„Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie
Święty i czysty, jak pierwsze kochanie”
Mickiewicz A.: Pan Tadeusz
Kolejny raz, za sprawą cudzych wspomnień, znalazłam się na ziemiach przedwojennej Litwy, którą odległość i miejscowa, i czasowa zamieniła u ich autorów w kraj po trosze mityczny, po trosze baśniowy… „(…)granice między prawdą i zmyśleniem są w tak zwanej literaturze pięknej zwykle zatarte i szczegóły wzięte z rzeczywistości ulegają daleko idącej przeróbce. To samo dotyczy głównej postaci w mojej powieści, Tomasza, który tylko częściowo jest mną.” (autor w: Przypis po latach)
To piękna, nieco oniryczna, pełna zachwycających opisów opowieść o dzieciństwie i dojrzewaniu. O przechodzeniu z doświadczania świata niejako z jego środka, do doświadczania z pozycji kogoś/czegoś odrębnego. Życie wśród przyrody, garstki ludzi, wśród których brakuje tych najbliższych, najbardziej kochanych, pytań, na które samemu szuka się odpowiedzi… Z wielką historią, która mimo, że gdzieś, daleko, to odciska swoje piętno na życiu bohaterów.