Apogeum zła

Nie potrafię ocenić tego tomu. Historia intrygująca, brutalna, wpisująca się idealnie w pozostałe tomy budową, stylistką, dynamiką. Jednak absolutnie nie do przyjęcia jest dla mnie zabieg, na którym oparł fabułę autor. Zastanawiałam się, czy pisarz miał taki zamysł te kilka tomów temu, by w taki sposób pokierować życiem bohaterów. Jeśli nie to chyba lepiej, jakby nie napisał tego tomu. Jeśli tak, to lepiej było nie pisać tego tomu. Na jedno wychodzi. To nie powinno się wydarzyć. Życie nie wybacza. Śmierć nie wybacza. Ja jako czytelnik nie wybaczam.

"(...) w sy­tu­acjach pod­bram­ko­wych lu­dzie po­tra­fi­li uwie­rzyć w to rów­nie szyb­ko jak w po­ra­dy zna­cho­rów, astro­lo­gów i ta­ro­ci­stów. Cho­dzi­ło o ten sam me­cha­nizm – ży­wie­nie na­dzie­ją. (...) Kon­cept brzmiał jak okrop­ny żart, a jed­nak można było uwie­rzyć, że lu­dzie się na niego na­bie­ra­li. Gdy je­ste­śmy prze­ko­na­ni o to­czą­cej nas śmier­tel­nej cho­ro­bie, sta­je­my się po­dat­ni na wszel­ką ma­ni­pu­la­cję. Śmier­tel­ną cho­ro­bą rów­nież można na­zwać życie. Na tym swoje dzia­ła­nie opie­ra­ją wszel­kie sekty oraz wspól­no­ty re­li­gij­ne."

Posłowie:
"Przy­szłość dzie­je się na na­szych oczach. Tylko my jako lu­dzie zbyt czę­sto men­tal­nie oraz kul­tu­ro­wo tkwi­my w dzi­kiej prze­szło­ści. Tym bar­dziej życzę nam nie ko­lej­nych wy­na­laz­ków i od­kryć, ale sa­mo­roz­wo­ju. Na­ucz­my się być ludź­mi, nim sta­nie­my się pół­ma­szy­na­mi."

Niezwykle mroczna, brutalna powieść, wydobywająca najgorsze z człowieka. Fabuła nieprzejrzysta i nieodgadniona, ze sporą ilością niespodzianek.

Trzynasty tom serii może zaskoczyć?
A i owszem.

Czornyj ponownie w akcji i tym samym serwuje nam kolejną porcję mocnej i zaskakującej historii.

Na cmentarzu dochodzi do włamania, a zwłoki, które świeżo spoczeły w grobie zostają zbeszczeszczone. Sprawca zostaje schwytany, jednak dochodzi do okropnej sytuacji, która wprawia wszystkich w osłupienie...
Komisarz Deryło zaczyna się niepokoić, mając wrażenie ciągłej obserwacji, do tego myśli, że umysł płata mu figle i widzi zmarłych..
Kto stoi za kolejnymi zbrodniami?

Musze przyznać, że dość szybko przeczytałam najnowszy tom z komisarzem Deryło i byłam zaskoczona pomysłami, które miały tutaj miejsce.
Fabuła jak zawsze opracowana od początku do końca, potęgująca większe napięcie, to tego niepokój i zagęszczona atmosfera zapewniła moc czytelniczych atrakcji. Chociaż ubolewam nad brakiem znajomości innych tomów, za to miałam jeszcze większe zaskoczenie.

Brutalność po raz kolejny wita się z nami, a was zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję.

Wygląda na to, że zaczynanie serii od środka bądź od końca zaczyna wchodzić mi w krew. Walka komisarza Deryły ze złem trwa już od dawna, a "Apogeum zła" to trzynasta część z nim w roli głównej. Zgadnijcie od czego zaczęłam. Tak, właśnie od tego tytułu.

Czy żałuję? Absolutnie nie, ponieważ książka i tak była dla mnie jasna i zrozumiała, chociaż nie da się ukryć, że ominęło mnie pewnie sporo faktów dotyczących samego komisarza. Nic nie szkodzi, planuję nadrobić pozostałe części.

Sprawa jaką zajmuje się Deryło jest niezwykle skomplikowana i niezrozumiała. Brakuje śladów, dowodów, konkretów na których można chociaż oprzeć śledztwo. Dla czytelnika również jest to nie lada wyzwanie. Włamać się do trumny, żeby wydłubać zmarłej oczy? W jakim celu?

Tym bardziej książkę czytało mi się z wielkim zainteresowaniem. Jednak pomimo powagi sytuacji, nieco śmieszyło mnie zachowanie głównego bohatera. Podczas lektury odnosiłam wrażenie, że on ciągle biegał, wszędzie pędził jakby gonił go sam diabeł. W rezultacie było to nieco śmieszne, ale pewnie taki właśnie jest komisarz Deryło. Narwany, żyjący w biegu.

Książkę przeczytałam jednego dnia, co jest w moim obecnym trybie życie nie lada wyzwaniem. Także mówi to samo przez się. Faktycznie wciąga i nie da się odłożyć. Oczywiście takie jest moje zdanie. A jakie jest Wasze?

Są takie książki, które nie dają o sobie zapomnieć, jeszcze długo po przeczytaniu. Do takich tytułów z pewnością należy #apogeumzła. To już trzynasty tom serii z komisarzem Erykiem Deryło.

Zło nigdy nie odchodzi. Zawsze jest wśród nas.

Komisarz Deryło nie miał pomysłu na emeryturę i piekielnie się jej bał. Wiedział, że w chwili gdy odejdzie ze służby ciężar codzienności spadnie na niego niczym betonowy sufit. Od jakiegoś czasu dreczyły go koszmary i gnębiły demony przeszłości. Tymczasem pewnien mężczyzna włamuje się na cmentarz i masakruje świeżo pochowane zwłoki. Kiedy zostaje przyłapany na gorącym uczynku, dochodzi do makabrycznych wydarzeń. To rozpoczyna serię kolejnych morderstw.

@maxczornyj nie przestaje mnie zaskakiwać. Książki tego autora od dawna pachną krwią, a nawet nią ociekają. Kiedy zaczynam czytać jakąkolwiek jego książkę świat przestaje istnieć. Tym razem zaserwował dzieło, które miażdży ludzką psychikę, sprawiając, że czytelnik traci resztki wiary w gatunek ludzki.

Apogeum zła to absolutny rasowy thriller, totalny sztos, bezkonkurencyjny. Zapewnia ostrą jazdę i wciska w fotel. Podczas czytania czuć przeszywający strach. Każdy, kto gustuje w mrocznych klimatach, musi to przeczytać.

Czekam na kolejny tom!

Choć umysł Komisarza Deryły stara się znaleźć logiczne wyjaśnienie z każdej sytuacji, ten zdaje się pogłębiać w coraz większym szaleństwie- dręczony demonami przeszłości widuje zmarłych bliskich mu ludzi i ma poczucie ciągłego śledzenia go oraz obserwowania przez kogoś. Tymczasem na jeden z pobliskich cmentarzy włamuje się mężczyzna i masakruje świeżo pochowane zwłoki, wprowadzając w prawdziwą konsternację służby ścigania. Wkrótce dochodzi do kolejnych makabrycznych wydarzeń, a Komisarz Deryło będzie musiał po raz kolejny w swojej karierze stanąć twarzą w twarz z genialnym mistrzem zbrodni…

„Apogeum zła” autorstwa Maxa Czornyja to już trzynasta część cyklu z Komisarzem Erykiem Deryło w roli głównej i myślę, że nikomu z Was nie trzeba bliżej przedstawiać sylwetek obu tych dżentelmenów- panowie w duecie są gwarantami sporej dawki obrzydliwości, makabry i ludzkich dramatów napędzanych przez brutalność, szaleństwo i chęć zwykłej dominacji, skutecznie doprowadzając tym samym w czytelniku do temperatury wrzenia jogo własnej krwi.

Maxa Czornyja czytałem już w wydaniu lepszym, o wiele lepszym. Czytałem także w wydaniu gorszym i to chyba jest mój największym problem w ocenie tej pozycji, bo o ile sympatycy Deryły będą mogli czuć się ukontentowani po skończonej lekturze, o tyle miłośnicy thrillerów i kryminałów mogą poczuć lekki niedosyt, chcąc wymagać od klasy tego autora czegoś więcej. I właśnie tego „czegoś więcej” w mojej ocenie zabrakło, abym mógł „Apogeum z...

Ja, jak to ja, wzięłam się za czytanie najnowszej książki Czornyja całkowicie nieświadoma, że to kolejna część cyklu. I wpadłam w sam środek wydarzeń, które początkowo były dla mnie całkowicie niezrozumiałe. Ale mimo tego, że to już trzynasty (13!) - udało mi się przeczytać i nawet ogarnąć o co chodzi.

Całkiem mi się podobało, ale czy Komisarz Deryło będzie moim ulubionym policjantem? To chyba nie. Ale że czytam od środka, to możliwe, że umknęło mi wiele niuansów jego charakteru. Nie chcę tutaj pisać o fabule, żeby nie psuć, powiedzmy, niespodzianki, ale musicie wiedzieć, że będzie mrocznie, drastycznie i krwawo. A sama zagadka kryminalna była zgrabna, spójna i logiczna. Obyczajowo - bardzo poprawnie, chociaż jak to w seriach bywa, końcówka urwana i zostawiająca czytelnika z jeszcze większą ilością pytań niż odpowiedzi.

Myślę, że jeśli nadarzy się okazja to będę kontynować czytanie. Nie wiem czy wrócę do poprzednich tomów, ale na pewno jestem ciekawa co jeszcze spotka komisarza Deryło.