Jakiś czas temu zadałam wypracowanie domowe z Króla Edypa i Antygony. Prawie wszyscy oddali (jakość to osobna sprawa), tylko trzy osoby nie. Jeden z tych niedobitków prawie tydzień po terminie oddania tłumaczy się, że zupełnie nie wiedział, jak napisać. Dobra, myślę. Nic to, że zaraz po zadaniu tego przeprowadziłam zajęcia dodatkowe, na których omówiłam wszystkie tematy - wyłożyłam kawę na ławę, dałam tyle podpowiedzi, ile mogłam. Jego na tych zajęciach nie było. Nic to - uczeń zgłasza problem, muszę zareagować. Robię zajęcia jeszcze raz, tylko dla niego. Zaproponowałam trzy tematy o różnym stopniu trudności. Zaczynamy od najprostszego, wymaga odpowiedzi na pytanie, jakie szanse ma człowiek w starciu ze swoim przeznaczeniem w tragedii greckiej. Pytam o to ucznia. Odpowiada, że duże. Zdaje mi się, że już wiem, dlaczego trudno mu było napisać to wypracowanie.
Odrobina kreatywności na początek tygodnia - ćwiczenie o nazwie Przekształcanie obiektu. Wybierasz obiekt, a następnie postępujesz wg podanych zasad (może być ich więcej, wymieniam tylko niektóre).
Obiekt: KSIĄŻKA - no wiem, to akurat mało kreatywne. :D 1. Wykorzystaj inaczej - w jaki inny sposób lub do jakiego innego działania możesz wykorzystać obiekt? Książkę mogę wykorzystać jako piłkę do gry w kosza. Kto powiedział, że piłka musi być okrągła - a poza tym trafnie dobrana książka jest jak celny rzut. 2. Dopasuj - do czego obiekt jest podobny? Książka podobna jest do cegły - chodzi o podobieństwo kształtu oraz o to, że jest dobrym budulcem. 3. Zastąp - co możesz wymienić w tym obiekcie? Treść - mogę stworzyć własną. 4. Przestaw - w jaki sposób możesz poprzestawiać elementy obiektu? Książka ma grubsze okładki, a cieńsze kartki. Dlaczego nie może być odwrotnie? Można też poprzestawiać kolejność stron, wtedy książka jest jak labirynt, z którego próbujesz znaleźć wyjście. 5. Odwróć - jak wyglądałoby przeciwieństwo tego obiektu? Jest książka, jest coś. Nie ma książki, nie ma nic. Przeciwieństwem książki jest pustka. 6. Kombinuj - w jaki sposób możesz ten obiekt kojarzyć, połączyć, uczynić częścią większej całości? Skoro książka jest podobna do cegły, mogę zbudować mur obronny z książek.
Ostatnio było trudno, więc dziś dla odmiany wiersz z uśmiechem, rumieńcem, jasnym przesłaniem i czosnkiem. :)
Jan Kochanowski, Do dziewki
Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa, Z twoją rumianą twarzą moja broda siwa Zgodzi się znamienicie; patrz, gdy wieniec wiją, Że pospolicie sadzą przy różej leliją.
Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa, Serceć jeszcze niestare, chocia broda siwa; Choć u mnie broda siwa, jeszczem niezganiony, Czosnek ma głowę białą, a ogon zielony.
Nie uciekaj, ma rada; wszak wiesz: im kot starszy, Tym, pospolicie mówią, ogon jego twarszy; I dąb, choć mieścy przeschnie, choć list na nim płowy Przedsię stoi potężnie, bo ma korzeń zdrowy.
Jakoś tak się złożyło, że dotąd nie przeczytałam Mitu Syzyfa Alberta Camusa. Albo może czytałam na studiach i zapomniałam, bo to nie był jego moment. Nie wiem. Niedawno musiałam przeczytać, bo był w podręczniku. Okazał się dla mnie czymś więcej niż tylko kolejnym tekstem do omówienia. Pojawił się we właściwym momencie i dobrze, bo bardzo mi teraz potrzebne słowa takie jak te:
Zostawiam Syzyfa u stóp góry. Człowiek zawsze odnajdzie swój ciężar. Syzyf uczy go wierności wyższej, tej, która neguje bogów i podnosi kamienie. On także mówi, że wszystko jest dobre. Świat bez władcy nie wydaje mu się ani jałowy, ani przemijający. Każda z cząsteczek kamienia, każdy poblask minerału w tej górze pełnej nocy same w sobie tworzą świat. Aby wypełnić ludzkie serce, wystarczy walka prowadząca ku szczytom. Trzeba wyobrażać sobie Syzyfa szczęśliwym.
Dzisiaj będzie ślicznie, wyjątkowo lirycznie, a nawet erotycznie. Oto bowiem wybrałam jeden z najpiękniejszych znanych mi zmysłowych tekstów poetyckich o kobiecie. Jest to fragment Poematu o Bogu i człowieku Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Akt stworzenia - i tworzenia. Jak w zdecydowanej większości utworów Baczyńskiego, tak i w tym wierszu nie potkniesz się o słowo, a popłyniesz z jego nurtem. Dodać muszę, że Baczyński to MÓJ poeta. Swego czasu tak mocno i bezwstydnie się z nim spoufaliłam, że zwykłam o nim głośno mawiać po prostu Krzysztof Kamil - albo jeszcze lepiej: Krzyś. Wiem, wariatka, ale tego się nie leczy. Dość więc już, niech przemówi.
Krzysztof Kamil Baczyński, Powieść o kobiecie
Więc wstąpił Bóg w ciało, w którym kwiaty płyną i które dojrzało jak owoc roślinom, i które dojrzało powietrzu i ciepłu, aż prętem sprężystym w zwierciadle zakrzepło. Płynęły mu z ramion włosy w sen, w sen nieprzytomny, pół-metalowy, który poczynał się w blaszkach drżeń, a kończył się w kolebce głowy. Krew płynąc marmur różowy wiąże, wydyma w storczyk skrętów i schyleń i zamykana, łechcąc i drążąc, wykwita w ustach - krwawym motylem. Noc się nadyma w naczyniach ud, w dłoniach się kończy ptasim trzepotem, kipią w powiekach krople nut czy krople nieba dojrzałe złotem? A wtedy wstaje i w tańcu płynie depcząc zielone gwiazdy i cienie, aż się ustoi w ciepłym jaśminie, jakby na progu wniebowstąpienia.
Pusty plac, czyli o królu, który nie powrócił W dalekim (a może bliskim) kraju panował nieszczęśliwy król. Mimo posiadania wielu ziem, wszelkich bogactw, wiernych poddanych, materialnych i niematerialnych dóbr – nie potrafił się cieszyć i żyć pełnią życia. Ciągle zderzał się z rzeczywistością, której nie akceptował i wychodził z tych starć mocno poturbowany. Pewnego dnia jego najbardziej zaufany doradca wręczył mu paszport do lepszego świata i powiedział:
- Idź, może tam odnajdziesz to, czego brakuje ci do szczęścia. Bo jeśli nie, to nie wiem już, jak ci pomóc.
Król posłuchał i wyruszył, chociaż sroga zima akurat rozpanoszyła się w najlepsze i mróz ścinał jego łzy w sople lodu. Nadzieja na znalezienie szczęścia dodawała mu sił i władca wędrował tak zapamiętale, że nie zauważył, jak w niedługim czasie minęła go zima. Lód zaczął się topić, rosił ziemię, której skorupę wkrótce przebiły wiosenne pędy. Król ciągle szedł, nie widząc końca swojej podróży. Gdy nadeszło upalne lato, nie wiedział już, czy pali go pragnienie dotarcia do celu, czy może tylko skóra od oparzeń słonecznych.
Nie wiemy, czy nadeszła jesień i pozwoliła królowi odpocząć.
Nie wiemy, gdzie jest teraz król.
Nie wiemy, czy dotarł do lepszego świata i czy przydał mu się paszport.
Nie wiemy, czy lepszy świat istnieje, ponieważ król nie powrócił i nam o tym nie powiedział.
Może nadal idzie.
Może nadal szuka.
A może już nie.
W królestwie plac, na którym władca zwykle spotykał się z poddanymi, by do nich przemawiać, teraz świeci pustkami i porasta tęsknotą za smutkiem króla.
Znalazłam w tobie niezmierzone szczęście i spokój - kiedy cię poznałam, nie miałam nic, więc bez najmniejszego trudu stałeś się dla mnie wszystkim.
Ashley Audrain, Odruch
Myślę, że nie jest dobrze, gdy drugi człowiek staje się dla nas całym światem. Gubimy wtedy drogę do świata własnego, do którego prędzej czy później przyjdzie nam wrócić.
Dziś jeden z moich ulubionych wierszy. W prostej formie przekazuje ważną treść i jest łatwy do zapamiętania, można sobie recytować przy goleniu. ;-) Uczy stoickiego spokoju i pozytywnego nastawienia, których bardzo często mi brakuje. Wiersz-drogowskaz.
Leopold Staff, Odys
Niech cię nie niepokoją Cierpienia twe i błędy. Wszędy są drogi proste Lecz i manowce wszędy.
O to chodzi jedynie, By naprzód wciąż iść śmiało, Bo zawsze się dochodzi Gdzie indziej, niż się chciało.
Zostanie kamień z napisem: Tu leży taki i taki. Każdy z nas jest Odysem, Co wraca do swej Itaki.
Oto twórcze ćwiczenie. Kiedyś już jedno było, dotyczyło poezji. A to nazywa się Opowiadanie z kubka. Są trzy kubki:
pierwszy zawiera nazwy postaci;
drugi ich cechy;
trzeci nazwy miejsc.
Losuje się po jednym słowie z każdego kubka i tworzy opowiadanie, którego bohaterem będzie wylosowana postać o wylosowanej cesze charakteru, akcja zaś będzie się działa w wylosowanym miejscu. Opowiadaniu można oczywiście nadać tytuł. Wylosowałam: mechanik samochodowy, nerwowy, studio telewizyjne. Powstało:
Niecodzienny debiut telewizyjny Informujemy o wydarzeniu, które miało miejsce wczoraj na planie popularnego reality show pt. OPOWIEDZ NAM SWOJĄ HISTORIĘ, A MY CIĘ WYŚMIEJEMY. Otóż gościem odcinka nr 19387 był pewien mechanik samochodowy – Aureliusz Klepka z Parzychłapek. Mężczyzna brał udział w eliminacjach do programu aż 13 razy – i dopiero ten trzynasty okazał się dla niego szczęśliwy, a przynajmniej biorąc pod uwagę to, że w końcu udało mu się dostać do programu. Pod innymi względami trzynastka okazała się, jak to trzynastka, pechowa. Pan Aureliusz postanowił bowiem zrobić tzw. wielkie wejście i… wjechał do studia telewizyjnego odrestaurowanym przez siebie jednym z najstarszych modeli Forda, z roku 1937. Wszystko byłoby dobrze, efekt WOW może i zostałby osiągnięty – gdyby nie to, że pan Aureliusz po wjechaniu postanowił jeszcze odbyć przejażdżkę po studiu slalomem. Stary Ford prawdopodobnie podołałby temu przedsięwzięciu, ale nerwowy i zestresowany pan Aureliusz nie zapanował nad kierownicą, staranował studyjne wyposażenie i zatrzymał się wśród widowni uczestniczącej w nagraniu. Poza zniszczonymi meblami, nagłośnieniem, oświetleniem i innym sprzętem oraz autem i zszarganymi nerwami kierowcy są też inne szkody. Siniaki i stłuczenia u kliku dam, ukradzione w wyniku zamieszania portfele i telefony, a także słonik na szczęście, którego pragnęła podarować prowadzącemu program jedna z fanek. Słonik ów w wyniku opisywanych wydarzeń stracił trąbę. Z wiadomych względów pan Aureliusz nie miał okazji opowiedzieć widzom swojej historii, a ci nie mieli okazji go wyśmiać. Możemy się jedynie domyślać, co powiedziałby, gdyby mógł – i zaśmiać się w duchu. :)
Jaki jest sens tego typu ćwiczeń? Pokazują, że można stworzyć coś z niczego (pełną, dowolnie długą opowieść na podstawie trzech słów), bogacą słownictwo, bawią. :)
Przyjechałem z wielkiego miasta z całym tym hałasem i brakiem czasu na refleksję nad życiem, a tutaj mi się wydaje, że te proporcje są z kolei ekstremalnie odwrócone w drugą stronę. Ta cisza niby jest cudowna, ale z drugiej strony boję się, czy za nią coś się nie czai - zaśmiał się - choćby w tych lasach. Jestem bardziej świadomy dni, które przeżywam, ale z drugiej strony nie wiem, czy nie dojdę do jakichś pokręconych wniosków nad życiem i losami tego świata. W Warszawie nie było czasu na takie rozważania, bo go na wszystko wciąż brakowało, tutaj mam go być może zbyt dużo i czuję się zdezorientowany.
Jestem nastawiony pokojowo - oznajmił uzbrojony mężczyzna. - Nie chcę kłopotów. Dlatego noszę przy sobie broń. I generalnie nie mam nic przeciwko osobom takim jak ty. Ali Smith, Jesień
Jakby demokracja była butelką, którą można rozbić i zagrozić, że się trochę narozrabia. Nadszedł czas, kiedy ludzie mówią do siebie różne rzeczy, ale nic z tego nie zmienia się w dialog. Nastąpił koniec dialogu.
