Listy o tym, co najważniejsze

Pierwszy list korespondencji Czesława Miłosza i Oli Watowej z lat 1967-73, którą oddajemy do rąk Czytelnika, zawiera wiadomość o śmierci Aleksandra Wata 29 lipca 1967. Pisany osiem dni później rozpoczyna wieloletnie starania obojga protagonistów niniejszej książki o ogłoszenie drukiem pozostawionych przez Wata wierszy, wspomnień, szkiców, o zaistnienie jego dzieła i zapewnienie mu należnego miejsca w literaturze. Tylko oni dwoje wiedzą o istnieniu tej wielkiej spuścizny, tylko oni nie wątpią w jej znaczenie dla współczesnych i potomnych. Czytelnik tej korespondencji dowiaduje się więc, na jakie przeszkody natrafia dzieło nowe i epokowe - bo za takie uznają tak poezję, jak i nieopracowaną jeszcze do druku księgę, zbierającą przemyślenia o naturze doświadczeń historycznych XX wieku. W wyniku ich starań świat pozna Mój wiek, fundamentalne dzieło minionego stulecia.
Aleksander Wat w chwili samobójczej śmierci był znany z trzech tomów wierszy i jednego zbioru opowiadań. Zapis wieloletnich, wytrwałych, niekiedy beznadziejnych starań o pośmiertny druk jego utworów - zarówno w języku polskim, na emigracji, jak i w Stanach Zjednoczonych - przynosi poruszające świadectwo oddania, przyjaźni i wspólnej troski dwojga ludzi świadomych roli literatury w życiu współczesnych.