Zimno zimniej zbrodnia

Często bywa tak, że niektóre zbiory bywają przeze mnie pominięte. Czemu? Ponieważ najczęściej po prostu mnie one nużą, męczą i szczerze mówiąc wolę normalne pełne powieści niż kilka opowiadań różnych autorów o podobnej tematyce. Jednak z tym zbiorem było z lekka inaczej. Od samego początku wiedziałam, że będę chciała po niego sięgnąć i zatopić się w lekturze tych twórców. Ale czy faktycznie tym razem dobrze wybrałam?


Śmietanka polskich autorów kryminałów w zbiorze opowiadań ze zbrodnią w tle. Krew na śniegu zawsze wygląda dramatycznie … Do czytania w długie, zimowe wieczory.
Kiedy zmrok zapada tak szybko i słychać tylko wycie wiatru, ludziach budzą się demony …
Zbiór opowiadań : Chmielarz, Ćwirlej, Ostaszewski, Rozenberg, Stachula, Szczygielski, Wroński, Szolc.

Powiem Wam szczerze, że to w sumie chyba pierwszy zbiór opowiadań, który tak naprawdę mi się podobał. Historie przedstawione tutaj są fakt dość krótkie ale niesamowicie interesujące, dopracowane, mrożone oraz pełne napięcia i łączy je jedno - duża dawka elementów kryminalnych.
Historie, które tu poznałam są dość momentami makabryczne, ale szczerze mówiąc właśnie takie lubię najbardziej. Bardzo dobrze mi się ten zbiór czytało, od niektórych historii nie mogłam się przed końcem oderwać ( a aż do takich cienkich ten zbiór nie należy), autorzy tutaj wybrani doskonale wiedzą jak budować napięcie i zaciekawić czytelnika tym co stworzyli.

Ogólnie polecam samemu sięgnąć po ten z...

Zimno, zimniej… zbrodnia! To cykl ośmiu opowiadań, a każde kolejne powoduje, że czujesz coraz większy mrok, chłód i strach…

Przyznaję, że nieczęsto sięgam po taką formę wypowiedzi, tutaj jednak skusił mnie dobór autorów, można by rzec, że to istna śmietanka polskiej kryminalistyki. 🙂
Każde opowiadanie jest inne, każde utrzymane w innej aurze, jedno co je łączy to panująca wszędzie zima. Znalazły się tu teksty, które „przemówiły” do mnie już po pierwszych kilku zdaniach, ale również takie, które mnie nie zachwyciły. Tak więc na moim podium stanęli: Anna Rozenberg, Magda Stachula i Wojciech Chmielarz. Historie stworzone przez tych autorów w szczególny sposób do mnie trafiły swoim klimatem, samym pomysłem, zastosowanym językiem i sposobem poprowadzenia fabuły.

Kolejny raz przekonałam się, że nie jestem wielką fanką kryminałów retro, chociaż Ryszard Ćwirlej zaproponował bardzo interesującą opowieść, gdzie muzyka jest tutaj ważnym elementem. Już sam tytuł może o tym świadczyć (a może tylko ja mam takie skojarzenie), bo kto nie zna utworu „Nim wstanie dzień” skomponowanego przez Krzysztofa Komedę i stanowiącego motyw przewodni w filmie „Prawo i pięść”? 😉 A sama sprawa dotyczy fraka pewnego dyrygenta. 🙂

To co sprawiło, że dwa opowiadania kompletnie mnie nie zaabsorbowały to wykorzystanie w nich, w moim odczuciu, za wielu wulgarnych słów. Momentami miałam aż wrażenie, że było to zwyczajnie niesmaczne, ale to tylko moje odczucia, może wśród Was znaj...

"Pani już wyjeż­dża? –Wska­zał na samo­chód. –Prze­cież do­pie­ro pani przy­je­chała.
–Tak wy­szło, Henry.
–Może imasz rację, dziec­ko. Wtym domu to już tylko śmierć miesz­ka – mruk­nął, po czym zawo­łał psa iod­szedł w stronę lasu."
Przyznam szczerze, że większości autorów z tej antologii nie znałam, więc tym bardziej dobrze się bawiłam, odkrywając ich.
Każde z tych opowiadań jest inne, ale jednocześnie wszystkie są intrygujące i utrzymane w zimowym klimacie. Jedne są bardziej mroczne, drugie mniej. Na przykład "Wadera" Roberta Otaszewskiego oparta jest na klasycznym kryminalnym schemacie, gdzie zostaje popełnione przestępstwo, a para policjantów szuka winnego (bardzo podobała mi się tutaj dynamika między bohaterami). Z kolei u Bartka Szczygielskiego powiało grozą i takim "creepy" klimatem, swoją drogą autor po raz kolejny stworzył genialne kobiece postacie i to zaledwie na paru stronach.
Zaskoczył mnie też, pozytywnie, Ryszard Ćwirlej zabawnym i wywołujacym nostalgię, opowiadaniem osadzonym w latach sześćdziesiątych.
A czyją historię z przyjemnością poznałabym w pełnowymiarowej powieści? Zdecywonie Anny Rozenberg, jej "Śnieznoczerwony", pozostawił u mnie duży niedosyt.
Jedyne opowiadanie, które trudno mi się czytało i którego, przyznaję, nie za bardzo zrozumiałam to "Mała ojczyzna" Marcina Wrońskiego, z całą pewnością nie są to moje klimaty.
Podsumowując jeśli cenicie sobie antologie, ciekawe historie kryminalne oraz różnorodność, to "Zi...

Antologie opowiadań, to dla mnie doskonała lektura w przerwie pomiędzy dłuższymi książkami.
Można je czytać wszędzie; w autobusie, w poczekalni, przed snem... można je odłożyć na dłuższy czas i znowu powrócić - choć ja zwykle pochłaniam w całości.
Opowiadania to wymagająca forma literacka, nie wszyscy je lubią, ja lubię, bardzo i regularnie po nie sięgam.
Tej zimy przyszedł czas na "Zimno, Zimniej, Zbrodnia" - czyli zbiór opowiadań ze zbrodnią w tle od wydawnictwa Harde.
A mamy tu opowiadania znanych i poczytnych autorów, którzy mnie nie zawiedli, co więcej czuję się zaskoczona i usatysfakcjonowana.
Z ośmiu opowiadań dwa nie wpisały się w moje gusta czytelnicze ( tak to bywa z antologiami) - reszta to perełki 👌.
Jest różnorodnie.
Jest zabójczo.
Jest zaskakująco i przewrotnie - oj, to lubię.
Jest trochę zabawy ze słowem i trochę humoru. Tego mi było trzeba na te zimnie, szare dni😉.

„Zimno, zimniej, zbrodnia” to książka, o której już słyszałam ale kiedy trafiłam na nią na półce w Empiku stwierdziłam, że może warto było by ja po prostu przeczytać. Czy było warto? Ciężko stwierdzić. Jak to bywa w książkach, które tworzy wielu autorów poziom poszczególnych części jest różny. Jednak od czasu do czasu sięgam właśnie po takie pozycje. Ze wszystkich ośmiu opowiadać tak naprawdę to bardzo podobały mi się dwa: "Zapach poziomek" Magdy Stachuli oraz "Anomalia" Wojciecha Chmielarza. Reszta nie była zła, ale czegoś mi w nich brakowało żeby urzekły mnie bardziej. Wszystkie opowiadania łączy zimowa pora i często pojawia się tam wzmianka o śniegu. W końcu zimno, zimniej...

Zbiór opowiadań sensacyjnych o przewodnim temacie zimy. Wyróżnia się pierwsze opowiadanie „Anomalia”, które jest bardzo dobre. Później niestety jest słabiej, choć nie beznadziejnie. Opowiadania są ułożone wg nazwisk autorów, ale mam wrażenie, że podobnie wygląda ułożenie pod względem jakości, no może parę zmian bym wprowadził. Dobrze czytało się Ćwirleja, Rozenberg.