@Lorian

Jak to dobrze po przeczytaniu niesamowicie przeciętnej pozycji, wejść w światło (lub w tym przypadku mrok) czegoś bardziej interesującego i mięsistego.

Ostatnio moja czytelnicza przygoda to taka wredna sinusoida. Powieści genialne przeplatane dołami, nic pośredniego :D

Pupa.

W zamyśleniu...

jesteśmy klejnotami w koronie północy,

ciemnymi obsydianowymi łzami ze światła księżyca i krwi

falującymi na powierzchni smutków, zakłócającymi sen nocy

jesteśmy rozdartą skórą młodego słońca,

czarnymi ognikami płonącymi na zapomnianych wzgórzach, dziećmi opalizującej mgły i księżycowego pyłu

dotykamy śmiertelnych szaleństwem; panujemy nad opuszczonymi kręgami i zacienionymi labiryntami

jesteśmy ostatnim pocałunkiem bogini,

oślepiającym naturę swoim blaskiem, pokrywającym jej serce okładem z mchu i mokrych liści

nawiedzają nas ci, których spaliliśmy

ci, których pocałowały płomienie

ci których obróciliśmy w pył -

srebrnymi strzałami, złotymi pociskami

przywróciliśmy ich ziemi

każde słowo, które zwróciliśmy przeciwko nim

rosło żelazem w naszych gardłach

zakopując ostre odłamki

w naszych sercach - szkło wbite w ranę

sztylety zatopione głęboko w duszy

nawiedzają nas duchy wczorajszego dnia

żywiąc się naszymi kośćmi

drążąc jaskinie w naszym umyśle

które odbijają się echem tych fatalnych słów

„co by było, gdyby”

To uczucie, kiedy bierzesz książkę, masz nadzieję na niebezpieczeństwo i akcję, na powtórkę z "Szóstki Wron", a dostajesz... niewiarygodny i wkurzający romans.

moje czarne pióra kryją pęknięcia
wyrwy w kościach, studnie w żyłach
bolesne leje którymi płynie zima
skrystalizowane koszmary sunące powoli
szybem przez mój szpik

otaczam moje wewnętrzne jaskinie pajęczą siecią
bronię ich ostrymi szponami, wbijam zęby w odsłonięte szyje
sączę jad w skórę nieświadomych ofiar
by nigdy nie trafiły na pęknięcia

wyrwy, studnie, leje
otwarte rany, lśniące bezgwiezdną nocą
spijające złote strumienie niepokoju
życiodajne źródło dla zapomnianych blizn

moja dusza - muśnięta czernią i zielenią

dziecko lasu, pomazaniec mroku

moje serce - iskra pośród wysuszonych jesiennych liści

owalny portret otoczony bluszczem

mój duch - dotknięty szponami bogów z bezkresnych łąk

dziki kwiat wśród róż, nieokiełznane stworzenie nocy

[ oboje jesteśmy stworzeni ze światła

   i ciemności, która pieści naszą skórę

   okrutny dotyk słońca

   kojący pocałunek księżyca

   polujemy pośród gałęzi i korzeni; obnażone kły, płonące oczy

   otuleni w krew i mech

   odziani w liście i krucze pióra]

Hej hej :)

Pomyślałam, że podzielę się kolejnym moim wytworem ^^ Tworzę stronę o wampirach, zarówno w legendach, jak i kulturze. Może niektórych zainteresuje :)

Wrzucam link!

https://vampires.pl/

ilu aniołów trzyma moją nić?

jeden ze skrzydłami ze stali, bestia lodu i wiatru

jeden z czarnymi oczami, jak studnie bez dna

jeden z krwawiącymi dłońmi, spragnione stworzenie

jeden z kłami i szponami, cały z marmuru

jeden z otchłanią w otwartej piersi i żelaznym sercem

tkają moje życie, wgryzają się w nie

jak głodne wilki, kamienne parki

ilu aniołów trzyma moją nić?

ich oddech, ich dotyk, głęboko w moich żyłach

znam ich twarze, ale nie imiona

znam ich dusze, ale nie zamiary

znam ich pragnienia, znam ich lęki

ich głód i strach, sekrety, koszmary...

kiedy tańczymy
                   [ wśród opadających popiołów - osiadających na naszych powiekach
                     wśród zwiędłych kwiatów - nasz cmentarz z suchych płatków ]

kiedy się całujemy
                    [ wysysając kawałki duszy
                      słodka uczta - deszcz gnący kwiaty w naszym ogrodzie

kiedy kochamy
                     [ wojna rozgniewanych zmysłów - odurzający dotyk namiętności
                       stopiony w bezduszny kamień ]

niewyraźna granica
                      [ między tym, co serce wytrzyma
                        i na co zasługuje ]

moja siła pochodzi z marmurowych ruin

które oddychają cicho w kołyskach z mchu

moja moc pochodzi z płonących liści

i płomieni malujących runy na pergaminie nocy

moje sny mieszkają w zapomnianych otchłaniach

i studniach wypełnionych pradawną ciemnością

wzywam bogów tam, gdzie nikt nie słyszy ich imion

ukrytych przed nowym wiekiem; świateł rozpadających się świątyń

nigdy nie zniknęliśmy

rośniemy jak nowe życie między blaskiem ulicznych lamp

pomiędzy pustymi oczami martwych budynków

rodzimy powietrze i wiatr

oddychamy ogniem i ziemią

by namalować błyszczące gwiazdy pod twymi powiekami

tchnąć bryzę w twoją duszę

wiedźmy starych czasów

tańczące pomiędzy eonami

prześlizgując się przez szczelinę do nowego świata

by uwolnić wichurę z jej żelaznych kajdan

przestaliśmy oddychać, by złapać pieśń wiatru

zanurzeni się w czarnym stawie, gotowi roztrzaskać lód trzymający w szponach wiosnę

krwawiliśmy na czarnej ziemi, by nakarmić wilcze duchy

łkaliśmy pod drzwiami do zaświatów, by obudzić śpiących bogów

zmieniliśmy się w kamień, by zakwitła noc

woda szepcze naszą legendę; łagodny wieszcz gajów

marmurowi wybrańcy patrzący spomiędzy zarośli

z oczami utkwionymi w przeszłości

ze wspomnieniami zatrzymanymi w czasie

To jeden z moich ulubionych nie-black metalowych zespołów. Magia.

Czas znowu zabrać się za czytanie, temperatura odpuściła, a ja mam czas :D

Więc zabieram się za pewnik - kontynuuję Meekhan Wegnera. Chodzę na rzęsach. Zamiatam podłogę ogonem. Wszystko z niecierpliwości.

I co ja tak długo czekałam... :>