Minęły cztery lata, odkąd moja skóra została naznaczona piętnem wiedźmy. Ale tu, w najdalszym zakątku gór, nikt mnie nie szukał, nikt mnie nie ścigał. Nikt mnie nie nienawidził i nie chciał sprawić, bym zniknęła w płomieniach. Stałem się mgłą, stałem się cieniem i duchem. Mieszkając w środku lasu, nie wyróżniając się, z mężem leśniczym, z córką, która zawsze gdzieś ucieka, w głąb lasu. I zawsze wraca z natchnionym wyrazem twarzy i dziwnym blaskiem we włosach.

Teraz, patrząc na zachodzące słońce zza gałęzi drzew, wzdycham, wdychając ożywczy zapach sosen. Czuję się tu bezpiecznie. Czuję, że jestem leśną zjawą. Nazywali mnie czarownicą. Ja nazywam to wolnością. Nazywają to grzechem. Ja nazywam to wyzwoleniem. Prawdziwa ofiara dla milczącej bogini. Prawdziwy prezent od księżyca i gwiazd.

Moje włosy świecą, śpiewając cichą pieśń światła, gdy znikam w kojącym zmierzchu.

Dzisiejszej nocy będę polować na cuda.