Działo się to w R. Szczęście ulegając jękom Kleksa, zabrał trującą odwłok połowicę do zagłębia elektronicznego, porzucił ślubną kulę u nogi przy klawiaturach a sam poszedł... gdzieś.
Ponieważ Kleks oczekiwania względem klawiatur sprecyzowane miał jasno i wyraźnie - omiótł wzrokiem półki, po czym oddalił się w przeciwnym kierunku. Tam, dla odmiany, zapatrzył się na prezentacje zestawów kina domowego, najwięcej uwagi poświęcając podstawom kolumn głośnikowych.
- Dzień dobry. Mogę w czymś pani pomóc? - obok Kleksa zmaterializował się pracownik obsługi.
- Tak. Chciałabym zestaw kina domowego. - wypalił wyrwany z zamyślenia Kleks. - Dla kota.
Wyraz twarzy młodzieńca - bezcenny.
Kleks spojrzał kątem oka. Okazał litość.
- Wie pan... - rozcapierzył palce w geście imitującym kocie pazury. - Chodzi o to, że gdyby polubił głośniki za bardzo, żeby ich za szybko nie uszkodził lub nie poprzewracał.
Młodzian odetchnął z ulgą, że jednak nie z wariatką rozmawia.
Już miał coś powiedzieć, gdy wmieszał się Szczęście. Chwycił Kleksa za łokieć.
- Kochanie, mówiłem, nie strasz ludzi! Zostaw pana w spokoju.
Kleks(ja) błysnął okiem.
- Nie nie...! - zaprzeczył młodzieniec energicznie. - Muszę powiedzieć, że pani zadała ciekawe pytanie i sam muszę się nad tym zastanowić...
Kleks jeszcze raz błysnął okiem, dodając do tego uśmiech wkoło głowy.
Szczęście zdecydowanym gestem pociągnął Kleksa w stronę wyjścia.
- Słuchaj, ja się nie boję, że kupiłabyś jakiś zestaw, bo wiem, że tego nie zrobisz. - tłumaczył po drodze. - Ja się boję, że on ci zaraz pół magazynu przywlecze... A w ogóle, mieli coś ciekawego?