Wiersz z ostatniego numeru kwartalnika 'Czas Literatury' poświęconego (w części) Wisławie Szymborskiej.

Grzegorz Uzdański

Wisława Szymborska

Ostatni komentarz

Mężczyźni po trzydziestce,

dyskutujący

na Facebooku.

Muszą odpowiedzieć

temu drugiemu.

Czytają artykuły po angielsku,

szukając cytatu,

który zamknie mu usta.

Wytykają

błąd logiczny.

Myślą, czy dobrze wytknęli.

Ostrzą

ciętą ripostę,

by cięła podwójnie.

Czytają ją sobie

na głos.

Na koniec dopisują „z mojej strony EOT,

mam coś takiego jak praca”.

I już mogą czekać,

czy tamten odpowie.

Marzą, że coś mu się stanie,

nic ostatecznego:

stłuczka,

niegroźny zawał,

zalanie mieszkania,

pożar (metaforyczny) w pracy, och, cokolwiek,

co sprawi, że nie odpisze.

Mężczyźni po trzydziestce

marzą o tym ze wstydem

i bez większych nadziei.

Spójrz na nich: kołyszą dziecko, a wzrok nieobecny.

Ewaluują projekt, ale myśl nie tu.

Szybko po telefon i do powiadomień,

czy odpisał? Niestety, odpisał i nawet

dostał dwa polubienia.

Jest pierwsza w nocy, kiedy

mężczyźni po trzydziestce,

bladzi i niewyspani

siadają do odpowiedzi.

Ale tym razem naprawdę,

naprawdę ostatni raz.

Źródło: Kwartalnik Czas Literatury, zima 2023/24