Włóczęgi duchowe 1990-2025

Tomem „Włóczęgi duchowe” Wojciech Kudyba po kilkuletniej przygodzie z prozą (powieści „Imigranci wracają do kraju”, dyptyku „Pułascy” oraz opowiadaniach zebranych w tomie „Po drugiej stronie świata”) wraca do poetyckiego matecznika. „Włóczęgi duchowe”, są wyborem wierszy z lat 1990-2025, który przynosi nie tylko najlepsze teksty (m.in. z arcydzielnych „Gorców Pana” czy pamiętnego „W końcu świat”), ale też absolutnie premierowe wiersze.

Przestrzeń w liryce Wojciecha Kudyby ma wiele wymiarów. Zachowuje pozory ścisłej topografii miejsc, ale też sięga poza nasze zwykłe doświadczenie. Jest ona uporządkowana i zarazem chaotyczna. Ma postać rozrastających się od centralnego punktu kręgów, ale również labiryntu. Wiedzie w głąb świadomości i prowadzi w górę – ku transcendencji. Poezja Wojciecha Kudyby rozgrywa się między pewnością dotknięcia ziemi a błądzeniem poszukiwaniem, bowiem w tych wierszach człowiek nieustannie stara się odczytać tajemną mowę rzeczy, zmierzyć z niepoznawalnym, odgadnąć Boskie przesłanie. Znaki są na pół zatarte, lecz nie ma wątpliwości, że należy się wczytywać w „przejrzysty szyfr śniegu”, wsłuchiwać „w mowę rzecznego pomostu”. Cały świat jest bowiem przesłaniem.

Wojciech Ligęza