Miałem kiedyś takiego przyjaciela i to był pierwszy i ostatni zwierz, z którym się kiedykolwiek związałem. Nie dałem się już później nabrać na miłe początki. Owczarek kataloński a ja w tym czasie miałem długie włosy, więc pasowaliśmy do siebie idealnie, a i jak później się okazało i pod względem zadziorności. Mieliśmy dużo wspólnych starć z bezpańskimi psami. Raz byłem zmuszony wsadzić dłonie w szczęki silniejszego psa szarpiącego ucho mojego. Wyszliśmy z tej potyczki cało. W innej, szybko zrozumiałem, że trzymanie na smyczy psa kotłującego się z drugim to nienajlepszy pomysł i niestety trzeba zwolnić więzy, by ułatwić mu swobodę ruchów. Walczyliśmy ramię w ramię kiedy była potrzeba, na szczęście, często udawało się obejść zagrożenie szerokim łukiem. i mniej przyjazny
Piękny! Miał dużo wdzięku i to spjrzenie spod włosa. Mój pies był bardzo spokojny, omijał inne psy szerokim łukiem - choć były przypadki, że pies sąsiadki, wyjątkowo wredny typek, pokazywał mu jak bardzo go nie lubi - wciąż żyje i męczy obecnie mojego małego psa.
Ale Frodo... bardzo mi go brakuje. Był idealym psem, opanowanym i mądrym.
Bo to wiecie, jest tak, jak w tym wierszu o świecie za Tęczowym Mostem. One wszystkie tam mają cudownie, bawią się, tylko w pewnym momencie zauważają nas z daleka, jak idziemy, przerywają zabawę i biegną, biegną tak, jak tylko psy potrafią, żeby się przywitać. I potem już zawsze jesteśmy razem. :)
