zima zaplata stary rok w swoje spódnice, dotknięte szronem i słodką zapowiedzią, obietnicą czegoś nienazwanego.

nie wiemy, jak się zacznie, a tym bardziej, jak się skończy.

mróz szczypie w policzki księżycowym blaskiem, przyszłość skrzy się niczym niebo pełne gwiazd.

wystarczy zanurzyć dłonie w śniegu.

spojrzeć w noc, która odlicza minuty, sekundy.

a gdy nadejdzie godzina wiedźm...

... odetchnąć.

oto nowe.

pełne nadziei i lęku. pełne snów i koszmarów.

śnieg topnieje, spływając pomiędzy palcami, zamarzając u naszych stóp.

Udanego roku 2025 :D Oby był jeszcze lepszy, niż ten, który odchodzi.