Dzisiaj klasyka w dwóch tłumaczeniach, bo lubię porównywać. Czasem nawet pacjentom daję jedno tłumaczenie w gratisie.
Horacy - Do Leukonoe
Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie, Jaki nam koniec gotują bogowie, I babilońskich nie pytaj wróżbiarzy. Lepiej tak przyjąć wszystko, jak się zdarzy. A czy z rozkazu Jowisza ta zima, Co teraz wichrem wełny morskie wzdyma, Będzie ostatnia, czy też nam przysporzy Lat jeszcze kilka tajny wyrok boży, Nie troszcz się o to i… klaruj swe wina. Mknie rok za rokiem, jak jedna godzina. Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę W złudnej przyszłości obietnice płoche.
Przepraszam, że tak późno zorientowałem się, że muszę poprawić wypracowanie. Mam nadzieję, że pani profesor się nade mną zlituje i pozwoli poprawić ocenę.
Odpisałam mu, że czasami nadzieja to jedyne, co nam pozostaje.
Przyszedł czas na barok - bo lubię. To były czasy bardzo pomysłowej poezji.
Zwróćcie uwagę, że ten cały, dość długi wiersz to... tylko jedno zdanie. :)
Jan Andrzej Morsztyn - Niestatek
Prędzej kto wiatr w wór zamknie, prędzej i promieni Słonecznych drobne kąski wżenie do kieszeni, Prędzej morze burzliwe groźbą uspokoi, Prędzej zamknie w garść świat ten, tak wielki, jak stoi, Prędzej pięścią bez swojej obrazy ogniowi Dobije, prędzej w sieci obłoki połowi, Prędzej płacząc nad Etną łzami ją zaleje, Prędzej niemy zaśpiewa, i ten, co szaleje, Co mądrego przemówi: prędzej stała będzie Fortuna, i śmierć z śmiechem w jednym domu siędzie, Prędzej prawdę poeta powie i sen płonny, Prędzej i aniołowi płacz nie będzie plonny, Prędzej słońce na nocleg skryje się w jaskini, W więzieniu będzie pokój, ludzie na pustyni, Prędzej nam zginie rozum i ustaną słowa, Niźli będzie stateczną która białogłowa.
Efekty dzisiejszej pracy twórczej - moje próby haiku. Z naciskiem na próby. Ale bawiłam się przy tym bardzo dobrze, choć może treść nie zawsze na to wskazuje. :)
1. z nadejściem grzmotów uśmiech płacze ze szczęścia mur nie istnieje
2. wiosna jest światłem prowadzi mnie do celu wtedy odpocznę
Dla jednych ten wiersz będzie obrazoburczy, dla innych tak trafny, że już bardziej nie można. A nie powstał dziś.
Andrzej Bursa, Modlitwa dziękczynna z wymówką Nie uczyniłeś mnie ślepym Dzięki Ci za to Panie
Nie uczyniłeś mnie garbatym Dzięki Ci za to Panie
Nie uczyniłeś mnie dziecięciem alkoholika Dzięki Ci za to Panie
Nie uczyniłeś mnie wodogłowcem Dzięki Ci za to Panie
Nie uczyniłeś mnie jąkałą kuternogą karłem epileptykiem hermafrodytą koniem mchem ani niczym z fauny i flory Dzięki Ci za to Panie
Na szczycie skali wartości Emilii stał jej Bóg Wyobraźni, kontakt z ludzkim gatunkiem zajmował miejsce ostatnie. Wolność równała się dla niej samotności.
Wyjątkowo bujna i płodna wyobraźnia dzieci, dla której tworów rzeczywistość na plebanii nie mogla być konkurencją, dała początek fali rojeń, która z biegiem czasu nie tylko nie malała, lecz przeciwnie, rozrastała się i olbrzymiała, przesłaniając niekiedy prawdziwy świat i jego problemy. Od zabaw, polegających na rozbudowywaniu zapożyczonych wątków i wymyślaniu nowych, dzieci przechodziły powoli do budowania równoległej rzeczywistości, równie fascynującej, jak szare były ich dni. Ta urojona rzeczywistość zmieniała się i ulegała przekształceniom, ale towarzyszyła im niezmiennie przez całe życie.
Anna Przedpełska-Trzeciakowska, Na plebanii w Haworth.
Świetna książka. Przepadłam zupełnie w stylu pisania autorki - jak i w wyobraźni rodzeństwa Brontë.
