Maggie w książkach

 

Zanim skończył mówić, zrobiłam krok i usłyszałam trzask. Zatrzymałam się na kupce potłuczonego szkła, leżącej pod oknem w przedpokoju, obok drzwi. Nogą zahaczyłam o miotłę z plastikowym włosiem, której policjant użył zapewne do uprzątnięcia tego bałaganu.

– Kto zamiótł szkło? Mówiłam ci przez telefon, żebyście niczego nie dotykali, Debarnot. Nie wiecie, że w ten sposób można zatrzeć odciski palców?

– Miotła już tam stała, gdy znaleziono ciało. Nikt niczego nie dotykał… aż do teraz – dodał komisarz, patrząc na moją stopę...

– Weszli tędy? – zapytałam, wskazując na okno zasłonięte grubą, czerwoną zasłoną.

Lamuedra potrząsnął głową i odsunął materiał. Okno, które wychodziło na ulicę, miało zamknięte okiennice i nienaruszoną szybę.

– A więc skąd się wzięło to szkło?

– To ty masz dyplom z kryminalistyki – odparł komisarz, wzruszając ramionami.

 

 

Cześć Madziu! Cała przyjemność po mojej stronie. Dziękuję za możliwość wygadania się!

Nie mylisz się, dopiero próbuję znaleźć swoje miejsce na rynku i mam nadzieję, że uda mi się je zagrzać na dłuższy czas.

Cóż mogłabym o sobie sama powiedzieć? (śmiech) Tego pytania obawiałam się najbardziej!

 

A więc na pewno jestem chorobliwym miłośnikiem słowa pisanego – jak nie przelewam własnych słów na papier, to dosłownie pożeram każdy tekst, który tylko wpadnie mi w łapki. I jak na pewno się domyślasz – zużywam niebywałe ilości kropli do oczu. (śmiech)

 

Jestem troszkę introwertykiem, dzięki czemu pisarstwo stało się moją wymarzoną pracą. Już od najmłodszych lat stanowię przykładowy okaz geeka SFF – w końcu dorastałam na komiksach o Thorgalu, hollywoodzkich produkcjach takich jak Obcy, Gwiezdne Wojny, Predator, Terminator, Piąty Element czy nawet Niekończąca się Opowieść; na serialach typu Buffy Postrach Wampirów, Star Trek, Z Archiwum X, oraz oczywiście na książkach mistrzów, jak Stanisław Lem, Frank Herbert, czy Isaac Asimov. Gwoli jasności – te wszystkie nazwiska i tytuły to zaledwie wisienka na torcie, i nie ograniczam się też wyłącznie do fantastyki. Jak już wcześniej wspomniałam – czytam (i oglądam ) wszystko co wpadnie mi ręce, ale nie ukrywam, że fantastyka jest najbliższa memu sercu.

 

Kolejna moją wielką pasją jest gotowanie. Kocham karmić ludzi i sprawiać im tym przyjemność.

Nie byłabym sobą gdybym nie wspominała też, że jestem zagorzałą miłośniczką kotów i mam dwójkę tych futrzaków – Fiodorka i Fruzię.

Moje nazwisko brzmi Ci obco? Hm może dlatego, że pochodzimy z innych regionów Polski. Ja jestem z Kaszub i tu to nazwisko jest dość popularne, choć nierzadko występują różnice w pisowni – zdecydowana większość posiadaczy pisze je przez jedno f. Ogólnie, z tego co wiem, samo nazwisko Krefft ma pochodzenie niemieckie.

 

Pisałam już jako dziecko. Wszystko zaczęło się od zapisywania jakichś luźnych przemyśleń, czasem nawet modlitw, potem oczywiście moje zapędy literackie ewoluowały i zaczęłam pisać wiersze. Pisanie powieści przyszło mi równie naturalnie. Nagle po prostu poczułam, że muszę natychmiast usiąść i zacząć pisać, a miałam już wtedy dwadzieścia kilka lat. Pierwsza powieść zwyczajnie wylała się ze mnie na kartki i to w zaledwie trzy miesiące. O mały włos udałoby mi się ją wtedy też wydać. Zainteresowało się nią nawet kilka wydawnictw, ale zwyczajnie zabrakło mi wtedy śmiałości i pewności siebie, by doprowadzić tę sprawę do końca. Od tamtej pory powstało kilka powieści, ale to „Nietykalną” postanowiłam wydać jako pierwszą.

 

Wszystkie moje powieści piszę po angielsku. Lubię ten język, jego brzmienie, plastyczność, ale w końcu jestem Polką, więc nie odpuściłabym sobie możliwości zaprezentowania czytelnikom mojej własnej, polskiej wersji książki. Pierwszy draft „Nietykalnej” powstał w języku angielskim, a na jego podstawie stworzyłam polską wersję. Kolejne drafty powieści dopracowywałam już równolegle w obu językach.

 

To trudne pytanie. Chyba zależy jak na to spojrzysz. Jak dla mnie pisanie niby tej samej powieści, ale jednak w innym języku, to tak jak tworzenie drugiej, zupełnie innej książki. Bardzo wielu rzeczy nie da się przetłumaczyć dosłownie, bo tu wkraczamy już w mentalność innych narodów, w inność i specyfikę każdego języka, a jak doskonale wiadomo, każdy naród i ich język jest wyjątkowy pod tym względem. Po prostu tworzysz nowy tekst przy jak najwierniejszym zachowaniu pierwotnej myśli i naprawdę ciężko jednoznacznie określić w którym języku przychodzi mi to łatwiej.

 

Tak, jak najbardziej. Już niedługo „Nietykalna” ukaże się w formie papierowej. Oczywiście poinformuję Czytelników o tym fakcie w moich mediach społecznościowych. A póki co sama siedzę jak na szpilkach w oczekiwaniu na ten dzień, kiedy będzie mi dane trzymać ją w dłoniach. I wąchać kartki. (śmiech)

 

Bardzo chętnie, ale uwaga: spoiler alert! Choć postaram się nie zdradzić za wiele

 

„Nietykalna” to powieść science fiction z mocno wyeksponowanym wątkiem pobocznym dark romance, o młodej kobiecie, dokładnie takiej jak Ty i ja, której nagle wali się cały świat. Brutalna inwazja obcych dziesiątkuje ludność na Ziemi, a tych których pozostawia przy życiu, wywozi do innej galaktyki, by tam służyła najeźdźcom jako niewolnicy. Olympia staje w obliczu niewyobrażalnego zagrożenia. Z początku jest skołowana i zwyczajnie wystraszona, bo nie rozumie co się dzieje, ale kiedy tylko dociera do niej jaką rolę wyznaczył jej w życiu los, wszystkimi siłami staje na wysokości zadania. Nie jest ono niestety łatwe: znalazła się w obcym świecie, nie znając nawet ich języka ani zwyczajów, a do tego … cały szef tego osobliwego towarzystwa, książę Adlai, zdaje się za nią wodzić maślanymi oczami. Wkrótce ów mężczyzna rzuca ją w wir wyzwań. Kobieta przechodzi wszelakie treningi i szkolenia by stać się w końcu jego Nietykalną, bo tak właśnie obcy nazywają swoich osobistych ochroniarzy, którzy to mają szczególne uprawnienia w tym dziwnym społeczeństwie. A mówiąc „dziwnym”, to lekkie niedopowiedzenie. Żadne standardy – ani moralne, ani życiowe – do których kobieta przywykła, nie mają tu racji bytu. Mentalność obcego gatunku jest dla niej skromnie mówiąc szokująca. Olympia nie może się pogodzić z faktem, że ludzi traktuje się tam jak niewolników i obchodzi się z nimi z niewypowiedziana pogardą, agresją i brutalnością, a kobiety – niezależnie od gatunku – nie mają podstawowych praw człowieka i są traktowane przez ogół społeczeństwa wręcz przedmiotowo. Wkrótce bohaterka opanowuje umiejętność gry pozorów, wdając się w nierówną rozgrywkę z obcymi, aby wyzwolić uciemiężonych ludzi. I w niczym jej nie pomaga kiełkujące uczucie do księcia, z którym od początku stara się walczyć ze wszystkich sił, a do tego książę otwarcie okazuje jej coraz większe pożądanie. Jak się zakończy przygoda Olympii? Czy ulegnie namiętności i porywom serca, czy też rozprawi się z zimną krwią z najeźdźcami i ich szefem?

Serdecznie zapraszam do lektury

 

Jasne! Ale znów uwaga: spoiler alert!

 

Olympia Blunt, czyli Opium, to silna kobieta, która lubi działać i żadne wyzwanie nie jest jej straszne. W taki właśnie sposób została wychowana, aby – choć nie wiadomo co się działo – umiała sobie w tej sytuacji poradzić sprytem, argumentem, a nawet jeśli trzeba siłą. Dziewczyna ma serce po właściwej stronie, ale jest w końcu tylko człowiekiem, a co za tym idzie ma też masę przywar, kompleksów i osobistych problemów. Do momentu inwazji prowadziła z góry szczegółowo zaplanowany, wygodny tryb życia, co uwielbiała, a kiedy stało się najgorsze, musiała nauczyć się żyć w żałobie po rodzicach, rodzeństwie, utraconym świecie i życiu, jakie do tej pory znała. Musiała sama na nowo się zdefiniować, swoje światopoglądy, poznać swoje granice i dowiedzieć się, ile była w stanie udźwignąć poczucia winy za rzeczy, których nigdy wcześniej by nie uczyniła. A wszystko po to, by przeżyć i dać innym ludziom szanse na to samo.

 

Książę Adlamerei Sithungusei Beldrulian, czyli po prostu Adlai, to zupełne moralne przeciwieństwo Opium. Tam, gdzie ona widzi morderstwo, dla niego to jedynie naturalny akt zemsty czy zwykłe wykonanie rozkazu, a w jego społeczeństwie przecież jest normą, że cel uświęca środki. Kiedy Olympia mówi „nie” uciechom cielesnym, on – zszokowany jej zachowaniem postanawia tym bardziej ją kusić, gra na jej uczuciach, samemu popadając przy tym niemal w obsesję na jej punkcie. Ale żeby zrozumieć Adlaia należałoby się przyjrzeć jego postaci nieco szerzej. Od dziecka wychowany w cynicznym, amoralnym społeczeństwie, gdzie mordy, zdrady i nieludzkie traktowanie innych, a w szczególności kobiet, było wręcz usankcjonowane ich prawem. Początkowo nie miał pojęcia jak powinien się zachować wobec tej dziwnej, ale jakże zapadającej w pamięć istoty, jaką była malutka – w stosunku do niego– dziewczyna.

 

Ona – zamiast skorzystać z sytuacji i uciekać, gdzie pieprz rośnie w momencie, gdy zdrajca wśród jego własnych ludzi, nieomal go zgładził – uratowała mu życie. Żaden z jego żołnierzy nie rzucił się mu na ratunek, tylko ta drobna kobieta, która spędzała mu sen z powiek od momentu, kiedy ujrzał ją po raz pierwszy. Zatliła się w nim nadzieja, że może wreszcie będzie mógł komuś zaufać i niczym opętany dążył, aby na wszelkie możliwe sposoby przywiązać ją do siebie. Ale czy on kiedykolwiek byłby w stanie komuś tak naprawdę zaufać? Czy osoba, która dorastała w tak ciężkich warunkach, bez miłości, w strachu o własne życie, kiedykolwiek da radę przezwyciężyć taką przeszłość i wynikające z niej nawyki? Czy ktoś, kto jako dorosły już mężczyzna traktował kobiety tak instrumentalnie, bo to przecież w ich społeczeństwie zupełnie normalne, będzie kiedykolwiek w stanie docenić jakąkolwiek kobietę i traktować ją z szacunkiem? Pojęcie syndromu sztokholmskiego jest mu zupełnie obce. Do tej pory radził sobie w życiu jak go uczono i zdobywał wszystko pięścią, ale jej nie. Opium natomiast doskonale zdaje sobie sprawę co się z nią dzieje, kiedy jej uczucie do księcia zaczyna kiełkować. Dopiero kiedy zaczyna ono przybierać na sile zdarzają jej się momenty powątpiewania we własny zdrowy rozsądek, choć nigdy nie uległaby pokusie zdrady własnych pryncypiów. W końcu jej ojciec zadbał o wychowanie swych dzieci na prawdziwych patriotów i niezwykle zaradnych życiowo ludzi.

Obie zranione dusze, które nigdy nie powinny się były spotkać, mimo tych wszystkich niepewności, żalów i obaw, pozwalają sobie na odrobinę uczucia i to właśnie stanowi największą przeszkodę dla głównej bohaterki w dokonaniu tego, co wiedziała, że musi zrobić.

 

Jak już wspomniałam, fantastyka jest najbliższym gatunkiem memu sercu, w związku z tym w całkiem naturalny sposób przychodzi mi tworzyć w nim światy. Nie zastanawiam się nad fabułą, nie planuję, nie piszę konspektów. W momencie, gdy przychodzi wena, po prostu siadam i piszę, a historia tworzy się praktycznie sama. Najczęściej dzieje się tak pod wpływem jakiegoś ciekawego snu, a te mam z reguły niezwykle kolorowe i skomplikowane. Z „Nietykalną” było dokładnie tak samo. Jak tylko się obudziłam, popędziłam do komputera by zapisać sen, a resztę to już wiesz.

 

Nie. Szczerze powiedziawszy nie wiedziałam czego się spodziewać. Za pierwszym razem ciężko cokolwiek przewidzieć. Już sam fakt, że ktoś zechciał wydać moją książkę dał mi takiego kopa dopaminy, że tak naprawdę podeszłam do sprawy na zasadzie „co ma być, to będzie”. (uśmiech od ucha do ucha) Ale – gwoli jasności – jestem niezmiernie wdzięczna każdemu kto zechce przeczytać moją powieść i podzielić się opinią na jej temat. A to wcale nie jest takie łatwe jak może się wydawać. Z resztą Ty sama, jako recenzent, wiesz to najlepiej.

 

Rzeczywiście, padł taki zarzut i nie był on jedyny. Pozwolę sobie zacząć odpowiedź na to pytanie od słów Margaret Atwood, na którą to wylała się fala hejtu, po tym jak napisała „Opowieść podręcznej”, a mianowicie, że nie napisała w swojej książce niczego, co nie miałoby już gdzieś miejsca. Dokładnie tak samo przedstawia się sytuacja z „Nietykalną”. Mizoginizm, odmawianie praw obywatelskich, zastraszanie, wykorzystywanie seksualne, to wszystko ma miejsce do dziś. Kobiety cierpią z tych powodów do dzisiejszego dnia. Nie boję się poruszać trudnych tematów, mimo że moja powieść to fikcja. Dodają one głębi, autentyczności, powodują większe emocjonalne rozterki. Tu mają za zadanie podkreślić jak mało kobiety znaczą w tym okropnym, zimnym i bezlitosnym świecie. Jak trudne stoi przed główną bohaterką wyzwanie, aby w tym świecie zaistnieć, zdobyć odpowiednią pozycję i dzięki temu mieć szansę w walce o wolność. Jak wielkiej wewnętrznej przemiany musi dokonać książę, aby kobieta, którą pokochał, mogła go zaakceptować. Owszem, zdaję sobie sprawę, że te tematy nie są dla każdego – nikt nie ma w końcu obowiązku lubić ani czytać powieści, które powodują u niego stres czy jakikolwiek dyskomfort.

 

Ojej! (śmiech) Odpowiem dyplomatycznie: do tej pory otrzymałam jedynie zestawienie sprzedaży wersji anglojęzycznej, na polską jeszcze troszeczkę za szybko, tak więc muszę stwierdzić, że anglojęzyczna. (śmiech)

 

Czy to będzie trylogia, to sama jeszcze do końca nie wiem, choć trzy części będą na pewno. Mam nadzieję uporać się z drugą częścią do końca roku, i tu mam na myśli obie wersje językowe, natomiast trzecią część chciałabym wydać za kolejny rok. Trzymaj kciuki.

 

Dalszych losów naszych bohaterów. Oj będzie się działo! A co do reszty informacji: wiem, ale nie powiem. (śmiech)

 

Ja również bardzo Ci dziękuję, że zechciałaś poznać mój punkt widzenia, za te wszystkie wyśmienite pytania i życzę Ci samych pomyślności, zdrówka, wytrwałości w czytaniu i wskazywaniu nam kolejnych perełek literatury.

 

 

Dziś padało, a od kilku minut lało już solidnie, więc zwolniłem i wtedy ją zobaczyłem.

Siedziała na przystanku z łokciami wspartymi na udach i podtrzymywała dłońmi głowę. Była zupełnie przemoczona. Długie, mokre włosy opadły w przód, zakrywając jej twarz. Minąłem skrzyżowanie i zacząłem zwalniać. Przejechałem na lewą stronę, zatrzymując się obok przystanku. Poderwała głowę w górę i zamrugała kilka razy, uchylając usta. Musiałem przyznać, że była zjawiskowa, nawet wyglądając w tym momencie jak zmokła kura. Zirytowało mnie to, a ona, widząc moją minę, zaśmiała się pogardliwie. Najwyraźniej była wkurzona i miała w dupie to, czy za chwilę mogę się okazać jej pieprzonym wybawcą.

„Dobrze, dobrze, kochanie, śmiej się. Prowokujesz mnie” – pomyślałem i odsunąłem szybę.

– Proszę, proszę – przekrzyknąłem warkot mijających nas pojazdów. – Kogo my tu mamy?

 

 

 

 

Wydawać by się mogło, że Ance Zwolenkiewicz niczego nie brakuje do szczęścia. Wraz z rodziną wiedzie spokojne życie na jednym z wrocławskich osiedli nowoczesnych domków. Swoje zawodowe ambicje spełnia w pracy, o której zawsze marzyła, i ta sielanka mogłaby trwać wiecznie, gdyby nie to, że Anka buduje ją na kłamstwie.

 

Do czego jest się w stanie posunąć matka, by chronić swoje dziecko?

 

Proszę, pokochaj mnie, tato! to bardzo emocjonalna, dotykająca serca historia. Jest kontynuacją bardzo dobrze przyjętej powieści Proszę, pokochaj mnie, mamo! Książka porusza tematy tabu i balansuje między granicami, by pokazać szerszą perspektywę.

 

 

 

 

Czy szczęście jest nam dane na zawsze?

 

Dominik, znany kiedyś jako Zły, postanowił zostać uczciwym obywatelem. Jest szczęśliwy z ukochaną kobietą i ich dzieckiem. Brakuje mu tylko ojca i przyjaciela: jedynych osób z dawnego życia, które wiedzą, że to nie jego ciało kryje grób podpisany „Domenico Buscetta”.

 

Tymczasem w Rzymie poznaje się dwójka młodych ludzi, którzy od początku mają się ku sobie. Wiele ich łączy, ale nie wiedzą, jak wiele też dzieli. Miłość rozwija się tam, gdzie nie powinno jej być, wyrasta jak roślina na skałach – uparcie i pomimo przeciwności.

 

Jednak przeszłość nie pozwala tak łatwo o sobie zapomnieć... W Południowej Kalabrii ktoś szykuje się do zemsty i chce do tego wykorzystać niewinnych. Don Luciano zaczyna chorować i trafia na leczenie do stolicy. Musi komuś przekazać władzę.

 

Czy w obliczu zagrożenia najbliższych Domenico odrodzi się jako Zły?

 

***

 

Czasami śni mi się dawne życie. Włochy, Kalabria, pomidory… Nasza farma w Bruzzese, ojciec… Mój tata. Tak za nim tęsknię, a wiem, że najprawdopodobniej więcej go nie zobaczę. Tylko dzięki niemu jestem tym, kim jestem. Dzięki niemu mogłem odejść, zacząć nowe życie.

 

Matka ‘Ndràngheta nie wybacza, a ja jestem jej winien swoją śmierć.

 

 

 

 

 

Życie Anabelle Winters przestaje należeć do niej, ale ona jeszcze o tym nie wie… Przyjeżdżając do Fort Lake na uniwersytet White’a, ma nadzieję posklejać swoje życie, które kilka miesięcy temu rozbiło się na kawałki. Nagła śmierć rodziców i utrata rodzinnej winnicy są traumatycznym przeżyciem. Niestety, miejsce, do którego trafia, nie jest tym, za jakie je uważała. Dziewczyna odkrywa zupełnie inną rzeczywistość niż ta, w jakiej miała nadzieję się odnaleźć.

 

Na jej drodze staje syn gubernatora, Jared Black, który nie wydaje się zadowolony z jej obecności na uczelni. Anabelle zaczyna uczestniczyć w grze, w której nie ma żadnych zasad. Wpada w wir tajemnic z przeszłości, które mogą zagrozić jej życiu. Ma przeświadczenie, że to Jared jest przyczyną jej problemów, a jednocześnie nie może przestać o nim myśleć.

 

Czy ulegnie jego urokowi? A może oboje są pionkami w przemyślanej w najdrobniejszych szczegółach grze?

 

 

 

Drugi tom historycznego cyklu o Jagiellonach „Serce w koronie”.

 

Piąty z królewskich synów, Zygmunt Jagiellończyk, od wczesnej młodości miał tylko dwa marzenia. Pragnął założyć szczęśliwą rodzinę i osiąść z nią we własnym księstwie. Po latach tułaczego życia los zaczął mu sprzyjać. Udany związek ze śliczną Kasią – hafciarką królowej – pozwolił mu poznać uroki ojcostwa. Natomiast dzięki wsparciu brata Władysława mógł wreszcie zamieszkać „u siebie” – w księstwie głogowskim. Pozory szczęścia uśpiły jednak czujność księcia. Zbyt późno zrozumiał, że przewrotny los chciał włożyć na jego barki o wiele cięższe brzemię niż mógłby przypuszczać. Lecz to nie zimny metal korony miał mu sprawić najwięcej cierpienia, nawet nie intrygi czy knowania wrogów. To serce – szczere i spragnione miłości rycerskie serce – właśnie ono stało się polem najtrudniejszej bitwy, jaką przyszło stoczyć Zygmuntowi: synowi, bratu, ojcu, mężowi i kochankowi. Jednemu z najdłużej panujących polskich władców.

 

 

Dzisiaj nikt nie używa strzał do zabijania.

 

On jednak dla strzał zabija.

 

Spokój patagońskiego miasteczka burzy wiadomość o okrutnym zabójstwie jednego z jego mieszkańców.

 

Dla kryminolog Laury Badíi jest to sprawa życia – brutalne morderstwo oraz zniknięcie z domu ofiary bezcennej kolekcji trzynastu grotów strzał, wyrzeźbionych tysiące lat temu przez indiańskie plemię Tehuelczy.

 

Wraz z pomocą archeologa z Buenos Aires Laura wyrusza w poszukiwaniu rozwiązania tej zagadki.

 

Śledztwo zaprowadza ją na lodowiec Perito Moreno, do najodleglejszych zakątków Patagonii, a także do najmroczniejszych zakamarków ludzkiego umysłu, gdzie na każdym kroku czają się kłamstwo i chciwość.

 

LAUREAT NAGRODY LITERACKIEJ AMAZON 2017

 

Delikatnie położył dłoń na jej kolanie i przesunął ją nieco do góry, muskając aksamitną, gładką skórę na udzie. Nie zaprotestowała, jednak wstrzymała oddech, nieruchomiejąc. Czuł, że jej się to podoba, dlatego bez wahania sięgnął wyżej, aż do koronkowych majtek. W tym momencie zauważył na sobie jej wzrok. Orzechowe oczy wpatrywały się w niego z przerażeniem, a czas na krótką chwilę stanął w miejscu. Zaklął w myślach i przystąpił do gorączkowego działania w momencie, gdy z gardła dziewczyny wydobył się rozdzierający ciszę krzyk.

 

Zaraz zbiegnie się tutaj tłum ludzi – pomyślał. Co prawda, brał pod uwagę ryzyko, ale nie tak miało być. Wiedział, że nie ma wyboru. Trzeba zrobić to szybko –zdecydował, wbijając cienką igłę w przedramię szarpiącej się pod nim szatynki i zaczął działać. Gdy jego palce zaciskały się wokół łabędziej szyi, a z kobiety zaczęło ulatywać życie poczuł dreszcz podniecenia.

 

 

 

– Ustalmy fakty – odezwała się Anastazja, która wśród znajomych uchodziła za czarownicę. Ciężko pracowała na swoje miano, dbając nie tylko o odpowiednią wiedzę, ale też o wygląd. Przy czym swoją profesję traktowała śmiertelnie poważnie. – Chcesz pożyczyć ode mnie Wielką księgę zaklęć.Tę w… oprawie z koźlęcej skóry – zaznaczyła z niesmakiem. –I… co dalej? Na kogo chcesz rzucić urok przed kolacją?

– Na faceta. Potrzebuję go na kolację.

– Moja droga, to nie jest książka kucharska!

– Po co mi książka kucharska?...

– To ja się pytam, po co ci na kolację Wielka księga zaklęć?!

– Ona nie, potrzebuję faceta. Mama chce mnie wyswatać i potrzebuję kogoś, kto odwróci jej uwagę.

– A nie lepiej, żeby ci kogoś przedstawiła? Może facet będzie sensowny.

– Sensowny?! – Walentyna ruszyła przez pasy, gestykulując w oburzeniu na wszystkie strony. Wzbudzała swoim działaniem popłoch wśród przechodniów z naprzeciwka. – Sensowny?! Ona chce, żebym się spotkała z Bartkiem Wiśniarkiem!

Na łączu ponownie zapadła chwila ciszy, po czym dobiegł ją grobowy głos Nastki:

– Tym Bartkiem, co myślę?

– Dobra, przychodź. Tylko szybko, bo za pół godziny muszę wyjść.

– Będę za dwie minuty...

 

 

OPIS

 

„On skrywa koszmarną tajemnicę. Ona musi zostać jego narzeczoną.”

 

Starsza dama, hrabina Waleria Milecka postanawia zeswatać swojego siostrzeńca Dalebora (35-lat) ze swoją damą do towarzystwa Eleną (20 lat). Mężczyzna szybko zakochuje się w Elenie, jednak nie może liczyć na wzajemność. Ale życie rzuca Elenę na tory prowadzące prosto do katastrofy, a jedynym ratunkiem dla niej jest Dalebor. On to bowiem uniemożliwia zawarcie haniebnej transakcji, sprzedaży Eleny baronowi, i to on później zdobywa ją niemal w identyczny sposób. Jednak szlachetny Dalebor pozostawia damie swojego serca wyjście awaryjne. Przysięga, że nie będzie stał jej na drodze, jeśli ona zechce związać się z kimś innym – co niebawem okaże się dla niego zgubną drogą. Zagubiona dziewczyna nie wie, czy coś czuje do swojego wybawcy, ponadto uważa, że zbyt wiele ich dzieli…

 

„Narzeczona bez zobowiązań” to historia powoli rozwijającej się miłości. On jest zamknięty w sobie, wplątany w intrygę, która zniszczyła mu życie. Wie, że nigdy już nie będzie mógł liczyć na miłość. Ona jest panienką z dobrej rodziny, która popadła w ruinę wskutek hulaszczego trybu życia głowy rodziny. Elena wie, że nigdy nie wyjdzie za mąż, jest stracona. Jednak na drodze tych dwojga stoi jeszcze koszmarna tajemnica Dalebora. A w tle intrygi, tajemnice, pojedynki, salonowe życie, i nadzieja, która umiera jako ostatnia…

 

Czy zakochany Dalebor zyska sobie wzajemność Eleny? Co zrobi Elena, gdy pozna koszmarną tajemnicę narzeczonego? Czy pojawienie się drugiego narzeczonego Eleny Dalebor przyjmie ze spokojem?

 

 

 

Odwróciłam szybko wzrok, mając nadzieję, że nie przyłapał mnie na gorącym uczynku. Zatopiłam się we własnych myślach i przyjrzałam się planecie. Po raz pierwszy dane mi było doświadczyć ogromu bagien, które zajmowały większość jej powierzchni. Ów widok iście mroził krew w żyłach. Cała flora i fauna wyglądały na schorowane. Nie mogłam dostrzec tam nic ładnego, nic podobnego do tego, co zwykliśmy widzieć na naszej rodzinnej planecie, gdzie zieleń była bogata i świeża, a wody czyste i pełne życia. Zdawałam sobie sprawę, że kiedy ktoś tęskni za domem, wszystko tam wydaje mu się dużo ładniejsze i lepsze niż w rzeczywistości, ale tak jest łatwiej. To sposób na przetrwanie brzydoty i grozy, która nas otacza w chwili rozpaczy.

 

Wody Borgomom wyglądały na czarne i brudne, przypominając niekończące się, oleiste bagna, a rośliny – choć ogromne i zaskakujących kształtów – wydawały się martwe, jakby spalone. W oddali widziałam też kłęby dymu unoszące się wprost z płonącego torfu.

 

Jezusie kochany, ale to był przerażający widok. Próba zbadania powierzchni planety z góry skończyła się w momencie, gdy jedna ogromna jaszczuropodobna istota próbowała złapać nas w swoją paszczę jak muchę i połknąć. Atak pojawił się znikąd, ale na szczęście Adlai cały czas obserwował lot. W okamgnieniu chwycił za stery i wyciągnął nas do góry...

 

 

Wykorzystałam grafiki stworzone przez G.J. Krefft przy pomocy OpenArt

 

 

 

Przypomniała sobie słowa ojca wypowiedziane podczas jednej z ich ostatniej wspólnej kolacji: Czasem pragnienie spełnienia jest tak silne, że potrafi przezwyciężyć nawet dane sobie kiedyś słowo, a w sercu zakwita idea tak mocna, że wtedy nic ani nikt się nie liczy.

Do tej pory nie była w stanie zrozumieć sensu tych słów. Nigdy nie musiała łamać własnej obietnicy. Uważała, że tylko ktoś słaby nie jest zdolny do znalezienia złotego środka i musi pójść łatwiejszą drogą. Jednak teraz sama stanęła przed podjęciem decyzji i chwilowo była zmuszona zapomnieć o swojej przysiędze. Ale czy zabicie obcego człowieka, który kiedyś przyczynił się do śmierci jej jedynego brata, będzie proste? Wcześniej sądziła, że dokonał tego Sebastian i w głębi duszy nawet się ucieszyła, gdy to Marcin pociągnął za spust. Czy zatem zetknięcie się z innym mordercą, a potem pozbycie się go przyjdzie jej tak łatwo? Wątpiła, ale była już zdecydowana.

 

 

– W porządku – powiedział w końcu. – Spełnię twoje życzenie. Nie zabiję go, ale zabawa w chowanego między tobą a mną kończy się tu i teraz.

– Jak sobie życzycie, sir. I jeszcze raz was proszę, abyście mnie nie odsyłali – wyszeptałam z ulgą.

Adlai ujął moją twarz.

– Nie zrobię tego. Biorę sobie ciebie za swoją jedyną kochankę i zgodnie z prawem jesteśmy związani ze sobą jako jedność, dopóki los nas nie rozłączy. Co więcej, już nigdy nie będzie ci wolno spojrzeć na niewolnika, nigdy samej, jak to uczyniłaś dzisiaj. Oprócz tego od tej pory będziesz tu przychodzić i spędzać ze mną każdą noc. Zabraniam ci jakichkolwiek intymnych relacji z kimkolwiek innym niż ze mną. Nie wystawiaj mnie na próbę w tej kwestii; to pierwsze i ostatnie ostrzeżenie.

Od razu pojęłam, co miał na myśli. Nie spodziewałam się po nim niczego innego, więc jedynie skinęłam głową.

– Rozumiem, sir. Daję wam moje słowo, że będę honorowała wasze zasady. Jak mnie teraz chcecie posiąść, sir?

– Jak ja chcę?... – Wziął głęboki wdech. Niewiele myśląc, pochwycił mnie w ramiona i położył na łożu. – Chcę mieć cię całą i nie tylko. – Pocałował mnie namiętnie. – Jesteś moją kobietą... tylko moją...

 

 

Wykorzystałam grafiki stworzone przez G.J. Krefft przy pomocy OpenArt