@OutLet

Oszaleć można z tą robotą!

Powiedziała Klakierka, licząc kolby kukurydzy. :)

Jesienna Klakierka. To jej pierwsza jesień. :)

Ponieważ znów się zastanawiam, co ja robię tu.

Tadeusz Kubiak, Cyrk?

Wszyscy żyjemy - jak w cyrku, w kinie,

tańcząc, gdy grają, chodząc po linie...

Żonglując życiem, wciąż na trapezie.

Konik ułański, jak niósł nas - niesie.

W każdym z nas trochę żyje poetów,

od poematów i od sonetów.

A kiedy mamy zbyt smutne twarze,

to rozjaśniamy swojskim pejzażem.

W każdym z nas - heros. W każdym z nas - aktor.

Jaki, do diabła, diabeł nas natchnął?

Tekst za: Tadeusz Kubiak, Pisanie pamiętnika, Iskry, Warszawa 1982, s.15.

"Masz być grzeczna, rozumiesz???"

Tłumaczyła mama córce. :)

Gdzie byłaś? Dlaczego tak późno wróciłaś? Co nam przyniosłaś?

Młodsze koleżanki Bomby, jedna nawet trochę do niej podobna. :)

I mistrzyni trzeciego planu, Klakierka. :)

Wiersz w sam raz na tegoroczny Miesiąc Bibliotek Szkolnych, którego hasło brzmi

"Baśnie i legendy z całego świata". ;-)

Antoni Marianowicz, Ballada o denatce Wandzie

Przed lat tysiączkiem, w piątek, o świcie

Okropna stała się draka,

Bo postradała tragicznie życie

Krakówna Wanda niejaka.

Jeden ją męczył względem miłości

Gość z zagranicy nadziany,

Ciuchy jej zwoził w wielkiej ilości,

A wszystkie "mejd in Germany".

Lecz choć się stale przy niej uwija

Ten szkopski militarysta,

Ta nasza Wandzia jako lelija

Bezwarunkowo jest czysta.

I z tej czystości - chlup! - w rzeczne wiry,

W topiele oraz odmęty,

Trzeba szykować żałobne kiry,

Bo już pamięci jest świętej!

Zamiast się rzucać tak prosto z mostu

I zaraz być za nieboszczkę,

Mogła przepędzić Szkopa po prostu

I jeszcze żyć sobie troszkę.

Więc gdy, o dziewki, gość dewizowy

Miłością kusi was zdradną,

Po rozum radzę wam iść do głowy,

Ale nie radzę iść na dno!

Tekst za: Antoni Marianowicz, Co Państwu dolega? (z ilustracjami Eryka Lipińskiego),

Spółdzielnia Wydawnicza Czytelnik, Warszawa 1967, s.68.

Odpoczynek po robocie.

Albo pilnowanie zbiorów. ;-)

Ostatnio tylko koty i koty...

Lucek się zaniepokoił i postanowił przypomnieć się Państwu, wyjątkowo radośnie pozując do zdjęcia. :)

Filomena i Klakierka.

Gdybyście się zastanawiali, na czym siedzi Klakierka, to na pałąku od starej studni.

Studnię trzeba było przykryć (Filomena siedzi właśnie na przykryciu), bo młoda miała ochotę się kąpać. :)

Tyle roboty z tymi dyniami! A pomocy nie widać.

Komu cukinię, komu Klakierkę, a komu mistrzynię drugiego planu - Filomenę? :)

Krótko, treściwie, a zarazem szeroko.

Adam Zagajewski, To

To, co tak ciąży

i pcha w dół,

to, co boli jak ból

i pali jak policzek,

to może być kamień

lub kotwica.

Tekst za: Adam Zagajewski, Wiersze wybrane, Wydawnictwo a5, Kraków 2017, s.65.

Klakierka chciałaby się pochwalić dynią, jaką wyhodowała. :)

Nie wiem, co mam zrobić z tym, że jestem taki słodki. :)