lat. Środowisko szkolne to nie tylko uczniowie i rodzice. Środowisko szkolne to także nauczyciele i może nareszcie ktoś, do jasnej cholery, zauważyłby ich potrzeby i zaoferowałby wsparcie psychoprofilaktyczne im. Bo jeśli tak się nie nie stanie, w końcu nie będzie miał kto pomagać uczniom i rodzicom.
Dodam jeszcze, że na stronie ministerstwa, wśród materiałów do pobrania i wykorzystania, jako ostatnia - chyba symbolicznie - widnieje publikacja pt. Zdrowie psychiczne nauczycieli.
I nie, nie chodzi mi o to, że ktoś jest od kogoś mniej czy bardziej ważny.
"Obyś cudze dzieci uczył" ;-) Taka chińska obelga. Cóż, jak widać słuszna. Nauczyciel zawsze na końcu. Mam jakieś osobliwe wrażenie, że kiedyś ta profesja była bardziej szanowana.
Ja jako rodzic doceniam pracę nauczycieli. Każdy z nich jest czlowiekiem, raz ma lepsze, raz gorsze dni. Należy też zauważyć, że nauczyciel kiedyś miał o wiele więcej poważania i szacunku niż dziś. Myślę, że kwestia podejścia nie tylko uczniów, ale przede wszystkim rodziców i ich postaw zbyt pretensjonalnych. Niestety po takiej przerwie koronawirusowej sporo dzieci potrzebuje wsparcia, zarówno w nauce, jak też psychologicznego. Pozdrawiam nauczycieli, życzę duuuużo cierpliwości, szczególnie do rodziców i MENu.
Ja wcale nie neguję tego, że dzieci potrzebują wsparcia. Chodzi mi o to, że nauczycieli traktuje się jako tych, którzy tego wsparcia nie potrzebują. Jakby byli jakimiś siłaczami o nieograniczonych mocach. Owszem, wśród rodziców są też tacy, którzy doceniają i szanują - cieszę się, że i Ty do nich należysz.
Smutna rzeczywistość. I nic się nie zmienia od lat. Babcia uczyła, moja mama uczyła i zawsze był ktoś ważniejszy niż nauczyciel. Nie poszłam w ich ślady. Dość się napatrzyłam.
