Spędziłam kilka godzin na krzesełku w szpitalnej poczekalni i czekałam na teściową, która przyjechała pożegnać męża. Czekałam też na szwagierkę i męża, którym pozwolono pożegnać ojca. Mnie, jako synowej, zaproponowano miejsce siedzące przy oknie, coby Jagrys stojący z TŻ pod drzwiami nie robił placówce obciachu. Dla umilenia sobie czasu i skrócenia oczekiwania, Jagrys wyciągnął czytnik i ku pamięci cykał foty co lepszym kwiatkom tłumaczki i redaktora serii. Jagrys siedzi, czyta i cyka. Personel medyczny taksuje spojrzeniem być może hipotetycznie przyszłego lokatora. Jagrys uniósł łeb znad czytnika, odwzajemnił wyraz twarzy gospodarzy. To szpital psychiatryczny. Mam prawo cykać foty czytnikowi i nikt nie powinien się dziwić. Teraz czekamy na telefon z placówki. To będą bardzo smutne święta.
Jagrys, jeżeli w jakimkolwiek stopniu Tobie to pomoże, to chciałam tylko napisać, że doskonale rozumiem Twój ból. Mój nadszedł wczoraj, szybko i niespodziewanie ale równie mocno bolesny.
Nie takie numery znają. Siedzę sobie w kolejce w poradni i pech, nie mam nic do czytania. Jakieś perturbacje, po godzinie nie wiem kiedy mnie przyjmą. Poszłam więc do rejestracji z prośbą o przesunięcie terminu wizyty. Jako uzasadnienie podałam, brak książki do czytania. Panie z rejestracji przyjęły to z pełnym zrozumieniem i zarejestrowały mnie za 3 dni, a wtedy już miałam co czytać.
Słowa niewiele pomogą, ale rozumiem i współczuję. Też miałam takie święta, już lata minęły, a wciąż pamiętam... A co do czytnika - już czytanie jest podejrzane, z czytnikiem - do kwadratu, a robienie temu zdjęć... szkoda gadać. ;)
