@Lorian

wykradliśmy światło z twoich źrenic [ tłumiąc jego blask czarną ziemią ]

zabraliśmy oddech z twoich płuc [ wypełniając je śniegiem ]

[ zabraliśmy cię do krainy radości i krwi

słodkiego zapomnienia i głodnej ciemności

wciskając twoją duszę w leśne poszycie

miraże i kolory

rozkoszne obietnice, słodkie niczym miód ]

wykradliśmy jasny uśmiech z twoich ust

znikasz pośród czarnych korzeni i i szepczących liści

sięgających głęboko, żywiących się twoim lękiem

przecież kochasz dłonie sypiące księżycowy pył

w twoje zmęczone oczy

jesteś wspaniała, moje lazurowe słońce

znaczysz czarne niebo plamami błękitu

tworząc morza i oceany między wierzchołkami drzew

obmywając szczyty górskie szafirowymi falami

twoje blade światło wnika we mnie, by rozkwitnąć

wśród kwiatów z wody i lodu

żyły wypełnione błękitnym blaskiem

ciche gwiazdy lniące niczym diamenty

płoniesz niczym ognisko beltane

wgryzając się w moje ciało chciwymi płomieniami

okład na krwawiące rany wytrawione w mojej skórze

zbyt długo wystawione na okrutne pocałunki szkarłatnego dnia

wczoraj tańczyłaś ze mną

liście we włosach, koszmary pomiędzy twoimi placami

wokół ciebie - aureola złotego blasku

głęboko zatapiająca się w skórze zmierzchu

wczoraj lśniłaś mrokiem

grając na moich pragnieniach

pozwoliłaś mi płonąć przyćmionym płomieniem

aż opanował mnie, żywiąc się twoim czarem

wczoraj kochałaś mnie

w rzece krwi - nocne stworzenia, dzikie i okrutne

oplecione przez korzenie

tonące w nocnych kwiatach

niebieskie oczy twoich kruków

czarne pióra, szpony w moim sercu

pełgające błędne ogniki

drżące płomienie, wgryzające się w noc

zima zaplata stary rok w swoje spódnice, dotknięte szronem i słodką zapowiedzią, obietnicą czegoś nienazwanego.

nie wiemy, jak się zacznie, a tym bardziej, jak się skończy.

mróz szczypie w policzki księżycowym blaskiem, przyszłość skrzy się niczym niebo pełne gwiazd.

wystarczy zanurzyć dłonie w śniegu.

spojrzeć w noc, która odlicza minuty, sekundy.

a gdy nadejdzie godzina wiedźm...

... odetchnąć.

oto nowe.

pełne nadziei i lęku. pełne snów i koszmarów.

śnieg topnieje, spływając pomiędzy palcami, zamarzając u naszych stóp.

Udanego roku 2025 :D Oby był jeszcze lepszy, niż ten, który odchodzi.

A więc zacząłem na nowo układać puzzle :)

Zdecydowałem się na urokliwy zakątek.

Muszę przyznać, że mój kot podołał i nie zburzył puzzli przed czasem :>

... czyli sennych majaków odbiorca rudawy...

... śpiący snem zaplątywacza włóczki...

Kukulcan... czyli odrobinę kota.

moje sny tańczą w moich włosach

splątane z kośćmi i kruczymi piórami

zatopione w drewnianych runach i pierścieniach z obsydianu

moja ja - kuszone przez senne marzenia - zaczarowany błędny ogień

dzikie i bezszelestne  - bijące wraz z pulsem drzew

ozdobione korą i bursztynem

moje sny oddychają w moich splotach

jak wiosenny wiatr i morska bryza

powoli płynąc ku mojemu sercu - zielony mięsień z mchu

głodny zapomnianych zaklęć i uroków

jesteś upleciona z promieni słońca i kłosów pszenicy

zapętlone światło; twój uśmiech karmi południowy skwar

rozkwita niczym lato, dławiąc odchodzącą wiosnę

jesteś stworzona z opadających liści i złota

ze skrzydeł odlatujących ptaków; ich cynobrowych piór

migoczesz pomiędzy gałęziami, nigdy nie pozwalając się ujrzeć

gdy moje zimne palce zacisną się wokół gardła lasu

a biel zastąpi zieleń i błękit

będziesz moją czerwienią

krwią na kamieniu; moją karmazynową panną młodą

jestem twoją kaplicą w środku lasu, ociekającą płynną zielenią

ostatnim oddechem dnia, zanim noc zamknie jego oczy

cichym łapaczem snów

czarną studnią, w której topisz strach przed ciemnością

powiedziałaś mi, że tańczę jeden krok nad otchłanią

jestem bramą między głodnymi ustami niebios

a płonącą rozkoszą piekieł

powiedz mi, że pragniesz

gdy odbieram życie kolejnej marze pijącej z twoich żył

gdy zatapiam twoje koszmary - tylko wraki i ruiny

wiecznie głodne - usta zaszyte pnączem, wypełnione mchem

* dla mojej magicznej dziewczyny

topię się w lubczyku i barwinku
[ słodka pułapka dla chętnej ofiary ]
w mleku wypełnionym zapachem lawendy
maskującej zapach krwi
w mleku pełnym słodkiego zapomnienia
które leczy rany gorącymi pocałunkami

topię się w tymianku i szałwii
skrywających mdlący zapach rozkładu

moje wino przepełnione posmakiem śmierci
dotyk końca, gdy jestem pewien ponownych narodzin

jestem dwojgiem cieni
jeden blady niczym księżyc, dym znad wygasającego ogniska
drugi kąpie się w krwi bogów
tańcząc wśród odłamków złamanych dusz

W ten piękny chłodny dzień, przełamałem kryzys czytelniczy. Czytanie znów sprawia przyjemność.

Nie ma jak seria "Dzieci Starych Bogów" jako lekarstwo. Wszystkim borykającym się z kryzysem - a lubiącym fantasy - polecam :D

Moja dziewczyna kupiła parę nowych książek. Żyć nie umierać :D

Cześć wszystkim!

Udało mi się właśnie opublikować tomik poezji w języku polskim :> 

https://nakanapie.pl/ksiazka/opowiesci-krwi-i-mchu

Dostępne w Empiku :)

Mam nadzieję, że ktokolwiek przeczyta, spodoba mu się :)

Mój komputer, konto bankowe, paypal... wszystko zostało przejęte przez wirusa. Wszystko zostało też zablokowane przez bank - karta, konto, zostałem bez środków do życia.

Akurat, kiedy byłem pewny, że wszystko zaczyna sie układać...

Cześć, po długiej przerwie. Niestety problemy z psychiką sprawiły, że nie czytam, nie udzielam się i dręczę wszystkich dookoła w realnym świecie (to ostatnie - niekoniecznie ^^).

Ale mam wieści (długo nie pisałem w ojczystym języku, oof).

Wydałem książkę - tomik poezji. Na razie w j. angielskim.

Tak, pod pseudonimem. Niestety to, kim jestem i jak się czuję, nie widać na pierwszy rzut oka - moje imię to tak zwane "dead name" obecnie.

W każdym bądź razie, tomik jest na Amazonie, jeśli komuś angielski język pasuje :)

https://nakanapie.pl/ksiazka/a-song-of-blood-and-moss

moja ścieżka rodzi ołtarze z mchu

święte oczy wiosennego lasu

ukryte za powiekami liści

ożywione przez żyły żywicy

kołysane cichym głosem wiatru

nerwy drżą, ramiona gałęzi wyciągnięte ku niebu

kwitną opalizującymi kroplami

wykrwawiam księżyc na moich ołtarzach z mchu

srebrne strumienie niosą gwiezdny pył

zatapiając się głęboko w łonie z korzeni