przestaliśmy oddychać, by złapać pieśń wiatru

zanurzeni się w czarnym stawie, gotowi roztrzaskać lód trzymający w szponach wiosnę

krwawiliśmy na czarnej ziemi, by nakarmić wilcze duchy

łkaliśmy pod drzwiami do zaświatów, by obudzić śpiących bogów

zmieniliśmy się w kamień, by zakwitła noc

woda szepcze naszą legendę; łagodny wieszcz gajów

marmurowi wybrańcy patrzący spomiędzy zarośli

z oczami utkwionymi w przeszłości

ze wspomnieniami zatrzymanymi w czasie