"Druga Wojna Światowa. Inna historia", którą przedstawia nam Marco Pizzuti, to dość dobrze i bardzo ciekawie napisana publikacja popularnonaukowa. Nie jest to typowa czy też klasyczna książka historyczna, lecz spojrzenie z nieco innej perspektywy na losy II wojny światowej. Czyta się bardzo dobrze, chociaż znalazło się w niej kilka błędów rzeczowych a także ciekawych teorii spiskowych, jednak autor dołączył solidną porcję bibliografii, więc można sobie wszystko dokładnie sprawdzić.
Autor w zachęcający sposób przedstawia nam mniej znane a nawet zupełnie nieznane fakty i wydarzenia dotyczące zresztą nie tylko II wojny światowej. W celu poznania niektórych zaszłości cofamy się nawet do I wojny światowej.
Już wielokrotnie czytałam, że historię wojny zawsze piszą zwycięzcy co wcale nie zawsze to oznacza, że oni są lepsi od pokonanych. Zazwyczaj wszyscy mają coś do ukrycia. Zwycięzcy z pewnością także. I to czasami oni mają nawet więcej do ukrycia niż ci, których na wojnie pokonali.

W szkolnych podręcznikach poznajemy nie tylko uproszczoną i znacznie skróconą wersję wydarzeń z II wojny światowej, ale też zazwyczaj dowiadujemy się półprawd, które nie do końca odzwierciedlają rzeczywiste fakty i wydarzenia, lecz są dla wielu wygodne. Żaden naprawdę uczciwy historyk jednak się nie podpisze pod takimi informacjami. Poznanie historycznej prawdy powinno pomóc w zrozumieniu przyczyn wojen oraz jak ich uniknąć. Ludzkość powinna się zmienić, ucząc się z historii. Ale jednak propaganda robi dalej swoje, wykorzystując ją, różni rządzący próbują usprawiedliwiać w oczach obywateli to, czego tak naprawdę usprawiedliwić się w żaden sposób nie da. Metody te znane są do dnia dzisiejszego, lecz skala propagandy jest teraz znacznie większa i o wiele potężniejsza. Myślę, że gdyby Joseph Goebbels, minister propagandy Trzeciej Rzeszy miał takie możliwości jakie są obecnie, to losy II wojny światowej mogłyby potoczyć się zupełnie inaczej...
O Hitlerze napisano bardzo dużo książek, ale wciąż nie wiemy o nim wszystkiego, w jego życiorysie ciągle są białe plamy. Żaden historyk nie zdołał nigdy ani potwierdzić, ani podważyć dowodów na aktywność Hitlera z kilku lat. Paradoksalnie więc, o osobie, o której powiedziano i napisano najwięcej i tak nie wiemy wszystkiego.

Hitler był dziwnym człowiekiem, nie lubił pracować, ale potrafił wykorzystywać innych i miał dar zjednywania ludzi. Jego osobowość pełna sprzeczności i paradoksów przyciągnęła jednak niemal cały naród niemiecki. .W swoich przemówieniach i obietnicach brzmiał tak obiecująco, że po prostu mu zaufali.

Co do Hitlera, to wszyscy mamy niemal jasny pogląd, lecz zachowanie wojsk alianckich bardzo dalekie było od tych pokazywanych w książkach i filmach.
Gdy wojna praktycznie była już skończona, Niemcy i Japonia straciły swoje armie, zwycięzcy pokazali niezbyt czyste oblicze. Naloty na miasta, w których były tylko osiedla cywili, zrzucenie bomb jądrowych na Japonię oraz gwałty i mordowanie ludzi napotkanych na swojej drodze. Takie obrazy były na porządku dziennym.
Mój dziadek opowiadał kiedyś, że bardziej bali się Ruskich niż Niemców... Sowieci niszczyli i grabili wszystko na co trafili po drodze. Nie oszczędzając dzieci, kobiet czy chorych.
Zniszczenie Drezna (widziałam kilka lat temu to miasto), Hiroszimy czy Nagasaki było tak naprawdę zbędne, niszczono obiekty cywilne, zostawiając te wojskowe i uzbrojone...

Tę książkę warto przeczytać. Ja lubię historię i sięgam po tego typu książki, bo warto wiedzieć więcej, niż możemy usłyszeć w szkole. Moje dzieci i wnuki równie chętnie biorą tego typu publikacje w swoje ręce. Tę książkę również już im przekazałam. Czytają z wielkim zaangażowaniem.
Nie powinniśmy być obojętni na przekazywane nam półprawdy, bo taka naciągana na potrzeby polityczne przeszłość, może nas niekiedy niezbyt miło zaskoczyć w przyszłości.


Dziękuję Pani Edycie z Wydawnictwa RM za poznanie nieco innej historii II wojny światowej.