Piękny wiersz. I prawdziwy. Teraz, gdy się zainteresowałam ogrodem, widzę, że świat się faktycznie mieści w takiej przykładowej makówce. Chodzi mi o to, że takie problemy jednego kwiatka są ważne dla psychiki człowieka i pomagają poukładać te większe. I prawdę mówiąc, czy to nie cud natury? Jest ziarenko, a z niego w swoim czasie wyrasta piękna roślinka, która sama wie, czy jest jednoroczna, czy wieloletnia. Czy ma kwitnąć wiosną, czy latem.
Czy my też to wiemy? Zastanawiam się. A skoro wiemy, bo po co się zadręczać? Makówka nie myśli, o tym, że ma rosnąć. Ona rośnie.

Wiersz, który wywołał u mnie uśmiech. Może czasami warto spojrzeć na nasze "wielkie" problemy z tej perspektywy.

Bardzo mi się podoba. Takie niby maleństwo, treściwe i jakie pojemne.