Dzisiaj będzie ślicznie, wyjątkowo lirycznie, a nawet erotycznie.
Oto bowiem wybrałam jeden z najpiękniejszych znanych mi zmysłowych tekstów poetyckich o kobiecie. Jest to fragment Poematu o Bogu i człowieku Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Akt stworzenia -
i tworzenia. Jak w zdecydowanej większości utworów Baczyńskiego, tak i w tym wierszu nie potkniesz się o słowo, a popłyniesz z jego nurtem.
Dodać muszę, że Baczyński to MÓJ poeta. Swego czasu tak mocno i bezwstydnie się z nim spoufaliłam, że zwykłam o nim głośno mawiać po prostu Krzysztof Kamil - albo jeszcze lepiej: Krzyś. Wiem, wariatka, ale tego się nie leczy.
Dość więc już, niech przemówi.

Krzysztof Kamil Baczyński, Powieść o kobiecie

Więc wstą­pił Bóg w cia­ło,
w któ­rym kwia­ty pły­ną
i któ­re doj­rza­ło
jak owoc ro­śli­nom,
i któ­re doj­rza­ło
po­wie­trzu i cie­płu,
aż prę­tem sprę­ży­stym
w zwier­cia­dle za­krze­pło.
Pły­nę­ły mu z ra­mion wło­sy w sen,
w sen nie­przy­tom­ny, pół-me­ta­lo­wy,
któ­ry po­czy­nał się w blasz­kach drżeń,
a koń­czył się w ko­leb­ce gło­wy.
Krew pły­nąc mar­mur ró­żo­wy wią­że,
wy­dy­ma w stor­czyk skrę­tów i schy­leń
i za­my­ka­na, łech­cąc i drą­żąc,
wy­kwi­ta w ustach - krwa­wym mo­ty­lem.
Noc się na­dy­ma w na­czy­niach ud,
w dło­niach się koń­czy pta­sim trze­po­tem,
ki­pią w po­wie­kach kro­ple nut
czy kro­ple nie­ba doj­rza­łe zło­tem?
A wte­dy wsta­je i w tań­cu pły­nie
dep­cząc zie­lo­ne gwiaz­dy i cie­nie,
aż się ustoi w cie­płym ja­śmi­nie,
jak­by na pro­gu wnie­bo­wstą­pie­nia.

Cały tekst poematu znajdziecie m.in. tutaj: https://poezja.org/wz/Baczy%C5%84ski_Krzysztof_Kamil/25168/Poemat_o_Bogu_i_cz%C5%82owieku