Czas wracać, zdecydowanie.

Kazimiera Iłłakowiczówna, Powrót

Wra­cam do pro­stych rze­czy - do py­łów tań­czą­cych w próż­ni,
do ma­łe­go śle­pe­go pa­ją­ka, co się bar­wą od ścia­ny nie róż­ni,
do drżą­cych w sło­cie okien­nic gło­śne­go, gorz­kie­go szlo­chu,
do szpar cie­ka­wych w pod­ło­dze, peł­nych za­ga­dek i pro­chu.
Wra­cam z za­wi­łej dro­gi zwy­cię­skiej, wra­cam z pod­bo­ju
do taj­ni my­siej nory, ukry­tej w ką­cie po­ko­ju,
do strasz­nej śmier­ci dzię­cio­ła, do przy­gód okrop­nych jeża,
do nie­po­ję­tej uciecz­ki sowy i nie­to­pe­rza.

Co­raz jest pro­ściej, ci­szej... co­raz bez­piecz­niej, ja­śniej...
Wra­cam - jak smok znu­żo­ny - do sta­rej, sta­rej ba­śni. 

Źródło: https://poezja.org/wz/I%C5%82%C5%82akowicz%C3%B3wna_Kazimiera/3205/Powr%C3%B3t