Wotum nieufności

Pisanie jest sztuką kreślenia. Remigiusz Mróz raz po raz pokazuje, że to powiedzenie jest mu obce, za to bon moty w tym stylu absolutnie nie. Pomimo tego i kilku innych rzeczy, które mi się nie podobały, uważam, że „Wotum..” to dobra powieść, najlepsza, najbardziej dopracowana i najciekawsza, jaka wyszła spod jego pióra.
W posłowiu autor pisze, że z pomysłem na cykl polityczny nosił się od początku kariery i to czuć. Książka jest dojrzała, przemyślana, bohaterowie dobrze skonstruowani i fajnie poprowadzeni. Wizja naszej sceny politycznej jest wiarygodna – pod względem konstrukcji i założeń, przedstawienia zakulisowych rozgrywek i PRowych manipulacji, powieść kupuję z całym dobrodziejstwem inwentarza.
Mam za to inny problem. Niekończące się dialogi, z których każdy, obojętnie czy rozmawia mąż z żoną, czy przeciwnicy polityczni to konflikt, pojedynek na cięte riposty, wzajemne dosrywanie, które do niczego nie prowadzi i tylko pompuje objętość książki. Do tego ciągłe nawiązania do kampanii wyborczych ze Stanów Zjednoczonych, wspomniane oczywistości i ciekawostki (nieciekawe, jak zawsze z wikipediowym sznytem), sprawiły, że przez pierwsze 2/3 książki emocje towarzyszące lekturze, przypominały te jakich można doświadczyć na rybach z teściem i dopiero ostatnia część książki sprawia, że miałem ma ochotę na więcej.
Pomimo, że „Wotum” uważam, za dobrą pozycję, a jej zakończenie zapowiada ciekawą kontynuację, to dla mnie jest to ostatnia powieść Mroza. Po prostu nie pasuje ...

Rewelacyjna powieść political fiction. Fenomenalna, wciągająca powieść dziejąca się w kręgach "naszej" władzy. Niestety, realny obraz rządu i sfer politycznych - prawdziwy, pełen wyciągania sekretów, podłych zagrywek i bezwzględnego postępowania, by sięgnąć stołka, by dorwać się do "żłobu" - bo daje to władzę i pieniądze. Niestety, nie mam złudzeń, że to tylko fiction. Przerażające i prawdziwe. A R. Mróz znowu powalił mnie na kolana:)

Polska political fiction. Nie lubię polityki, tak naprawdę to ona mnie mierzi. Pęd i żądza władzy, manipulacje, nienawiść, brutalna kampania wyborcza, handlowanie stanowiskami, prowokacje i zwykłe chamstwo. Książka jest fikcją literacką, ale jestem głęboko przekonana, że tak właśnie wygląda scena polityczna. Brawo panie Remigiuszu.

Czy tylko ja mam wrażenie, że mało który pisarz ma tak słabych redaktorów jak Najpłodniejszy? Serio, w tej książce widać to szczególnie wyraźnie, non-stop coś mi w tekście zgrzytało, coś kulało. Tak jak by właśnie nikt po samym autorze nie przejrzał tekstu i nie zrobił notatek na marginesie :) Historia niby płynie lekko, ale mielizny i skały co rusz. Mam na myśli typu postać wyskakująca znikąd, ale nie w tym sensie, że znikąd pojawia się w całej opowieści, a całej fabule - znikąd pojawia się w tym konkretnym akapicie :)

Fabuła powiedzmy, że przemyślana, choć nagromadzenie sensacyjek może czasem wręcz rozbawić. W tekście nie ma jakiegoś punktu kulminacyjnego, jakiejś większej rozpierduchy, a te sceny, które Najpłodniejszy chyba chciał takimi uczynić wielkiego wrażenia nie robią.

Właśnie, sposób opowiadania - płynnie, nienużąco, ale jeśli prowadzi się równolegle dwa punkty widzenia, to można by kończyć poszczególne rozdziały większymi twistami czy po prostu z większą dawką napięcia.

Postacie na plus, są nienachalnie zarysowane, czujemy je, ale nic na siłę. Choć chyba powinniśmy się nieco więcej dowiedzieć o ich przeszłości, autor nieco za mało nam o niej opowiedział, w dodatku dość niekonsekwentnie wybierał te, które ową historią obdarzył. Przemyślenia na tematy przeróżne dodane nieco na siłę.

Panie Remigiuszu, za każdym razem gdy zaczynam nową książkę Pana autorstwa obawiam się, czy tym razem odczuję rozczarowanie, czy to moment gdy zabraknie mi "tego czegoś" i jak dotąd stwierdzam z zadowoleniem, że jeszcze tak się nie stało :) i mam nadzieję, że ten moment nie nastąpi a Pan będzie mnie zadowalał coraz to nowymi hitami.

Chyłkę i Zordona uwielbiam, i tym razem do mojego uwielbienia trafiła seria "W kręgach władzy".
Daria Seyda - pierwsza kobieta sprawująca władzę głowy Państwa, po tym jak Prezydent rezygnuje ze swojej funkcji po ujawnieniu choroby.
Patryk Hauer, młody ambitny polityk żądny władzy i Prezydenckiego stołka.
To dwoje największych konkurentów na miejsce w Białym Domu, pozostali to "dodatek" do wyborów.
Między nimi zacięta walka, tajemnice państwowe, brudy polityczne a jedno co ich łączy to chęć zostania Prezydentem.

To trzeba przeczytać, by zrozumieć :)
Z niecierpliwością czekam na rozwój wydarzeń w drugiej części.

Ehh! Cóż z tym Mrozem Remigiuszem począć? Dlaczego tak jest, że pisarze światowej sławy, latami wymieniani, cytowani, podziwiani piszą w ciągu całej kariery powiedzmy 13 książek. No! Czasem więcej, a taki Pan Mróz ma ich już chyba 30? (być może się mylę, ale trochę już tego chyba jest). Za szybko pisane!

Teraz trzeba się zastanowić, jaki ma cel i target w tym pisaniu. Bo Wotum Nieufności jest książką ciekawą o szybkiego poczytania, ale mniej więcej od 370 strony. Do tego czasu czytelnik się męczy. Mróz we właściwy sobie sposób konstruuje fajną akcję, która co prawda wcześniej idzie dość powoli z uwagi na zbyt obszerne wykładanie mechanizmów Państwa i naprawdę wielu informacji, ale póżniej (za późno) na szczęście przyspiesza.

Ktoś już pisał recenzję, że zbytnie przyłożenie takich intryg do polskiej polityki może być ciekawe teraz, dzisiaj, a za 10 lat książka będzie niczym stary artykuł w gazecie. Zgadzam się z tym w pełni i naprawdę trochę można było książkę "u-uniwersalnić" (wybaczcie nieudolne słowotwórstwo) nadać jej trochę inny wydźwięk.

Poza tym, abstrachując od politycznych zapatrywań, gdyby chciało się napisać bardziej "realistyczne" political fiction w naszej polskiej rzeczywistości - należałoby książkę pisać z punktu widzenia tych u steru czyli w trzech językach, po hebrajsku, niemiecku, być może i po rosyjsku ;-) to tak tytułem żartu.

Podobał mi się upór Hauera jako bohatera dążącego do prezydentury, zabiegi jakie dokonywał i ch...

Remigiusza Mroza nikomu nie muszę chyba przedstawiać. Młody pisarz, który ma już na koncie kilkanaście książek, a na premierę czekają kolejne. I dodatkowo, nie są to publikacje w jednym-konkretnym gatunku. Przeciwnie. Znajdziemy wśród jego książek historyczną opowieść z czasów wojny, kryminał, thriller, powieść science fiction, a nawet cykl kryminałów dziejących się na Wyspach Owczych. Pisarz ten ostatni cykl napisał pod pseudonimem i większość czytelników poczuła się jak barany. Nawet w temacie, rzec by można.

Political fiction, ma się całkiem dobrze i nawet na naszej rodzimej scenie trafiają się powieści, seriale traktujące o tym, co by było gdyby. Oczywiście za zamkniętymi drzwiami wyższych sfer politycznych. Także Mróz postanowił spróbować sił w tym temacie, a jak się dowiadujemy, jest to dopiero pierwszy tom cyklu.

Marszałek sejmu Seyda, budzi się w pokoju hotelowym. Nie pamięta jak tu się znalazła. Czy została porwana, czy dotarła tutaj z własnej woli? To dopiero preludium wydarzeń. Prezydent zwołuje nadzwyczajne zebranie, podczas którego wyjawia pewną tajemnicę, która stawia na głowie wszystkie służby. Jednocześnie przeciwnik pani marszałek, z przeciwnej strony barykady politycznej, trafia na ślady spisku, który może wstrząsnąć sceną polityczną. Niechęć między tymi osobami jest bardzo silna, jednak mając na uwadze dobro obywateli, łączą siły i próbują wyjaśnić, odkryć jakieś dowody owego spisku. Jednocześnie planowany jest zamach, który... Ale tego W...

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Książkę czyta się naprawdę bardzo szybko. Akcja toczy się spójnie. Książka moim zdaniem dobra, ale bez szczególnych zachwytów.
Może mam mylne skojarzenie, ale sądzę, że autor chciał przenieść na nasze podwórko House of cards, ale nie do końca coś poszło.

Bardzo ciekawa książka. Szybko się czyta i jest bardzo wciągająca.