Mazury
Blog
Jak dawniej jadano...
Nie jest to jednak nudny i monotonny reportaż, autor z humorem i w bardzo intrygujący sposób wciąga czytelnika nie tylko do spiżarni czy kuchni, ale zaprasza do stołu.
"W czasie największej ekspansji swojego osadnictwa Słowianie zajmowali całą Europę Wschodnią aż po Ural, Europę Środkową od Bałtyku po Sudety i Karpaty, Bałkany od Adriatyku po Morze Czarne, w Azji pas południowej Syberii wzdłuż granicy rosyjsko-mongolskiej i rosyjsko-chińskiej, aż do wybrzeża Oceanu Spokojnego na Amurem! Nieźle, prawda?"
Zbierane części roślin lub ich kwiatostany wykorzystywano zazwyczaj do sporządzania zup, najpopularniejszy był oczywiście szczaw, który występował w kilku odmianach.
A co dziwne, to właśnie od dzikiego szczawiu zwanego barszczem zwyczajnym powstała nazwa naszej narodowej potrawy...
Lecz kuchnia to nie tylko jedzenie, w niej często podejmowano i nadal się podejmuje nawet ważne decyzje. Kuchnia to podstawowy element kultury i historii.
"Gościnność jako ikona wpisana została w nasze obyczaje kulinarne. Ale nie tylko stół był jej wyznacznikiem. Wynikała ona zarówno z obyczaju słowiańskiego, jak i należała do obowiązków chrześcijanina."
"Podczas królewskich czy magnackich bankietów zawiązywano sojusze polityczne, zalęgały się dworskie koterie, czasami też gdzieś na uboczu oponenci polityczni albo niezbyt docenieni sojusznicy zawiązywali spiski i bunty."
Spotkałam w tej książce potrawy, o których słyszałam dawno temu od dziadka, co pozwoliło mi powrócić wspomnieniami do dziecięcych lat.
Warto poznawać swoją historię i to nie tylko od kuchni.
Zachęcam więc Was na historyczną wędrówkę po zakamarkach naszych narodowych (i nie tylko) smakowitości. Myślę, że lekturę lepiej zacząć po posiłku.
I chociaż może nie jest to lektura lekka i zbyt łatwa, lecz naprawdę warta uwagi. Polecam, nie tylko łasuchom.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Pani Edycie z Wydawnictwa RM
W poszukiwaniu szczęścia i... bursztynu
"Gdyby unoszące się nad plażą mewy miały jakiekolwiek pojęcie o sztuce, to obraz, który rozpościerał się przed ich dziobami, nomen omen, widziany z lotu ptaka, wydałby się im straszliwym landszaftem, ocierającym się wręcz o kicz, a przynajmniej o granice dobrego smaku."
Dawno, dawno temu... na wyspie Uznam spacerująca po plaży Lisabeth, zauważyła u stóp najwyższego klifu sterczące z piachu czarne skamieniałe pnie drzew, wyglądające jak upiorny las, który w piekle osmalił ogień a między nimi granitowy kamień z napisem - "Bądźcie przeklęci". Widocznie po niedawnym sztormie morze postanowiło odkryć jedną z tajemnic skrywanych w swojej głębi. Nie tylko Lisabeth zauważyła to niepokojące zjawisko. Kobieta zauważyła, że ze szczytu klifu patrzyła na nią córka pastora Marie.
"Wokół rozciągał się upiorny las. Od stóp klifu wystawały czarne obumarłe pnie starych drzew zaryte głęboko w ciemnym piasku, w którym widać było mnóstwo muszli i kamieni. Las dochodził aż do skraju plaży i dalej w wodę."
Pewnego dnia wplątując się w niezłą kabałę z rosyjskim oligarchą i jego świtą, całe dotychczasowe życie wywróci do góry nogami. Żeby nie zaszkodzić swoim rodzicom zgadza się na postawione przez szantażystów warunki. Jego zadaniem jest dostarczenie ważnych archiwalnych dokumentów, musi je... wykraść z domu rodziców przyjaciela. Zdaje sobie sprawę z tego, że źle robi, ale nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji.
Autor na zmianę przeplata obydwa wątki, które się wzajemnie uzupełniają a my poznajemy coraz więcej faktów.
W przeszłości wydarzyło się tak wiele złego, chociaż w czasach teraźniejszych również nie zawsze dzieje się najlepiej.
Czy Johann wykona zlecone przez szantażystów zadanie? Czego dotyczą te archiwalne dokumenty, na których tak zależy Rosjanom? Jaki związek ma z tym historia Lisabeth i Marie?
Książkę mimo tego, że jest dość obszerna, czyta się wyjątkowo lekko. Trudno się od niej oderwać.
Mimo walorów opowieści w czasie teraźniejszym, mnie bardzo zaciekawiły wydarzenia z przeszłości.
Polecam lekturę fanom sensacji, fantastyki i czarów.
Książkę przeczytałam w ramach Akcji recenzenckie serwisu Lubimy Czytać.pl i Wydawnictwa MUZA.
Cytaty z kalendarza 32/2024
"Przeznaczenie - wymówka głupca w chwili klęski."
Ambrose Gwinnett Bierce
"Miłość potrzebuje swobody i czasu do wydania
najpiękniejszych plonów."
Bolesław Prus
"Śmiać się często i serdecznie, zdobyć szacunek ludzi
inteligentnych i sympatię dzieci - to znaczy odnieść sukces."
Ralph Waldo Emerson
"Jaka praca taka płaca."
Eurypides
"Czas to pieniądz, a pieniądz to więcej niż czas."
Edgar Allan Poe
"Nasze szczęście nie zależy od posiadania rzeczy,
lecz od posiadania radości."
Michel de Montaigne
"Każdy żart, jak medal, ma odwrotną stronę - stronę ofiary."
Graham Greene
Życie w cieniu.
Fabułę książki autorka przedstawia w dwóch ramach czasowych - kiedyś i obecnie. Pozwala to na poznawanie wydarzeń mających wpływ na teraźniejszość.
Malwina Sawicka mieszka i pracuje w Gdańsku. Jej życie nie jest może najlepsze, ale zdążyła już do tego przywyknąć. W wypadku samochodowym straciła rodziców a jej udało się przeżyć. Do uzyskania pełnoletności mieszkała z babcią, która wkrótce zmarła. Została więc sama, w dużym domu, na którego remont i utrzymanie brakowało jej pieniędzy. W życiu zawodowym i prywatnym nie ma zbyt dobrej passy. Po rozstaniu z Tomaszem znów została sama w pustym domu.
"W jednej chwili stałam się dorosła, chociaż do pełnoletniości brakowało mi kilku lat. Zrozumiałam, że od teraz będę musiała radzić sobie zupełnie sama. Świat rozsypał się na kawałki. Fundamenty zostały zburzone."
Na jej ogłoszenie zgłasza się tylko jedna kandydatka, starsza kilka lat od Malwiny, Sara Janowska. Chociaż nowa lokatorka sprawia miłe wrażenie i nie wchodzi w paradę gospodyni, spędza czas w swoim pokoju, to Malwina nie czuje się komfortowo, wiedząc, że obca osoba przebywa w jej domu. Musi jednak z konieczności do tego przywyknąć...
Gdy wydaje się, że wszystko zaczyna się układać po jej myśli, do domu puka... policja z nakazem przeszukania. Jakiś czas później sąsiedzi, których znała od lat i zawsze byli dla niej mili, zaczynają się od niej odwracać, a Malwinie coraz częściej zdarzają się dziwne sytuacje. Kurierzy dostarczają niezamówione towary, fachowcy twierdzą, że zamawiała przeróżne usługi. Kto podaje się za nią i zamawia towary lub usługi? Kto próbuje doprowadzić ją do obłędu? Były chłopak? A może to nowa współlokatorka? W jakim celu ktoś to robi?
Malwina jest przerażona, tym bardziej, że ktoś wykradł jej dane i znakomicie podrabia jej podpis. Musi się dowiedzieć o co w tym chodzi, policja i znajomi lekceważą problem, myśląc, że sobie coś sama uroiła.
"Byłam blisko przez dwadzieścia lat. Chodziłam za nią jak cień. Właściwie byłam jej cieniem. Dziwiłam się, że nigdy mnie nie zauważyła. Może dlatego, że się nie spodziewała, ze ktoś ją obserwuje, a może dlatego, że byłam bardzo ostrożna."
"Cień" to thriller psychologiczny, o perfidnym stalkingu, nieprzepartej żądzy zemsty i chęci zniszczenia życia drugiej osobie za wszelką cenę.
Malwina jako bohaterka bardzo przypadła mi do gustu, chociaż nie chciałabym znaleźć się na jej miejscu, po lekturze książki nie zdecydowałabym się wynająć pokój obcej osobie...
Ciekawa i przerażająca jednocześnie, chwilami troszkę przekoloryzowana, ale momentami ciarki chodziły po plecach.
Książkę czyta się bardzo szybko i trudno odłożyć ją na czas późniejszy.
Tytuł idealnie pasuje do treści, myślę że inny być może nie współgrałby tak z nią, bo ten tytułowy cień ciągle towarzyszył mi w czasie lektury.
Zakończenie wydawało się początkowo przewidywalne, ale jednak epilog mnie zaskoczył i takiego bym się nie spodziewała.
Dziękuję @Wydawnictwu Mięta za możliwość przeczytania książki a także za ziołową herbatkę o intrygującej nazwie „Spokój”...
https://wydawnictwomieta.pl/produkt/cien/
Cudeńka zrobione za pomocą nitki i szydełka...
Szydełkowania nauczyłam się sama, moja mama dziergała cuda na drutach, ale ja nie miałam do tego cierpliwości. Umiem, co prawda, zrobić nawet skarpety czy rękawiczki, lecz nie sprawia mi to takiej przyjemności. Z szydełkiem jest po prostu łatwiej, jest tylko jedno oczko, które trudniej "zgubić" czy poplątać...
Kiedyś nie było wielu książek o takiej tematyce, czerpałam więc informacje i wzory zazwyczaj z prasy. "Przyjaciółka" była prawdziwą przyjaciółką, bo było tam wszystko potrzebne kobiecie czy nastolatce (oraz dziecku).
"Dawniej szydełkowano niemal wyłącznie delikatnymi włóczkami bawełnianymi, z których wykonywano m.in. zasłony, obrusy czy serwetki lub ozdabiano je. Koronki szydełkowe były pięknym wykończeniem kołnierzyków i delikatnych chustek. "
Ja również zaczynałam swoje próby od serwetek, kołnierzyków i ozdabiania chusteczek.
Z tą książką można zacząć wspaniałą przygodę z szydełkiem i nitką. Znajdziemy w niej całą masę przeróżnych splotów, od tych podstawowych po trudniejsze. Chociaż te trudne wcale nie są takimi skomplikowanymi, gdyż oparte są na kombinacjach prostych splotów podstawowych.
Książka ta znakomicie sprawdza się w nauce oraz utrwalaniu swojej wiedzy. Pozwala na nieograniczoną możliwość wyobrażenia sobie rzeczy, które możemy samodzielnie wydziergać szydełkiem. Teraz, gdy mamy tak wiele różnego rodzaju włóczek splatanych różnymi metodami i farbowane w najrozmaitszych kolorach i ich kombinacjach, zrobienie szalika, modnej chusty czy tez po prostu serwetki lub obrusa, nie stwarza żadnych problemów. Wystarczą tylko nasze chęci, nieco cierpliwości i zacząć przygodę z szydełkowaniem a potem już można się chwalić swoim dziełem. Gwarantuję, że gdy się złapie tego bakcyla to bardzo trudno się oderwać od szydełka. Ja muszę wybierać między książką a robótką, ale teraz jest super rozwiązanie. Wystarczy wziąć się do dziergania i odpalając audiobooka robimy dwie rzeczy jednocześnie. I czytamy i szydełkujemy, jedno drugiemu nie przeszkadza, a jaka oszczędność czasu.
O szydełkowaniu można mówić i pisać dużo, lecz zdecydowanie lepiej wziąć się do pracy.
Myślę, że nawet osoby, które mają dużą wiedzę na ten temat znajdą coś interesującego w tej publikacji, bo przecież nigdy nie wie się wszystkiego.
Mnóstwo fotografii i ilustracji pozwala nawet najmłodszym adeptom spróbować swoich sił, a nie jest to naprawdę trudne, bo moja dziewięcioletnia wnuczka śmiga szydełkiem znakomicie. Robi różne kółka i kółeczka, które później łączy ze sobą tworząc serwetki i ozdoby do domku dla lalek. Może nie są jeszcze zbyt idealne, ale czy muszą być???
Na koniec dodam, że poczatkujący znajdą w tej książce wszystko to, co powinni wiedzieć, żeby się nauczyć szydełkowania i tworzyć swoje własne projekty a ci bardzie wprawieni w dzierganie może nawet mogą się czymś zaskoczyć, czymś im nieznanym, a jeśli nawet nie, to warto sobie przypomnieć niektóre informacje. Mnie właśnie zaskoczyło tu kilka ciekawych kombinacji wzorów podstawowych. Biorę się więc do pracy.
Polecam, bo takie dzierganie jest nie tylko ciekawym zajęciem, ale potrafi uspokoić myśli i cieszyć się twórczą pracą a także to doskonałe ćwiczenie dla rąk.
Książkę miałam możliwość poznania dzięki Pani Edycie z Wydawnictwa RM. Dziękuję bardzo.
Jesień w ogrodzie
W tym roku zauważyłam, że niektóre rośliny zachowują się nieco inaczej niż zwykle, wiosenne krzewy zakwitły ponownie...
i chociaż mąż przyciął je, to i tak odbijają i na nowo kwitną.
Kwitną różne odmiany rozchodników, które z powodu upałów porozkładały się na ziemi, hortensje również podsychają...
Pochwalę się jeszcze swoją pigwą, właśnie pigwą a nie pigwowcem. W ubiegłym roku miałam tylko jeden owoc a w tym mnóstwo...
Pelargonie dają jeszcze trochę koloru, tak jak róże i głóg...
Byle do wiosny...
Cytaty z kalendarza 31/2024
"Nałogi są zwykle adwokatami głupstw, które rozum
jako prokurator oskarża."
Aleksander Świętochowski
"Przypadek jest być może pseudonimem Boga,
kiedy nie chce się On podpisać."
Anatol France
"Żeby być szczęśliwym, dodawaj do tego, co masz,
i odejmuj od tego, czego pragniesz."
autor nieznany
"Kiedy jest nam ciepło na sercu, nie ważymy słów."
Hans Christian Andersen
"Niewierzący myli się co do życia pozagrobowego,
wierzący - co do życia doczesnego."
Antoine de Rivarol
"Sekretem szczęśliwego życia jest wyrozumiałe
akceptowanie zmian."
James Stewart
"Życie bez radości to lampka bez oliwy."
Walter Scott
Wirtualny spacer po Londynie
Chociaż nigdy nie byłam w Londynie, to w czasie lektury tej książki czułam się tak, jakbym zwiedzała to miasto razem z autorem. Nie tylko widzimy Londyn oczami Macieja Worocha, ale poznajemy również historię i mniej lub bardziej znane ciekawostki. Dodatkowo przekazywane informacje nie są suchymi faktami, czyta się je lekko jak przygodową opowieść, w której znajduje się też wiele anegdot uprzyjemniających lekturę.
Autor z takim zapamiętaniem opowiada nam o Londynie, że każdy, nawet oczami wyobraźni, chce przenieść się do Londynu.
Maciej Woroch dużo miejsca poświęca też kulisom swojej pracy zawodowej, która jest jednocześnie jego pasją. Aż nawet daje się odczuć, że uwielbia to, co robi na co dzień. Poznając kulisy jego pracy, poznajemy także inne oblicze miasta, w którym teraz mieszka autor, lecz również brytyjską kuchnię i zwyczaje, dziwne a nawet niezrozumiałe przepisy obowiązujące na Wyspach, jak dotrzeć do Londynu, gdzie się zatrzymać i czym jeździć, co zwiedzić w pierwszej kolejności...
"Pochwały na temat Londynu - wygłaszane tonem pełnym uznania, z promiennym wzrokiem i uśmiechem na twarzy - to zawsze najlepszy dowód na to, że ma on w sobie magię."
"Nie potrafię wytłumaczyć, co w Londynie sprawiło, że zakochałem się w tym mieście "od pierwszego wejrzenia"."
I chociaż to moja subiektywna opinia, to myślę, że ta opowieść o niesamowitym i magicznym mieście, jakim jest Londyn, zawiera w sobie wszystko to, co powinno tu być. I chociaż, jak sam autor wspomina, że pewnie o czymś zapomniał lub pominął, to przecież nie ma takich idealnych książek zawierających wszystko.
Rozśmieszyły mnie dziwaczne przepisy tam obowiązujące, podam dla przykładu jeden z nich:
"Krótko po tym, jak przeprowadziłem się do Londynu, usłyszałem, że jedno z obowiązujących na Wyspach praw nakazuje policjantom użyczać ich charakterystycznych czarnych hełmów jako nocnika, jeśli poprosi o to ciężarna w potrzebie."
A o wszystkich znanych i nieznanych miejscach wartych zobaczenia w tym mieście możemy dowiedzieć się od naszego rodaka z pierwszej ręki.
Bardzo dziękuję pani Bognie Piechockiej z PRart Media i Wydawnictwu Luna za egzemplarz recenzencki.
Cytaty z kalendarza 30/2024
"Umiej być przyjacielem, znajdziesz przyjaciela."
Ignacy Krasicki
"Woda łez chroni serce przed ogniem bólu."
Zenta Maurina
"Gdyby cierpienie uszlachetniało, byłoby cnotą je zadawać."
Karol Bunsch
"Odkrywać nowe światy? A po co?
By w nie wnosić stare cierpienia?"
Henryk Elzenberg
"W polityce cała sztuka polega na tym, aby mieć dobre oczy
i umieć wykorzystać ślepotę innych."
Emil Zola
"Kobieta to dla mężczyzny sukcesu rodzaj słupa ogłoszeniowego,
który reklamuje jego dobrobyt."
Gino Marchi
"Urząd publiczny bywa ostatnim schronieniem łajdaka."
Boies Penrose
Moc nauki
"Nigeria jest jednym z krajów Afryki Zachodniej. Z ludnością liczącą bez mała 180 milionów zajmuje siódme miejsce na świecie wśród państw o największej liczbie obywateli. Oznacza to, że aż jeden na siedmiu mieszkańców Afryki jest Nigeryjczykiem."
Matka naszej bohaterki często jej powtarzała, że powinna się uczyć, żeby nie być w przyszłości sprzedana. Gdy matka zmarła, ojciec bez problemu zabrał ją ze szkoły i sprzedał podeszłemu wiekiem i zdegenerowanemu sąsiadowi jako trzecią żonę. Chce mieć syna, a do tej pory żony dały mu tylko córki.
"Mama mówiła, że wykształcenie da mi głos. A ja chcę mieć głos. I nie tylko taki zwykły głos, chcę mieć głośny, mocny głos. Chcę wejść do pokoju i coby ludzie słyszeli mnie, jak nawet jeszcze nie otworzę ust."
"Wszyscy mężczyźni w naszej wiosce mogą uczyć się w szkole i pracować, ale my, dziewczyny, idziemy za nich, zaraz jak mamy czternaście lat."
Gdy nie widzi już szansy na naukę czy polepszenie swoich warunków życia, w wyniku nieplanowanej tragedii, udaje się uciec dziewczynie nie tylko od męża i ojca, ale także trafić do zamożnego domu w Lagos. Zostaje tam pokojówką. Chociaż początkowo wydaje się jej, że trafiła w lepsze miejsce, to szybko złudzenia się rozwiewają.
Ma jednak i tutaj oparcie wśród służby jak również zaintrygowała swoją osobą bogatą sąsiadkę swojej chlebodawczyni.
Trudno się początkowo im porozumieć, bo Adduni mówi taką łamaną angielszczyzną, z wieloma błędami gramatycznymi, lecz stopniowo jej język staje się poprawny.
"Naprawdę, naprawdę, angielski jest strasznie poplątany.
Czasami nawet nie rozumiem różnic między tym, co uczy mnie pani Tia, a tym, co już wiem. W głowie mówię dobrym angielskim, ale ona ciągle powtarza, że nie mówię jak trzeba."
Bardzo ciekawa narracja nastolatki pozwala na poznanie jej myśli i pragnień. Te wypowiedzi potocznym językiem, pełnym błędów stylistycznych i gramatycznych pozwala na poznanie życia nastolatek żyjących w kraju, gdzie dziewczęta przed ukończeniem piętnastego roku życia są nie tylko zmuszane, ale sprzedawane wręcz w celu zawarcia małżeństwa. Zazwyczaj bogatym (i starym) mężczyznom. Jednak czasem walka o możliwość nauki rodzi nadzieję na lepszą przyszłość.
Nie miałam pojęcia, że w tych czasach praktykowane są jeszcze takie postępowania.
“Dziewczyna o mocnym głosie” to historia, która mnie dosłownie rozłożyła.
"Fakt: Według badania przeprowadzonego w 2003 roku, obejmującego 65 państw, w Nigerii mieszkają najszczęśliwsi i najbardziej optymistyczni ludzie na świecie."
Dziękuję za możliwość poznania tej ujmującej lektury.
Córka powietrza
"Pisanie było nie tylko moją pracę, ale też pasją, dawało mi solidnego kopa, a bez tego nie żyłam, tylko wegetowałam."
W drugim wątku poznajemy Lalie, nastolatkę Bretanii, która z rodzicami i starsza siostrą mieszka w uroczej okolicy, blisko lasu, wiele, wiele lat wcześniej. Lalie także uwielbia pisać...
Czy tylko chęć pisania łączy obie bohaterki? Co lub kto może je jeszcze łączyć?
Gdy Ava otrzymuje rzeźbę Sylfidy, jest pewna, że to prezent urodzinowy od rodziców, jednak za chwilkę listonosz przynosi kolejną przesyłkę, właśnie od rodziców. Posąg bogini przesłano anonimowo z Francji a rodzice Avy są przecież w Hiszpanii... Kto wiedział o jej urodzinach i zrobił taki prezent? Ktokolwiek to jednak zrobił, to pomógł Avie, bo patrząc na piękną Sylfidę Ava zaczyna ponownie pisać. Inspiracji jej już nie brakuje. A gdy zauważa jeszcze piękną błękitną ważkę, która od czasu pojawienia się rzeźby fruwa w jej ogrodzie , wie że to jakby magiczna siła pozwala jej na twórczą pracę.
"Odkąd wróciłam do pisania, miałam wrażenie, że ta historia chce jak najszybciej się zmaterializować. Aż łaskotały mnie czubki palców, kiedy z podekscytowaniem stukałam w klawiaturę, ożywiając kolejnych bohaterów i miejsca, do których już niebawem mieli zawitać."
Znajduje tam przyjazne osoby a także trafia na tomik wierszy francuskiej poetki. Wiersze stają się dla Avy bardzo ważne, coś sprawia, że nie może się im oprzeć. Chce poznać przeszłość tej mało znanej poetki. Nie zdaje sobie sprawy do rozwiązania jakich tajemnic doprowadzą jej poszukiwania. Rodzice Avy również mają jakieś tajemnice. Ava coraz bardziej to czuje.
Lalie w wyniku wielu nieporozumień musi wyprowadzić się z ukochanej Bretanii i zamieszkać w Paryżu. Dlaczego musiała opuścić swoje miejsce? Jaki wpływ na jej losy będzie miała wyprowadzka do dużego miasta? Jakie tajemnice skrywa jej przeszłość?
Kim jest tajemnicza córka powietrza?
"Jestem córką powietrza i rozpiera mnie z tego powodu duma."
Ja już wiem, a jeśli i Wy chcecie się dowiedzieć, to musicie sięgnąć po tę książkę.
A ja zarezerwowałam już w bibliotece pierwsza część z serii "Córki żywiołów" i czekam na następne opowieści.
POLECAM.
Za możliwość przeczytania tej pasjonującej historii dziękuję Pani Bognie Piechockiej z PRart Media oraz Wydawnictwu ZNAK.
Cytaty z kalendarza 29/2024
"Nielegalne zyski przynoszą nagłe radości
i długotrwałe smutki."
Antyfanes
"Wiedza to władza. Ale niewiedza, niestety,
nie oznacza jeszcze braku władzy."
Niels Bohr
"Bezpowrotnie stracona jest każda chwila,
której nie wypełnia miłość."
Torquato Tasso
"Ignorant to ktoś, kto nie wie tego,
czego ty się właśnie dowiedziałeś."
Will Regers
"Bogu nie wolno zmieniać biegu rzeczy, które pędzą
związane łańcuchem przyczyn."
Seneka Młodszy
"Małżeństwo w tym jest podobne do życia, że życie to pole walki,
a nie grządka róż."
Robert Louis Stevenson
"Pierwsza miłość jest jak piętka świeżego chleba."
Matka Teresa z Kalkuty
Cytaty z kalendarza 28/2024
"Któż z nas kocha nie głupiejąc przy tym."
George Byron
"Różnica między niemożliwym a możliwym
leży w ludzkiej determinacji."
Tommy Lasorda
"Wierzyć - to znaczy nawet nie pytać,
jak długo jeszcze mamy iść po ciemku."
ks. Jan Twardowski
"Największą przyjemnością w życiu jest zrobić coś,
o czym ludzie mówią, że jest niemożliwe."
Walter Bagehot
"Zawsze wyobrażałem sobie raj jako bibliotekę;
nigdy jako ogród."
Jorge Luis Borges
"Służyłem w kawalerii, a więc jestem prawie
Polakiem i umiem pić jak Polak."
Jacques Chirac
"Cechą talentu jest niemożność pisania na zamówienie."
Emil Zegadłowicz
Matki na fejsie.
"Matki na fejsie" to lekka i zabawna a nawet wręcz rozśmieszająca momentami do łez lektura, przyciągająca swoją kolorową okładką i tytułem. Gdy na okładce zobaczyłam jeszcze kota, wiedziałam, że musi być niezła zabawa. Okazuje się, że ten kot ma dość pospolite imię (jak na te czasy), bo nazywa się... Janusz. Nic dodać, nic ująć...
Elegancka i opanowana Luiza, nieśmiała i niewinna Paulina, roześmiana i dowcipna Klaudia oraz wyszczekana i szalona Lala spotykają się w szpitalu na sali poporodowej. Są jak cztery żywioły i chociaż wydaje się, że zupełnie do siebie nie pasują, to jednak dziwnym zrządzeniem losu stają się jednym zespołem, są jakby idealną grupą matek na dobre i na złe.
Każda z nich ma inne doświadczenia, każda ma inną sytuację rodzinną, chociaż z czasem okaże się, że tak wiele je łączy jak również i dzieli. Żadna z nich nie spodziewała się takiego przebiegu wydarzeń i splotu różnych powiązań, lecz tak przecież w życiu często bywa. Nie o wszystkim wiemy i nie o wszystkim możemy decydować sami.
Autorka z przymrużeniem oka podaje w książce wiele ważnych i istotnych informacji, które są niesamowicie przydatne nie tylko kobietom, i to nie nie tylko o ciąży i samym porodzie, ale także o czasie po, czyli połogu, depresji poporodowej, opieki nad noworodkiem, karmieniem itp.
I chociaż obecnie wielu mężczyzn bardzo pomaga swoim partnerkom (wiem, bo mam dzieci), to zdarzają się też i tacy mężczyźni, którzy właściwie sami zachowują się jak dzieci, więc kobiecie po wyjściu ze szpitala dochodzi jeszcze jedno, dorosłe już dziecko w postaci męża...
Dlaczego Luiza jest tak samodzielna i opanowana? Dlaczego Paulina jest taka nieśmiała i wycofana? Jakie problemy ma Klaudia? Dlaczego Lala nie chce się wiązać na stałe z ojcem swojego dziecka? W jaki sposób pomogą sobie wzajemnie?
"Z szaleństwem Lali, dowcipem Klaudii, niewinnością Pauliny i opanowaniem Luizy były jak cztery żywioły. Idealny układ, w którym teraz ziała dziura przypominająca rozmiarem Wielki Kanion. A wszystko przez jej męża, który nie dość, że nie umiał utrzymać ptaka w spodniach, to jeszcze strzelił gola dwóm kobietom w podobnym czasie."
Sama początkowo nie spodziewałam się tak z humorem przedstawionej opowieści, która wcale nie jest śmieszna.
Cytaty z kalendarza 27/2024
"Dobre słowo może rozgrzać trzy zimowe miesiące."
przysłowie japońskie
"Często żałowałem moich słów,
nigdy mojego milczenia."
Publiliusz Syrus
"Przyjaciel - jedna dusza w dwóch ciałach."
Diogenes
"Śmiać się można, płakać się musi."
Karol Bunsch
"Winę za rozczarowanie ponosi nasza fantazja."
Stefan Garczyński
"Dobrzy to ci, którzy zadowalają się marzeniem o tym,
co źli rzeczywiście robią."
Platon
"Miłość jest drogą Boga do ludzi i drogą ludzi do Boga."
Johan von Kastl
