Powrót do Gryfa

”Powrót do Gryfa” to już czwarty tom cyklu „Drużyna do zadań specjalnych” i niestety niczym nowym autor mnie nie zaskoczył. Może tylko tym, że pani Kociołkowa też potrafi walczyć i ma swoją ciekawą technikę.

Pod koniec poprzedniego tomu cała drużyna rozjechała się w poszukiwaniu ukrytych dusz trolli. Kociołek został w gospodzie tylko ze Zwierzakiem. Zwierzak niestety też znikną i przeprowadził się do goblimów, które osiedliły się nie daleko Gryfa. Jednak nie hałasy powodowane przez goblinów, ani to, że goście omijają karczmę, stanowią problem dla Kociołka. Zło nie śpi i podejmuje nową próbę opanowania świata, przybierając zupełnie inne formy. Rozpoczyna się wojna, na dolinę napada sąsiedni królestwo, niszcząc sąsiednie wioski i sam Kociołek jest w niebezpieczeństwie. Kociołek wyrusza ostrzec swojego księcia, niestety na wszystkich granicach trwają walki. Powoli zbiera się cała drużyna i przeżywa następne przygody.

Do tej pory każdy tom stanowił pewnego rodzaju całość. W tym wypadku tak nie jest, tom kończy się bez rozstrzygnięć, które będą dopiero w następnym. Historia przez to jest niespójna, bohaterowie błąkają się czasami bez celu. Pomysł ze spotkaniami poszczególnych członków w czasie wyprawy Kociołka jest strasznie naciągany. Opowieści poszczególnych członków drużyny o poszukiwaniu dusz troli i co się z nimi działo od opuszczenia Kociołka mało interesujące. Powieść jest szarpana, zabrakło mi jakiegoś rytmu powieści, rozwijając...

Kociołek i jego drużyna kolejny raz muszą stawić czoło Złu, które tym razem uderza w najbliższych Edmunda. Niech się ma na baczność ten, kto zadrze z drużyną do zadań specjalnych, tym bardziej, że do boju rusza tym razem również Sara, a wiadomo że wkurzona żona to piąty, najmniej przyjazny, żywioł. Zwłaszcza przed świętami...
Ta część serii nie zaskakuje, bo dalej jest dowcipnie, lekko i bardzo dynamicznie. Nowością jest rozwinięcie postaci Sary, na co nie mogłam się doczekać, bo ta bohaterka ma w sobie mnóstwo potencjału i cieszy ogromnie, że autor w końcu do niego sięgnął. Mniej tu może humoru, ale okoliczności z tomu na tom stają się coraz mniej zabawne. Czekam na ciąg dalszy, bo tak to się skończyć nie może.

Okej, doceniam rozwinięcie wątków, które wcześniej autorowi uciekały i doceniam rozwinięcie pomijanych elementów biografii bohaterów, ale jednocześnie chyba jestem zmęczona tym, na ile tomów historia ta została rozwleczona. Już nie czułam ekscytacji z lektury, jak przy poprzednich częściach i choć były momenty, które mnie interesowały, to jako całość bawiłam się tak sobie. Poziom powieści wciąż był okej, ale... Chyba na tym zakończę przygodę z Kociołkiem i drużyną.

Genialna powieść łotrzykowska. Walka ze Złym w Dolinie toczy się nadal i przyjmuje nowe formy. Kociołek z drużyną dzielnie stawiają mu czoła. Rubaszny humor, genialne postaci i pozytywne nastawienie do życia Zwierzaka rozbawiły mnie do łez. Nie obyło się też bez wzruszeń:)

Mortka jest sprawnym pisarzem, ale najwyraźniej lubi wyciskać ze sprawdzonych wcześniej pomysłów wszystko co tylko się da. Seria przygód karczmarza Kociołka i jego przyjaciół wyróżniała się nieco z zalewu książek fantasy przaśnym humorem i sympatycznymi postaciami. Trudno jednak zbudować cały cykl opierając się jedynie na żarcikach i sympatii. Smutna prawda jest taka, że autor coraz mocniej kręci się w kółko i powtarza nieustannie wykorzystane już wcześniej schematy i pomysły. Fabuła całości cyklu przecieka mu przez klawisze i nie wykazuje żadnych oznak zmierzania do jakiegokolwiek celu. W tym tomie widać to znacznie wyraźniej niż we wcześniejszych, choćby dzięki temu, że główny ponoć motyw poszukiwania zaginionych dusz trolli jest tak naprawdę tylko zmyłką, wykorzystaną przez autora do posklejania fabuły z kilku umiarkowanie intrygujących opowieści i zebrania drużyny ponownie w całość. Okraszenie tekstu seriami strategicznie rozmieszczonych grepsów nie wystarcza do ukrycia faktu, że jest to książka o niczym. W dodatku wtórna, bo wszystko to już przeczytaliśmy wcześniej. Powinienem ją ocenić bardzo nisko, ale najwyraźniej coś z sympatii do głównych postaci jeszcze u mnie zostało a i uśmiechałem się czasami w trakcie lektury. Nie wiem ile razy jeszcze autorowi uda się kupić czytelników powtarzaniem tej samej treści, ale nie wygląda na to, by planował jakieś istotne zmiany.

Przyjemnie było z powrotem wrócić do Kociołka i Drużyny do zadań specjalnych. Ta część podobała mi się trochę mniej od poprzednich - miałam wrażenie, że bohaterowie tylko biegają z miejsca na miejsce i niewiele z tego wynika. Momentami oczywiście coś się zadziało, ale dopiero pod koniec naprawdę się wciągnęłam. Trochę też nie ma się, co dzisiaj, ponieważ ekipa musiała się ponownie zebrać i temu właśnie poświęcony był ten tom. Czekam na kolejną część, która na pewno będzie lepsza i premierę ma już w marcu!