@almos

Jan Polkowski (ur. 1953) – poeta, prozaik

 

Jan Polkowski

 

Rzeka

 

Jestem młodszy o ponad pół wieku

łowię patykiem ryby w młynówce.

Jednak zanadto się przechylam i po chwili chybocąc się

płynę i bulgocę jak wrzucona do wody pusta butelka.

Tę krótką podróż przerywa mama która krzycząc z przerażenia

wyciąga mnie na brzeg.

Budzę się później w domu i ostrożnie dotykam siebie.

Istnieję – znajduję kawałek wierzbowego łyka

przylepiony mocno do skóry.

Kim jestem czy kim się staję gdy go odlepiam?

Tym który tonie i który śpi? Tym który umiera i budzi się?

Tym który widzi i tym który rozpacza?

Leżę nowonarodzony w nakrochmalonej pościeli i dotykam

zamkniętej w suchym kawałku kory przeszłości i przyszłości.

Po raz pierwszy odkrywam urywany puls wewnętrznej

ciemności i czuję słodki smak

wszechświata.

 

Źródło: Jan Polkowski, Cantus, a5, 2009

 

Tomasz Łubieński, (1938-2024) – prozaik, dramaturg, eseista.

 

Bóg jest Boga nie ma

 

Więc Bóg jest Boga nie ma proszę następne pytanie

czy więcej wolno jeśli nie istnieje

jeden problem mniej złudzeń czy pretensji mniej

nigdy nikt Go nie widział ani też nie słyszał

przeszło dwa tysiąclecia chrześcijańskiej wiary

jedno jest pewne rzadko się uśmiecha

tylko po co wypuszcza na nas tyle zła

ale czasem przynajmniej miejmy tę nadzieję

pokazuje niebieski gest Kozakiewicza

faryzeuszom świętoszkom tartuffom

takim co się próbują zbytnio poufalić

modlić się politycznie do cesarskie władzy

złotego cielca czy innych bałwanów

stworzył jednak dla ludzi Jana Sebastiana

Leonardo Wiliama i Jana-Baptystę

Amadeusza Michała Anioła

oraz Fiodora Adama i Lwa

Dantego Alighieri co wrócił z zaświatów

plus jeszcze setki równych wyżej wymienionym

wśród nich naszego półkrwi Fryderyka

dla mnie to są dowody że Pan Bóg istnieje

mecenas sztuki sam Wielki Artysta

uwierzmy że wymyśli coś na tamtym świecie

w najgorszym razie wieczny odpoczynek

 

Źródło: Tomasz Łubieński: Ulica Mazowiecka, PIW, 2024

 

Anna Piwkowska

 

Niebieski sweter

 

Co mi po tobie zostanie? te miasta

o szarym świcie i o białym zmierzchu.

Małe kawiarnie, grajek na ulicy,

bilet do metra, daleka melodia.

Wrzucałeś franki, szylingi i funty

do kapeluszy. Dawałeś monetę

starej kobiecie na znajomym dworcu,

ptaki karmiłeś skórkami od chleba.

Co mi po tobie zostanie? ta czułość

do starych ludzi. Błękitne koszule

zawsze spłowiałe. Ulubione płaszcze

zawsze z urwanymi guzikami i zawsze

dla moich ramion przydatne i czułe.

Co mi po tobie zostanie? ten bezruch

na fotografiach, ale jednocześnie

gesty i słowa szeptane pośpiesznie

dla różnych kobiet, we wszystkich językach.

Może zostanie po tobie ta słabość

do pięknych twarzy, do różnych kolorów

skóry, sylwetek odmiennych i wzorów

pisma i jeszcze do odmiennych smaków.

Niebieski sweter. Zapach mokrej wełny.

Astry na stole i cienie na trawie.

Co między nami niemożliwe prawie.

Kroki przebrzmiałe w podcieniach katedry.

Niebieski sweter też się w proch rozpadnie

i nie zostanie nawet ścieg na ściegu.

Popłyną oczka jak strumyki śniegu

kiedy je odwilż rozpuszcza dokładnie.

 

Nieborów, sierpień 1998

 

Źródło: Anna Piwkowska: Niebieski sweter. Wiersze dawne i nowe, Warszawa 2004

 

Aneta Kamińska – poetka i tłumaczka literatury ukraińskiej.

Wiersz z tomu poświęconego w całości wojnie w Ukrainie

 

Aneta Kamińska

 

pokój z widokiem na wojnę

 

0.

jeszcze przed wigilią

do mojego mieszkania

ktoś wdarł się siłą

i spenetrował

i wypatroszył

 

powyrzucał

porozrzucał

porozkradał

 

(komputer

i książki

zostawił)

 

1.

dźwięk helikoptera

nad moim osiedlem

równie świdrujący jak dźwięk telefonu

 

odkąd się zaczęło

nie milkną

 

u nas przed samą wojną

też tak latały

mówi luba

 

sprawdzam w internecie

tajemniczy samolot nad warszawą

ale to nie ten

 

może niedaleko jest

baza wojskowa

mówi luba

 

nie chcę mieszkać

koło bazy wojskowej

w czasie wojny

przecież ją pierwszą ostrzelają

 

bazy wojskowe w polsce

wpisuje do wyszukiwarki oksana

 

2.

co to za samolot

pytam podczas zajęć iwana

który jest dziennikarzem

i musi takie rzeczy wiedzieć

 

nie wie

ale sprawdza na flightradarze

 

to jest polski samolot

uspokaja

ma napis

polish air force

 

to helikopter wojskowy

po co ciągle tu lata

przedtem go nie było

 

ważne że nie rosyjski

 

no

gdyby był rosyjski

już dawno

zrzuciłby bombę

 

3.

masz strategicznie dobre mieszkanie

mówi luba

 

naprawdę

a ja ciągle myślę

że powinnam je zmienić

bo w razie wojny

wojsko wejdzie mi przez balkon

 

dobrze że nisko

bo w razie ataku rakietowego

łatwo cię będzie wyciągnąć

łatwiej niż z piwnicy

 

i dobrze

że masz rolety

nie trzeba będzie zaklejać okien

 

nie

jednak trzeba

bo odstają

 

tak

już widziałam w internecie

mam taśmę klejącą z przeprowadzki

 

i musisz sprawdzić

które ściany są nośne

to na planie widać

 

nie wiem tylko

czy na korytarzu mogłabym leżeć

chyba lepiej w łazience

bo regał mam nieprzymocowany do ściany

 

możesz jeszcze przymocować

mówi luba

 

książki i tak wypadną

 

jeśli nie rakieta

to zabiją mnie

moje własne książki

 

ale mogę nimi zastawić okna

to też widziałam

 

4.

i zapisz się na kurs

pomocy medycznej

każe luba

 

każdy musi nauczyć się

albo strzelać

albo ratować

wyjaśnia ołesia

 

ale ja nie mam teraz czasu

 

jeśli będą sygnały

że nadchodzi wojna

to wtedy się zapiszę

(nie będę przecież strzelać)

 

wtedy to już

będzie za późno

stanowczo patrzy na mnie

luba

 

5.

chyba was pogięło

mówi oksana

 

Warszawa, marzec – kwiecień 2022

 

Źródło: Aneta Kamińska: Pokój z widokiem na wojnę, Brzeg 2023

 

 

Dominik Żyburtowicz

 

O czym nie powiedział Bukowski

 

środek lata sezon ogórkowy a ty (jako że porzuciłeś

zespół iluzji i zaprzeczeń) jesteś alkoholikiem

z którego – jak mówią w Centrum Leczenia

ANON zdrowiejemy Charles – świeżego ogórka

nie zrobisz albowiem ogór raz zakiszony

już nigdy nie będzie świeży do końca życia

musisz uważać nie może być inaczej porzuć

złudne nadzieje najlepiej już teraz nie myśl

 

o tym wcale najważniejsze są kolejne dwadzieścia

cztery godziny a nie dwadzieścia cztery lata inaczej

oszalejesz wanny wódki oj to już nie dla ciebie

ty wypiłeś je w moment inni nie tankują tyle

przez całe ziemskie istnienie chcesz dalej?

proszę nie ma sprawy w sztuce tracenia nietrudno

dojść do wprawy przepij mieszkanie wyklnij żonę

niech dzieci pewnego dnia nie wrócą ze szkoły

 

i niech tak zostanie co tam drobiazg środek

lata sezon ogórkowy a ty (jako że porzuciłeś

zespół iluzji i zaprzeczeń) jesteś alkoholikiem

z którego – jak mówią w Centrum Leczenia

ANON zdrowiejemy Charles – świeżego ogórka

nie zrobisz albowiem ogór raz zakiszony nigdy

nie będzie świeży i nagle on kolega od kielicha

z rechotem wchodzi na arenę a potem umiera

 

jesienią kto woła z oddali grzmot psów ujadanie?

płakała w nocy ale nie jej płacz cię zbudził był to

po prostu twój głód alkoholowy inaczej mówiąc

ZŁOŚĆ LĘK WSTYD POCZUCIE WINY i te

natrętne powracające myśli myśli myśli

aniele whisky stróżu mój jakże ciężka nałogowca

przewlekła choroba jeśli jeszcze nie wiesz

bo skąd? gdy ludzie biadolą tu chodzi o menela

 

spod sklepu takiego luja brudasa głupcy

ignoranci ta statystyka dotyczy może pięciu

procent reszta to gość chodzący do pracy

tygrys wkurwiony sam nie wie na co albo

mu się wydaje że wie odczuwa krzywdę niechęć

do ludzi wyklina żonę zmiennika szefa polityków

kraj fatalny kraj powtarza czy zaczynasz rozumieć?

nasz bohaterze to nie świat jest zły Bukowski

 

Źródło: Dominik Żyburtowicz: Terapia Jana Bukowskiego. 37 wierszy o trzeźwieniu, Wrocław 2022

 

 

Jacek Łukasiewicz (1934-2021), wrocławski krytyk literacki, poeta, historyk literatury.

 

Jacek Łukasiewicz

 

***

Oprócz podróży są także powroty.

Książki pożółkły, ludzie się postarzeli.

To pierwsze wrażenie, nie ulegaj mu pochopnie.

Ty, inny, spotykasz kogoś, kto czekał

aż będziesz musiał go rozumieć.

Ciesz się spotkaniem – powrotem i podróżą jednocześnie.

Ciesz się spokojnie, z teraźniejszym swoim pulsem i potem.

Nie musisz się spieszyć. Zdążysz.

Jeśli przerwiesz rozmowę, przerwiesz ją we właściwej chwili.

I nie prowadź tego wiersza nierozważnie,

do pospiesznej pointy.

 

Źródło: Jacek Łukasiewicz: Uroda świata się nie kończy. Wybór wierszy. Poznań 2021

 

 

 

 

Adriana Szymańska – poetka, eseistka, krytyczka literacka

 

Adriana Szymańska

 

W sprawie filozofów

 

Cogito ergo sum. Cóż za pycha filozofa!

Myślę, więc boję się być tym, kim

jestem – czyż nie to raczej winniśmy recytować?

Wiem, że nic nie wiem. Tak lepiej.

Zostaliśmy stworzeni, żeby nie wiedzieć.

Ale czy owo „nic” nie znaczy nazbyt

wiele dla obolałego umysłu, który

wciąż kuśtyka przez ugór wszechświata?

Errare humanum est. Do końca

naszych dni? I nikt nam nie podpowie

jak rozwiązać zagadkę wiecznego „nigdy”,

gdy idąc w przyszłość potykamy się o schody

życia zostawione za sobą?

Dotknąć choćby rąbka niewiadomego

– tego oni wszyscy pragną. A dostają im się czasem

złote pyłki z barwnego kobierca

spod stóp Przedwiecznego. Które i tak

wracają w końcu tam, skąd zbiegły.

Dziś na kwietnym gazonie podziwiałam

koniczynę. Posiała się sama

w miejsce zwiędłych petunii.

I nawet nie zamierza dopytywać się,

kim jest lub będzie. Wystarczy jej zieleń liści

i liliowy blask kwiatów, żeby znieść

niespodziankę istnienia.

 

Źródło: Adriana Szymańska: Być. 123 wiersze dawne i nowe, Warszawa 2004

 

 

Kilka króciutkich wierszy Leszka Aleksandra Moczulskiego (1938-2017) – krakowskiego poety i tekściarza.

 

Leszek Aleksander Moczulski

 

 

z Hanny Malewskiej

 

kruchość wszystkiego

uczy tkliwie kochać

 

 

Wypis z księgi świętych

 

Bez podziękowania nikczemnieje dusza

 

 

Tumult i osobność

 

Miłości można nie zauważyć

Ale ona zauważa nas

 

 

Z mądrości egipskich

 

Nie biednieje

kto dziękuje

Nic nie traci

kto miłuje.

 

Źródło: Leszek Aleksander Moczulski, Krótko biją serca. Wiersze z lat 1959-2006, 2007

 

 

Janusz Stanisław Pasierb (1929-1993) – ksiądz katolicki, poeta i eseista.

 

 

Janusz Stanisław Pasierb

 

nareszcie serce

 

jakże za młodu

było nudno w moim sercu

fizycznym

cały byłem tym młodym mięśniem

ono było kuliste jak świat

wypełnione spokojnym rytmem

nie zdawałem sobie sprawy że je mam

choć powtarzałem w szkole za poetą

miej serce i patrzaj w serce

 

za to teraz ile życia

ile urozmaicenia

każda zmiana pogody przynosi

prawdziwe trzęsienie ziemi

trzepotania chlupoty zachłyśnięcia

dzikie ptaki na podziemnym jeziorze

przeżywam kieszonkowe agonie

nareszcie wiem doświadczalnie

czuję prawdziwie

mam serce

i patrzę w serce

 

6 VI 1980

 

Źródło: Janusz Stanisław Pasierb, Wiersze zebrane I-IV, Bernardinum, 2021

 

Czesław Miłosz

 

TO

 

Żebym wreszcie powiedzieć mógł, co siedzi we mnie.

Wykrzyknąć: ludzie, okłamywałem was

Mówiąc, że tego we mnie nie ma,

Kiedy TO jest tam ciągle, we dnie i w nocy.

Chociaż właśnie dzięki temu

Umiałem opisywać wasze łatwopalne miasta,

Wasze krótkie miłości i zabawy rozpadające się w próchno,

Kolczyki, lustra, zsuwające się ramiączko,

Sceny w sypialniach i na pobojowiskach.

 

Pisanie było dla mnie ochronną strategią

Zacierania śladów. Bo nie może podobać się ludziom

Ten, kto sięga po zabronione.

 

Przywołuję na pomoc rzeki, w których pływałem, jeziora

Z kładką między sitowiem, dolinę,

W której echu pieśni wtórzy wieczorne światło,

I wyznaję, że moje ekstatyczne pochwały istnienia

Mogły być tylko ćwiczeniami wysokiego stylu,

A pod spodem było TO, czego nie podejmuję się nazwać.

 

TO jest podobne do myśli bezdomnego, kiedy idzie po mroźnym, obcym mieście.

 

I podobne do chwili, kiedy osaczony Żyd widzi zbliżające się ciężkie kaski niemieckich żandarmów.

 

TO jest jak kiedy syn króla wybiera się na miasto i widzi świat prawdziwy: nędzę, chorobę, starzenie się i śmierć.

 

TO może też być porównane do nieruchomej twarzy kogoś, kto pojął, że został opuszczony na zawsze.

 

Albo do słów lekarza o nie dającym się odwrócić wyroku.

 

Ponieważ TO oznacza natknięcie się na kamienny mur, i zrozumienie, że ten mur nie ustąpi żadnym naszym błaganiom.

 

Źródło: Czesław Miłosz: Poezje wybrane, Wrocław, Ossolineum 2013

Mamy nareszcie nową porę roku...

 

Julian Tuwim

 

Wiosna

 

Gro­ma­dę dziś się po­chwa­li,

Po­chwa­li się zbie­go­wi­sko

I mia­sto.

Na ryn­kach się sto­sy za­pa­li

I buch­nie wiel­kie ogni­sko,

I tłum na uli­cę wy­le­gnie

Z ką­tów wy­peł­znie, z nor wy­bie­gnie

Świę­to­wać wio­snę w mie­ście,

Świę­to­wać jur­ne świę­to.

I Cie­bie się po­chwa­li,

Brzu­chu w bio­drach sze­ro­kich,

Nie­wia­sto!

 

Za­chy­bo­ta­ło! -- Buch­nę­ło -- i pły­nie --

Szu­ra­ją nóż­ki, ko­ły­szą się bio­dra,

Gwar, gwar, gwar, chi­cho­ty,

Gwar, gwar, gwar, pi­ski,

Wy­glan­co­wa­ne dow­cip­ku­ją py­ski,

Wy­le­gło mi­liard pstro­ka­tej ho­ło­ty,

Szu­ra­ją nóż­ki, ko­ły­szą się bio­dra,

Szur, szur, szur, gwar, gwar, gwar,

Suną ty­sią­ce roz­wy­drzo­nych par,

- A da­lej! A da­lej! A da­lej!

W ciem­ne zie­leń­ce, do alej,

Na ław­ce, psie­kr­wie, na traw­ce,

Na­rób­cie Pol­sce ba­cho­rów,

Wij­cie się, psie­kr­wie, wij­cie,

W szyn­kach na­roż­nych pij­cie,

Roz­rzuć­cie wię­cej „ka­wa­ler­skich cho­rób”!

A!! będą póź­niej ze wsty­du się wiły

Dziew­ki fa­brycz­ne, brzu­cha­te ko­by­ły,

Krzy­wych pę­dra­ków srom­ne no­si­ciel­ki!

Gwałć­cie! Po­le­ci każ­da na ko­la­cję!

Na ko­lo­ro­we wa­sze ka­mi­zel­ki,

Na pa­pie­ro­we wa­sze koł­nie­rzy­ki!

Tłu­mie, bądź dzi­ki!

Tłu­mie! Ty masz RACJĘ!!!

 

O, ty zbrod­nia­rzu cu­dow­ny i pro­sty,

Ele­men­tar­ny, pier­wot­nie wspa­nia­ły!

Ty gno­ju mia­sta ty­ta­nicz­nej kro­sty,

Tłu­mie, o Tłu­mie, Tłu­mie roz­sza­la­ły!

Fa­luj, strasz­li­wa maso, po uli­cach,

Wra­caj od rogu, śmiej się, wa­riuj, sza­lej!

Cia­sno ci w zwar­tych, twar­dych ka­mie­ni­cach,

Przyj! Może pęk­ną - i pój­dzie­cie da­lej!

 

Po­wie­trza! Z swych za­tę­chłych i nud­nych fa­cja­tek

Wy­legł po­twór po­rub­czy! Hej, czter­na­sto­lat­ki,

Bę­dzie dziś z was ko­ro­wód za­sro­ma­nych ma­tek,

Kwiat­ki moje nie­win­ne! Ja­sne moje dziat­ki!

 

Bę­dzie dziś świę­to wa­sze i za­brzę­czą szklan­ki,

Ze wsty­dem po­wró­ci­cie, ro­dzi­ce was skar­cą!

Wyj­dzie­cie dziś na rogi ulic, o ko­chan­ki,

Sprze­da­wać się ob­le­śnym, trzę­są­cym się star­com!

 

Hej w dryn­dy! Do ho­te­lów! na wie­deń­ski szny­cel!

Na piw­ko, na ko­nia­czek, na ka­nap­kę mięk­ką!

Uśmiech­nie się, dziew­cząt­ka, kel­ner wasz, jak szpi­cel,

Nie­jed­ną taką wi­dział, nie­jed­ną ser­deń­ko...

 

A kie­dy cię obej­mą śli­skie, drżą­ce łapy

I mło­dej pier­si chci­wie, szyb­ko szu­kać za­czną,

Gdy ro­ze­dmą się w żą­dzy noz­drza, tłu­ste chra­py,

Gdy ci kto po­cznie szep­tać po­ku­sę łaj­dacz­ną -

 

- Po­zwól!!! Prze­raź go sobą, ty grze­chu, ko­bie­to!

Ro­dzi­ciel­ko wspa­nia­ła! Sa­mi­co na­brzę­kła!

Olśnij go wy­uz­da­niem jak zło­tą ra­kie­tą!

„Nie w sty­lu” bę­dziesz - trwoż­na, wsty­dli­wa, wy­lę­kła...

 

Wio­sna!!! Patrz, co się dzie­je! Toć jesz­cze za chwi­lę

I rzu­ci się tłum cały w rui na uli­cę!

Zoś­ki ze szwal­ni i pral­ni, „Igna­cze”, Ka­mi­le!

I po­czną sobą sam­ców czę­sto­wać sa­mi­ce!

 

Wio­sna!!! Haj­da - pęcz­niej­cie! Truj­cie się ze sro­mu!

Do szpi­ta­li gro­mad­nie, tłusz­czo roz­wy­drzo­na!

Do klo­ak swe ba­strzę­ta ci­skaj po kry­jo­mu,

I zno­wu na uli­cę, w jej chwyt­ne ra­mio­na!!!

 

Jesz­cze! Jesz­cze! I jesz­cze! Za­chłan­nie! Bez­kre­śnie!

Rodź­cie, a jak naj­wię­cej! Trze­ba mia­sto si­lić!

Wy­ry­waj­cie ba­cho­rom ję­zy­ki bo­le­śnie,

By, gdy je w dół wrzu­ci­cie nie mo­gły już kwi­lić!

 

Wszyst­ko - wa­sze! Bio­dra­mi śmi­gaj­cie, uda­mi!

Niech idzie tan lu­bież­nych pod­nie­ceń! Nie szko­dzi!

- Och, sła­wię ja cię, tłu­mie, wznio­sły­mi sło­wa­mi

I cie­bie, Wio­sno, za to, że się zbrod­niarz pło­dzi!

 

Źródło: Julian Tuwim: Wiersze 1, Czytelnik, 1986

Konstandinos Kawafis (ur. 1863 w Aleksandrii, zm. 1933 tamże) – nowożytny poeta grecki.

 

Konstandinos Kawafis

 

ILE MOŻESZ

 

Choćbyś nie potrafił swego życia uczynić, jakim byś chciał,

przynajmniej tyle próbuj,

ile możesz: nie pospolituj go

zbyt częstym obcowaniem z ludźmi,

wśród bieganiny, próżnego gadulstwa.

 

Nie pospolituj go, wlokąc je to tu, to tam

i z powrotem, często, na spotkania

z nowymi znajomymi, na wystawne przyjęcia:

pchając je w powszednią głupotę.

tak że w końcu legnie na tobie jakby obcy ciężar.

 

Tłumaczenie: Ireneusz Kania

 

Źródło: Konstandinos Kawafis: Ile możesz, Wiersze wszystkie Apanta Poietika, Austeria 2022

 

 

Kilka haiku Yosy Buson, poety japońskiego (1716–1783) w przekładzie Leszka Engelkinga

 

Yosa Buson

 

* * *

Chłód mnie przeniknął,

w sypialni nastąpiłem

na grzebień zmarłej.

 

 

* * *

Ze smutkiem w sercu

wszedłem na wzgórze, patrzę

krzak róży kwitnie.

 

 

* * *

Późno już, w sklepach

gasną powoli światła.

Spadł deszcz wiosenny.

 

 

* * *

Kwitnąca grusza.

Kobieta czyta liścik

w świetle księżyca.

 

 

Źródło: Leszek Engelking: Moje maski, moje twarze. Wybrane przekłady poetyckie, Officyna 2021

 

Jeden z moich ulubionych wierszy noblisty.

 

Czesław Miłosz

 

Sroczość

 

Ten sam i nie ten sam szedłem przez las dębowy,

Dziwiąc się, że muza moja, Mnemozyne,

Nic nie ujęła mojemu zdziwieniu.

Skrzeczała sroka i mówiłem: sroczość,

Czymże jest sroczość? Do sroczego serca,

Do włochatego nozdrza nad dziobem i lotu,

Który odnawia się, kiedy obniża,

Nigdy nie sięgnę, a więc jej nie poznam.

Jeżeli jednak sroczość nie istnieje,

To nie istnieje i moja natura.

Kto by pomyślał, że tak, po stuleciach,

Wynajdę spór o uniwersalia.

 

Montgeron, 1958

 

Źródło: Czesław Miłosz: Poezje wybrane, Ossolineum, 2013

 

Wiersz z ostatniego numeru kwartalnika 'Czas Literatury' poświęconego (w części) Wisławie Szymborskiej.

 

Grzegorz Uzdański

Wisława Szymborska

Ostatni komentarz

 

Mężczyźni po trzydziestce,

dyskutujący

na Facebooku.

 

Muszą odpowiedzieć

temu drugiemu.

 

Czytają artykuły po angielsku,

szukając cytatu,

który zamknie mu usta.

 

Wytykają

błąd logiczny.

Myślą, czy dobrze wytknęli.

 

Ostrzą

ciętą ripostę,

by cięła podwójnie.

Czytają ją sobie

na głos.

 

Na koniec dopisują „z mojej strony EOT,

mam coś takiego jak praca”.

 

I już mogą czekać,

czy tamten odpowie.

 

Marzą, że coś mu się stanie,

nic ostatecznego:

stłuczka,

niegroźny zawał,

zalanie mieszkania,

pożar (metaforyczny) w pracy, och, cokolwiek,

co sprawi, że nie odpisze.

 

Mężczyźni po trzydziestce

marzą o tym ze wstydem

i bez większych nadziei.

 

Spójrz na nich: kołyszą dziecko, a wzrok nieobecny.

Ewaluują projekt, ale myśl nie tu.

 

Szybko po telefon i do powiadomień,

czy odpisał? Niestety, odpisał i nawet

dostał dwa polubienia.

 

Jest pierwsza w nocy, kiedy

mężczyźni po trzydziestce,

bladzi i niewyspani

siadają do odpowiedzi.

 

Ale tym razem naprawdę,

naprawdę ostatni raz.

 

 

Źródło: Kwartalnik Czas Literatury, zima 2023/24