Maggie w książkach

 

Kwiecista Kąpiel.

Ach…To był ten szczególny moment. Chwila, gdy konary drzew i krzaki pokrywały jeszcze gdzieniegdzie niewielkie, powoli już topniejące ilości śniegu. Pąki niektórych kwiatów zaczynały nieśmiało zakwitać. Rośliny zieleniły się, a słońce gościło na niebie znacząco dłużej i śmielej grzało swymi promieniami.

Każda z nich zanurzała się w wodzie po samą szyję, wystając znad tafli jeziora jedynie głową.

Ilyanna uwielbiała ten moment zanurzania się, gdy jej ciało coraz bardziej chowało się pod warstwą wody. Niedługo potem, gdy główki kwiatów zaczynały przylegać do niej, aż stawała się pokryta nimi niemal całkowicie, czuła coś wyjątkowego. Te pierwsze, przedwiosenne kwiaty, łączące się na driadzie wraz z falami wody, tworzyły całą różnorodność odczuć. Oczyszczenie, regeneracja, wzrost witalności. Wszystkie te doświadczenia pojawiały się w driadzie, łącząc się ze sobą.

Ach, na samą myśl o tych wrażeniach ogarniała ją fala przyjemnego ciepła. Mimowolnie przypomniała sobie ostatni rytuał, wcale przecież nie tak odległy. Wszystkie jej odczucia były jeszcze wyraźniejsze i intensywniejsze. Jakby weszła na wyższy poziom doświadczania całego rytuału.

Driady nie miały określonego konkretnego dnia, kiedy miało to nastąpić. Ilyannie ani żadnej z jej rówieśnic nie było wiadomo, by kiedykolwiek w dziejach driad było inaczej. Po prostu wyczuwały, że zbliża się ta chwila.

Ilyanna uśmiechnęła się do swoich własnych myśli. Świat zmieniał się, kolejne pokolenia driad przemijały, ale ów zwiastujący wiosnę rytuał pozostawał niezmienny. Tak więc mimo, że rytuał już się odbył i na jego powtórzenie musiała czekać jeszcze niemal cały rok, nie wykluczało to wcale kąpieli w tych wodach. Ich prąd, choć w tamtym właśnie okresie był szczególny, nadal pozostawał wyraźny i ciepły. Choć nie mogło się to już równać z odczuciami jakie miała podczas Kwiecistej Kąpieli, wiedziała, że dobrze to na nią wpłynie.

Zanurzyła swoje ciało w przyjemnie ciepłej wodzie. Uczucie momentalnie zaczęło unosić kąciki jej ust w wyraźnym uśmiechu. Uderzająca lekko swym ciepłym nurtem woda szybko zdołała zrelaksować driadę. Ilyanna odprężona odchyliła się nieco do tyłu.

 

 

Budziłam się zlana potem. Zasłaniałam dłonią usta, aby nie krzyczeć. Mój oddech stał się ciężki i przyspieszony.

To tylko sen, popierdolony, ale sen.

Jednak coś do mnie dotarło. Miałam świadomość tego, kto był temu winien. Zrzuciłam z siebie kołdrę i podniosłam się z łóżka.

Armando.

Zapłaci mi za wszystko.

Wzięłam szybki prysznic, wilgotne włosy spięłam w małego koka na karku i pierwszy raz od nie wiadomo jakiego czasu wyszłam z pokoju.

Wiedziałam, gdzie byli wszyscy. Kiedy znajdowałam się kilka kroków od jadalni, stanęłam i wzięłam głęboki wdech. W moim życiu pojawił się cel.

Zemsta.

 

 

Pary skończyły się w końcu droczyć i zajęły ustalaniem imprezy sylwestrowej, która miała się odbyć u Tomka…

Gdy już kończyli ustalenia, kolejny raz upominając Amandę, aby nie brała na siebie obowiązku gotowania lub pieczenia czegokolwiek, do ich stolika podeszło dwóch chłopaków. Na oko mieli jakieś szesnaście lat i wyglądali niczym żywcem wyjęte klisze szkolnych nerdów, a raczej otaku, z dowolnego szkolnego anime.

- Mistrzu, to zaszczyt cię spotkać – odezwał się rozentuzjazmowanym głosem wyższy z nich...

- Gdybyśmy wiedzieli, że dziś tu będziesz ze swoją waifu nie śmielibyśmy przychodzić – dodał drugi...

- O cholera – jęknął stłumionym głosem Tomek robiąc przerażoną minę, podczas gdy reszta grupy przyjrzała mu się z zaciekawieniem. Przełknął gorączkowo ślinę, spoglądając w błękitne oczy Amandy, po czym powiedział w stronę przybyszy z udawaną nonszalancją. – Co was tu sprowadza chłopaki?

- Dziś jest piątek mistrzu, zatem mamy spotkanie naszego klubu.

- Kurna, zapomniałem – Tomek przetarł dłonią twarz.

- Mistrzu? – spytała podejrzliwie Ami, wyraźnie ściszając głos, na co jej wybranek zareagował nerwowym uśmiechem.

- Pewnie nie chwalił wam się z powodu nadmiernej skromności...To nasz mistrz i przewodnik, który zaszczycił nas kilka razy swoją obecnością w naszym klubie otaku.

- Błagam, powiedz, że chodzi o gry RPG – rzucił Marcin.

- Oczywiście, że nie. Od tego mamy własnego Mistrza Podziemi...Tomek to nasz mistrz i przewodnik na drodze do podboju kobiecych serc.

Wszystkich zamurowało, jedynie Anna, która akurat upijała łyk piwa ze swej szklanki, nie wytrzymała i odruchowo prychnęła trafiając rozbryzganym strumieniem Wojtka w twarz.

 

,,Nietykalna"

Fantasy, science fiction

Wydawca: NEXT CHAPTER PUBLISHING

Premiera 17-02-2024

 

Och, ta ignorancja... Byłam autentycznie zszokowana.

– Co tu się dzieje? – zapytałam w końcu na głos.

Ktoś położył mi dłoń na ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam brudną twarz, która rozpromieniła się na mój widok.

– Olympia?

– Sean! – W okamgnieniu zgniotłam mojego narzeczonego w niedźwiedzim uścisku.

– Myślałem, że nie żyjesz! Wszyscy myśleliśmy... – Załamał mu się głos, a mnie łzy natychmiast zalały twarz.

Oddychaj! Po prostu oddychaj!, cisnęłam samą siebie.

– Co to za miejsce? Jesteś cały? Gdzie są inni? Czy oni też tu są? Co się z nimi stało? -Zarzucałam go pytaniami jak szalona.

– Jesteśmy na jakiejś wrogiej planecie. Nie wiem, gdzie dokładnie. Nikt tego nie wie, ale na pewno nie jest to Ziemia. To miejsce tutaj, z tymi wszystkimi klatkami, nazywa się Sekcją Niewolników. Spędzamy tu noce, zamknięci w klatkach, ale w ciągu dnia pracujemy dla obcych. Naprawdę traktują nas jak niewolników i trzymają pod stałym, ścisłym nadzorem.

Przytuliłam się do niego jeszcze mocniej.

– Wiem, że to nie jest Ziemia...

 

 

Fot. G.J. Krefft przy pomocy OpenArt

Już w niedzielę premiera tej ciekawej książki. Nie wiem czy lubicie takie fantastyczne klimaty, ale zapewniam Was, że tą książkę warto poczytać. Znajdziecie się między innymi w pięknym lesie driad. Nie możemy go zobaczyć na własne oczy, ale w naszej wyobraźni już tak. A te opisy są tak piękne, że czytając mam wrażenie jakbym tam była i to widziała.

Mam dla Was kolejny fragmencik z moją ulubioną bohaterką

 

Twarz Ilyanny rozszerzyła się w delikatnym uśmiechu. Na samą myśl o jej początkach z łukiem i strzałami poczuła błogość, jakby wspomnienia wyłożyły głowę driady od środka miękkimi poduszkami.

– No a później miałam możliwość sama przygotować sobie strzały. Nie bądź taki zdziwiony - odparła rozbawiona - Nie musiałam tego robić, to prawda ale chciałam przynajmniej spróbować.

– Z jakim efektem?

- Dobrym - odparła z zadowoleniem - Od tamtej pory zawsze to robię. Jest w tym coś szczególnego, gdy zakładasz na cięciwę strzałę wykonaną własnymi rękami - Ilyanna wciągnęła długi, swobodny oddech - Wiele driad rozmieszcza brzechwy strzały bardzo gęsto, niemal jedna przy drugiej. Ja wolę gdy są wyraźnie rozłożyste. Nadal są razem, a wyglądają też na takie… wolne, rozchodzące się swobodnie.

– W takim razie łuk także osobiście wystrugałaś?

– Oczywiście…

 

 

- Wiktorze...- zatrzymała się nagle i spojrzała mu prosto w oczy. - Chcę cię prosić, abyś pomógł mi w sprawie rozwodowej.

- Jesteś pewna że tego chcesz?

- Tak. Tym razem jestem pewna - powiedziała z przekonaniem i poczuła, że mimo wszystko łzy napływają jej do oczu.

Zbliżył się do niej, otoczył ją szerokimi ramionami i mocno przytulił.... Rozpłakała się, a on trzymał ją w objęciach i uspokajał, delikatnie głaszczac po włosach. Trwała tak wtulona w niego, jakby chciała się schować przed całym złem tego świata...Miała ochotę zostać w tym czułym uścisku na zawsze...

- No, kochanie, przecież świat się nie kończy. - Ujął jej twarz w dłonie tak, że musiała na niego spojrzeć.- Pomogę ci i będę zawsze przy Tobie.

Opuściła powieki i wtedy poczuła jego usta na swoich. Poddała się pocałunkowi z rozkoszą, jakiej się po sobie nie spodziewała.

 

Opis wydawcy:

 

Olympia Blunt budzi się w osobliwym szpitalu, z dala od wszystkiego, co znajome, dręczona przeżyciami z Ziemi zaatakowanej przez obcych. Wzięta do niewoli i wywieziona do galaktyki oddalonej o setki tysięcy lat świetlnych od domu, wkrótce zostaje uwikłana w sprawy obcej cywilizacji.

 

W obliczu nowej rzeczywistości Olympia dowiaduje się, że klucze do kolei jej losu znajdują się teraz w rękach potężnego księcia Adlaia. Budzący postrach wśród wielu dziedzic obcego imperium, ma wobec niej wielkie plany. Gdy Olympia nieoczekiwanie udaremnia zamach na życie księcia, mężczyzna szkoli ją na swoją osobistą ochroniarkę, na swoją Nietykalną. Jednak, w miarę jak fascynacja Adlaia przybiera na sile, jej rola staje się coraz bardziej skomplikowana.

 

Wkrótce Olympia staje przed palącym dylematem – czy podążyć za własnymi pragnieniami … czy zrealizować plan wyzwolenia ludzi.

Nietykalna to urzekająca międzygwiezdna opowieść autorstwa G.J. Krefft, łącząca w sobie wątki ambicji, namiętności i podstępu.

 

 

Czerwiec 1975 roku. Do Biura Wydziału Kryminalnego Komendy Miejskiej Milicji Obywatelskiej zgłasza się Irenka, była podopieczna jednego ze szczecińskich domów dziecka.

Przekonuje, że będąc dzieckiem była świadkiem sprzedaży swojej młodszej siostry. Zgłoszenie trafia do kapitan Barbary Romanowskiej. Milicjantka, która spędziła całe dzieciństwo w sierocińcu, angażuje się w sprawę emocjonalnie. Nie wie, że przekraczając próg Państwowego Domu Dziecka im. Pionierów Szczecina wkroczy w ciemność, która może ją pochłonąć.

 

Mroczne ścieżki prowadzą na szczyty komunistycznej władzy. Rozwiązać sprawę mogą tylko zaufani śledczy. Romanowska zbiera zespół kryminalnych, którzy wsławili się rozwiązaniem spraw sekty ze Wzgórza Kupały i Bractwa Sprawiedliwych. Śledczy, decydując się na przekroczenie granicy pierwotnego zła, zostaną wystawieni na próbę.

 

Czy będą gotowi poświęcić wszystko w co wierzą i co kochają, by dotrzeć do prawdy?

Czy brutalna siła przywracająca sprawiedliwość, może być etyczna?

                       PREMIERA 31-03-2024

Opis wydawcy
 

 

 

Cześć, Madziu! To ja Ci dziękuję za zaproszenie. To prawda, moja przygoda z pisaniem trwa tak naprawdę od niespełna dwóch lat, a pierwszą książkę wydałam w listopadzie zeszłego roku. I mimo że nadal piszę kolejne powieści, to w ciągu dnia pracuję w księgowości. Jestem zwykłym szarym człowiekiem, który zamarzył o robieniu czegoś więcej niż tylko wypełnianiu odpowiednich deklaracji, haha.

Poza pracą uwielbiam tańczyć i dużo czytać. To są dwie moje pasje, które trwają od dzieciństwa. Jako sześciolatka zaczęłam uczęszczać na zajęcia tańca towarzyskiego i ta przygoda trwała dwanaście lat, w trakcie których zdobyłam wiele nagród. Teraz trenuję bachatę i salsę, ale już tylko hobbistycznie. Poza tym od lat uwielbiam słuchać podcasty kryminalne i oglądać programy o porwaniach bądź innych zbrodniach. Za każdym razem jestem zaintrygowana, jak ktoś mógł się dopuścić takiej zbrodni.

 

Można by powiedzieć, że piszę od dawna. Już jako mała dziewczynka pisałam pamiętniki, robiłam wiele notatek z pomysłami na wszelakie historie i później zapisywałam je na komputerze rodziców. Co zabawne, w zeszłym roku przypadkiem znalazłam swoje stare zapiski i o dziwo uważam, że po tylu latach one są naprawdę dobre. Może nawet kiedyś je wykorzystam i powstanie kolejna powieść, której fabułę wymyśliłam jako trzynastolatka, haha.

 

Jakieś dwa lata temu dopadły mnie wątpliwości, czy aby na pewno lubię to, co robię na co dzień i zadałam sobie pytanie: co tak naprawdę chcę robić i gdzie siebie widzę w przyszłości. Długo się zastanawiałam, ale ostatecznie wybrałam to, nad czym myślałam kilka lat wcześniej, tyle że wtedy nie miałam takiej odwagi. I tak w mojej głowie powstała myśl o spisaniu powieści, którą miałam w głowie od nastoletniego wieku. Oczywiście nieco ją podkręciłam i dodałam wiele elementów, których młoda ja jeszcze by nie wiedziała.

 

Tak. Na razie wydałam jedną książkę, ale już w marcu będzie premiera kolejnej! I tak,również wydaję ją z własnego ramienia. Bardzo mi się to spodobało. Ale pomysł na samowydanie powstał nagle, na zeszłorocznych targach w Poznaniu. Chodząc między stoiskami natknęłam się na Samowydawców, gdzie spotkałam Mateusza Rogalskiego. Podpowiedział mi, że jeśli mam gotowy tekst, to proces wydawniczy nie jest wcale taki trudny i na pewno daje więcej radości niż współpraca z tradycyjnym wydawnictwem. Umówiliśmy się, że podeśle mi na maila wiadomość ze szczegółowym opisem, co po kolei powinnam zrobić. I tak po około dwóch tygodniach rozesłałam swoje pierwsze zapytania do osób zajmujących się usługami redaktorskimi i korektą. Reszta poszła już sama. Nawet nie wiem, kiedy to minęło.

 

Na ten moment nawet o tym nie myślę. Jestem w trakcie wydania nowej książki i już wiem, jak działać, do kogo się zgłosić i jak zaplanować każdy kolejny krok. Na razie nie wyobrażam sobie innego sposobu wydawniczego. Ale nie mówię nie. Może kiedyś, gdybym dostała korzystną ofertę od wydawnictwa, przynajmniej bym ją rozważyła.

 

Cóż, “Przez ciebie zgrzeszyłam” to moje pierwsze dziecko pisarskie i jestem z niego szczególnie dumna. Napisanie historii zajęło mi niecałe półtora roku. Pierwsze szkice podesłałam mojej przyjaciółce, która jest dosłownym pożeraczem literatury romantycznej. Później powieść trafiła do beta-readerów, w tym także do ciebie, Madziu. I tak po kilku poprawkach i sześciu miesiącach oczekiwania, otrzymałam gotowy wydruk. Trzymając go w dłoni, przypomniały mi się wszystkie emocje towarzyszące przy tworzeniu historii Amelii. Skomplikowanej, bolesnej, trudnej do przeżycia miłości, która przysporzyła jej wielu problemów. Jedną scenę szczególnie ciężko mi się pisało. Podejrzewam, że nawet wiesz, którą mam na myśli. Zimno i ból, które doświadczyła Amelia w trakcie porwania, ja również mocno odczułam podczas pisania. I wtedy wiedziałam, że zrobiłam to naprawdę dobrze, że czytelnik nie będzie mógł mi zarzucić, że ta scena była zrobiona po macoszemu. A właśnie o to mi chodziło. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że to kolejny romans mafijny, ale nie mogę się z tym zgodzić. To powieść o kobiecie tak mocno pragnącej miłości, że gdy w końcu jej doznaje, to nie dostrzega ukrytej strony ukochanego. Ślepo w niego zapatrzona zrobiłaby wszystko, by tylko być kochaną. Niestety on umiejętnie potrafił to wykorzystać i manipulować nią dla własnych potrzeb.

 

Na pierwszym miejscu muszę wymienić Park Sołacki w Poznaniu. To tam tak naprawdę rozpoczyna się akcja. Tam Amelia po raz pierwszy spotyka Rafała. Uwielbiam to miejsce. Mogłabym spacerować tamtędy godzinami, zwłaszcza wiosną i latem, kiedy słońce przebija się przez soczystą zieleń drzew, a w tle słychać szum małego wodospadu. Ja tam odpoczywam i ładuję baterie.

Z kolei drugim miejscem, a tak naprawdę miastem, było Graz w Austrii, do którego wybrałam się na weekend majowy. Jeden z rozdziałów opisuje podróż Amelii do tego uroczego miasteczka. I pierwszy raz wyznaję, że ta podróż naprawdę tak wyglądała, bo sama ją przeżyłam.Oczywiście mam na myśli sam sposób dotarcia do tego miejsca, bo to co działo się dookoła to już kwestia mojej wyobraźni. To był też moment, kiedy podjęłam decyzję, że będę tak lokować akcje w swoich książkach, aby czytelnik mógł wędrować po świecie razem ze mną. Tak więc, nie tylko dostarczam wrażeń na tle fabularnym, ale także podróżniczym.

 

Tak, drugi tom już powoli powstaje i przy okazji stworzyłam też plan na trzeci. Amelia w drugim tomie przejdzie dużą zmianę psychiczną i w pewnym stopniu fizyczną. Z delikatnej, naiwnej studentki stanie się w pełni świadomą kobietą i nauczy się walczyć o siebie i swoje marzenia. Zacznie wzmacniać swoje ciało, aby być sprawniejsza i umieć się obronić w przypadku niebezpieczeństwa. Ta dziewczyna nie będzie już taka sama, po tym co ją spotkało w pierwszej części.

 

Bardzo chciałam, aby moja książka została doceniona. Starałam się dopracować każdy możliwy szczegół i dokończyć wątki, aby czytelnik czuł satysfakcję z poznanej historii, żeby nie miał mi za złe, że czegoś zabrakło bądź coś pominęłam. Oceny, jakie zdobywa “Przez ciebie zgrzeszyłam” są dla mnie niesamowicie budujące. Teraz, kiedy tworzę kolejny tom i czytam recenzje pierwszego, to aż dostaję skrzydeł i wierzę, że to, co robię, naprawdę ma sens, a moje książki, te wydane czy też kolejne, zyskają szerokie grono zadowolonych fanów. A to liczy się dla mnie najbardziej. Aby swoim piórem dostarczać ludziom rozrywki!

 

Książka, która ukaże się w marcu będzie zupełnie inna. Opowie nam wydarzenia z życia Karoliny, dziewczyny, która miesiąc przed swoim ślubem traci jedynego ukochanego brata, a niedługo po tym dowiaduje się, kim był morderca. Z dnia na dzień jej życie diametralnie się zmienia i dziewczyna ucieka. Dopiero po pięciu latach decyduje się osiąść w jednym miejscu i pozwala sobie na nową miłość. Niestety przeszłość powraca do niej znienacka, a stary wróg przypomina o sobie. Jednak to nie jedyna walka, jaką dziewczyna będzie musiała przebyć. Śmierć jej brata miała jeszcze jedną tajemnicę, którą czytelnik musi już poznać sam. Ta powieść nie jest już w głównej mierze romansem. Co prawda, wprowadziłam jego elementy, ale przede wszystkim to thriller. I mam nadzieję, że spodoba się czytelnikom takie wydanie powieści sensacyjnej, bo mnie pisało się ją naprawdę dobrze.

 

Pomysł narodził się w trakcie zeszłorocznych wakacji, które spędzałam razem ze znajomymi nad jeziorem. Najpierw w mojej głowie pojawiła się mocna postać kobiety o zawiłej przeszłości, następnie zobaczyłam scenę kradzieży auta, w której ta dziewczyna postanowiła odświeżyć stare kontakty, by móc odzyskać samochód swojego ukochanego, a na koniec wyobraziłam sobie, że spotka nieprzyjaciela z przeszłości i to on ujawni o niej całą prawdę. To był też moment, kiedy uświadomiłam sobie, że o takiej historii myślałam już wcześniej, więc tylko utwierdziłam się o konieczności jej spisania. Ale wtedy zaplanowałam ją na dużo później. Tuż po dokończeniu sagi Amelii. Tyle, że w trakcie pisania drugiego tomu, dotarło do mnie, że to nie do końca wygląda tak, jakbym tego oczekiwała i postanowiłam odłożyć ją w czasie. Nie minęło wiele czasu, a stwierdziłam, że może mój umysł potrzebuje pewnego rodzaju odpoczynku i zaczęłam pisać “Bez wyjątku”. Nie robiłam żadnego planu wydarzeń czy zakresu fabuły, nie wiedziałam, jak ta książka będzie wyglądać ani jak się skończy. Po prostu każdego dnia siadałam i pisałam to, co akurat podpowiedziała mi bohaterka bądź gdzie mnie zaprowadziła. I tak właśnie powstała ta powieść. Spontanicznie, bez planu i nagle. Ale sprawiło mi to tyle radości, że chyba częściej muszę pozwalać bohaterom prowadzić siebie przez akcję.

 

Zdecydowanie nie. Jak tylko zaczęłam pisać, wiedziałam, jaka będzie to bohaterka. Czułam ją całą sobą. Jej siła aż się ze mnie wylewała i tylko czekała, kiedy dojdę do konkretnej sceny, by móc wypuścić ją na zewnątrz. To było cudowne uczucie mieć w sobie tyle energii i waleczności. Może też w tamtym momencie sama potrzebowałam tego, by choć na chwilę oderwać się od przygód Amelii. Karolina dała do pieca i mam nadzieję, że jej siła i chęć zmiany życia udzieli się także czytelnikom i spodoba im się tak, jak mi.

 

To dosyć ciężkie pytanie, bo żadna z nich nie jest mi bardziej bliższa. Można by powiedzieć, że lubię je równie mocno, a ich emocje i wydarzenia odczuwam podobnie. Obie bohaterki różnią się od siebie i to jest piękne. Każda z nich reprezentuje nieco inną grupę kobiet. Amelia jest delikatna i bardziej wierna. Dla miłości oddałaby wszystko, by tylko ktoś ją kochał. Natomiast Karolina została wychowana na twardzielkę, a życie jej nie oszczędzało. Przez to, że w miłości nie miała szczęścia, to przede wszystkim musiała się skupić na sobie i sama zawalczyć o własne marzenia. Może właśnie dlatego myślę, że Amelia jest bardziej rzeczywistą bohaterką, której miłosne przeżycia mogły wydarzyć się w realnym życiu. Natomiast historia Karoliny to taka, którą możemy mieć wszyscy w wyobraźni, ale raczej nie zdarzy się ona naprawdę. Jedynie jej siła może być cichym pragnieniem tego, co czują kobiety w potrzasku - chcące się wyrwać, ale nie mające tyle śmiałości, by tego dokonać. Być może właśnie dzięki tej historii te osoby znajdą w sobie moc i zmienią swoje życie. Kto wie?

 

Moje najbliższe plany obejmują głównie jej kontynuację. I mimo że w głowie mam już pomysły na kilka kolejnych książek, to bardzo chciałabym najpierw dokończyć tę jedną historię. Jako że jest to pierwsza moja powieść, to ma ona dla mnie szczególne znaczenie i zależy mi na jej dopowiedzeniu. To prawda, pracuję już nad nią i wiem, co się wydarzy. Nie chcę za dużo zdradzać, ale powiem jedno - jednym z miejsc, w jakich będzie prowadzona akcja, będą moje ukochane Włochy. Zrobię co w mojej mocy, aby czytelnicy mogli poznać dalsze losy Amelii do końca tego roku. I mam na myśli tutaj także trzecią część.

 

Bardzo Ci dziękuję za cudowną rozmowę. Naprawdę świetnie się bawiłam, odpowiadając na pytania. A dla ciebie, Madziu, zawsze znajdę czas, bo wiem, że angażujesz się jak mało kto. Dajesz z siebie wszystko i to w tobie uwielbiam. Mam nadzieję, że zaspokoiłam twoją ciekawość o mojej twórczości, a wielbicieli literatury zachęciłam do sięgnięcia po moje powieści samowydawcze. To była dla mnie wielka przyjemność dać się poznać szerszemu gronu czytelników. Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia na kartach moich książek i spotkaniach autorskich!

 

Zapraszam na fragmencik

 

 

– Chciałbym to zrobić w innych okolicznościach i w inny sposób, ale nie wiem, ile mamy czasu. Michalino Lobsdorf, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Wyciągnął z kieszeni zawiniątko, a z niego złoty pierścionek z pomarańczowym oczkiem, które wyglądało jak owoc jarzębiny. Zapytał jeszcze raz:

– Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Michalina ze wzruszenia pokiwała jedynie głową. Wówczas Jan nasunął jarzębinowy pierścionek na jej palec, mówiąc:

– Jeśli kiedykolwiek znikniesz,

Do końca swoich dni będę szukał drogi do ciebie,

Będę cię miłował, dopóki serce bije w moich piersiach.

Kocham cię i obiecuję miłować cię na zawsze, niezmiennie,

Aż po kres moich dni.

Dziś, jutro, na zawsze.

Dziewczyna czuła jego miłość każdą cząstką swojego ciała.

Zapraszam na fragment książki

 

 

Dla niej były to najwspanialsze chwile: patrzyła w jego czarne, błyszczące oczy i widziała, że nie jest my obojętna. Wiedziała już, że te wyjątkowe wieczory do końca życia będzie wspominała z sentymentem.

– Ty chyba masz jakąś magiczną moc – powiedział kiedyś Wiktor, spoglądając w rozgwieżdżone niebo.

– Dlaczego? – Spytała zaciekawiona Jagoda.

– Bo kiedy siedzisz tu obok mnie, wydaje mi się, że te gwiazdy są bliżej. Mógłbym wyciągnąć rękę i sięgnąć jedną z nich.

- Przestań sobie żartować - zaśmiała się lekko, ale komplement miło połechtał jej ego.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się niepewnie.

- Nie sądziłem, że jeszcze kiedykolwiek doznań tego uczucia - Odwrócił się w jej stronę - Jesteś mi bardzo bliska i chciałbym zawsze mieć Cię przy sobie.

Miała wrażenie, że zna go od dawna. Była nim zauroczona i wydawało jej się, że stopniowo się zakochuje. Chciała, żeby już na zawsze pozostał przy niej.

W pewnej chwili poczuła na skórze lodowate ukłucie. Rozejrzała się i momentalnie zachwiała. Na drugim końcu sali, przy stole, ujrzała Sebastiana. Tym razem dzieląca ich odległość nie była taka duża i dziewczyna mogła mu się przyjrzeć uważniej. Poza zapuszczeniem brody jego twarz się nie zmieniła. Te same czarne, krótko ostrzyżone włosy i błyszczące, zielone oczy głęboko osadzone pod gęstymi brwiami. Siedział sam przy szklance whisky. Miał wyraźnie zaciśniętą szczękę. Ubrany w szary garnitur i czarną koszulę przewiercał ją oskarżycielskim spojrzeniem i nie musiał wcale nic mówić, żeby wiedziała, że spędził obok nich cały wieczór i widział oświadczyny Marcina. Pluła sobie w brodę, że wcześniej go nie zauważyła ani nawet podświadomie nie wyczuła jego obecności. Pomyślała, że to zapewne sprawa zaręczyn. Tak się zaangażowała w kolację, że całkowicie zapomniała o otaczającym ją świecie i możliwym towarzystwie nieprzyjaciela. Gdyby jego wzrok mógł zabijać, to Karolina właśnie wiłaby się po podłodze, łapiąc ostatni wdech. Z trudem przełknęła ślinę i z zamglonym wzrokiem czym prędzej skierowała się do wyjścia. Czuła, że słabnie i lada moment straci równowagę.

 

 

Zapraszam na fragment

 

 

Delikatnie położył dłoń na jej kolanie i przesunął ją nieco do góry, muskając aksamitną, gładką skórę na udzie. Nie zaprotestowała, jednak wstrzymała oddech, nieruchomiejąc. Czuł, że jej się to podoba, dlatego bez wahania sięgnął wyżej, aż do koronkowych majtek. W tym momencie zauważył na sobie jej wzrok. Orzechowe oczy wpatrywały się w niego z przerażeniem, a czas na krótką chwilę stanął w miejscu. Zaklął w myślach i przystąpił do gorączkowego działania w momencie, gdy z gardła dziewczyny wydobył się rozdzierający ciszę krzyk.

Zaraz zbiegnie się tutaj tłum ludzi – pomyślał. Co prawda, brał pod uwagę ryzyko, ale nie tak miało być. Wiedział, że nie ma wyboru. Trzeba zrobić to szybko –zdecydował, wbijając cienką igłę w przedramię szarpiącej się pod nim szatynki i zaczął działać. Gdy jego palce zaciskały się wokół łabędziej szyi, a z kobiety zaczęło ulatywać życie poczuł dreszcz podniecenia.